ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Eh, sad, hoćeš da kažeš da vaš obračun sa Crnom Gorom u ovom filmu nije bio podržan od strane režima koji samo nastavlja vekovnu srpsku hegemonističku regionalnu tendenciju? Mene možeš da zavaraš ali ne možeš Nenada Polimca!!!!!!*












*Dobro, Polimac nije to baš tako napisao ali sam se iznenadio da nije prepoznao da film nije uvredljiv za Crnogorce.

Polimac je prepoznao neprikrivenu nacionalističku agendu ali on očigledno prati naše aktivnosti i ne stidi se da o tome izvesti!


Sent from my iPhone using Tapatalk

Dobra ti je ideja o sutrašnjim novinama. Neki čistač u novinskoj kući redovno pronalazi u gazdinoj fioci tekstove događaja koji tek treba da se dese. Junak prvo postaje nemi svedok, a onda i nevidljivi učesnik tih događaja, recimo spasavajući nevine živote koji bi bili kolateralna šteta. Tokom radnje saznajemo da ti događaji idu na ruku nekoj političkoj figuri koja je spolja gladac, a unutra nije ništa, pa čak ni jadac. Kulminacija nastupa kada junak pročita nasilnu smenu koja više nije na ruku političkoj figuri. Da li će pomoći političkoj nuli, ili dozvoliti da na njegovo mesto dođe nešto drugo? Saznajte u sledećem broju...

Goodfella Kosmajac!

Pogledao sam HWANGJEREUL WHAZEO Sang Jun Parka poznat još i kao FOR THE EMPEROR. Reč je o dinamičnoj ali pretrpanoj, konfuznoj i klišetiziranoj gangsterskoj melodrami o drugorazredniom bejzbol igraču koji počinje da radi za kriminalce a zatim kreće njegov uspon u hijerarhiji podzemlja. Odnosi među likovima su krajnje predvidivi ali su isto tako i nerazrađeni, kao da je Sang Jun Park očekivao da će publika sebe u potpunosti lišiti veziovanja za likove iz ovog filma i da će u nima prepoznati omiljene likove iz prethodnih, boljih filmova i pomisliti da je FOR THE EMPEROR jedan od tih klasika. Nažalost, to prepoznavanje se desilo i FOR THE EMPEROR ne uspeva da izvuče korist za sebe iz neprestanog ponavljanja ranijih obrazaca. Rečju, jedini način da ovakav derivativan film profunkcioniše bio bi da se radi sa punim ubeđenjem a ono je kod Sang Jun Parka izostalo.

Tehnička realizacija je na uobičajenom solidnom južnokorejskom nivou ali FOR THE EMPEROR ne nudi neke naročite domete ni u pogledu akcije niti drugih segmenata gangsterskog života.

* 1/2 / * * * *

Pogledao sam Changov PYOEOK, poznat još i kao THE TARGET. Reč je o rimejku filma A BOUT PORTANT Freda Cavayea. Cavaye je jedan od reditelja čiji se svi filmovi stapaju u jedno gledalačko iskustvo koje nažalost jako teško mogu da rekonstruišem. Otud dobro je da se prisetim šta sam onomad pisao o filmu A BOUT PORTANT pošto se iz tog filma apsolutno više ne sećam...

Quote from: crippled_avenger on 01-07-2011, 03:06:07
Pogledao sam A BOUT PORTANT Fred Cavayea, aktuelnog francuskog reditelja krimića koji je postigao veliki uspeh i američki rimejk sa svojim filmom POUR ELLE. Moram priznati da me ni sa jednim od ta dva filma Cavaye nije ubedio da ima da pruži išta sem pristojnog ali teško čak i solidnog krimi rada, u kome ne vidim naročite razloge za veću internacionalnu pažnju. Štaviše, mislim da Francuzi i na nivou priča, a naročito na nivou reditelja mogu da ponude mnogo bolje i ubedljivije radove tako da je Cavayeov uspon dosta neobičan. Njegovi filmovi funkcionišu na nivou krajnje bazičnih hičkokovskih zabuna a njegove rediteljske moći čine okolnosti i postupke junaka poprilično neuverljivim.

Otud kao i POUR ELLE, i A BOUT PORTANT vrlo brzo postane neuverljiv, a kada krene da se opterećuje scenama potere i tehnikalija vezanih za samo sprovođenje neke akcije gde Cavaye nažalost nije čak ni prva evropska liga a o svetskoj da i ne govorimo. Amerikanci ipak ovu vrstu filma rade mnogo ubedljivije a Cavaye ne nudi dovoljno nečeg autentično francuskog da bi se nametnuo na tom tržištu.

Inače, paradoksalno, Cavaye kao da stvara imidž prepoznatljivog francuskog reditelja krimića u svetskim okvirima kao što je svojevremeno bio Jacques Deray. Plašim se da takav hype on ne zaslužuje.

Ako svemu tome dodamo da je A BOUT PORTANT praktično repriza zapleta POUR ELLE i da se premisa o mužu spremnom na sve kako bi spasao ženu ponavlja, onda ovo deluje kao repriza jedne, što se mene lično tiče, ne naročito uspele formule, ali čak i da uzmemo uspeh POUR ELLE kao znak da je to sve imalo smisla, svejedno je reč o reprizi.

* * / * * * *

Zvanični južnokorejski rimejk sadrži sve Cavayeove pripovedačke nedostatke, iznad svega tu neoverljivost da neki everyman može da se u sukobu sa kriminalcima i korumpiranim policajcima ponaša kao Jason Bourne. Međutim, za razliku od Cavayea koji zapravo jako mnogo insistira na fizičkim konfrontacijama koje mahom ne ume da realizuje na neki autentičan a često i na iole kompetentan način, Chang barem dobro vlada tehnikom, tako da je THE TARGET kao A BOUT PORTANT na nekim jako dobrim steroidima.

Chang dobro vlada akcijom, južnokorejske lokacije su kao i uvek vrlo zanimljive i bazična neuverljivost snalaženja glavnog junaka u napetoj situaciji lakše može da se zamaskira kada je barem akcija dobra.

Cavaye je iz nekog razloga često rimejkovan i to na raznim meridijanima. Južna Koreja je definitivno mesto gde se njegov izvorni materijal može znatno unaprediti. Nažalost, i dalje tu fali mnogo toga da bi rezultat bio istinski dobar film.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam SPOMENIK MAJKLU DŽEKSONU Darka Lungulova i moram priznati da odavno nisam pogledao nešto tako odvratno. U ovom filmu je sve grozno a teško je odrediti da li je film gnjecaviji u estetskom ili ideološkom pogledu.

Pođimo od estetike. Lungulova nisam "prepoznao" kao potentnog reditelja lokalnog festivalskog treša kada sam gledao TAMO I OVDE i nikada sebi neću oprostiti taj previd. Taj film je naprosto bio šupalj, nezanimljiv i nije mi predstavio pun sjaj njegove nedarovitosti.

U SPOMENIKU MAJKLU DŽEKSONU imamo posla sa moronom u punoj zrelosti gde Lungulov zapravo pravi rimejk PARADE, ne samo na nivou zapleta već i na nivou glumačke podele (Toni Mihajlovski) i pesme koja sugeriše ponovno ujedinjenje Jugoslovena oko besmislenog cilja (Predinova verzija "Bilećanke"). Naravno, čak i u poređenju sa rediteljski verovatno najslabijim Dragojevićevim filmom, Lungulov je apsolutno inferioran i za mene će ostati misterija kako mu je okolina dozvolila da stavi te detalje samo tri godine posle ovog velikog regionalnog hita.

Doduše, ceo film deluje kao da i nije pravljen za našu publiku, već za strance. Sama struktura je takva da glavni akcenat stavlja na isticanje politički korektnih elemenata - od samog zapleta koji meša jednu internacionalno čitljivu ideju (spomenik Majklu Džeksonu) sa lokalnim trešom, zatim kroz uvođenje hendikepiranog deteta, mladih ekstremnih desničara-rasista, jugonostalgije, kritike korumpirane lokalne vlasti i sve to je izloženo u jednom maksimalno usporenom tempu da gledaoca slučajno ne zainteresuje priča i da ne preskoči neki od "naplaćenih" PC detalja sa liste.

Glumačka ekipa je na papiru odlična, ali je u realizaciji očajna. Glumci nemaju šta da igraju u ovom šupljem materijalu tako da čak ni Boris Milivojević ne uspeva da bude simpatičan, niti Nataša Tapušković uspeva da bude mila, što je minimum koji ovo dvoje glumaca donose bez većih problema, u svaki pa i najgori projekat.

Za razliku od TAMO I OVDE koji je u samom konceptu pokušavao da liči na indie film, sa kamerom koja junake "prati" s leđa, ovde je rediteljski koncept konvencionalan, u stilu "praške škole" ali i sa trećerazrednim nivoom realizacije, mizanscen i dijalozi stvaraju nelagodu koju montaža ne uspeva da ukloni. Scena sastanka u mesnoj zajednici deluje kao jedna od manje uspelih situacija na radničkom savetu u serijama Siniše Pavića a tuča sa pripadnicima "Čiste Srbije" na kraju je jedna od lošije insceniranih situacija tog tipa još od kada su statisti sami sebe prestali da režiraju...

E sad, ako sagledavamo ideologiju ovog filma, a teško je pretpostaviti da on nije baš zbog ideologije uopšte otišao u Karlove Vari ili bilo gde, ona je prisutna na dva nivoa.

Prvi nivo je taj pokušaj da se napravi kopča sa Zapadom kroz temu, ovde je to slučaj Majkla Džeksona i svesna namera autora da na neki način predstavi ovdašnju kaljugu kroz prizmu nečega što bi im bilo vickasto. Artificijelnost svega ovoga je toliko evidentna da je prepoznala čak i Duda Lakić u Politici.

Drugi nivo je sam prikaz Srbije u kojoj je sudeći po ovom filmu nemoguće napraviti išta dobro, divljaju ekstremni desničari, vladaju korumpirani političari i bogataši.

Film inače ima zaplet koji je sličan PARADI a takav je i rasplet. Ne kažem da je publika doživela antiklimaks posle takvog kraja jer film nije zaživeo ni pre toga, ali autor je verovartno mislio da će se publika identifikovati, dakle svog junaka i hepiend je žrtvovao radi stranaca.

Ako je stvarno tako, gde su desničari da spreče prikazivanje ovog filma, i ko su ti korumpirani organi javne vlasti koji su omogućili njegov nastanak?

Pogledao sam THE BABADOOK Jennifer Kent, jedan od najhajpovanijih horor naslova ove sezone. Ako imamo u vidu mali budžet i vrhunsku estetizaciju materijala koji je napravila Jennifer Kent, rediteljski koncept koji je promišljen u svim aspektima, i odlična glumačka rešenja, THE BABADOOK stvarno ima niz aduta. Ono u čemu je slab zapravo jeste sam horor. Naime, THE BABADOOK je prilično eksplicitna priča o ovaploćenju psihičke traume u formi monstruma, o tenziji koja nastaje kada strah postaje ono čega junaci zapravo treba da se boje itd. i to su sve prepoznatljivi motivi koji su u međuvremenu postali svojevrsni žanrovski evergrin.

Problem je u tome što Jennifer Kent uprkos veštoj realizaciji zapravo na nivou celine ne uspeva da dosledno sprovede tu horor dimenziju po čemu njen film podseća na prozu Stephena Kinga, stilski je osmišljen, i u svemu je dobar sem u hororu. Kentova se naprosto ne snalazi sa materijalom, i meša slow-burning horor sa nekonzistentnim filmom, a dečju maštovitost horora koja treba da nas poveže sa Realnim sa infantilnošću.

Međutim, ono što je možda najveći dokaz slabosti kenticinog rediteljskog koncepta jeste arhaiziranost odeće i ambijenta glavnih junaka. Iako se film dešava u sadašnjosti, junaci žive u kući koja kao da je došla do nas iz horora sedamdesetih, tako su i odeveni i opremljeni. Naravno, razne aluzije u pogledu pitanja da li su junaci zapravo još uvek živi i sl. se automatski postavljaju i Kent se sa njima poigrava do tačke u kojoj svi ti elementi postaju prilično proizvoljni i nevažni.

Međutim, ta stiluizacija iz sedamdesetih pokazuje suštinski problem njenog postupka a to je da ona ne može da osmisli ubedljiv horor milje i karaktere izvan nekog od kanonskih horor imaginarijuma po dekadama. Dakle, ona nije sposobna da artikuliše ubedljiv horor sa junacima koji su savremeno obučeni i žive u savremenom ambijentu, i njihovu "horor auru" postiže time što žive u kući iz De Palmine CARRIE.

No, da je film bio u celosti smešten u sedamdesete, ovaj efekat bi bio samo za nijansu manji, ali ne bismo mogli da pobegnemo od toga da Jennifer Kent izbegava da artikuliše savremeni horor milje. Mnogi porede THE BABADOOK sa THE CONJURING i oba filma dele to koketiranje sa epohom, s tim što je THE BABADOOK ipak znatno zanimljiviji.

Glumci su, kako rekoh, odlični i Kent uspeva da sa njima razvije vrlo dinamičan odnos među likovima koji u spoju sa sugestivnom atmosferom pruža određene rezultate. Nažalost, niz fundamentalnih problema u oblasti strave i užasa čini da ovaj film ipak ne bude onoliko važan kao što se priča.

* * 1/2 / * * * *

Iako se sasvim slažem sa ocjenom, ja bih BABADOOK-u dao 3+, što mu dođe isto što i * * 1/2 / * * * *, morao bih da spomenem nešto što za sada mogu da formulišem sam u nizu crtica, a ne nekih sasvim gotovih argumenata.

Prva stvar je ovo oko ovaploćenja psihičke traume, mislim da tu postoji ipak jedna dublja veza, budući da je riječ o ženi reditelju. Nisam siguran koliko joj je horor i suočavanje sa Realnim uopšte cilj, iako pokušavam da učitam vezu sa Shining (klinci prilično liče, vrata se razvaljuju u filmu) i Polanskim, samo u sasvim obrnutom smislu - nema oca. Sem imena oca, ako ćemo da ubacujemo psihoanalitičke termine. Dakle, imaš ženu koja je trudna i koja na dan porođaja gubi muža, umjesto da je taj muž proda matorcima satanistima iz komšiluka.

Ovdje imaš savremenu ženu koja je oslobođena od tog Muškarca, za razliku od Rozmari i Vendi, a koja u stvari ponavlja Džekove greške, iako njega ne bi trebalo da bude, poginuo u saobraćajci. Šta ovo govori o feminizmu koji počinje baš sedamdesetih kada žena snima BABADOOK. All work and no play makes her... Imaš Shining bez muškarca, možda čak i Repulsion bez muškarca. Imaš prilično savremene male momente u filmu, svi ti problemi sa nesanicom, umorom, uzgajanjem djeteta, socijalnim radnicima, tabletama, vibratorima, komentarima na rođendanu u vezi first world problems... meni je sve to vrlo savremeno, a opet pokušava da se poveže sa Polanskim i Kubrikom, da naglasi konekciju.

To svakako jeste poluuspješno. Ali ovo je poluuspješni pokušaj velikog filma, a CONJURING je industrijski kalup. On je sasvim stereotipiziran, a u BABADOOK-u su mi i stereotipi sumnjivi, i infantilni sloj priče je zagonetan, šta će uopšte tu, jel samo zato što ona ne zna da snimi drugačije ili zbog nečeg drugog, itd, itd

A tek kraj, SPOJLER kad sin pita može li on da ga vidi, a majka odgovori ''kad budeš stariji'' (tako sam bar ja zapamtio završetak, izbrisao sam sa harda), šta to uopšte znači, to ne djeluje samo kao pitanje traume, neke tuge, nekog gubitka, više kao pitanje feminizma, nekog odnosa polova, uloge muškaraca...

CONJURING je budalaština na svim nivoima
koja otvoreno "beži" u epohu i onda u njoj ne postiže ništa...


Sent from my iPhone using Tapatalk

One of the big hesitations that "Man of Steel" composer Hans Zimmer had regarding returning for the upcoming sequel "Batman v Superman: Dawn of Justice" is that he's already been down this road before. Specifically he didn't want to create new Batman music after all his work on the scores for Christopher Nolan's Dark Knight trilogy.

Appearing at the premiere of "Interstellar" this week, Zimmer revealed to CBR the solution he eventually came up with to solve the problem - he outsourced the work to his friend Tom Holkenborg (aka. Junkie XL):

    "You know something? I have agonized over it. I agonized over it, so much so that finally, I went, I don't want to betray what Chris, James Newton Howard and I did. And so I asked Zack [Snyder] if it would be OK if I called a friend in. And I'm going to be working with Junkie XL, who really is a great friend. He just finished the Mad Max: Fury Road score. I said to him, 'You take care of Batman. I'll do the other guy.' And Zack loved that idea. It's a way out."

Junkie XL has been doing a lot of film score work recently. Along with the upcoming "Mad Max" entry he did the scores for this year's "Divergent" and "300: Rise of an Empire" along with last year's "Paranoia". He also did some additional music work on both "Man of Steel" and "The Dark Knight Rises".

Trejler za novog Blomkampa!

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=OXwichuGW28

Jedna od teza sa tribine na Sajmu knjiga.

http://novipolis.rs/sr/blog/27014/pisana-rec.html


Sent from my iPhone using Tapatalk

Ja ovo neću da čitam jer je blago spojlično, ali, evo:

Interstellar Is the Best and Worst Space Opera You'll Ever See

Ja gledam večeras pa ću onda čitati kasnije. Mejnstrim kritika ga kuje u zvezde (no pun intended) a geekovi kažu da je previše sentimentalan.

U svakom slučaju, INTERSTELLAR je potvrda validnosti Zemeckisovog CONTACTa.


Sent from my iPhone using Tapatalk

Pogledao sam LA PORTA DEL CANNONE Leopolda Savone, adaptaciju romana Guiliana Friza. Reč je o ratnom filmu snimanom jednim delom u Sloveniji, u koprodukciji sa Triglav Filmom, na sličan način i sa sličnim dometom kao OPERATION CROSS EAGLES. Doduše, LA PORTA DEL CANNONE nema apsolutno nikakvog geografskog dodira sa Jugoslavijom, dešava se mahom u Beču, Budimpešti i Čehoslovačkoj. Ipak, u filmu glumi dosta naših glumaca, među kojima se izdvaja Boris Cavazza u ulozi Đule, vođe mađarskih partizana koji kanališe harizmu kakvu danas recimo ima Matthias Schoenaerts i uspeva da potpuno zaseni italo-lepotana Gianni Garka.

Garko igra fašističkog tajnog agnta koji se ubacuje u Čehoslovačku kako bi eliminisao tamošnjeg antifašističkog vođu ali tokom infiltracije zavoli jednu Jevrejku a potom upoznaje i partizane i menja mišljenje o svemu, pridružujući se postepeno pokretu otpora.

Cela situacija sa Čehoslovačkom, antifašizmom, Mađarskom itd. je istorijski prilično nekonzistentna i film je jako neprecizan u tom pogledu. To meni u principu ne bi smetalo da film ne donosi nekoliko krajnje bizarnih anahronizama usled kojih sam pomislio da se dešava u savremenom svetu, recimo pojava nekih evidentno posleratnih automobila ili mlaznih aviona na civilnom aerodromu koji se ne vide samo po obodu kadra već praktično imaju ulogu u priči. Međutim, ne, film nema dva vremenska toka i ne dešava se u vreme rata i u savremeno doba već je naprosto krajnje nemarno realizovan. To je prilično čudno ako imamo u vidu da se u ovom slučaju prekaljeni Leopoldo Savona pokazao kao prilično pouzdan pripovedač sa nekim vrlo solidnim rediteljskim rešenjima, i smislom za humor.

Film je teško žanrovski odrediti, u njemu ima i trilera i akcije i melodrame i to je takođe prilično čudno ako imamo u vidu Savonin žanrovski bekgraund. Sasvim je moguće da je on upravo sa ovim filmom želeo da napravi žanrovski crossover i stavi priču ispred reopertoarskih zahteva. U tom pogledu, svakako da je tek delimično uspeo.

Od kultnih italo faca u filmu se pojavljuje i Horst Frank, čuveni negativac evropskog filma tog vremena koji nažalost nije napravio crossover u Holivudu. Ipak, zanimljiv je disbalans koji izazove glumac poput Borisa Cavazze kada se pojavi na ekranu nasuprot nesumnjivo iskusnog ali nedovoljno prekaljenog i jednodimenzionalnog Giannija Garka. U tom disbalansu kao da se krije objašnjenje zašto Savona nikada nije uspeo da postane istinski bitan italo-reditelj niti da se Garko izbori za mesto istinski bitne italo-face.

* * / * * * *

Imaju li snage za još jedan klasik?

http://www.darkhorizons.com/news/34579/pacino-de-palma-reunite-on-retribution

Holi fak! Nadam se da imaju jer ovo zvuči kao kombinacija iz snova sa sve predloškom i njegovim Alchajmer sabplotom.

Quote from: crippled_avenger on 06-11-2014, 11:25:23


U svakom slučaju, INTERSTELLAR je potvrda validnosti Zemeckisovog CONTACTa.


Sent from my iPhone using Tapatalk

Kontakt je remek-delo, a videcemo kako ce Nolan da se pokaze.

http://www.novosti.rs/vesti/scena.147.html:518360-Oliver-Stoun-snima-film-o-Putinu-Hocu-da-prikazem-ugao-gledanja-o-kome-Amerikanci-ne-zele-ni-da-cuju

QuoteThis marks the second project Pacino and De Palma have been linked to recently, the other being "Happy Valley" about Penn State head football coach Joe Paterno.

Опа бато! Питам се ко ће да игра Сандуског и колико ће простора да добије тај интересантни лик

Nolanov najveći doprinos kinematografiji ostaje to što je producirao MAN OF STEEL a potom i režije MEMENTO, PRESTIGE i INCEPTION.

INTERSTELLAR je tužni podsetnik na Warnerovu riznicu i naslove THE RIGHT STUFF, CONTACT i GRAVITY.


Sent from my iPhone using Tapatalk

Dobro, srećom, imamo Star Wars da mu se radujemo:

Epizoda sedam će se zvati Star Wars: The Force Awakens

INTERSTELLAR je film koji počne odlično i dok traje na Zemlji, obećava da će biti dostojan naslednik CONTACTa. Nažalost, kada junaci odu u svemir, film se raspada na elementarne čestice i pretvara se u jednu neobičnu vrstu blokbastera u mome zapravo nema puno blockbusting momenata ni u vizuelnom ni u emotivnom ni u glumačkom pogledu.

INTERSTELLAR najbolje stoji ako se gleda kao novi Warnerov film koji sumira dostignuća tog studija u domenu popularizacije puta u svemir. U njemu se mnogu prepoznati tragovi THE RIGHT STUFFa, CONTACTa i GRAVITYja. Nažalost, od Nolana su nasleđeni samo problemi, odnosno preuzeto je sve ono što je bilo mana filmova kao što je INCEPTION.

Sećate se kako je u INCEPTIONu svakih dvadesetak minuta film zastajao da bi gledaoci prošli kroz tutorial da shvate šta se dešava na ovom "nivou"? E, INTERSTELLAR je u celom drugom i trećem činu praktično jedan veliki tutorial u kome sve stoji u pogledu odnosa među likovima pa čak i priče a talože se "propozicije igre" koje do kraja filma i važe i ne važe, a u tom pogledu su naročito osetljive montažne sekvence gde s jdne strane u svemiru vreme prolazi znatno sporije, ali u montažnoj sekvenci gotovo da postoji rakord između dešavanja u svemiru i onoga na Zemlji.

Inače, te paralelne montaže i montažne sekvence su jedna od neuralgičnih tačaka filma i nije mi do kraja jasno kakvu vrstu paralele je Nolan želeo da postigne na taj način, naročito jer ceo film govori o nekim kvantnim skokovima čija je osnovna karakteristika da je nemoguće povlačiti paralele.

Završnica filma je bazirana na preokretu koji je jasan od početka ali je realizovan u duhu lude hrabrosti. Nolan naime ulazi u završnicu koja parafrazira Kubrickovu 2001 a onda ima hrabrosti da je malo dramski razradi i naravno ta situacija je priličan trainwreck.

Kraj filma u sebi spaja nehotičnu morbidnost i potpunu idejnu konfuziju kakvu je samo Spielberg umeo da proizvede u danima kada je radio recimo A.I. Mlak emotivni odjek takve završnice, ne samo u odnosu publike prema likovima već i likova jednih prema drugima pokazuje da je Nolan potpuno ispustio "ljudski faktor" a da ga nije zamenio lepim prizoprima i uzbudljivom akcijom.

Ako izuzmemo početak koji je režiran sigurno i napisan dosta bistro i sa neobičnim smislom za humor, posle odlaska u svemir INTERSTELLAR ulazi i u potpunu žanrovsku konfuziju, smenjuju se situacije od kojih nijedna nije rađena sa punim ubeđenjem niti je za te scene jasno koja od njih zapravo treba da bude ADUT filma i okosnica njegove bioskopske atraktivnosti. tako imamo diskusije koje evociraju CONTACT samo bez istinske misterije i intrige, imamo McConaugheya koji kanališe Rusta Cohlea i Chucka Yeaghera iz THE RIGHT STUFF i imamo par napetih situacija sa svemirskim brodovima koje deluju kao nedorasli GRAVITY rip-off.

Problem sa ovim scenama je u tome što sve one deluju kao filler dok se čeka "glavna stvar" a te stvari naprosto nema.

INTERSTELLAR je daleko od dobrog filma ali barem zalužuje priznanje da u svom trajanju od skoro 170 minuta barem nikada nije dosadan.

* * / * * * *

Stari se bavi povezanošću pritiska na medije i slavskog diskursa...

http://starikadar.blogspot.com/2014/11/slavska-trpeza.html

pokazalo se da su u političkoj teoriji svi basarijanci, prihvativši koncept ''demokratske diktature''

samo, ja sam sve manje uvjeren u to da su ''mehanizmi drugačijeg razmišljanja'' uopšte postojali, a ne da su naprednjaci u stvari dos-ovske mehanizme samo poboljšali i učvrstili, te su ovi ili upali u sopstvenu jamu ili s oduševljenjem prihvatili apgrejdovani mehanizam koji su sami i smislili. Sadržaj se mijenja, forma je zadržana.

Sent from my iPhone using Tapatalk

Pogledao sam VDOVSTVO KAROLINE ŽAŠLER Matjaža Klopčića. Reč je o zanimljivom filmu smeštenom u slovenačku provinciju u kome se prepliću pesimizam i naturalizam Crnog talasa sa razigranom, humorističkom vizurom reditelja Praške škole.

Sama fabula je crnotalasovska. Naslovna junakinja je razvratna udovica koja posle smrti svog muža-pijanca postaje meta svih muškaraca u maloj slovenačkoj varoši ali i žrtva iznuđenih veza sa pogrešnim muškarcima.

Milena Župančič ima težak glumački zadatak i sa njim se nosi relativno uspešno. Dok se vrlo sigurno snalazi u scenama u kojima je akcenat na čulnosti, scene Karolininog pijanstva su uvek na granici uverljivosti. Srećom, Klopčič uspeva da kroz češku razigranost proizvede efekat košmara u kome je Karolina okružena "demonima", ljudima koji imaju minimum ljudskosti i još manje pozitivnih osobina.

Zanimljiv je način na koji naizgled vesela rekonstrukcija varoškog života uspeva da stvori utisak košmara kada se na nivou priče izmeni predznak dešavanja, i u tom pogledu Klopčič nudi nešto novo u našoj kinematografiji. Takva rediteljska rešenja nisu korišćena sa takvim efektom.

Zanimljiv je i prilično otvoren, deklarativni otklon prema sećanju na revoluciju, kako u formi partizanskih filmova, tako i društvenih narativa koji "ne pomažu" marginalcima i ne popravljaju im "život".

Od muškaraca u Karolininom životu, najzanimljiviju kreaciju napravio je Boris Cavazza, latinski zavodnik sa mračnom tajnom koji pokušava da se sakrije od svoje istinske pozicije iza urednosti, talenta za pevanje i šarma. Radko Polič je takođe interesantan kao pohotni radnik koji se često laća harmonike.

Klopčičev film ima zanimljivu atmosferu, uspešno stvara efekat košmarne egzsitencije i unosi neke inovacije u crnotalasovsku estetiku. Svet to postiže uz dobre nastupe personality actora koji su svoje kvalitete stavili u fukciju priče i rediteljskog koncepta.

* * * / * * * *

Pogledao sam NAHRANI ME Z BESEDAMI Martina Turka. Reč je o mešavini melodrame i okultnog trilera u kojoj melodrama odnosi prevagu, ali se poneki melodramski detalj režira sa intenzitetom trilera. Reditelj i scenarista Martin Turk se opredelio sa rašomonski prilaz priči, nudeći tri ugla gledanja na iste događaje, i u strukturalnom pogledu ovaj eksperiment ima određenog smisla jer prve dve priče "podgrevaju misteriju" a treći ugao gledanja je i razjašnjava.

U pogledu napetosti, možda i najsnažniji segment jeste naizgled najpitomiji - o boravku žene sa ćerkom kod senilne svekrve - dočim su uvodni detektivski segment i završni "okultni" zapravo jači u domenu melodrame.

Film je zanmljiv ali ne i sasvim uspešan na nivou vođenja priče. Međutim, kroz svoju svedenost uspeva da se nametne kao pristojan "mali regionalni film". Ono što ga na tom putu jako remeti jeste Turkova malograđanska estetizacija junaka. Ovo je jedan od onih filmova u kojima su junaci savršpeno ispeglani i spavaju obučeni u dnevnu odeću a i kada se skinu u opižamu izgledaju kao da su izašli iz televizijske reklame.

Kod Turka su čak i beskućnici besprekorno dizajnirani, u idealno odabranu odeću beskućnika.

Takav dizajn produkcije dosta ometa ukupan utisak i stvari čini neubedljivim.

Boris i Sebastian Cavazza igraju oca i sina koji polaze u potragu za nestalim drugim sinom koji je netao u Italiji istražujući Isusov rukopis. Dosta biografskog se može učitati u njihov odnos na ekranu ali glumački, Boris i Sebastian nažalost ne pružaju zbir svojih talenata već nude jedan zanimljiv ali ipak osrednji nastup, sa dosta praznog hoda i promašenih prilika.

* * / * * * *

A few weeks ago, we reported that Will Smith, Tom Hardy, and Margot Robbie (The Wolf of Wall Street) was close to signing on to Suicide Squad, a film director David Ayer describes as "The Dirty Dozen with supervillains."  Hot on the heels of learning that Jared Leto is being courted to play The Joker, we have now learned from sources that Robbie will play Harley Quinn.  For those who don't know the character, she was introduced in Batman: The Animated Series as the Joker's girlfriend/henchwoman, and has gone on to become a popular rogue/anti-hero in her own right.  This will be the first time the character has ever been portrayed on the big screen.

Hit the jump for more.  Suicide Squad opens in 2016.

harley-quinn-joker-alex-rossComic book fans know Harley Quinn by name, but the average moviegoer might look at her and wonder, "Why did they create a female Joker?"  Her origin is tied in with the Clown Prince of Crime, and while I don't know how far Suicide Squad will delve into their history, it's necessary to have the two together.

I'm a big fan of Harley Quinn, and I'll be the first to admit that's kind of fucked up since she relishes her an abusive relationship.  She's another one of the Joker's sick jokes since she was a psychiatrist at Arkham Asylum (her real name is "Harleen Quinzel") who tried analyzing the Joker, and he psychologically manipulated her into being infatuated with him.  The best Harley Quinn stories have managed to balance both the tragedy of her situation with the character's lighthearted nature.

As for Robbie, I don't know if she's a good fit because I don't know how they're writing the character for the movie.  Is she supposed to be "grounded"?  How do you re-dress a character who first appeared wearing a jester's hood, white pancake makeup, and a black-and-red leotard?  I'm sure it's possible; I'm just curious to see how they'll handle it.

No matter the depiction (and I assume it will be reasonable and not this), casting Robbie is a smart move on the production's part.  She got people's attention with Wolf of Wall Street, and with upcoming roles in Focus, Tarzan, Z for Zachariah, and The Taliban Shuffle, she should be a bigger name by the time Suicide Squad rolls around.

Pa ovo kao da aludira na Kathryn?

Reports emerged last month that Warner Bros. Pictures was seeking a female director to handle their upcoming stand alone "Wonder Woman" movie starring Gal Gadot.

Filmmaker Lexi Alexander, who has been one of the few women to helm a comic book adaptation ("Punisher: War Zone"), has revealed to Forbes that an offer is out to someone but she won't name names for now:

    "If she says yes, everybody will be very happy, including me. Still, I don't see at this point why anyone would say yes. There is huge pressure. If [a female director] does fail, then all of a sudden it's 'all women suck at directing.'"

Alexander says she has not been approached for the film and has discouraged her managers from putting her name in the hat: "I can't say they wouldn't consider me, but they haven't reached out."

At last report the rumored shortlist for the gig included the likes of Kathryn Bigelow ("Zero Dark Thirty"), Catherine Hardwicke ("Twilight"), Mimi Leder ("Deep Impact") and Michelle Maxwell MacLaren ("Breaking Bad").

Vojvodin povratak u par reči:

[At the big conclave/street gang meeting, Cyrus, the boss of the street gang appears]
Cyrus: [yelling] Can you count, suckers? I say, the future is ours... if you can count!
[a couple of soldiers cheer for Cyrus]
Cyrus: Now, look what we have here before us. We got the Saracens sitting next to the Jones Street Boys. We've got the Moonrunners right by the Van Cortlandt Rangers. Nobody is wasting nobody. That... is a miracle. And miracles is the way things ought to be.
[Few more soldiers cheering for Cyrus]
Cyrus: You're standing right now with nine delegates from 100 gangs. And there's over a hundred more. That's 20,000 hardcore members. Forty-thousand, counting affiliates, and twenty-thousand more, not organized, but ready to fight: 60,000 soldiers! Now, there ain't but 20,000 police in the whole town. Can you dig it?
Gang Members: Yeah.
Cyrus: Can you dig it?
Gang Members: Yeah!
Cyrus: Can you dig it?
Gang Members: YEAH!
[shouting and Cheering]



Sent from my iPhone using Tapatalk

Pogledao sam A HARD DAY Seong-hoon Kima, dinamičan i duhovit južnokorejski triler o korumpiranom policajcu koji na dan majčine smrti zgazi čoveka i biva raksrinkan od strane Unutrašnje konrole. Nevolje se gomilaju, policajac pokušava da ih prevaziđe ogromnom žrtvom i počinje da prerasta u simpatičnu figuru.

Dok filmove o antiherojima u centru često krasi cinizam, A HARD DAY je više oslonjen na ironiju i priču o odvratnom junaku koji do kraja filma uspeva da se izbori sa još većom odvratnpšću okoline.

Seong-hoon Kim odlično vodi priču a u scenama suspensea pokazuje da izvanrtedno vlada fundamentima. Perverzno uživanje u potapanju junaka i napete situacije podsetilo me je na De Palmu. Doduše, razlika je u tome što Seong-hoon Kim iako govori o "privatnim poslovima" glavnog junaka ipak ne iskoračuje suviše iz domena policijskog filma.

Ako imamo u vidu da je u Južnoj Koreji nedavno rimejkovan Fred cavaye, ovaj film je najbolji primer da tamošnja kinematografija nema potrebe da uvozi strani suspense.

* * * / * * * *

Ovo zvuci bas zabavno!!!!!!!!!!!!!!

Quote from: Agota on 12-11-2014, 19:13:16
Ovo zvuci bas zabavno!!!!!!!!!!!!!!

3+ po gulovoj skali

"Terminator: Genesys" star Jai Courtney is in talks for a major role in Warner Bros.' "Suicide Squad" that could prove to be Batman villain Deadshot, sources tell Variety.

Tom Hardy, Will Smith, Margot Robbie and Jared Leto are also in various stages of discussions to join the super-villainous movie, which is being written and directed by "Fury" filmmaker David Ayer.

"Suicide Squad," produced by Charles Roven, will be released in summer 2016.

Warner Bros. had no comment on this story.

Based on the DC comic book, the story centers on the team of super villains who are given a chance at redemption by the government. The catch: Their mission will probably kill them all.

Warner Bros. is courting Leto to play the Joker in the film, Robbie for Harley Quinn and Hardy for Rick Flag, a founding member of the Suicide Squad. As for Smith, it's uncertain which character he will play, but sources say it's likely the Flash nemesis Digger Harkness a.k.a. Captain Boomerang.

Jesse Eisenberg's Lex Luthor, who co-stars in "Batman v Superman: Dawn of Justice," may also join the film.

Though the character of Deadshot isn't as well known as Lex Luthor or the Joker, he's a key villain in the "Batman" comic book universe. Also known as Floyd Lawton, Deadshot has a major death wish and a strong bond with Catwoman, although there's been no confirmation yet that Catwoman will make an appearance in the pic.

WB could obviously give Deadshot and other "Suicide Squad" members their own standalone films should the super-villain movie prove a success.

As for Courtney, "Suicide Squad" would mark yet another major Hollywood franchise the Australian has landed in a short amount of time. He broke out as John McClane's son in "A Good Day to Die Hard" and followed that up as a villain in "Divergent," with plans to reprise the role in "Insurgent," which bows next year.

He also plays Kyle Reese in the next "Terminator" pic, "Terminator: Genisys," which opens next summer and co-stars Emilia Clarke as Sarah Connor and Jason Clarke as her son, John.

Courtney is repped by UTA, Silver Lining Entertainment and Morrissey Management.


Sent from my iPhone using Tapatalk

Sources tell Variety that "Breaking Bad" producer/director Michelle MacLaren is in talks to direct "Wonder Woman," starring Gal Gadot.

Charles Roven will produce the Warner Bros. and DC standalone film with a tentative release date of June 23, 2017.

Warner Bros. had no comment on this story.

Plot details of the Wonder Woman feature are unknown. It's also unclear whether or not this will be an origin film since the Wonder Woman character will first make her appearance in "Batman v Superman: Dawn of Justice," which opens in March 2016.

Warner Bros. CEO Kevin Tsujihara recently announced the DC slate at an investor meeting last month, which includes new DC/Justice League films from Batman, The Flash, Green Lantern, Aquaman and more.

Over the years there have been many attempts to produce Wonder Woman film adaption of the popular comic book character, with "The Avengers" director Joss Whedon most recently flirting with the project.

WB also seems to be emulating what Universal did with "Fifty Shades of Grey" by hiring a female director to tackle the female-centric material.

MacLaren, repped by ICM Partners, has made a name for herself in television over the past couple of years with hit shows like "Game of Thrones," "The Walking Dead" and "Breaking Bad." Given the cinematic feeling of her TV episodes, the leap to big-budget makes even more sense.

According to sources, Warner Bros. EVP of Production and Development Greg Silverman has always been a fan of MacLaren's work and had been trying for awhile to find the right project for her.

Gadot, star of "Wonder Woman," is expected to star in two more Justice League films in addition to "Batman v Superman" and the "Wonder Woman" standalone.


Sent from my iPhone using Tapatalk

Pogledao sam GUARDIANS OF THE GALAXY Jamesa Gunna, i mislim da je ovo jedan od vesnika sumraka civilizacije u kome se nalazimo. Potresno je gledati jedan od najgledanijih filmova godine koji se obraća deci i mladima koji je u samoj svojoj postavci toliko okrenut prevaziđenim starim tekovinama nečijeg tuđeg detinjstva. Naravno, zar nisu još serijali blaženopočivšeg studija Republic zapravo bili osnov za filmove koje su sedamdesetih i osamdesetih snimali Lucas i Spielberg? Svakako da jesu, ali su u tim slučajevima oni preuzimali uzore iz tih serijala, modernizovali ih, dodavali im čak još jedan sloj, i reinterpretirali njihove kvalitete u skladu sa novim tehnološkim trendovima. Pa čak i u tom slučaju, kada je ta tendencija rezultirala klasicima ne možemo se oteti utisku da je rezultat bio davanje A-tretmana B-materijalu i da je to na duže staze nepovratno infantilizovalo Holivud i dovelo do globalnog slabljenja uticaja filma i povećanja njegove komercijalne eksploatacije u isto vreme.

Kad govorim o slabljenju globalnog uticaja onda pre svega mislim na žanrovsko raslojavanje u kome čak i filmovi sa najvećim komercijalnim rezultatima poput GUARDIANS OF THE GALAXY uspevaju da budu najgledaniji zato što imaju najveću ciljnu grupu a ne zato što su najšire prihvaćeni. Otud savremeni Holivud teško može da generiše nove odgovore na klasike kao što je GONE WITH THE WIND.

U tom miljeu pojavljuje se GUARDIANS OF THE GALAXY, film koji ne samo da je oslonjen na stare filmove već zapravo ni ne nudi ništa novo u njihovoj realizaciji kao što su radili Spielberg i Lucas. U suštini, GUARDIANS je preuzimanje raznih obrazaca postolovnog filma sedamdesetih i osamdesetih kao i space opera iz tog perioda, uključujući i njihov dizajn. Ono što bi u odnosu na tu vrstu filma bio savremeni odgovor u ravni Spielbergovog i Lucasovog bio je THE FIFTH ELEMENT, film koji danas izgleda kao klasik vrhunske ozbiljnosti i umetničke ambicije. James Gunn međutim ne snima to, on donosi neku "bajatu maštu", ponovo oživljava i likove i dizajn iz starih filmova, sa tom razlikom što ih "osvežava" upotrebom novih specijalnih efekata, premda je to osveženje načinio Besson u ELEMENTu.

Gunn u pogledu estetike, sada ne polemišem sa stripom jer sa njime nisam  ni upoznat, zapravo snima svojevrsni visokobudžetni produžetak SPACE TRUCKERSa Stuarta Gordona, i uopšte cele te Blue Moon estetike. Razlika je u tome što su ljudi iz Blue Moona snimali u starim kostimima i setovima jer su ih kupovali na đubrištu a Marvel ih rekonstruiše za veliki novac ali to je zapravo to.

Iako ne mogu reći da je Gunnov film sumrak civilizacije u "Velikom stilu", ne mogu prikriti da sam uprkos ovim tmurnim mislima prilično uživao u filmu.

Jako mi je žao što je strip diktirao određena dramaturška dupliranja kao što je recimo lik Draxa koji je suvišan kada je tu Groot, ali mi je žao i zbog određenih strukturalnih problema a to je da film nema celovitu i zaokruženu priču u kojoj elementi uvedeni na početku imaju znatniju ulogu jna kraju, u kojoj se priča neumitno razvija i kreće prema razrešenju, a ne da u svakom trenutku zapravo može da se završi itd. GUARDIANS OF THE GALAXY je skup situacija koje su povezane labavim narativom čija je ključlna a zapravo najslabija tačka negativac.

GUARDIANS OF THE GALAXY ima problem negativca koji je vrlo sličan prvom Abramsovom STAR TREKu. Uprkos činjenici da svojim supermoćima može da parira glavnim junacima, kao karakter je bled i krajnje statičan, i zbog svoje zle namere koja je više deklarativna nego aktivna, deluje slabije. Premda, zanimljivo je da negativca igra Lee Pace koji je iste godine pružio vrlo zanimljivu enigmatičnu ulogu u seriji HALT AND CATCH FIRE, dočim ovde igra karikaturu zlog vladara, i fino sublimira lutanje glumaca između umetnosti i potpune budalaštine.

Uprkos svemu ovome što u normalnim okolnostima ne bi smelo da se dopustui u ovako skupom filmu, lagao bih kada bih rekao da nisam uživao u GUARDIANS OF THE GALAXY. Chris Pratt je neočekivano izrastao u vrlo milog leading mana koji zbilja uspeva da pridobije simpatije publike, a Gunn odlično koristi njegov spoj komičarskog talenta i fizičke pripremljenosti. Gunn znalački, uvek na ivici parodije vodi scene koje smo videli stotinama puta i čini ih relevantnim upravo time što se podmsehuje njihovim klišeima, što bi činila i publika. Međutim, iako bi svakako bilo vrednije da je svaku od njih uspeo da oživi i realizuje sa punim ubeđenjem, dobro je što im se ne podsmeva već im se smeje zajedno sa junacima.

Ukratko, Gunn uspeva ono što je većini Marvelovih najskorijih filmova izmicalo a to je da razvije likove, da ih učini simpatičnim, da veže publiku za njih, više kroz humor nego kroz herojstvo ali ukupno uzev ima i jednog drugog. U tom smislu je upadljivo da Marvel zapravo u svojim superherojskim filmovima uprkos opštim estetskim problemima koji te filmove zapravo dovode u pitanje na nivou forme, ponajviše ima problem da izgradi HEROJE. Gunnu to uspeva i to dobro rukovanje "ljudskim faktorom" je dovelo do dobrih rezultata.

Dobro postavljeni likovi rezultirali su i mnogo boljom akcijom nego u recentnim Marvel ekranizacijama. Gunn je postavio likove pa mu samim tim nije bilo teško da uspostavi i njihovu vizuru unutar akcionih scena, kao i da izgrađuje njihov odnos kroz akciju i naravno, odmah se to osetilo i na ekranu, gledaoci su mnogo angažovaniji kada krenu obračuni. Rekao bih isto tako da je sa fokusom na likove i njihovu ulogu u akciji, Gunn izbegao puno repeticije i film ima pravu meru što se tiče vizuelnih nadražaja koje nudi i trajanja koje je krajnje uviđavno.

Specijalni efekti su savremeni ali je dizajn retrofuturistički i naslonjen na pulp i stripovsku tradiciju. U tom smislu, Gunnu je bilo nešto lakše jer je imao tu mogućnost da svoje strip-junake postavi u svemirsku avanturu, dakle nije imao izazov da ih uklapa sa realizmom svakodnevice na Zemlji. Sličnu "olakšicu" imao je i Matthew Vaughn u X-MEN: FIRST CLASS kada ih je pomerio u epohu a ovog puta Gunn je preuzeo njegovog DPa.

Posle gledanja filma LUCY napisao sam

Quote from: crippled_avenger on 22-08-2014, 04:17:02
Isto tako, pokazuje da je Luc Besson, što je pokazao i sa FIFTH ELEMENTom i dalje jedan od najboljih reditelja za tretiranje stripovske stilizacije i šteta je što on verovatno nema volje da se bavi tim ekranizacijama jer mislim da bi mnogi imali šta da nauče od njega.

GUARDIANS OF THE GALAXY i LUCY su ove godine dodatno razradili ovu tezu da je Luc Besson u stvari ključni reditelj strip-ekranizacija našeg doba iako se njima praktično ne bavi. Gunn po svojim dometima svakako nije uspeo da prodre u suštinu kao Besson ali je imao dovoljno sreće i dovoljno pameti da gorku pilulu sumraka savremene kinematografije umota u preslatku glazuru, i da uprkos opštem utisku da nije dobro što strip-ekranizacije dominiraju na blagajnama, u slučaju GUARDIANS OF THE GALAXY bude jasno zašto je tako, i da simpatični junaci i humor budu razlog, a to su aduti koji nikada ne bi trebalo da izađu iz mode.

* * * / * * * *

 Robert Zemeckis's Contact Is the Proto-Interstellar

    By Nick Schager

Moviegoers can watch a film about intergalactic exploration, full of journeys through wormholes, visits to otherwordly shores, and questions about man's place in the universe and his relationship to God. It's the story of an intrepid person of science driven by an unquenchable thirst for knowledge and a resolute, deterministic belief that, as a species, we must push ever forward in order to understand ourselves, our world, and the infinite space that surrounds us. Concerned with courage and sacrifice, it's rooted, emotionally, in the bond shared between a father and daughter, and the way that love speaks to issues of reason, faith, and progress.

No, not Christopher Nolan's heavily hyped latest. Rather, I'm referring to its undeniable spiritual predecessor: 1997's Contact.

Robert Zemeckis's odyssey is the proto-Interstellar, a saga that shares with Nolan's movie not only subject matter and countless plot details, but also a star (Matthew McConaughey) and a producer (Lynda Obst), the last of whom was an initial collaborator with noted author and astrophysicist Carl Sagan on his original screenplay treatment in 1979. When that project failed to get off the ground, Sagan reformatted the idea into a 1985 novel that would, years later, form the basis for Zemeckis's film. Before that came to fruition, however, Contact went through its fair share of production speed-bumps, not least of which were numerous rewrites of Sagan's script and, more problematic still, the firing of George Miller (Mad Max, Babe) after the director had worked on the movie for two years. That dismissal eventually paved the way for Zemeckis (who had previously turned the post down) to helm the endeavor, and to employ Sagan as a consulting advisor up until his death, mid-production, in late 1996.

Sagan's main contribution was injecting a sense of wondrous awe about the vast universe and its many mysteries into his story, whose basic outline concerns a scientist named Dr. Ellie Arroway (Jodi Foster) who, while working with SETI (Search for Extraterrestrial Intelligence), receives a communication from deep in space. This discovery is met with excitement by scientists (such as Ellie) who view it as an opportunity for investigation and discovery. But it's a cause for alarm from government bigwigs (e.g. James Woods's National Security Advisor) who fear that the aliens are broadcasting plans for war — their first signal is a retransmission of Hitler's 1936 Olympic Games commencement speech — as well as from religious kooks who think that scientists are incapable of properly communicating with higher powers. Straddling those lines is Palmer Joss (McConaughey), an anti-technology spiritual advisor to President Clinton, who falls for Ellie during an early encounter and, later, challenges her where's-the-proof disbelief in the Almighty.

What ensues is a story about scientific ethics, potential fraud, risks taken for the greater good, and wormhole-facilitated voyages that might create enormous temporal shifts (i.e., Ellie is cautioned that a four-year trip to the distant star Vega, where the transmission originated, might actually span 50 years back on Earth). Consequently, it's not hard to see why Contact's producer Lynda Obst was drawn to Interstellar, which shares all of those characteristics, as well as a narrative that argues that the most transcendent force in the universe, the one that crosses all space-time boundaries (including death), is a daughter's love for her father. Unlike in the bro-centric Interstellar, Contact addresses that element from the daughter's POV, and first emerges during scenes of a juvenile Ellie bonding with her dad (David Morse). Widowed (like McConaughey in Interstellar), Morse's father encourages Ellie's love of astronomy and CB radio broadcasting, and it's his absence that haunts her even after she grows into a fiercely determined professional who, at every turn, is pitted against a paternalistic boss (Tom Skerritt) intent on taking credit for her triumphs.

If those similarities mark Contact as Interstellar's own figurative father figure, so, too, does the film's celebration of mankind as a race unwilling to accept that it's powerless over its fate. Upon her father's death, Ellie rebuffs a priest's comment that "Sometimes we have to accept it as God's will," and as an adult professional, she refuses to be cowed or trampled by her male adversaries. She's a figure of staunch, defiant individualism. And even though Contact eventually has her experience something that she can't empirically prove — thereby forcing her to admit that some implausible truths must simply be taken on faith — she remains throughout a voice of hopeful, boldly-going-where-no-one-has-gone-before reason. As such, she's the optimistic contrast to the religious-zealot terrorists (Jake Busey) who would halt intergalactic travel and the narrow-minded government agents in league with conservative pious cretins (Rob Lowe) whose response to evidence of alien life is to wonder whether the beings even believe in God.

Contact tries to bridge the divide between faith and science by contending, finally, that both can — and, in many cases, must — coexist, a notion that also comes through in Interstellar's gonzo third-act plummet down its own pseudo-spiritual wormhole. That McConaughey (as Palmer Joss) embodies Contact's have-it-two-ways attitude is thus a further, fitting conduit between Zemeckis and Nolan's films, which also both utilize cutting-edge aesthetics on a grand scale. Be it an opening three-minute reverse-zoom from the Earth to the cosmos — which, in 1997, was the longest all-CG scene in movie history — or a pair of beautiful mirroring shots following Ellie running through a house and a satellite station (respectively), Zemeckis's artistry is at once imposing and subtle. Even without the IMAX proportions available to Nolan, Contact stands as a technologically breathtaking blockbuster that marries all manner of disparate imagery, from traditional compositions to computer-generated spectacles to TV-filtered action that includes cleverly reconfigured vérité footage of President Clinton commenting on the alien communiqué.

If Contact stumbles during its somewhat-infamous climax on an alien beach, which is undone by atypically shoddy effects and a surplus of cornball sentimentality, it nonetheless exudes the very type of ambition that Ellie shows throughout her own story. It's a work of science fiction that stirringly synthesizes the intimate and the epic, casting space inquiry and exploration as a natural extension of our need to know, to evolve, and to attain some sort of kinship with our environment, and those who inhabit it, and a condemnation of those forces, be they scientific, military, or religious in nature, that would stymie such efforts. A complex and heady film about finding oneself by venturing to the far corners of the galaxy, it is, like Interstellar, ultimately an optimistic portrait, not only of life on other planets, but on this one as well.

http://www.vulture.com/2014/11/contact-interstellar-matthew-mcconaughey.html

Quote from: crippled_avenger on 13-11-2014, 13:07:16
Jako mi je žao što je strip diktirao određena dramaturška dupliranja kao što je recimo lik Draxa koji je suvišan kada je tu Groot, ali mi je žao i zbog određenih strukturalnih problema a to je da film nema celovitu i zaokruženu priču u kojoj elementi uvedeni na početku imaju znatniju ulogu jna kraju, u kojoj se priča neumitno razvija i kreće prema razrešenju, a ne da u svakom trenutku zapravo može da se završi itd. GUARDIANS OF THE GALAXY je skup situacija koje su povezane labavim narativom čija je ključlna a zapravo najslabija tačka negativac.

GUARDIANS OF THE GALAXY ima problem negativca koji je vrlo sličan prvom Abramsovom STAR TREKu. Uprkos činjenici da svojim supermoćima može da parira glavnim junacima, kao karakter je bled i krajnje statičan, i zbog svoje zle namere koja je više deklarativna nego aktivna, deluje slabije. Premda, zanimljivo je da negativca igra Lee Pace koji je iste godine pružio vrlo zanimljivu enigmatičnu ulogu u seriji HALT AND CATCH FIRE, dočim ovde igra karikaturu zlog vladara, i fino sublimira lutanje glumaca između umetnosti i potpune budalaštine.

O, hvala Allahu da neko na svetu ovo uviđa.

Pogledao sam BEFORE I GO TO SLEEP Rowana Joffea, ekranizaciju romana S.J. Watsona. Joffe je sa ovim filmom potpuno zaokružio svoju tranziciju iz pozicije scenariste u poziciju reditelja i uprkos ranijim obećavajućim radovima sada nudi i zaokruženo delo koje ne samo da ima svoje mesto na rpertoaru već i spada u deficitarnu grupu trilera koji se obraćaju odrasloj publici.

Nicole Kidman, Colin Firth i Mark Strong čine glumački nukleus ove priče o ženi sa amnezijom koja kreće na terapiju ne bi li počela da se seća vrlo krupnog dela svog života koji je zaboravila posle teške povrede glave. Naravno, ono čega treba da se seti je takvo da se sve pretvara u triler.

Da se film ne bavi pitanjem sećanja, i da se toliko ne oslanja na fleševe prošlosti, mada ne i flešbekove per se, mogao bi se definisati kao hitchcockovski rad. Međutim, Hitchcocka je ipak definisalo manipulisanje neznanjem junaka, dočim Joffe u svom postupku drži i publiku u neznanju. Uprkos tome što je razrešenje filma BEFORE I GO TO SLEEP bazirano na "red herring" rešenjima i preokretima, film se nikada ne svodi na senzacionalizam i radikalno izmicanje tla ispod gledaočevih nogu.

Joffeov rediteljski postupak u vizuelnom pogledu je siguran, sveden, i za razliku od tipičnih filmova u kojima scenaristi pokušavaju da se istaknu "vizuelnim pripovedanjem" time što snimaju jako puno detalja i namerno insitiraju na prevazilaženju dijaloga kao izražajnog sredstva, vrlo je odmeren, precizan i ne beži od izgovorene reči i kao načina da se prenese informacija i kao dela zvučne slike.

BEFORE I GO TO SLEEP je uspešan primer onoga što kolokvijalno nazivamo "malim" filmom. Sudeći po odzivu u Tuckwoodu sinoć, zvezde mogu da privuku pažnju i da dobro podrže ovu izumiruću vrstu na repertoaru.

* * * / * * * *

Quote from: Meho Krljic on 13-11-2014, 15:47:18
O, hvala Allahu da neko na svetu ovo uviđa.

Uviđaju i drugi, ali im je irelevantno.
Drago mi je što je i kripl na ispravnoj strani, ukupno uzev, glede Guardiansa!

Dok pratimo rasplet slučaja Beko, Stari o Vojvodi.

http://starikadar.blogspot.com/2014/11/povratak-vojvode.html

sve više razmišljam da je bolje bilo da je Šešelj osvojio vlast 1990. godine

ako ništa drugo, za jedan mandat bi se desilo sve ono što se desilo u zadnjih 20 godina, i od 1994. bi imali anno zero, stalan ekonomski rast i šta sve ne

Cerović već dugo nije među živima, ne znam da li bi sad mislio da je bolje 25 godina tihog mrcvarenja ili blic krig na svim nivoima

mislim, naravno da bi Srpska teško opstala sa Šešeljom u Beogradu, jasno je to meni, nije ovo šbbkbb, postoji niz argumenata koji uvijek govore protiv Šešelja, nego govorim u načelu - evropske zemlje koje su imale žestoki, beskompromisni nacionalizam, apsolutno su bolje prošle, dugoročno gledano

a kilavo uvijek ostaje kilavo

sjeverna Italija je bila i leglo fašista i ekonomska i demokratska kičma Italije nakon svjetskog rata, a južna Italija tugaljiva u fašizmu, nesposobna u demokratiji, korumpirana državna uprava, mafija i sveopšta zaostalost

"Šešelj jeste uticao na raseljavanje nesrpskih sela, ali je tek prozapadna ekonomska politika učinila da čitavi predeli opuste."

Технички нокаут! Ово ћу цитирати прозападњацима.

Ovo Stanko a ne Stojan Cerović. A i Stojan nije baš tako dugo mrtav...


Sent from my iPhone using Tapatalk

Quote from: Pizzobatto on 14-11-2014, 22:10:55
sve više razmišljam da je bolje bilo da je Šešelj osvojio vlast 1990. godine

ako ništa drugo, za jedan mandat bi se desilo sve ono što se desilo u zadnjih 20 godina, i od 1994. bi imali anno zero, stalan ekonomski rast i šta sve ne

Cerović već dugo nije među živima, ne znam da li bi sad mislio da je bolje 25 godina tihog mrcvarenja ili blic krig na svim nivoima

mislim, naravno da bi Srpska teško opstala sa Šešeljom u Beogradu, jasno je to meni, nije ovo šbbkbb, postoji niz argumenata koji uvijek govore protiv Šešelja, nego govorim u načelu - evropske zemlje koje su imale žestoki, beskompromisni nacionalizam, apsolutno su bolje prošle, dugoročno gledano

a kilavo uvijek ostaje kilavo

sjeverna Italija je bila i leglo fašista i ekonomska i demokratska kičma Italije nakon svjetskog rata, a južna Italija tugaljiva u fašizmu, nesposobna u demokratiji, korumpirana državna uprava, mafija i sveopšta zaostalost

...ovaj Cerović, Stanko Cerović,  je živ, verovatno si ga pomešao sa Stojanom, ništa strašno, dešava se počesto...

...umalo pa sinhronicitet...

mea culpa, trebalo mi je odma biti sumnjivo da je to Stojan rekao, mada u načelu stoji ovo o nacionalizmu

no, 9 godina je mnogo, prije 9 godina su mnogi mogli da misle ovako kao Stanko

sad sam ih pogodio