ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

QuoteRather than a look at the large scale, this film focuses on just several people and has an uplifting and humanistic tone as this group reconcile their fate on Earth's last day.

Мешчини да је Дон МекКелар већ снимио овакав филм и тај није био нешто.

Quote from: lilit_depp on 02-08-2012, 19:35:51
@meho,


i ja!!!!

pa naravno da pominjem 7 kg jer se toliko ugojio za film. sve bre moram da ti nacrtam! matoriš nezaustavljivo!!! 

I gojim se nezaustavljivo!!!!!!!!!! Tom Hardi i ja!!!

Reprizirao sam THE SALUTE OF THE JUGGER jedini rediteljski igrenjak David Webb Peoplesa, jedne od najenigmatičnijih figura među holivudskim scenaristima. Peoples ne samo da izbegava publicitet već je imao i jednu vrlo paradoksalnu karijeru. Sa jedne strane potpisao je kultne filmove sa izvanrednim scenarijima kao što su BLADE RUNNER, UNFORGIVEN i TWELVE MONKEYS a sa druge čitav niz dosta čudnih B-promašaja kao što su LEVIATHAN, FATAL SKY pa u krajnjoj liniji i SALUTE.

THE SALUTE OF THE JUGGER međutim uopšte nije tako nezanimljiv film kako je oklevetan. Zbilja, JUGGER nije film u kome scenario igra naročito značajnu ulogu a pošto ga je Peoples sam režirao pretpostavljam da je integritet scenarija ipak očuvan u znatnoj meri. SALTUE bi se slobodno mogao ubrojati u Ozploitation, sniman je u Australiji, u pustinjama koje nas podsećaju na MAD MAX i smešten je u enigmatične postapokaliptične okolnosti u kojima se kao najpopularniji sport nametnuo jugging, neka vrsa ragbija u kome je cilj da se pseća lobanja nabije na štap.

Peoples snima film sa minimumom dijaloga a backstory o razlozima apokalipse u kojoj žive junaci je dat krajnje svedeno. Mnogo više se insistira na fizičkom prisustvu junaka, istrošenosti njihovih tela, brutalnom sportu kojim se bave i užasu u kome žive. U tom pogledu, SALUTE je prevashodno izložen kroz putovanja junaka i jugging, i uprkos tome što postapokaliptični milje i sport prepun nasilja i sakaćenja sugerišu exploitation dinamiku, ovaj film ipak ima neku nesumnjivui arty dimenziju. Otud poređenja sa Altmanovim filmom QUINTET nisu sasvim bez osnova, iako je SALUTE potpuno visceralan a QUINTET insistira na mutnoj cerebralnosti.

Peoples jke okupio odličnu glumačku ekipu, tim predvodi Rutger Hauer u svojim poslednjim theatrical danima, tu je Joan Chen koja će ubrzo potom sa Rutgerom overiti i odlični Teagueov WEDLOCK, zatim Delroy Lindo i Vincent D'Onofrio. Ovaj spoj B-zvezda i karakternih glumaca je zanimljivo koncipiran, premda je ovo film u kome se sve rešilo u underplayu.

Direktor fotografije je David Eggby, jedna od ikona Ozploitationa, čovek koji je Milleru snimao prvi MAD MAX i njegov doprinos je izuzetno prisutan - ne samo da izuzetno energično beleži borbe među junacima već i svim lokacijama daje izuzetno živopisnu atmosferu.

SALUTE je mnogo respektabilniji film nego što je većina kritika tvrdila iako je i u svoje vreme imao ponegde podršku. Sasvim siguno da ovaj film nije na nivou Peoplesovih klasika, ali je svakako reč o naslovu koji je uspeo da se izdvoji kao eksces u domenu B-produkcije.

* * 1/2  / * * * *

Quote from: crippled_avenger on 02-08-2012, 23:57:12
SALUTE je mnogo respektabilniji film nego što je većina kritika tvrdila iako je i u svoje vreme imao ponegde podršku.

+ 1

Веома потцењен филм, заиста. Ако ништа, бар је туробност света у који је прича смештена веома упечатљива.

Mislim da se Peoples naprosto malo zaneo s umetnošću u ovom filmu i da onda kad se ispostavilo da nije dovoljno dimaničan kao exploitation, odbacili su ga studiji, a kritika nije imala dovoljno strpljenja. Međutim, atmosfera i rediteljski postupak su prilično moćni.

Hollywood Reporter napravio listu Top-25 filmskih škola u svetu. Nisu uvrstili ni FDU ni BK.

http://www.hollywoodreporter.com/news/25-best-film-schools-rankings-215714

Posle duže pauze, reprizirao sam CLOSE ENCOUNTERS OF THE THIRD KIND. Spielbergov film spada u red onih radova koji su toliko duboko ušli u popularnu kulturu da već sada verovatno postoje generacije koje ga nisu gledale a misle da jesu, i oni koji su ga gledali pre trideset godina a misle da su ga gledali juče. Upravo zato ovaj film i treba zbilja pogledati. Ne samo zato što je reč o delu izuzetne snage već i zato što zapravo ono po čemu je najpoznatiji i ono što se najčešće citira uopšte nisu najbolji i najznačajniji delovi filma.

Ono što se uzima kao ključno jesu scene samog kontakta sa vanzemaljcima a one se dešavaju samo u završnici filma. Sve do tada, CLOSE ENCOUNTERS OF THE THIRD KIND je film o ljudima, junacima koji su opsednuti porukom o kontaktu, porodici i njenom raspadu zbog misterioznih događaja. Upravo su te scene, sukobi među junacima, prikazi histeričnog porodičnog života itd. pravi masterclass iz filmske režije. Spielbergova karijera traje već toliko dugo da je on imao vremena da sazri, istrune i ponovo se vrati, ali ovaj film iz 1977. prikazuje njegovu vrhunsku formu, i otkriva da je njegova kompetencija u osmišljavanju spektakla mogla da dođe do izražaja jedino zbog još veće veštine u postavljanju i vođenju likova.

Takva koncentracija nekog reditelja se retko viđa.

Otud je gotovo pa perverzno primećivati i greške koje se javljaju unutar vrhunske celine a one se pre svega odnose na protok vremena između Dreyfusovih doživljaja i Lacombeovih otkrića u paralelnoj radnji. Ta nekonzistentnost daje svemu specifičan šmek.

CLOSE ENCOUNTERS OF THE THIRD KIND je film koji zapravo nudi mnogo više od onoga po čemu je zadužio celokupnu kinematografiju i spada u red filmova koje treba reprizirati pre svega kao podsetnik šta sve podrazumeva vrhunska filmska režija.

* * * * / * * * *

Pogledao sam drugi rediteljski film Toma Hanksa LARRY CROWNE. Hanks je što se mene tiče mnogo zanimljiviji producent i reditelj nego glumac. O njegovim brojnim sjajnim produkcijama nema šta da se doda ali svakako da njegov rediteljski debi THAT THING YOU DO! zaslužuje da se napomene onima koji ga još uvek nisu pogledali.

LARRY CROWNE nažalost nije na nivou debija. Reč je o dobrodošlom konceptu, indie romantične komedije za zreliju publiku sa superstarovima kao što su Tom Hanks i Julia Roberts u glavnim ulogama. Hanks uspeva da ponudi nekoliko dobrih rešenja, ali u krajnjoj liniji scenario koji su napisali Nia Vardalos i on nekako ne uspeva da prikaže kako se zbilja razvija odnos između glavnih likova.

Film je low-key na jedan prijatan indie način, ali to ne znači da mu ne bi pomoglo nešto dramskog intenziteta. Ovako pre svega opstaje zahvaljujući glumcima i solidno ostvarenoj atmosferi.

Za razliku od prvog filma u kome je uspeo da dobro kanališe svoju good guy personu i pogled na svet, u LARRY CROWNEu se Hanks previše opustio i snimio je film u kome nema prave drame.

* * / * * * *

Reprizirao sam Wilderov klasik THE MAJOR AND THE MINOR i ponovo sam uživao. Ginger Rogers je u ovom filmu ostvarila jednu od svojih najsnažnijih uloga i u principu teško da ijedan savremeni film može da bude toliko perverzan kao film iz 1942. ako su ga napravili pravi stručnjaci. Ginger je naravno ključni faktor tog spoja erotike i dečje naivnosti, bez nje se ne bi mogla prihvatiti premisa da je Ray Milland u dvanaestogodišnjoj devojčici prepoznao privlačnost zrele žene i ona na izuzetan način manipuliše svim aspektima svog lika. Kao talentovan plesač, ona izuzetno igra upravo telom i pravi trasformaciju između dve manifestacije svog lika. Ginger Rogers je zapamćena kao velika glumica i velika zvezda svog vremena ali zapravo u svojoj karijeri nema toliko klasika kao neke druge glumice, između ostaog zato što je bila vezana za neke žanrove koji su u međuvremenu zamrli.

Ray Milland je odličan partner za Ginger Rogers a i ostatak podele je izvanredan, naročito su dobro izabrani razni dečaci koji igraju kadete u vojnoj školi.

Ovaj film je bio Wilderov holivudski debi kad je reč o režiji i već u prvom ostvarenju pokazuje zrelost kao da mu je reč o filmu koji radi na vrhuncu svojih kreativnih moći. Kako je vreme odmicalo, Wilder je pomerao akcenat na glumce i dijaloge, sa jednostavnijim mizanscenima, ali na početku snima punokrvan film koji je ostvaren na svim poljima, sa odličnim vizuelnim rešenjima u crno-beloj fotografiji.

Wilder i Charles Brackett su izvanredno skrojili scenario po pozorišnom komadu, i ako bi se radio rimejk, mnoga rešenja bi i dalje bila validna, uprkos tome što su se običaji i mnoge okolnosti naravno promenile, ali su njih dvojica vrlo vešto izvukli esenciju onoga što je ovaj materijal nudio. Doduše, ovaj materijal je već i poslužio za svojevrsni rimejk ali je praktično validan i danas.

* * * * / * * * *

Film Kathryn Bigelow o ubistvu Bin Ladena dobio prvi teaser...

http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/08/zero-dark-thirty-teaser.html

Rusi rade Italo!

http://youtu.be/BUFJ2cGZtQk

Filmmaker Robert Zemeckis has hopped onto the crime drama "Taking Flight: The Hunt for a Young Outlaw" at Fox which he's developing as a potential directing vehicle says The Hollywood Reporter.

The true story centers on 18-year-old Colton Harris-Moore, who became a cult hero known as the 'Barefoot Bandit' for a string of crimes that baffled local police, Homeland Security and the FBI. He's been called a "modern-day Robin Hood".

Dustin Lance Black ("Milk") is penning a new draft of the script which Zemeckis is waiting for.

David Gordon Green was previously attached to direct but is instead occupied with the remake of Argento's horror classic "Suspiria" which begins shooting next month.

Наставак:

Russian Synchronised Swimming Duet - Part 2 - Aquatic Centre, Olympic Park - April 20 2012

Je li djvaso, da li to tebe čekaju na slikovitom kvizu?

Што мене, ваљда је Лаза погодио?!

Pa nije to bilo baš najjasnije (meni), ko rekoh, on češće svraća na forum pa bi se do sada valjda setio... izvinjavam se i imam neka neodložna posla sa drugim forumašem (tipa  )

Stari Kadar ponovo preuzima ulogu "priodužene ruke Aleksandra Tijanića" i rešava stvar >

http://www.rts.rs/page/stories/sr/story/125/Dru%C5%A1tvo/1153368/Dimitrije+Vojnov+o+%22slu%C4%8Daju+Stojanovi%C4%87%22.html

Pogledao sam THE GOOD GERMAN Stevena Soderbergha, ekranizaciju romana Josepha Kanona po scenariju koji je napisao Paul Attanasio. Nisam čitao roman, ali film je svojevrsni rimejk Wilderovog remek-dela A FOREIGN CORRESPONDENT, sa ukinutom komedijom i podvlačenjem trilerskog elementa. Ono što je kod Wildera jedna od postavki a to je priča o američkom oficiru koji je u vezi sa udovicom ili još uvek suprugom značajnog naciste, ovde biva stavljeno u prvi plan. Međutim, THE GOOD GERMAN nije samo svojevrsni rimejk već i rekonstrukcija rane faze američkih filmova koji su neposredno posle rata snimani u razrušenom Berlinu.

Soderbergh gotovo kao da snima DOGME film pokušava da se drži tehnoloških konvencija filmova iz četrdesetih i u tome je dosledniji od Braće Coen koji su pokušali nešto slično u svom noir-pastišu THE MAN WHO WASN'T THERE. Kao i Coneovi tako i on ovde na nivou događaja u kadru malo pomera stvari u odnosu na ono što se moglo videti četrdesetih - seks i psovanje su za nijansu eksplicitniji. Rekao bih da je suštinski Soderbergh bolje od Coenovih uspeo da dokuči i predstavi ono što su bili aduti starih reditelja, naročito u domenu mizanscena, tretmana lokacija i stila glume.

Srećom, rekonstrukcija tehnoloških i pripovedačkih konvencija ne hladi priču previše i THE GOOD GERMAN funkcioniše kao punokrvni triler, bez ikakve sumnje, ima i napetosti i misterije, a ponešto od tog retro elementa je svakako ugrađeno i u priču, neka iznenađenja za publiku iz četrdesetih su preneta i u 2006. i isto tako rediteljski tretirana - iako današnjoj publici nisu iznenađenja per se.

Soderbergh stvara lažno očekivanje stavljanjem Tobey Maguirea u fokus pri početku filma ali se THE GOOD GERMAN ubrzo pretvara u sofisticirani vehicle za George Clooneya. Cate Blanchett je kudikamo mogla biti autentičnija kao berlinska femme fatale, parafraza Marlene Dietrich iz Wilderovog filma, doduše ovde se ona koristi drugim glumačkim sredstvima i igra svoju junakinju sa punim ubeđem bez trunke cinizma koji je Marlene imala.

THE GOOD GERMAN je minuciozan rad, u suštini reč je o indie filmu, svojevrsnom eksperimentu, u formi vrhunskog mejnstrim filma jednog prošlog vremena. Ipak, Soderbergh i Attanasio su dovoljno vešti da ovaj film, iako to na blagajnama nije potvrđeno, uspe da bude mnogo više od puke rekonstrukcije i da zauzme relevantno mesto i kao priča u vreme svog izlaska. Soderberghov film ne zaostaje puno za nagrađivanim Von Trierovim klasikom EUROPA i može se reći da je ovo američka strana istog pogleda na tu epohu i film.

* * * 1/2 / * * * *

Rado će se to pogledati.

Nego, u drugim vestima, Zapad ponovo rovari protiv Vođe:

N. Korea's first lady displays Dior-style handbag

Quote
   North Korea's young first lady has been pictured sporting what appears to be a Christian Dior handbag, in stark contrast to widespread shortages elsewhere in the impoverished nation.
Ri Sol-Ju, the wife of leader Kim Jong-Un, was pictured accompanying him on a "field guidance trip" to an army unit.
It was unclear whether the bag was genuine or an imitation. South Korea's JoongAng Ilbo newspaper said Wednesday it would cost 1.8 million won ($1,594) in Seoul.
Photos, carried by state television and the official news agency, show the couple applauding while seated together watching outdoor art performances by soldiers.
Ri is wearing a white dress with black top and next to her is a small handbag, apparently with the luxury brand's signature "D" metal tag.
The attractive and stylish young woman contrasts sharply with her husband, clad in his customary Mao-style dark suit, and with the army officers in olive drab uniforms and oversized peaked caps.
The photo was carried by state TV Tuesday night but the date of the field guidance trip was unclear.
The secretive communist state, in an unusual move, confirmed last month Ri is Kim's wife. Recent photos had shown the pair at public events together, sparking speculation about her identity.
Kim, believed to be in his late 20s, took over as leader after his father and longtime ruler Kim Jong-Il died last December.
Disclosure of his marriage is seen as part of efforts to stress his maturity in a culture which puts high priority on family life.
The country of 24 million has suffered severe food shortages since a famine in the mid-1990s killed hundreds of thousands.
UN agencies estimated last autumn that three million people would need food aid this year. 

Хм, ако неко спадне на то да јавља какву ташну носи нека жена - the joke's on them.

Svojevremeno su neki javljali koji senf Obama stavlja u hot dog. I pljuvali ga zbog izbora senfa.


Kripe, hvala na podsećanju na Salute..., gledala sam ga davno, sa velikim uživanjem. Meni je ono bilo skroz cool, ima tu neku ideju gadnog sporta kao Rollerball, ali je nešto drugo, sirovije, i sa avanturističkim duhom.

Sa zakašnjenjem sam pogledao OUTLANDER Howarda McCaina i film mi se mnogo više dopao nego što sam naslućivao. Neverovatno je da reditelj bez velikog imena i respektabilnog opusa snimi ovako solidan i ambiciozan film u kome uspeva da vrlo zrelo rediteljski obuhvati spoj roberthowardovske avanture sa ortodoksnijim SFom, da dobro izloži junake i priču, napravi finu atmosferu i u priličnoj meri prevaziđe osrednji CGI i ne naročito inspirisan dizajn čudovišta. Upravo činjenica da čudovište nije naročito zanimljivo onemogućuje OUTLANDER da bude značajan film, a sasvim sigurno da je i Jim Caviezel u glavnoj ulozi, iako u njoj uopšte nije loš, onemogućio da film dobije zasluženo mesto u bioskopima.

No, OUTLANDER je dinamičan, inspirisan, u osnovi dobro dizajniran film u kome je Caviezel okružen kako mladim TV uzdanicama kao što su Jack Huston i Sophia Myles tako i bardom John Hurom i exploitation ikonom Ron Perlmanom. I rekao bih da su svi, čak i oni koji su ovde samo zbog paychecka kao Hurt izuzetno dobro raspoloženi, a Ron Perlman je našao ulogu koja mu savršeno odgovara. BEOWULF je u rasponu od nekoliko godina dobio nekoliko ekranizacija i OUTLANDER u osnovi nudi denikenovsku interpretaciju te priče - šta ako su junak i čudovište zajedno pali u vikinške zemlje iz svemira? Uprkos tome što su Howard McKain i Dirk Blackman potpisani kao scenaristi, nema nikakve sumnje da je BEOWULF zapravo mitska matrica koju OUTLANDER pokušava da reprodukuje i to sa namerom.

McCain je izvanredno snimio lokacije, i uspeo je da vrlo dinamično zabeleži priču koja se većim delom zapravo dešava u samo jednom utvrđenju. U svakom pogledu, McCain je snimio savršen B-film i prava je šteta što OUTLANDER nije tako i prošao već je prošao kroz seriju potpuno apsurdnih osporavanja i sagledavanja iz pogešne vizure. Umesto posmatranja iz vizure B-filma sa pričom koja je bukvalno od prvog do poslednjeg frejma bazirana na maštovitim žanrovskim postavkama, OUTLANDER je poslužio kao "minorni" film nad kojim će se kritičarti praviti pametni tog vikenda, iako inače puštaju da prođu mnogo veće gluposti.

* * * / * * * *

odlican je OUTLANDER.

steta samo sto nije efektnije iskorisceno spajanje svemirske tehnologije i vikinskog oruzja
za finalnu borbu. 

Pred gledanje TOTAL RECALL rimejka, obložio sam mozak reprizom filma TRUE BELIEVER Josepha Rubena. To je film sa kojim je zbilja teško pogrešiti - Ruben je jedan od najtalentovanijih američkih reditelja osamdesetih, pa i devedesetih, James Woods igra glavnu ulogu - advokata koji istražuje i zastupa slučaj nedužnog Korejanca osuđenog za ubistvo Trijade koje nije počinio. Wesley Strick, jedan od značajnih scenarista repertoarskog filma iz osamdesetih i devedesetih, prepoznatljiv po maštovitim trilerima visokog intenziteta, napisao je scenario koji spada u kanon Woodsovih rola - ako se u njegovom opusu može prepoznati jedna konstanta to su inteligentni likovi.

Otud ne čudi da je Eddie Dodd kao lik kasnije zaživeo i u televizijskoj seriji gde ga je igrao Treat Williams.

Ruben spada među reditelje koji su se dobro snašli u osamdesetim zato što su jako dobro vladali jednim aspektom tadašnje estetike a to je B-film. Kada je posle vrhunske decenije sedamdesetih, američki film doživeo blagu regresiju osamdesetih, odnosno kada je umesto da se nastavi sa sazrevanjem B-formi došlo do uvođenja zrelih formi u B-kalup, Ruben se ispostavio kao reditelj koji savršeno vlada upravo tim B-aspektom i uspeo je da vrlo vešto profiliše svoje radove. Tako je i TRUE BELIEVER film sa jasno postavljenim prioritetima, karakterima, odličnim razdvajanjem važnog od nevažnog i o tome najbolje svedoči činjenica da je Robert Downey koji igra Woodsovog učenika potpuno potčinjen glavnom glumcu iako je već tada bio prepoznatljiv kao upečatljiv i neobuzdan glumac. Međutim, Rubern vrlo precizno određuje ko je glavni i ko ima pravo na svoje arije a Downey nije taj iako ima značajan lik za priču.

Sam Rubenov junak je na neki način relikt sedamdesetih, advokat koji danas brani narko dilere a u svoje vreme je bio politički angažovani student, i Strick vrlo simpatično tretira taj transfer junaka iz nekog političkog filma sedamdesetih u krimić oamdesetih. Uostalom, početkom devedesetih, sličan potez pravi Phil Alden Robinson u filmu SNEAKERS, pomerajući kontrakulturne buntovnike u fokus mejnstrim žanrovskog filma.

Rubernov vizuelni prisup u sradnji sa stalnim DPjem John W. Lindleyem je elegantan i jednostavan, kao i uvek, sa vrlo dobro postavljenom atmosferom i sklonošću kako kao ka hičkokovskoj napetosti tako i ka pokretima kamere svojstvenim hororu, u kome je u krajnjoj liniji ovaj reditelj ostavio značajan trag.

TRUE BELIEVER je film svog vremena, ali se drži i danas, a sve ono što je u njemu anahrono u međuvremenu je postalo retro.

* * * / * * * *

Quote from: crippled_avenger on 31-07-2012, 21:02:20
Svi oni koji nisu volei MARTYRS mogu da se nauživaju gledajući THE TALL MAN, debi Pascala Laugiera na engleskom, film sa kojim je priredio nesvakidašnji brodolom što se mene tiče. Sve ono po čemu se Laugier izdvajao sa opdličnim filmovima ST. ANGE i MARTYRS a što bi se ukratko moglo sumirati kao utisak da je on najbolji reditelj među francuskim novim, da ne kažem prvim uspešnim talasom horor reditelja, ne samo da je dovedeno u pitanje ovim filmom nego je prilično brutalno osporeno.

Laugier je u ST. ANGE i MARTYRS, koliko god sami koncepti tih filmova bili apsurdni i irelevantni u nekom širem intelektualnom smislu, uspevao da ih realizuje izuzetno vešto, sa punim ubeđenjem, sa moćnim prizorima i preokretima u odnosima likova koji su nosili u sebi izuzetnu snagu, sa ubedljivim prikazima straha, panike i svake druge vrste uznemirenosti, sa interesantnim interpretacijama često krajnje bizarnih negativaca i sl.

Rečju, Laugier je i onda kada mu IQ priče ili puka logika/uverljivost nisu išli na ruku uspevao da izaziva emocije i druge reakcije kod gledalaca i da potpisuje filmove vrlo zrelog dizajna i tehničke realizacije.

THE TALL MAN dovodi Laugiera na teritoriju Amerike gde se nalaze lokacije i situacije koje smo videli na filmu već milion puta i to naravno otežava posao jer je potrebna veština kako bi se pružilo nešto novo u scenama sa policijom, u sedenjima u dineru, u situacijama smeštenim u "tipične" američke kuće. I u svemu tome Laugier ne uspeva da se snađe. Njegovo kadriranje u nekim od tipičnih američkih situacija je katastrofalno, gore od drugoligaškog televizijskog rada, ambijenti u kojima se priča dešava (što mu je bila jača strana u francuskim radovima) su istovremeno neubedljivi i potpuno prevaziđeni po tome koliko su klišetizirani, gluma je strašno površna a zvezdu kao što je Jessica Biel nikako nije uspeo da uklopi u svoju podelu.

Rečju, THE TALL MAN do te mere ne funkcioniše na nivou puke realizacije, režije, produkcionog dizajna i svega ostalog da primedbe na samu priču zauzimaju sporedno mesto.

Laugier se i u ovom filmu bavi strašnim pričama o nestaloj deci, i to mu nije prvi put kao što znamo, s tim što ovde od momenta kada film doživi svoj klimaks, negde iza polovine, odnosno onda kada (kao i uvek kod Laugiera) otkrijemo da stvari nisu onakve kakve su nam predstavljene na početku, sve kreće da se pretvara u jedno gašenje priče, izlaganje nekih objašnjenja, pasažnih scena, zaključaka i sl. bez ikakve drame na bilo kom nivou. Pred treći čin koji bi trebalo da nas dovede do vrhunca, Laugierov film se potpuno raspadne i umesto da ima završnicu nudi nam pola sata nečega što u normalnim filmovima reše kroz natpis šta je bilo sa likovima.

Laugier nikada nije bio filozof u poziciji reditelja i od njega nisam ni očekivao neku briljantnu euroamerikanu u kojoj će suočiti Stari i Novi svet, ali nisam očekivao ni ovako isprazan i neinspirisan skup klišea relizovanih na sedmorazredan način.

Moram priznati da je Aja, čiji mi se nijedan američki film nije dopao, mnogo vibrantnije zarobio utisak Amerike od Laugiera - na momente u HILLS HAVE EYES čak i vrlo dobro. Međutim, u THE TALL MANu nema ni onog najosnovnijeg što Laugier zna a to su moćni prizori, neke arhetipske postavke u kadru, ili barem tehnička veština. THE TALL MAN ni najmanje ne liči na delo jednog reditelja koji je prevazilazio evropske okvire a nažalost ne deluje ni kao upeglani mejnstrim rad u kome je nekome utučen rediteljski rukopis.

THE TALL MAN je naprosto loš i prilično slabo napravljen film.

* 1/2 / * * * *

Kum i ja smo sad kroz suze odgledali The Tall man i moram da kažem da se slažemo sa Kriplovom dijagnozom.

Na nivou koncepta i ideje, u redu, ovo je vintage Laugier, ali, sačuvaj bože, ovo kao da je režirao prekaljeni televizijski trećeligaš. Film toliko pati od isforsirane Amerikane u vizuelnom delu - deluje potpuno izlizano u jeftinim sepija filterima i kadriranju koje se sada i u videoigrama smatra prevaziđenim - i od dijaloga koji bole koliko su predvidivi (pogodio sam pola dijaloga pre nego što su izgovoreni) da sam već na tom planu imao problem da se ikako unesem u priču i likove. A kada je krenuo sa infodampovima kako bi nam prepričao  o čemu se u filmu zapravo radi, pošteno sam se iznervirao. Meni je ovo jako slabo.

a sad idi na topik gde sam ga opljuvala i brani me!!!! 

Mora da ga nađem prvo.

da se ne mucis
http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php/topic,2109.2400.html

Obavljeno.

А сад то исто понови и на ОДГОВАРАЈУЋЕМ топику, који се зове "шта сам ружно гледо, а да хорор није" 

Ne preterujmo, nije da imam tako jako mišljenje o ovom filmu. 

Pogledao sam rimejk TOTAL RECALLa. Sve oko ovog filma je dosta apsurdno i pogrešno, i u tom smislu već od samog početka postoji paradoks - naime, Verhoeven je snimio ekranizaciju Dickove priče a Wiseman snima "rimejk filma". Naravno, ono što su O'Bannon i ekipa napravili od Dickove priče nadilazi piščevu viziju, ali mislim da činjenica kako se literarni predložak gotovo ni ne pominje u promociji filma govori o tome kako su stvari potpuno promenjene - ne bi me čudilo da uskoro ROMEO I JULIJA budu ekranizacija Luhrmannovog filma, a da se drama pomene eventualno na špici...

Tako se na špici TOTAL RECALLa pomene Dickova priča ali se pominju i autori Verhoevenove filmske priče. I zbilja, prevashodno TOTAL RECALL rimejkuje tu filmsku priču, ali u odnosu na Verhoevena ima potpuno drugačiji rediteljski pristup.

Verhoevenov film je klasik i jedno prilično jedinstveno, u svakom pofgledu autorsko iskustvo dočim Wiseman pokušava da ga mejnstrimizuje koliko god može, ali opet ne ide u pravcu simuliranja nekog ozbiljnijeg trilera, misterije ili pseudo-filozofske postavke kao Spielberg u MINORITY REPORTu. Štaviše, rekao bih da Wiseman pokušava da prevede priču koju je radio Verhoeven u prostor savremenog mehaničkog blokbastera, bez naročitog korišćenja bilo kog aspekta Dickove premise. Kod verhoevena svakako mindbending dimenzija nije glavni adut ali ipak čini važan deo priče, kod Wisemana je ona gotovo minorna, i scene koje se bave samim "problemom" Rekalla su više date da se publika ne bi pitala kako to da neka pitanja nisu postavljena.

Colin Farrell je dosta tanak leading man. On nažalost nije novi Mel Gibson i Holivud već godinama neuspešno pokušava da ga proglasi za nosioca ozbiljnijih high concept projekata iako on nema snage za to. Da je Farrell iole potentniji za glavnu ulogu, film bi bio znatno bolji. Uostalom kad se već ne rimejkuje Dick već Verhoeven zar nije prva stvar da se nađe zvezda koja će zameniti Schwarzeneggera i zar nije jasno da to mora biti neko upečatljiv.

Wiseman je inače u ovom filmu napravio potpuno početničke greške na nivou podele - Bill Nighy i Bryan Cranston igraju Dobru i Zlu mentorsku figuru i kao glumci su jako slični, a Kate Beckinsale i Jessica Biel su opet identične po građi, boje kose i  tipu izgleda a igraju dve sukobljene žene. To su potpuno neverovatne greške za jedan film od 125 miliona dolara na koji se verovatno dosta ozbiljno računalo.

Sasvim je dakle sigurno da bi sa boljim i raznovrsnijim glumcima ovo bio natno bolji film.

Kad je reč o promenama na nivou scenarija, iako Verhoevenov TOTAL RECALL mnogo veću snagu crpi iz rediteljskog postupka i živopisnih glumaca nego iz scenarija, Wimmer i Bomback su gotovo u svemu pokvarili ono što je postojalo u prvom filmu. Bez namere da ulazim u detalje jer je to besmisleno ipak moram da naglasim da je budućnost u kojoj se RECALL dešava jedna od besmislenijih.

Akcija je urađena pristojno ali je dosta repetitivna, manje-više se ponavlaju situacije i vezane su za kretanja na pokretljivim platformamna koje se kreću horizonatlno i vertikalno i to je zanimljivo do neke tačke ali onda postane dosadno. Produkcioni dizajn sa gradom koji se vertikalno razvija je zanimljiv i nadovezuje se na zaostavštinu METROPOLISa, FIFTH ELEMENTa i mnogih drugih radova, i mogu reći da mi je dok sam gledao RECALL bilo malo i žao što je jedna prilično velika količina veštine i osećaja za lepo utrošena na nešto što je tako kvarno u samom korenu.

Opšta veština realizacije i dizajn čine ovaj rimejk nečim što treba da vide ljubitelji žanra i oni koji se profesionalno bave filmom. Međutim, u samoj osnovi rediteljskog postupka Lena Wisemana ostaje ogromna praznina i masa neoprostivih grešaka koji čine da TOTAL RECALL bude sve ono što se inače napamet spočitava holivudskim filmovima. A opet s duge strane, svaki uloženi dolar se vidi, žanrovske konvencije ne dozvoljavaju da film postane nepodnošljiv premda jeste malo dosadnjikav, i na kraju ovaj film čak nema ni tu ekskluzivnost nekog opscenog promašaja.

* * / * * * *

When casting goes RIGHT

http://www.cracked.com/quick-fixes/the-5-creepiest-coincidences-in-movie-casting-history/

Reprizirao sam MONOLITH, mešavinu buddy cop filma i SFa koju je 1993. snimio John Eyres pre nego što je potonuo u svet totalnog DTV beznađa. Ovaj film međutim uopšte nije loš. Ostavio mi je sličan utisak kao i na prvo gledanje, kao pristojan B-rad, dosta oslonjen na uspešnije naslove iz holivudskog visokobudžetnog miljea, sa ekonomičnom upotrebom onoga što je dostupno a to su pre svega glumci .- Bill Paxton i Lindsay Frost igraju "slučajne partnere", John Hurt je vladin službenik-negativac, Louis Gossett Jr. je šef policije - ballbuster.

Specijalni efekti su dosta slabi i film je mnogo tanji u SF nego u policijskom domenu. Pa ipak, primetna je znatna razlika između tadašnjeg B-filma i onoga što danas gledamo kao paralelu tome, a to je DTV i ona je u korist radova iz devedesetih.

* * 1/2 / * * * *

Movie News


Exclusive Mel Gibson Interview: A Candid and Rare Conversation
Source: Paul Fischer
August 13, 2012


Mel Gibson may have his critics but he is, if nothing else, a born survivor. The American-born Australian-raised actor/filmmaker has been a part of the Australian and American film industries for some thirty years.

The classically trained actor made an impact on movie audiences in the original Mad Max and cemented his reputation as a movie star with starring roles in two Peter Weir films, Gallipoli and The Year of Living Dangerously. His first attempts at international success met with mixed results despite critical acclaim for The Bounty, The River and Mrs. Soffel, but then came a third "Mad Max" and the first Lethal Weapon and the rest, as they say, is history.

He was able to utilize his Hollywood star power to form Icon Productions and transition to direction, first with The Man Without a Face and then for his classic Braveheart garnering him a Best Director Oscar. His film The Passion of The Christ became one of the most successful independent films of all time, and allowed Gibson to turn his back on Hollywood and make the visceral and successful Apocalypto.

Gibson returned to acting in Edge of Darkness and is back in front of the camera in the hugely entertaining Get the Gringo, just released on DVD and will next be seen in Robert Rodriguez's Machete Kills. He is also busy working on his Viking movie and the much discussed film about the Maccabees.

I first met Gibson when we were both in our early 20s and the actor was publicizing Gallipoli while I was a university student. 30 years later, to coincide with the DVD release of "Gringo," we met at Mel's Santa Monica office for an in-depth chat. Dressed in a pair of blue board shorts and T-shirt, we covered a lot of ground, from "Gringo" to stardom, Hollywood forgiveness and his own very candid take on the whole Maccabee script controversy, as well as the status of other projects.

ComingSoon.net: With a film like "Gringo,"was it important to go back to your roots as an indie filmmaker?
Mel Gibson: No not really. Even when I had a deal with studios I used to cook up stories. It's just that there wasn't one for this. So I got together with the Mexican dudes (Adrian Grunberg and Stacy Perskie) and we sat in my kitchen, drank cups of coffee, smoked a bunch of cigarettes, ate food and talked. And we just beat the story out.

CS: Did "Edge of Darkness" give you a taste to go back in front of the camera and did you want to develop this initially as an actor, or just as a producer, and the acting was secondary?
Gibson: I was looking at it more from a story point of view. I mean basically at the end of the line, no matter how many producers, directors, actors jump in, you're only doing one thing, telling a story, so what I like doing the best is going through the mind's eye and reading it out with Stacy and Adrian whom I'd worked with before on "Apocalypto" when they were my 1st and 2nd ADs. And these guys know Mexico. And we just got into the research, from an idea that I had, and the more stuff we read on the Internet the more rich it got, because the world is so absurd. Incarceration south of the border is a different experience than here. There were no exaggerations in that film.

CS: How do you know when something is ready to go?
Gibson: It's just a gut feeling. It'll never be right. It'll ALWAYS be weird on the page, no matter how good your visualization or idea is, it's always going to look weird on the page. Writing is a hard gig and it's hard to convey a lot. That's why scripts tend to be a little bit overwritten.

CS: As an actor, did you still enjoy the physical stuff you got to do in this film?
Gibson: Yeah I did enjoy it. It wasn't that taxing and I had a stunt guy to do the fall off stuff, so I'm way past doing that stuff by myself.

CS: Do you still go through a regimen of physical fitness?
Gibson: I'm pretty fit, naturally. I do moderate exercise, and I try to eat pretty well and I think it has an effect on me. But hey, I'm putting on the insulin tyre like everybody else, but that's just a function of getting older.

CS: Would you have liked "Gringo" to have received a US theatrical release?
Gibson: I think there's a lot of different mediums out there right now. Theatrical is fantastic. I don't think anything will ever replace the big dark room, the screen and the popcorn. You can kind of do it in your home if you have a nice screen, but it's not the same thing. It did get a theatrical release internationally.

CS: A lot of people don't realize or have forgotten that you're a classically trained actor. I've seen you on stage. Is there any part of you that would like to return to the stage and if so, what character would you want to be?
Gibson: Of course, yeah. It'd be nice actually. I dabbled here and there but not in a big way. I tried to get Downey to do Hamlet when he was in his 30s. He would have been so great. But I'd like to direct something on stage, maybe Hamlet, because as an actor, you never get it. I mean I did a film version but I don't think I ever really did it. So I'd like to direct a production somewhere on stage.

CS: After you left Australia, finally, and the "Lethal Weapon" juggernaut began to strike, did you expect the success that came with it and do you think you prepared for that, psychologically?
Gibson: I think I was in good shape to sort of deal with that, because I sort of had done that. You do your 'blooding' as it were when you're young. You start in Australia, you strike out, you make a few films outside the country and then you realize you can't put the toothpaste back in the tube as far as your personal life and stuff goes, that you become public property. It's a very odd thing. So that sort of thing hit me in my 20s. And if I hadn't been reasonably successful it wouldn't have happened the way it did, because you're already on the rise. And then you become a person of interest.

CS: And then as the success became bigger over the years for you, was it easier to cope with it over time?
Gibson: Well, you make an adjustment. I dropped out after a while for about a year and a half and just did basic things. I just thought that I don't really want to go back there again until something makes me go back. Then of course the realities set in and it's like trying to put a round peg in a square hole because you're trying to fit in to some kind of life that you're not allowed to fit into anymore. AND it's not really what you love.

CS: Then did you discover what you truly love was directing, was being part of the filmmaking process?
Gibson: That's the best. I loved that. I think I was always meant to go there.

CS: And with the success you'd attained allowed you to go there.
Gibson: It allowed me to do it because I had some credit and also allowed me to be at the hub of any kind of activity on a film set. I didn't just disappear into the trailer. I'd hang out and watch what they were doing, because it was interesting to me, how they achieved certain things. I was like a pesky mosquito with directors. I was always asking them questions, why a particular lens, or why this angle, tell me about the edit. They were always really generous and actually liked that because it helped them formulate what they were doing too.

CS: Would it be fair to say you'd never been able to get "Braveheart" made had it not been for this success?
Gibson: It would have been more difficult, yes. I had already directed one small film, "The Man Without a Face." And that was a toe in the water which is really what you have to do. You don't want to go out there on your first run and crash and burn on a big budget. You want to do something small. In many respects it was like a TV movie, except I put all my angst in it. And you don't find out till you're in the firing line and you have to make decisions, so I went through that whole process, and then I could do something with a greater degree of difficulty and bigger budget. So at that time, no films like "Braveheart" had been made for a very long time and of course it started a whole thing. As always the first guy out is the one who gets it. But I think the film has good things in it.

CS: That famous Freedom scene is one of the most imitated and parodied scene of recent memory. .
Gibson: It's still happening and pretty funny.

CS: And Scotland is using the film as an anthem for its upcoming election on independence.
Gibson: It started the ball rolling. It's amazing how powerful a piece of work can be and how it can influence people and change. It's pretty interesting.

CS: How much did George Miller try and persuade you to do a "Mad Max 4"?
Gibson: We talked about this very project like 10 years ago. I actually wanted to do it, but then what happened was, the budget was nuts. It was crazy. I certainly hope they've become more realistic about it.

CS: Is it true that Tom Hardy asked for your approval?
Gibson: No, they cast him, but I sat down with the guy and I quite like him. I think he's a good choice for that.

CS: Will you see the film?
Gibson: Oh yeah, I'll have a look. It'll be fun. I think he's a good actor. He commits completely and he looks great. There's this scary thing about him which is kind of right for that. Tom needed to sit down and talk more than I did. I'm really happy about that. But I hope they do a great job. I'm a big fan of George's.

CS: Is there a character at all that you played that you'd like to revisit?
Gibson: Nah. I've done it. There are new challenges.

CS: And there's no way you'll be enticed into doing a "Lethal 5."
Gibson: No I think the way things are going with "Total Recall," they'll just remake those somehow. Though it's really tough to replace Danny. He was so amazing in those things. It was a good gig for us. It worked. But we knew it would.

CS: Do you regret doing four movies?
Gibson: No, I had fun on every one of them and they were lucrative and good to me. And they really afforded me the opportunity to slow down and pick things and do things that really interested me. Like this "Gringo" thing which didn't pay but it was a good thing to have done.

CS: Robert Downey went out of his way to publicly support you as you did him when he was going through personal crises. Is Hollywood ultimately a forgiving town?
Gibson: No it's not. They have to forget. I don't even think they're vindictive. I don't think they think there's reason to forgive. And forgive what to begin with? What are they asking for? It's almost like can you please forgive me for what? What did I do, really? It is kind of ridiculous. So it's kind of hard to pinpoint exactly what needs to be forgiven and I don't consider that anything does because I didn't hurt anyone. But you know, hey that's life. It ain't easy and it's not fair. You've just got to slip the old water off the back and move on.

CS: Do you have a thick skin?
Gibson: I've developed one. I wasn't born that way but I have a hide like a rhinoceros.

CS: Now looking at what's going on with upcoming projects. What's the status on the Viking movie, which is still called "Berserker" I presume?
Gibson: It's still called "Berserker" and I believe it's going forward. I've talked to actors and stuff, and there are some good names attached who want to do it.

CS: But not DiCaprio?
Gibson: He's pretty busy, so no.

CS: Is it still a violent Viking movie in the original language?
Gibson: Not the original language. I'd thought about that at one time but then when you consider that English comes from the middle English language, it's not a big jump. I'll do something that's understandable for a modern audience. But it won't be the English THEY'RE used to.

CS: You've got a script?
Gibson: I've got a great script. And the idea's been batting around my head for years. And I couldn't find a way to make it work, because if you look at what Vikings did, they're pretty unsympathetic. And there's no point in doing Viking light. So I had to find a way to find devices and ways to make that work dramatically, intelligently and make it seem realistic so it's about real conflict in a real era in the 9th century, so that you actually see behavior and a new mode of thought seeping in. By the 11th century there weren't any of these guys left anymore.

CS: Will this be expensive?
Gibson: Everything's expensive. It's like ridiculous. But I can't talk budget.

CS: Are you having discussions with investors or studios?
Gibson: Both and there's some interest and they dig it, but it isn't the entire vision. You can't write the vision down. You can only have a blueprint and then go from a jumping off spot. But it was by accident that I bumped into Randall Wallace and we're collaborating on the script. We've got a fourth draft and it's great. All we've got to do is do it now.

CS: Now there's the much-discussed Maccabees project. What's going on and what's the story with the Eszterhas script?
Gibson: Okay, so a guy gets paid to write a screenplay and doesn't turn anything in for 14 months. That's a serious problem. Not even an outline so I lost my nutter with him. I developed a Viking script almost a year after he started and I already had a second draft and he hadn't even given me an outline. And he was at my home on a working holiday and he didn't even bring one word. And he never intended to write a script. His whole intention was to set me up somehow.

CS: So do you still want to make that movie?
Gibson: I DO want to make it and I will make it. And that'll be a great film. And over the course of 14 months did you not think I told him what the story was? Give him my images? Give him my ideas and dialogue? You should see the books written on the subject. So I'm steeped in that stuff from the Seleucid Empire, and the relationship with Israel at the time, amazing history. So my best ideas I put in front of him, hoping that he took some of those, but he squandered them and alluded to them in his so called screenplay which I swear he must have written in three days. It's really bad with heinous, bad, shonky, D grade dialogue. And after 18 months of waiting, from when we started talking, that's what came in. And of course the studio also recognized it as not very good.

CS: So is there a studio attached to the film?
Gibson: No, it's just sitting there until I'm ready to go back to it. I'm busy with a writer who knows how to write.

CS: Now you're also still an actor for hire.
Gibson: Yeah sure if it's good enough. I just worked with Robert Rodriguez on "Machete."

CS: What was that experience like?
Gibson: It was a great experience.

CS: Tell me about the character you play.
Gibson: He's an odd kind of guy, the Rodriguez version of a Bond villain. He's a bad guy who said: "What if he's right?"

CS: So a bad guy with a moral compass.
Gibson: In a weird way.

CS: That must have been fun for you.
Gibson: Oh yeah it was fun, and it's fast, man, is it fast? A good degree of it is digital. I went down to Austin and its very laid back and cool. Robert is a fantastic guy and I've never seen a crew work so fast and so hard. There's just no waste and no time lost. And he knows how he's going to do it. It's pretty funny. I enjoyed the experience and I enjoyed that kind of pace and in 20 years I spoke more in this than in the entire 20 years combined. The guy is only in the third act. But he's the big nemesis.

CS: Do you get to ham it up?
Gibson: Of course it's extremely heightened because you're working on "Machete," come on! And I get to have a sword fight with Machete. He has his machete and I have a samurai sword, but it's kind of fun and it's full of surprises, because it brings the kind of Grindhouse action thing to it, almost celebrating being gratuitous in its drive and making no apology for it and making it fun, like some twisted fairy tale.

CS: Finally, do you think you're at the most relaxed you've been for a while?
Gibson: I'm pretty relaxed.

CS: Do you miss Australia?
Gibson: Not overtly. I slip in and out sometimes and it's okay. It's good to go there. But you don't have to go there for the amount of Australians here. And it's nice sitting down with them 'cause Aussies tend to be irreverent about most things so it's a whole different level of communication.

Christoph Waltz is set to star in Terry Gilliam's next project "The Zero Theorem" reports Deadline.

Pat Rushin penned the script set in an Orwellian corporate world run by a shadowy figure called 'Management'. Waltz plays an eccentric and reclusive computer genius plagued with existential angst who works on a mysterious project aimed at discovering the purpose of existence once and for all.

Other characters in this world include a "flamboyantly lusty love interest" with virtual sex on their mind, and the rebellious whiz-kid teenage son of Management. Thrown in a journey into the hidden dimensions of the lead's own soul and you've got a very Gilliam sounding feature.

Shooting kicks off in Romania in late October with Dean Zanuck producing. The film will be Waltz's first job after recently wrapping filming on Quentin Tarantino's "Django Unchained".

Eric Bana is in negotiations to join Mark Wahlberg and Ben Foster in Peter Berg's drama-actioner "Lone Survivor" at Emmet/Furla Films and Universal. Shooting kicks off next month in New Mexico

The story chronicles Afghanistan war hero Marcus Luttrell's account of a Navy SEAL mission gone bad. Bana will play a SEAL lieutenant while Emile Hirsch and Taylor Kitsch also star

Rosamund Pike ("Wrath of the Titans," "Die Another Day") has joined the cast of Edgar Wright's upcoming comedy "The World's End" starring Simon Pegg and Nick Frost.

Pike is likely to play one of the friends convinced to go on an epic pub crawl by Pegg's character which takes place during an apocalypse. Shooting kicks off in the UK next month.

Nicolas Winding Refn's protege, Icelandic helmer Oskar Thor Axelsson ("Black's Game"), is in final negotiations to direct the thriller "The Key Man" for Open Road Films and Safehouse Pictures says Variety.

Joby Harold ("All You Need Is Kill") penned the script about a single father and puzzle editor who finds himself targeted by the U.S. government because his body holds clues that are key to uncovering important national secrets.

Harold, Bill Block, Paul Hanson and Tory Tunnell are producing. Axelsson replaces Brian De Palma who was previously attached.

Pogledao sam KISS TOMORROW GOODBYE Gordona Douglasa, Cagneyev direktni produžetak uspeha koji je imao sa Walshovim WHITE HEAT. Nastao po romanu Horace McCoya, KISS TOMORROW GOODBYE je old school Warnerov gangsterski film. Nastao je kao nezavisna produkcija Braće Cagney, Williama i Jamesa ali ga je Warner distribuirao, i ima sve karakteristike nekog njihovog in house gangsterskog rada.

Cagney igra psihotičnog begunca koji počinje da gradi veliko ime u svetu podzemlja a zatim nalazi lakši način da se dokopa novca, kroz brak sa bogatom naslednicom imperije jednog od najmoćnijih ljudi u državi. Douglas je kasnije snimio dosta vrlo dinamičnih i modernih exploitation filmova ali u KISS TOMORROW GOODBYE se drži matrice koju su četrdesetih napravili Warnerovi reditelji što dovodi do blagog utiska arhaičnosti ovog Cagneyevog filma koji je forsirao sličnu personu prethodnih petnaestak godina. U tom trenutku su u Holivudu već postojali intenzivniji i moderniji filmovi na slične teme.

Međutim, Douglasova priča je čista, jasna, i sa vrlo zanimljivom Cagneyevom energijom i ovo je naslov koji obavezno treba da pogledaju ljubitelji gangsterskog filma.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam SPACECAMP Harry Winera, vrlo zanimljiv avanturistički dečji film iz 1986. godine. Iako glavnu ulogu u filmu glumi Spielbergova supruga Kate Capshaw, ovo nije njegova produkcija, iako u sebi ima ponešto od Amblina u drugoj polovini filma. Međutim, ono što nepogrešivo pokazuje da nije reč o Spielbergovoj produkciji jeste upravo prva polovina filma u kojoj su predstavljeni likovi, dosta nezanimljivo i slabo, kroz niz traljavih scena koje spadaju u neku light varijantu omladinskog filma i opšte mesto. U Amblin produkcijama takve stvari obično stoje jako dobro zato što je Spielberg svoj fokus na likove preneo i na svoje učenike.

Međutim, druga polovina, uprkos sumnjivim specijalanim efektima uspeva da u pojedinim deonicama bude impresivna i prilično napeta za standarde filma za decu. Winer je zbilja napravio odličnu drugu polovinu i prava je šteta što film ne može da se pamti isključivo po tom delu već i po uvodu.

U filmu imamo zanimljiva imena kad su bili mladi - Kelly Preston i Joaquina Phoenixa dok se još potpisivao kao Leaf.

Weiner nije napravio značajniju karijeru na filmu ali je kasnije dosta režirao na televiziji. Scene u svemiru pokazuju da je imao dar za akciju i suspense i šteta je što se ponovo nije oprobao u tom žanru.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam THE CABIN IN THE WOODS Drew Goddarda. To je film koji pretenduje da bude inteligentan, strašan i smešan. Problem je u tome što nije do kraja jasno koji delovi pretenduju inteligentni, koji strašni a koji smešni. Međutim, ono što je sasvim sigurno je da onoga što je najzanimljivije u filmu ima srazmerno malo i da koliko god želeo da parodira konvencije "cabin in the woods" horora na kraju ipak najviše vremena provodi upravo u tom miljeu. Štaviše, ovaj film je ponajmanje horor, pre bi se reklo da je neuspešni žanrovski esej i parodija horora, koji tu ideju koju nosi (a koja nije ni naročito nova, i u suštini je anti-horor i više je na liniji spielbergovske fahtastike ili stripa) slabo plasira. Misterija koja se krije u osnovi ove priče bi mnogo bolje funkcionisala da je načeta posle prvog čina a ne da se ukratko rasplete u trećem.

Sa ovim prikrivanjem temeljne ideje, CABIN IN THE WOODS se svodi na niz zapravo nezadovoljavajućih scena koje nas odvraćaju od priče umesto da je pričaju i u tom pogledu podseća na filmove kao što je IDENTITY i slični naslovi koji krupnim preokretom na kraju pokušavaju da daju smisao dosta rutinskom sadržaju koji imaju u većem delu trajanja.

THE CABIN IN THE WOODS ne samo da nije neki novi preokret u žanru ili novi SCREAM već je reč o jednom minornom, jedva pa interesantnom fenomenu unutar filmske ponude koji nažalost nikada nije izrastao u punokrvni film.

* 1/2 / * * * *

Pogledao sam THE WATCH Akive Schaffera, jedan od neopravdano oklevetanih filmova ove godine. Nije reč o klasiku, ali je reč o odličnoj, prljavoj, jako smešnoj R-rated komediji koja je u Americi još od incidenta sa Neiborhood Watchom koji je ubio nedužnog klinca nailazila na teškoće, prepreke, uklanjanje trejlera i sl. Zatim je naišao na nestrpljivu i nezadovoljnu kritiku i tako je THE WATCH marginalizovan i gurnut na stranputicu promašaja.

Međutim, THE WATCH ne zaslužuje takvu sudbinu. Schaffer je debitovao sa zanimljivom komedijom HOT ROD koja ipak nije bila sasvim uspešna i u THE WATCH se bavi jednom zanimljivom mešavinom star komedije, awkward humora i žanrovskog hibrida sa SFom. Otud neke metode plasiranja prljavog, infantilnog humora, deluju nešto soifisticiranije, smirenije, gegovi su manje agresivni nego što bi se očekivalo od komedije koja ima ovakav broad appeal .

Opet, moram priznati da je doista gledalaca sinoć izašlo iz bioskopa, i to baš za vreme nekih od najsmešnijih scena, čak su i nezadovoljno vikali na nas koji smo ostali zašto se smejemo. Dakle, nema sumnje da je THE WATCH film koji ima problem u komunikaciji. Čini mi se da je taj problem upravo vezan za ta neka suptilnija glumačka plasiranja humora koji sam po sebi nimalo nije suptilan i ponekad prijatno iznenađuje svojom prljavštinom.

Koliko je Ben Stiller izgubio na ubojitosti, i koliko je Vince Vaughn ušao u manir, premda i dalje donose dovoljno onoga zbog čega ih volimo, toliko su svežine doneli Jonah Hill i Richard Ayoade. Svemu tome doprinosi i prilično R-rated odnos prema vanzemaljcima, krvoproliću i sl.

Otud THE WATCH na kraju ne samo da donosi dosta materijala za smeh već na kraju na neki dementan način uspeva da profunkcioniše i kao priča o prijateljstvu, tim karakterima itd.

Šteta je što ovakav, u suštini dobar pokušaj, nije adekvatno nagrađen na blagajnama, a ni među gledaocima. Ipak, čini mi se po prvim britanskim kritikama da će biti bolje prihvaćen u Evropi.

* * * / * * * *

Pogledao sam zanimljiv dokumentarni filma Felixa Moellera HARLAN - IN THE SHADOW OF JEW SUESS. Ovaj film opet ne uspeva da u potpunosti rasvetli Harlana kao reditelja ili kao političku figuru, i čini mi se da ima dosta suštinski irelevantnih segmenata pošto se u značajnom delu bavi time kako Harlana vide njegovi unuci što zapravo samo svedoči o dubokoj porodičnoj traumi koju je priredio i malo čemu osim toga. Sinovi naravno imaju relevantniju ulogu, naročito Thomas koji je svoj život posvetio levici, osporavanju oca, revoluciji i eksperimentalnim filmovima.

Film se više bavi ličnom nego profesionalnom biografijom Veita Harlana ali daje relevantan pregled ključnih biografskih i filmografskih tačaka u njegovom životu i radu. Prirodno, niko ne uspeva da prodre u to koliku je krivicu osećao sam Veit a čak je i porodica u dilemi koliko je i da li je bio primoran da snima JUD SUESS kao što je govorio u svojoj biografiji.

Zanimljivo je naravno i to da je Kubrick upoznao Harlana. Poznato je da su Kubrickova supruga i šurak Harlanovi nećaci ali ovde imamo i detaljnije priče o tome kako je izgledao Kubrickov susret sa Harlanom i njegova želja da snimi film o nastanku nacističkih filmova.

Dinamika među Harlanovim potomcima je zanimljiva, ima tu dosta besa i neslaganja i Moeller je to uspeo da zabeleži. Ipak, na kraju ovaj dokumentarac zapravo istovremeno uspeva da zahvaljujući samoj snazi teme ostane nedorečen i impresivan. Uostalom i sam Harlan je reditelj čiji su filmovi istovremeno impresivni i bizarno artificijelni, a paradoksalno sam JUD SUESS je možda i najmanje zanimljiv ali i najmaligniji rad u njegovom opusu. U tom pogledu, zanimljivo je kako su članovi porodice istovremeno šokirani sadržajem filma (s pravom) ali i sporadično oduševljeni (ne s pravom) veštinom kako je taj film realizovan, iako JUD SUESS pošteno govoreći ostavlja snažan utisak gotovo isključivo zbog svoje strašne ideooške funkcije a ne toliko zbog zanatske veštine. Harlan u tom pogledu ima relevantnijih filmova.

Moellerov film je značajan doprinos rasvetljavanju Harlanovog slučaja, ali nikako nije definitivan rad na tu temu.

* * * / * * * *

Da bih se pripremio za THE EXPENDABLES 2 i obložio mozak nečim što ima smisla, reprizirao sam DREAMSCAPE, klasik koji je Joseph Ruben snimio 1984. godine. DREAMSCAPE se naravno prevashodno javlja kao preteča INCEPTIONa iako osamdesete obiluju efektnim pričama u kojima se na razne načine tretiraju snovi, telepatske moći i njihova hladnoratovska upotreba. Kada razložimo ono što DREAMSCAPE nudi na jednom mestu, onda pvo ne čudi da je jedan od scenarista uz Davida Lougheryja i samog Rubena bio Chuck Russell koji je tri godine kasnije snimio DREAM WARRIORS, jedan od boljih ELM STREET nastavaka, a s druge strane, Cronenbergova adaptacija Kingovog THE DEAD ZONE izašla je godinu dana ranije i bavila se sličnom temom vizija uništenja koje progone predsednika, a on se bavio telekinezom u SCANNERSu 1981. godine. Dakle, osamdesete su na određeni način zarobljene u DREAMSCAPEu.

I zbilja, Dennis Quad u glavnoj ulozi zarobljava šarm 80s leading mana, a scenario mu nudu odličnu ulogu šarmantnog gubitnika koga tajna vladina agencija želi da iskoristi za svoje mračne namere. U tom pogledu Quaidov lik nalazi koren i u literarnom SFu, recimo Dickovim romanima koji obiluju simpatičnim gubitnicima sa značajnim sposobnostima. Rubenova veština kao reditelja je evidentna upravo u tome što glavni junak nikada ne ispada iz fokusa i što se film bavi njegovom transformacijom, pored zapleta u kome se našao.

Za razliku od INCEPTIONa, Ruben kao veštiji reditelj od Nolana, nema potrebe za infodumpovanjima svakih dvadesetak minuta, priču uspeva da iznese elegantno i sa minimumom suvišnih tutoriala o tome šta treba da se desi. Međutim, ono što je drugi ključni kvalitet, to je upravo odnos prema glavnom junaku koga Ruben uspeva da "suštinski" promeni za razliku od Nolana kod koga DiCaprio ima razne nepromenljive traume i nalazi se u situacijama koje mu nimalo ne pomažu da se promeni kroz svoju priču, čime samo podvlači utisak da bi INCEPTION bolje pristajao nekom serijalu kao što je 007.

DREAMSCAPE kroz formu sna lako prevazilazi rudimentarnost svojih specijalnih efekata, san ne mora da bude fotorealističan, a kad je o vizuelnom aspektu reč, zanimljivo je da je DP na ovom filmu bio Brian Tufano koji je zapravo najpoznatiji po britanskim filmovima, pre svega po saradnjama sa Danny Boyleom.

Ruben ni u ovoj dosta ambicioznoj hladnoratovskoj fantastici ne izmiče svojim B-korenima i oni mu pomažu da sve realizuje pametno, jednostavno i elegantno. DREAMSCAPE je najfiniji primer 80s filmmakinga i film koji treba povremeno reprizirati.

* * * 1/2 / * * * *

Добар је Дримскејп.

Ode nam Tony Scott. Što se mene tiče, jedan od ljudi zbog kojih sam odlučio da se posvetim filmu (koliko god su sami rezultati toga užasni).

Jedini čovek koji je mogao da igra na terenu Majkla Beja i pobeđuje. RIP.

Čovek koji je začeo Baya. Bay je bio zamena za Tonyja Simpsonu i Bruckheimeru. Seti se BAD BOYSa. I svega ostalog.

Pa, to, to, baš to. A i snimio je True Romance. Uvek ću ga voleti.