ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Quote from: Meho Krljic on 03-09-2015, 06:36:08
Marvel Studios' Creative Committee is No More

Savezni sekretarijat

Stari lamentira nad time kada ćemo ponovo moći da gledamo istinski "nove" filmove,

http://www.beforeafter.rs/kultura/u-potrazi-za-novim-filmom/

Pogledao sam SELF/LESS Tarsema Singha, SF triler u kome je ovaj indijski autor zarobljen u poziciji studio-plaćenika pokazao da ume da napravi vrlo efektan "konvencionalni" triler. Naravno, priča o prebacivanju duše iz tela u telo ostavlja mogućnosti Tarsemu za poneku oniričku bravuru ali u osnovi ovo je old school SF triler, sa preokretima, energičnim akcionim scenama, estetizovanim pristupom svemu, zvezdama u glavnim ulogama i svime što je potrebno.

Koreni ove priče se na neki način mogu naći još u Frankenheimerovom SECONDSu a možda i pre toga, a u međuvremenu mi niz filmova pada na pamet, recimo FREEJACK Geoffa Murphyja, dakle Alex i David Pastor nisu ponudili sasvim originalnu premisu ali su napisali narativno ekonomičan i zanatski jako lepo zaokružen scenario koji koristi sve elemente koje uvodi u priču na najbolji mogući način. Pastorovi su napisali scenario koji se maltene može izučavati kao školski primer raznih pripovedačkih tehnika, upotrebe detalja, razrade motiva i sl. Školski gledano, jedina stvar koja se iz ovog scenarija ne može učiti, u mckeejevskom smislu jeste "cilj glavnog junaka" koji između prvog i drugog plotpointa postaje "mutan", sve ostalo je za desetku.

Tarsem u glavnoj ulozi ima Ryana Reynoldsa koji je verovatno jedna od najvećih žrtava "box office poison" statusa koji se olako lepi glumcima, kako unutar industrije tako onda i u javnosti koja uzima sebi za pravo da se ponaša kao da je insajder. Međutim, Reynolds po ko zna koji put pravi odličnu ulogu, pokazuje se kao dobar personality actor i ubedljiv akcioni heroj u isto vreme i prava je šteta što to ne biva nagrađeno.

Međutim, izgleda da SELF/LESS pripada onoj ligi repertoarskih filmova koje srudiji hoće da istrebe, sa budžetom od 26 miliona dolara, očigledno da nema šta da traži među filmovima od preko 100 miliona iako ni u jednom aspektune deluje jeftino. No, ozbiljan rezultat filma od 26 miliona u danima kada ovi od 150 flopuju kao snoplje verovatno nije preterano poželjan.

Isto važi i za kritiku. SELF/LESS je jedan od onih žanrovskih filmova za koje se skuplja žuč koja se maltene može izliti na svaki film ove vrste. To je vrsta dočeka koji je prošao ovaj jako dobar i vešto realizovan film.

Međutim, nemam nikakve sumnje da će SELF/LESS postepeno doći do onih koji treba da ga pogledaju.

Što se Tarsema tiče, on je snimio svoj "najpristupačniji" i svakako najkonvencionalniji film, pokazavši da itekako ume da vodi priču, postavi likove i da se njegov talenat ne iscrpljuje na nadahnutim prizorima koji ne doprinose mnogo pripovedačkoj celini.

* * * / * * * *

Why Disney Executives Apparently Think Avengers 2 Was A Failure

QuoteWhen Marvel released Avengers: Age of Ultron earlier this year, it went on to make $1.4 billion dollars at the worldwide box office, and currently sits at number six on the list of the highest earning films of all time. By just about any standard you use to measure such things, that can only be viewed as a success, right? However, at least some executives at Disney, Marvel's parent company, think the film is a failure.

According to Bleeding Cool's sources, even though Age of Ultron made a butt-load of money, and got solid reviews (it has a 74% "fresh" on review aggregator Rotten Tomatoes), it didn't make enough money, and it didn't earn enough praise. Especially when compared to the 2012 original, which made $1.5 billion and has a 92% RT rating. Perhaps when you standards are that high, your definition of what is and isn't a failure starts to change.

This "failure" also had some unexpected consequences. Over the last few days, there has been a great deal of talk about the shake up in the executive ranks at Marvel, specifically the rift between Marvel CEO Isaac Perlmutter and Marvel Studios President Kevin Feige, and the dissolution of the so-called Creative Committee.

Over the years, a number of negative stories have come out about Perlmutter—he's apparently the reason why there haven't been any Black Widow toys, because, with a background in toys, he reportedly said no one will buy female action figures—as well as the Creative Committee. They were notoriously slow when it came to getting notes back to filmmakers, and one of the reasons why Edgar Wright walked away from Ant-Man recently.

The sources at Disney say these tensions have been building for some time, and when Avengers: Age of Ultron "underperformed," Feige was able to leverage this with the House of Mouse to move the film side away from Perlmutter and the Committee. They reportedly still have stronger ties to the TV side of things, so they aren't completely out of the picture, but this is a titanic shift.

A number of outlets seem to believe that this move, giving Kevin Feige more creative control, will be a good thing as the Marvel Cinematic Universe moves into Phase 3—though don't expect to see any changes too soon, as the next chapters,  Captain America: Civil War and Doctor Strange, are already deep into production and pre-production, respectively. MCU films have often been criticized for being overly similar across directors and characters and creative teams, so perhaps this could lead to more aesthetic control for individual filmmakers and allow them to put a more personal stamp on their films.

We'll have to wait and see how that pans out, but even with all of this, it's hard to imagine a scenario where anyone calls Avengers: Age of Ultron a failure, regardless of the context.

Bogami, sve jaki stručnjaci...

Sa velikim zakašnjenjem pogledao sam ЧИСТИЛИЩЕ Aleksandra Nevzorova, jedan od najautentičnijih ratnih filmova koje sam ikada gledao. U ovom filmu kao da je sabrano praktično sve što se može naći u jednom ratnom filmu - od rodoljublja, preko šovinizma, sadizma, herojstva, mizoginije, kritike rata, propagande, religijske simbolike, potpunog nihilizma i sve to je spakovano u mučan X-rated paket gde je teško odrediti da li bi ovaj film trebalo da bude X-rated zbog nasilja i krvoprolića, sakaćenja i masakriranja koje prikazuje ili zbog onoga što nudi u pogledu ideologije.

Nevzorovu je ovo jedini igrani film koji je snimio, i to deluje potpuno neverovatno ako imamo u vidu kako ovaj film iz 1997. godine izgleda, negde između Spielbergovog RYANa, Deodatovih koketiranja sa pseudodokumentarizmom i Klimovljevih osuda rata. Nevzorov u ovom filmu čitava dva sata neprekidno drži tonus, a film se po žanru ne može profilisati dalje od RATNI jer praktično nedovoljno prilazi bilo kojoj drugoj dramskoj konvenciji. Da, ima tu muške melodrame, ima tu jako puno akcije, ali film nekako sve te svoje žanrovske komponente podređuje entropiji rata.

Propagandna dimenzija filma je prisutna kako denotativno, u pogledu informacija koje donosi, recimo, o litvanskim snajperistkinjama ili afroameričkim plaćenicima/ konsultantima, ili o avganistanskim mudžahedinima koji ratuju na strani Čečena, i njihovom iživljavanju nad Rusima, ali onda sve preokrene ponekom potpuno bizarnom sadističkom akcijom samih protagonista, ili iznenadnim naletima kritike ruske vojne administracije. Ukratko, film donekle jeste propagandni, a odnekle nije ali ono što je sasvim sigurno je da se radi o apsolutno politički nekorektnom filmu čija se politička nekorektnost (koja se u pojedinim instancama može porediti sa karikaturom) može porediti sa političkom nekorektnošću samog rata Nevzorovljev film deluje kao najmoćnija ekranizacija priča o Vukovaru plasiranih u Dnevnikovom dodatku, koja bi se mogla zamisliti.

Ne bih se iznenadio da je recimo Roman Vasjanov prikazao ovaj film Davidu Ayeru kada je pripremao FURY jer između dva filma ima nekoliko sličnosti, s tim što je FURY ispeglani obrazovni program o herojstvu u odnosu na ovo.

Međutim, filmovi kao što je FURY sa druge strane imaju koherentnost i jasno profilisane likove dočim Nevzorov više mora da se osloni na kinesteziju, hipnotičnost filmskih prizora i evokaciju atmosfere košmara kao svoje adute. U tom pogledu, on je uspeo što se mene tiče. Međutim, ako gledaoca ne uspe da "upeca" u prvih desetak minuta svojom estetikom, slutim da se onda radi o potpuno negledljivom filmu.

Tehnička realizacija filma je prilično dobra, od pirotehnike do gorea (koji je doduše za početak jak na nivou zamisli, pa mu onda sama tehnička egzekucija nije presudna) a scenografija i kostim deluju kao vrlo verna rekonstrukcija. Ne bi me čudilo da su prave krpe i lokacije imale značajnu ulogu.

Ovakav intenzitet razaranja, obračuna, krvoprolića nije svojstven ni ruskoj niti bilo kojoj drugoj evropskoj kinematografiji pa slutim da je ovo bio značajan logistički poduhvat kad je reč o samoj produkciji. Kao producent filma potpisan je Boris Berezovski, tada još uvek miljenik Kremlja. On je i kasnije bio aktivan u filmskoj produkciji, finansirajući film kojim je branio sebe i svoj uspon do bogatstva u režiji auteur-plaćenika Pavela Lungina.

* * * 1/2 / * * * *

Pogledao sam OSS117 SE DECHAINE Andre Hunebellea, ekranizaciju romana Jeana Brucea koji su danas najpoznatiji kao predložak za Hazanaviciusove briljantne parodije ili omaže Eurospy filmu. Međutim, Bruce je u svoje vreme pisao vrlo "ozbiljne" romane bez namere da parodira žanr a kada je prerano nastradao u saobraćajnoj nesreći, taj posao su nastavili njegova supruga i deca.

Bruceovi romani su ekranizovani sa nekoliko glumaca u glavnim ulogama, i prvi film po njegovoj prozi izašao je 1957. godine, dakle pre Bonda. Međutim, pošteno govoreći cela serija filmova po njegovim romanima tokom šezdesetih i sedamdesetih nastala je pod uticajem uspeha agenta 007. Dakle, Bruceove ekranizacije nisu krenule kao Bond rip-offovi ali im je upravo taj potencijal pomogao da zažive.

Većinu filmova o agentu OSS117 režirao je Andre Hunebelle, a igralo ga je nekoliko glumaca. U ovom ga igra Korwin Matthews.

Zanimljiv detalj u vezi sa origin storyjem junaka kog je osmislio Jean Bruce a koji daje vrlo zanimljiv kulturološki uvid jeste činenica da origin story Huberta Bonisseura de la Batha nije isti kao u Hazanaviciusovom filmu. Naime, kod Hazanaviciusa on je francuski agent koji je svoje "francustvo" doveo do paroksizma, dočim je Bruceov junak zapravo Amerikanac francuskog porekla iz Luizijane i rekao bih da je Bruceov junak više pokušaj da francusko pero piše "američki pulp" nego autohtoni lokalni junak, iako se na kraju ispostavilo da mu je domet lokalni. Ako imamo na umu da su francuske tajne službe diskretne i da se ne pojavljuju prečesto na filmu, sigurno da je i to igralo određenu ulogu, naročito jer je u popularnoj kulturi pedesetih OSS kao preteča CIA bila mnogo zbiljnije "oličenje tajne službe" od neke evropske agencije.

U svakom slučaju, Bruceov lik ima francusko poreklo ali ipak stoji kao simbol stava da su određene nacije predodređenije za određene uloge u populrnoj kulturi.

Hunebelleov film je kultivisan u svom izrazu i crno beloj fotografiji. Obračuni se uglavbom svode na solidno postavljene tuče, a vizuelno bogatstvo se gradi kroz lokacije na Korzici, i scene ronjenja. Ipak, čak i u odnosu na DR NO, ovaj film je nedopustivo kameran. Korwin Matthews je solidan u glavnoj ulozi. On nije u ravni holivudskih zvezda niti najuspešnijih Amerikanaca u Evropi ali oko njega se mogao izgraditi i efektniji film, bez ikakve sumnje.

* 1/2 / * * * *

Pogledao sam CLOSER TO THE MOON Nae Caranfila, film koji nije sasvim nezanimljiv za gledanje ni inače ali je naročito intrigantan za one uklkjučene u srpsku kinematografiju. U estetskom pogledu, ovaj film je zakasneli odjek onoga to je u jugoslovenskom filmu rađeno tokom osadesetih, a to su reakcionarni filmovi koji iz svojevrsne elitističke pozicije kritikuju socijalizam u repertoarski prihvatlivoj formi - najbolji primer toga je BAL NA VODI. Sigurno da se takve tendencije mogu prepoznati i u nekim filmovima Gorana Markovića iz tog perioda ali oni su ipak kudikamo bili ubojitiji od Aćinovog coming-of-age filma.

Ono što je pored ideološkog stava karakteristika tih filmova pre svega je coming-of-age forma filma nostalgije (Marković koketira sa tim početkom devedesetih u TITO I JA) u kome se pronalazi zanimljiv događaj, mala priča koja dekonstruiše režim. Ono što je karakteristično za filmove tog tipa jeste pokušaj da se degradira i sistem i njegovi reprezenti pa je rezultat obično infantilizacija problema, odnosno kreće se iz kritike sistema ali se kroz degradaciju njegovih zastupnika, priča svodi na male lične intrige. Tako se na kraju ispostavi da je komunista u BALU NA VODI zapravo samo hteo da tuca Ester, ili da je Štazijevac u DAS LEBEN DER ANDEREN isto celo svoje posmatranje pisca bazirao oko ljubavne intrige, a sam sistem nekako uspeva da se izvuče neobjašnjen.

S druge strane, CLOSER TO THE MOON podseća na Sveti Gral srpskog filma a to je san o tome da se uzme neka anegdota i ekranizuje sa stranim glumcima. I Nae Caranfil je uradio upravo to, uzeo je jednu ekstremno intrihgantnu i vrlo bizarnu anegdotu koja je već preko pedeset godina predmet radoznalosti raznih fela, i snimio je film sa odličnom stranom podelom koju predvode Mark Strong i Vera Farmiga, a rezultat je... hm... mlak.

CLOSER TO THE MOON uprkos vrlo zanimljivoj priči koja je nažalost do te mere bizarna da deluje krajnje neuverljivo, ne uspeva da bude mnogo više od skupog rumunskog pokušaja mejnstrima sa poznatim stranim glumcima. Kako poslednjih godina uspon rumunskog filma nije vezan za mejnstrim, jasno je da su rezultati u tom mejnstrim domenu krajnje srborazredni i da ovaj film nažalost nema šta da traži na velikom ekranu, ni bioskopa, ni festivala.

Uvek možemo reći da je ideja srpske anegdote sa stranim glumcima ipak validna samo Nae Caranfil nije reditelj koji joj je dorastao. I to je možda tačno, ali neke potencijalne greške Caranfil nije napravio. Primera radi, vrlo je širok krug likova koje igraju anglosaksonski glumci, dakle nije napravio grešku suočavanja Britanaca i Rumuna u kadru i disbalansa između dve škole glume i dva nivoa poznavanja jezika. Međutim, ipak je ozbiljna razlika u know howu projekata u kojima inače gledamo Marka Stronga i ovoga i to se baš oseća.

Ova priča je dovoljnao zanimljiva da barem filmofili treba da vide i ovu igranu verziju pored nekoliko dokumentarnih. Međutim, gledalac koji nema predznanje dobiće sliku razbarušene i suštinski tople predčaušeuvske Rumunije u kome se sazreva, vodi ljubav, umire, praktuje crni jevrejski humor i sprda sa glupim komunistima, a masa tih stvari odavno više nije relevantna tema i svakako ne na ovaj način.

* * 1/2 / * * * *

Soul-Searching in TV Land Over the Challenges of a New Golden Age

Quote
John Landgraf's comments arrived like a thunderbolt.
There's a malaise in TV these days that's felt among executives, viewers and critics, said Mr. Landgraf, the chief executive of FX Networks. And it's the result of one thing: There is simply too much on television.
The glut, he said at a Television Critics Association media event earlier this month, has made it hard to "cut through the clutter and create real buzz" and has presented "a huge challenge in finding compelling original stories and the level of talent needed to sustain those stories."
On the face of it, the assertion seemed absurd. After all, critics and viewers alike have hailed this as another golden age of television, where shows as diverse and popular as "Game of Thrones" and "Empire" have become an indelible part of the culture, elevating TV from second-class status to a medium attracting top actors and film directors.
But Mr. Landgraf's comments were not dismissed as absurd or hyperbolic. Instead, Mr. Landgraf ignited a serious conversation, and no small amount of self-reflection, about how much is too much, and whether something is seriously out of whack in TV land.


"I hear it all the time," said Michael Lombardo, the president of programming at HBO. "People going, 'I can't commit to another show, and I don't have the time to emotionally commit to another show.' I hear that, and I'm aware of it, and I get it."
Mr. Lombardo and other executives say it is harder than ever to build an audience for a show when viewers are confronted with so many choices and might click away at any moment. As a result, executives say, it's hard to make money off that show.
The success of scripted shows like "Modern Family," "The Walking Dead" and others has set off something like a land grab. The number of scripted shows produced by networks, cable networks and online services ballooned to 371 last year, according to statistics compiled by FX. Mr. Landgraf believes that figure will pass 400 this year, which would nearly double the 211 shows made in 2009.
"What I've seen for years and years and years, when we go out and talk to audiences, is that television is less precious to them because there's so much of it," Mr. Landgraf said in an interview. "Television episodes, television shows, television programmers are all a dime a dozen."
"There's a mismatch right now between the capital allocation of making and marketing TV shows and the audience they're generating," he added.
The hand-wringing and cautionary words come at a time of transition for many television companies. Media stocks tumbled earlier this month over what analysts said was a lack of confidence in cable bundles that had become too bloated and expensive. Consolidation has taken hold in the industry as media companies try to grow and gain more leverage.
Diminished ratings in television have been a reality for some time, but that has largely been credited to technological challenges and changes in viewing habits. Mr. Landgraf, counterintuitively, attributes declining ratings, in part, to too much choice, no matter how good the show. Advertisement
  Continue reading the main story For programmers, the challenge is a creative one: Is there really that much talent to go around? And for cable channels and the networks, it's another problem: They have ad-supported businesses, so what happens when people can't find their shows?
"Why should I start a new series that John Landgraf creates on FX when I can go start 'Breaking Bad'?" said Rich Greenfield, a media analyst with BTIG. "I may get to John's show, but I may not get to it for three years. And for companies where a huge part of the business model is built around TV advertising, if you don't watch it in the first three days, it's worth nothing from an advertising standpoint."


Showtime's president, David Nevins, however, said he thinks viewers are hardly troubled by the extensive menu of offerings.
"No matter how much they like whatever show they're watching right now, they're saying, 'What else should I be watching?' " he said. "They want more."
Charlie Collier, the president of AMC, was even more forceful. " 'Too much TV' sounds like surrender," he said. "Actually, the answer to too much TV is and has always been the next great series, the one that makes viewers drop everything and show up for the event."
Others also point out that the explosion in programming has created more opportunity for shows with diverse casts and topics, such as "Jane the Virgin," "Transparent" and "Orange Is the New Black." Marti Noxon, the showrunner for Lifetime's "UnREAL" and Bravo's "Girlfriends' Guide to Divorce," said there's been a "sea change" in the last five years.
"I couldn't have gotten those two shows on TV five years ago," she said. "There was not enough opportunity for voices that speak to a smaller audience. Now many of these places are looking to reach some people — not all the people. That's opened up a tremendous opportunity for women and other people that have been left out of the conversation."
The proliferation of TV shows has also created a pipeline for talent in the industry, said Chris Albrecht, the chief executive of Starz. Good shows, he said, become good training grounds "for good writers who then become good showrunners."
The boom has been spurred by several factors: The television season is now a year-round event, with new shows coming on the air even in summer. And the number of programmers, whether on cable or streaming services like Amazon or Netflix, has risen tremendously. ("This year, I finally lost track of the ability to keep track of every programmer who is in the scripted-programming business," Mr. Landgraf said at T.C.A.)
But streaming services like Hulu aren't just producing new shows, they're also salvaging old ones. "The Mindy Project" was rejected by the audience, and Fox canceled it after its third season. But Hulu, which relies on paid subscriptions, picked up the show, and its fourth season will debut on the streaming service next month.
"It's not a glut of programming, it's a glut of choices. And we are happily part of that," said Craig Erwich, Hulu's head of content. "One of our values here is we put the viewer first, and we want to overwhelm them with choice and let them decide what they want to do."


Another complication is that shows not only compete against one another, but also against old series that live on in the archives of Amazon, Hulu or Netflix. So a new season of "Scandal," for example, is also competing against old series like "The Wire."
Mr. Landgraf said he thinks a contraction is coming. He predicted that the number of shows would slowly return to about 325 over the next few years, in large part because scripted television is expensive.
"It's a big operation," he said. "Cameras, sound, locations, insurance, trucks, actors, crew, director, writer. It's not a business that can be scaled in a different way. YouTube can make a different kind of television content relatively inexpensively in a warehouse, but professionally made scripted television content is capital intensive and therefore requires a large audience."
Media companies have responded to the growing challenges in different ways. Mr. Landgraf said that FX has been aggressive in producing and owning its own shows.
HBO, which does not depend on advertising, is responding in its own way. Mr. Lombardo said he spends much of his time with other kinds of programming since scripted shows are so prevalent, adding that his "audience is becoming inured to the distinctiveness of a show."
"Do we want to do another drama series?" he said. "No. Unless it has the potential to be great. What we're looking to do is offer a variety of kind of television entertainment engagement experiences."
He cited documentary series like "The Jinx," about the fugitive Robert Durst, and talk shows like those hosted by John Oliver and a forthcoming show featuring Bill Simmons as examples of programming that gets more of his attention these days. HBO also recently picked up the rights to "Sesame Street."
"Over the last few years, we had as many serious conversations about a Bill Simmons as we would the next great drama series," he said. "In terms of what are the big things coming up next year? I spend as much of my time thinking about that as I do in rooms with writers." Mr. Landgraf, whose network has created successful shows like "Louie," "Fargo" and "The Americans," said there's a "fussiness" among viewers that is making it more difficult for them to become loyal to great shows.
Some shows take time, he said, for the producers to learn how to make, and for the audience to learn how to watch.
"Some of the best things — 'Seinfeld' would be an example — are shows that people don't get at first, it's just too radical an idea," Mr. Landgraf said.
Shows like that no longer have the luxury of time, he said.
"The 'Seinfeld' of today," he continued, "would have a lot of trouble of getting past the filter of audiences."

Mehmete, red bi bio da izrespektuješ UNCLE u kinu...


Sent from my iPhone using Tapatalk

Bio bi. No, vikend nije išao u tom smeru, ne mojom krivicom. 

Od tri ovogodišnja flopa koja sam gledao (Fantastična četvorka, Pikseli, Šifra UNCLE) ovaj poslednji to najmanje zaslužuje. A prvi najviše.

mehmete, red je da na velikom ekranu overiš najozbiljnijeg kandidata za film godine!


Sent from my iPhone using Tapatalk

Avengers 2? Ali to sam već gledao u bioskopu 

Mehmete, ovo je provokacija!


Sent from my iPhone using Tapatalk

Pa, na koji si film mislio??? UNCLE ili nešto treće?

Na UNCLE!

Frederic Schoendoerffer se specijalizovao za polar i u svom novom ostvarenju 96 HEURES dosledno nastavlja tu liniju. Posle rada na seriji BRAQUO iz nje je importovao Gerarda Lanvina u ulozi policijskog kapetana dočim Niels Arestrup u ulozi mafijaškog bosa kanališe slične uloge iz Audiardovih filmova. Uprkos inicijalno dobroj podeli i zanimljivoj postavci u kojoj mafijaš beži iz zatvora a zatim "hapsi" policajca koji ga je uhvatio ne bi li saznao ko ga je ocinkario da padne, film nažalost ne uspeva da profunkcioniše u punom kapacitetu koji bi se očekivao od bioskopskog polara, makar i kamernog kakav je ovog puta snimljen.

Činjenica da dosadašnji Schoendoerfferovi krimići nisu bili kamerni ipak nije osnovni razlog bledog utiska koji ostavlja ovaj film. U pogledu režije, Schoendoerffer se pristojno snašao, iako mu ovo nije najbolje realizovan film. Problem je više u tome što su scene konflikta između mafijaša i kapetana uglavnom bezidejne i svode se na manje ili više dobre dijaloge. Paradoksalno, ovo je prvi Schoendoerfferov film za koji mi se čini da bi mogao dobiti novi kvalitet ako bi se rimejkovao u Americi.

Lanvinov i Arestrupov lik deluju kao policajac i kriminalac opšte prakse bez nekog pravog obeležja po kome bi se izdvojili i uprkos tome što su henchmeni depersonalizovani, u pojedinim fazama oni pokazuju više života.

Nekoliko detalja na nivou zapleta je vrlo dobro skrojeno, i tim pre mislim da bi 96 HEURES imao budućnost u nekakvom američkom rimejku. Nažalost, i na nivou scenarija pa i na nivou režije, ovo je prvi slučaj da je Frederic Schoendoerffer izgubio korak sa žanrom kojim se bavi. 96 HEURES po svojoj kamernosti i jednostavnosti zbilja stoji kao izuzetak u njegovom opusu, kao jedan "tranzicioni" film u kome je pokušao nešto drugo i nije uspeo.

* * / * * * *

Stari sumira iskustvo filmova o evropskoj košarci -

http://www.beforeafter.rs/kultura/bicemo-prvaci-evrope/

Star Wars: Episode VII - The Force Awakens: New Promo Images Leaked, Early UK Release Date Confirmed

Jedan od paradoksa naše žanrovske istorije svakako je sadržan u tome da su pokušaji horora u našem bioskopskom i televizijskom filmu rezultirali dobro prihvaćenim ostvarenjima uprkos ranijoj prokazanosti ovih žanrova kod kritike. Međutim, to ne znači da u nekom trenutku naša kinematografija nije produkovala i jedan od onih filmova zbog kojih je horor osuđivan. Prvi primer toga napravio je naš reditelj Marijan Vajda, doduše van SFRJ, kada je posle fijaska filma ŠEKI SNIMA, PAZI SE praktično morao da napusti okvire naše produkcije. Vajda se ne bi mogao nazvati jugoslovenskim Ed Woodom jer on nije snimao filmove koji su loši zbog svojih apsurdnih zamisli. Njegovi filmovi su više bili oportuni i loši pokušaji u okviru konvencija koje je naša kinematografija tada već savladala. Bilo da su to "revije" kao što je ŠEKI SNIMA, ili adaptacije klasika pozorišne komedije kao IZBIRAČICA ili pak televizijski humor kao u ZAJEDNIČKOM STANU, Vajda se manje-više izražavao unutar savladanih formi koje su svi realizovali bolje. Potom je nastavio sa svojim raznim "narudžbenjacima" i na kraju je emigrirao.

Konačno sam se odlučio da pogledam MOSQUITO DER SCHAENDER, horor koji je Vajda snimio za nemačko govorno područje ali je danas ovaj film dostupan u raznim dubbovanim verzijama i "globalizovan" jer je u međuvremenu prepoznat kao ostvarenje koje uticalo na nastanak NEKROMANTIKa i mnogih drugih naslova koji su kombinovali art house i horor, ili pak samo gadne prizore.

Vajdin MOSQUITO je za početak svakako najbolji film koji je snimio u karijeri. Ako imamo u vidu da je film izašao 1977. slobodno možemo reći da je ovaj film ipak exploitation, mnogo pre nego odraz Vajdinog umetničkog bića. Pre 1977. je uveliko već došlo do ukrštanja art house estetike sa hororom, sa prikazima pomračenih umova i ekstremnog nasilja, i rekao bih da je Vajda - koji je i u SFRJ bio majstor niskobudžetnog filma sa velikim box office pretenzijama - prepoznao prostor u koji bi se mogao plasirati.

Što se mene tiče, premda nisam gledao sve filmove ovog tipa, MOSQUITO sasvim sigurno nije u gornjem domu ove vrste filmova. Za početak, uprkos tome što je film danas dostupan na besprekornoj kopiji, ne možemo reći da je Vajda u onom art segmentu, dakle u esteizovanoj fotografiji i sl. ponudio konzistentan izraz. Estetizacija varira od scene, od situacije do situacije, i ukupno uzev, loše slikane scene pretežu nad onim dobrim. Eksterijeri su bolje slikani od enterijera, i nema kohezije u fotografskom konceptu.

Kad je reč o prikazima seksa i nasilja, Vajda je tu vrlo direktan. Ono što možda najviše šokira jeste koliko je Vajda lišen takta u prikazu incesta/pedofilije, Iako kada podvučemo crtu, ovaj film možemo smatrati pitomim u seksualnom smislu, ali i vrlo direktnim, bez velikih rediteljskih intervencija u odnosu na dešavanja pred kamerom, ovo je jedan od retkih primera gde incest/pedofilija nije na bilo koji rediteljski način sakriven, nagovešten i sl. već je dat tupo i direktno kao i bilo koji drugi prizor gole žene.

Kad je reč o nasilju i tom nekrofilsko-kanibalističkom domenu ličnoti glavnog junaka, Vajda postiže efekat gađenja barem kod mene, iako za tu masku ne mogu reći da je naročito uverljiva. Ipak, kako je i tu vrlo direktan, ta banalnost režije na neki način stvara efekat banalnosti perverzije i daje joj neku čudnovatu ubedljivost.

Začuđujuće slabo je iskoristio lutke koje izopačeni glavni junak sakuplja i mislio sam da će one imati znatno važniju ulogu i snažniji efekat. Upravo na tako propuštenim prilikama, Vajda pokazuje svoj ipak niži rediteljski rang.

Otud se može reći da su najveći dometi ovog filma i transgresije upravo proistekli iz odsustva Vajdinih intervencija u rediteljskom pogledu. Scenarista ovog filma Mario D'Alcala je nastavio sa bavljenjem ovom vrstom filma po obodima.

Ako pogledamo globalnu dostupnost ovog filma, možemo reći da je ovo pre SRPSKOG FILMA verovatno bio najuticajniji produkt nekog našeg filmadžije u domenu horora. Šteta što sam film nije bolji, mada, gledano iz ove vizure, možda je baš ova trash bizarre cult margina i jedini prostor u kome su naši tadašnji reditelji mogli doprineti.

* * / * * * *

Pogledao sam CHAIN OF COMMAND Kevina Carrawaya, otužni DTV film u kome su nažalost zarobljeni Michael Jai White i Steve Austin. Teško j objasniti kako White i Austin sebi dozvoljavaju da učestvuju u ovakvim produkcijama osim time da im se ne nudi bolje. Ovaj film je toliko jeftin da je to neukusno čak i za DTV standarde, a Carraway sasvim sigurno nije veliki genije mikrobudžeta. Ako imamo u vidu da je film sniman u Americi, gde države daju tax incentives, ne bi me čudilo da je povod za nastanak filma upravo neka vrsta mahinacije tog tipa. Sam scenario je rutinska revenge storija, kakvu smo videli nekoliko stotina puta i možemo da vidimo još toliko. Međutim, realizacija je prilično slaba, fotografija je skandalozna, naročito ako imamo u vidu da bolji mobilni telefoni raspolažu kakvom takvom optikom a o fotoaparatima da ne govorimo. Jedino što je u filmu polukorektno su tuče, pre svega zato što je Michael Jai White i dalje fizički jako obdaren, iako se prilično ugojio, no dovoljno je okretan i uopšte spretan da šutne i poskoči kad treba,

Jedan od velikih problema savremenog akcionog filma jeste nestanak špageti-industrije akcijaša. Uprkos tome što je veći deo špageti produkata u domenu ratnog filma ili krimića sa američkim glumcima bio slab, tu i tamo pojavljivali su se ozbiljni filmovi. Lako bih mogao da zamislim Michael Jai Whitea kako polazi putem Freda Williamsona i kreće da radi u Italiji. Nažalost, očigledno je da sa otvaranjem DTV tržišta više nema interesa za takve produkcije, sve na neki način ostaje in-house u Americi, pa su tako i neo-blaxploitation zvezde kao Michael Jai White prinuđene da se vuku po ovim projektima koji nisu ni za šta.

Dok je u početku, delom zbog solidnog kvaliteta nekih filmova, delovalo da je White samo na usputnoj stanici DTVa, sada izgleda da je po kvalitetu produkcija u kojima igra pao na samo dno, daleko ispod veterana iz ovog miljea.

* 1/2 / * * * *

Legendary drug lord Pablo Escobar lost $2.1 billion in cash each year — and it didn't matter

King Kong On Move To Warner Bros, Presaging Godzilla Monster Matchup

Pogledao sam MISSISSIPPI GRIND Anne Boden i Ryana Flecka, novo autorsko ostvarenje para koji nas je zadužio filmom HALF NELSON. Ovog puta, Boden i Fleck koketiraju sa mejnstrimom, rekao bih više nego ikad, i postižu ono što su naumili - ovo je throwback socijalnim melodramama po kojima je američki film sedamdesetih bio poznat. Ben Mendelsohn u glavnoj ulozi kanališe mladog Dustina Hoffmanna, Ryan Reynolds kanališe mladog Redforda, i sve to je vrlo dobro, ali nažalost, nije HALF NELSON.

Kad kažem nije HALF NELSON, pod tim ne mislim da Fleck i Bodenova sada treba do kraja života da jure taj pristup, samo želim da kažem da se ovog puta nije desila ta magija koja je onomad ujedinila Goslinga u punoj koncentraciji, odličnu podelu na ostalim mestima, izuzetno uverljivo izgrađen milje, pa čak i lokacije koje su savršeno igrale. U MISSISSIPPI GRINDu sve je vrlo dobro, solidno, ali naprosto vrlo je konvencionalno a u tim okolnostima Bodenova i Fleck su "samo jedni od" reditelja.

Ben Mendelsohn i Ryan Reynolds u glumačkom pogledu svakako prate diktat Bodenova i Flecka, i igraju ubedljivo ali u konvenciji, dvojicu hazardera, od kojih je jedan propali kockar zarobljen na margini, u potonuću moralnom i ljudskom a drugi je avanturista koji vidi kocku kao usputnu hazardersku aktivnost.

MISSISSIPPI GRIND je film koji se u znatnoj meri odmiče od Flecka i Bodenove i njihovih realističkih studija karaktera, pa ne treba da čudi da su i oni sami osvestili taj odmak. Ostali su u domenu studije karaktera ali su ipak koncipirali film na bazi nekih, ne prejakih, ali ipak čitljivih narativnih zamajaca, a inspiracija prnađena u CALIFORNIA SPLITu je ozvaničena, u najmanju ruku kroz efektan cameo Jamesa Tobacka, poznatog po scenariju za svoj poluautobiografski film THE GAMBLER.

Atmosfera sedamdesetih nije prisutna samo kroz izbor priče i stila već i kroz ambijente u kojima se film dešava. Pronalaženje lokacija koje deluju kao da su iz nekog Altmanovog filma takođe ne pomaže "organskoj" ubedljivosti filma koja je krasila Flecka i Bodenovu, čak naprotiv, čini da sve deluje artificijelnije i na granici ubedljivosti.

No, kad smo konstatovali šta sam očekivao i šta ovaj film nije, ostaje pitanje šta jeste. Ono što definitivno jeste je dobro glumljen, suptilno duhovt road movie koji se bavi fatalnim porokom dvojice ljudi ali bez gromoglasnih dijagnoza i ishoda, u jednom relaksiranom tonu čak i u situacijama kada se dešavaju bolni porazi. MISSISSIPPI GRIND je priča o dva različita pristupa istom poroku, o ljudima sa istim problemom i različitom socijalnom imaginacijom, o svetu urbanih legendi, posrnulih žena i neprekidnog bullshita.

I kao takav, film funkcioniše kao solidan indie projekat autorskog para koji ipak još uvek ne uspeva da dosegne svoj senzacionalni debi.

* * * / * * * *

Quote from: Meho Krljic on 11-09-2015, 06:56:12
King Kong On Move To Warner Bros, Presaging Godzilla Monster Matchup

Reklo bi se da sve polako gubi smisao...

Quote from: Meho Krljic on 11-09-2015, 06:56:12
King Kong On Move To Warner Bros, Presaging Godzilla Monster Matchup

Kad sam video naslov pomislio sam da je Onion u pitanju 

Sledi Popaj protiv He-mana

Pogledao sam AMERICAN ULTRA Nime Nourizadeha, po scenariju Maxa Landisa. Odmah na početku treba reći da ovaj film nije onoliko inventivan i moćan kao njihovi debiji. Nima Nourizadeh je ipak u PROJECT Xu snimio jedan od najupčatljivijih debija, a u AMERICAN ULTRA umnogome vraća svoj stil u konvencionalne okvire. Isto važi i za Maxa Landisa koji je u scenariju za CHRONICLE ponudio reinvenciju superherojskog žanra dok se u AMERICAN ULTRA više bavi parodijom podžanra špijunskog akcionog trilera.

Na neki način Nourizadeh i Landis se u ovom filmu vraćaju svojim očevima - Nourizadehov otac je politički komentator pa tako i AMERICAN ULTRA ima imanentnu kritičku notu a Maxov je čuveni John i umnogome ULTRA liči na neke od njegovih žanrovskih hibrida u kojima je voleo da meša miljee i žanrove tipa INNOCENT BLOOD, vampirski film sa mafijašima i sl.

Ovo je bornovski akcioni triler sa stonerima koji sporadično iskoračuje iz trilera u komediju pa čak i parodiju žanra, ali uprkos budžetu koji je pet puta manji od onoga za koji se snimaju BOURNE-filmovi, Nourizadeh ipak ne izlazi van okrilja akcionog filma, i nedostatak novca nadoknađuje veštom inscenacijom i hrabrim hvatanjem u koštac sa tvrđm akcijom, nadoknađujući pare koje mu nedostaje onim što nema u BOURNE-likim filmovima a to su R-akcija i crni humor.

Uprkos tome što AMERICAN ULTRA ne referiše na Bonda, svakako da ga u ovogodišnjoj ponudi možemo na neki način grupisati sa KINGSMANom, po tom žanrovskom hibridu koji pravi. Doduše, u slučaju KINGSMANa koji je ekranizacija stripa, zapravo ima manje strip-naracije nego u AMERICAN ULTRAi koja nosi i tradiciju strip-naracije u sebi i fino iskorišćen strip unutar same priče, srećom ne na prvu loptu u smislu da se strip koji junak crta nadovezuje da događaje u stvarnosti.

Jesse Eisenberg i Kristen Stewart su odličan par kao atipični akcioni heroji. Connie Britton i Topher Grace su classy supporting igrači i jedina slaba tačka je Tony Hale koji praktično igra istu ulogu kao u seriji VEEP.

Nourizadeh i DP Michael Bonvillain maksimalno koriste budžet od 28 miliona dolara i dobro koncipiraju akcione scene, fino vodeći promene tona između borbe i komedije. Bled odjek ovog filma na blagajnama pokazuje da je suženo tržište za ovu vrstu žanrovskog hibrida koja je jako dobro prolazila osamdesetih pa i devedesetih.

* * * / * * * *

cranckovanje

https://m.youtube.com/watch?v=wv33e0TyL6M&ebc=ANyPxKo2DAdLtjxNd3-bfvUW-bzG2560clZ0XGV5N_C3MSErk3oaZmX0-i-ic8ME5D4jNnw6yrq61vSyhLUqtNA24PLQjpQTBA



Sent from my iPhone using Tapatalk

Sa ovakvim trejlerom, meni bi prodali bioskopsku ulaznicu. Rusi ionako haos prave po JuTjubu sa ovakvim stvarima, ima smisla da će oni napraviti prvi solidan ovakav film.

Pogledaj UNCLE aman-zaman...


Sent from my iPhone using Tapatalk

Pogledao sam ČUDNU ŠUMU Szabolcsa Tolnaija, novosadskog đaka mađarskog porekla koji slično pozorišnim autorima tog etniciteta svoj opus vezuje za mađarski jezik pa samim tim i za mađarski kulturni krug. u svom drugom filmu ČUDNA ŠUMA, Tolnai pokazuje nešto konkretnije vladanje filmskom naracijom nego u PEŠČANIKU koji je snimio po Kišovoj prozi i proizveo kriptičnu slikovnicu iz njegovog opusa. Ovog puta, Tolnai režira po prozi Judite Šalgo, najviše po mnjenog priči MINOTAUR i film na kraju krajeva ipak ima razumljivu fabulu. Ono što mu međutim opet izmiče jeste pripovedačka konzistentnost. Pojedini motivi i situacije koje uvodi u film deluju kao da su došle iz nekog drugog dela i takva mešavina nespojivih detalja nažalost ne rezultira jasnim umetničkim izrazom.

Ono što se na sve to nadovezuje kao dodatni problem jeste činjenica da je Tolnai zapravo vrlo vešt reditelj i pojedinačne scene u ovom filmu ne samo da dobro funkcionišu već odišu vrlo energičnom egzekucijom. U spoju sa nepotrošenim a talentovanim mađarskim glumcima, Tolnai postiže odlične rezultate i prava je šteta što film kao celina ne uspeva da kapitalizuje tu seriju "malih pobeda".

Tolnai spada među malobrojne srpske art house reditelje koji ne samo da "umeju" da režiraju već lako možemo nabrojati nekoliko naših arty filmova koji bi sasvim sigurno bili bolji, da ne kažem da bi postali "dobri" filmovi da ih je on režirao.

Otud, ČUDNA ŠUMA ne bi bila toliko problematična zbog svoje nekonzistentnosti da je to prvi Tolnaijev film, gde bi se na račun debija i rediteljeve želje da pokaže što više štošta moglo otpisati. Međutim, ovo je njemu drugi film i iskreno se nadam da će u tećem naći načina da bolje fokusira svoj nesumnjivi dar.

* * / * * * *

M. Night Shyamalan je napravio revoluciju u found footage filmu - snimio je film koji je toliko bolji od bilo čega što je do sada režirao da zaista izgleda kao da ga je negde našao.

Sada kada je pao na dno, velikim delom zato što je prvo potrošio svoje kredite sa štos-filmovima da bi potom snimio barem dva komada u žanru koji ne poznaje, stigao je do Jasona Bluma i found footagea i tu je, iz današnje vizure, vrlo logično, našao sebe.

Prvo, Jason Blum sa svojim mikro-budžetnim filmovima može da apsorbuje ideje bazirane na jednom štosu, ali u slučaju filma THE VISIT paradoksalno, još od UNBREAKABLE, Shyamalan je snimio film u kome štos i preokret zapravo ne iscpljuju smisao filma, čak naprotiv, preokret u THE VISIT je bitan ali ne i ključan za uživanje u filmu.

THE VISIT je mockumentary, odnosno pokušaj devojčice kino-amaterke da snimi posetu svojim baki i deki. Devojčica i njen mlađi brat odlaze kod predaka i tamo shvataju da su oboje u izvesnoj meri dementni. Pitanje je samo koliko, i da li je reč samo o senilnosti.

U vizuelnom pogledu, found footage otvara mogućnost Shyamalanu da napravi verovatno najvibrantniji film u vizuelnom pogledu koji je uradio do sada. Konačno više ne snima smrtno dosadno kadrirane, statične filmove u kojima krutost prodaje kao neku vrstu prestige egzekucije.

Ipak, ono što je možda i najznačajniji adut nije vizuelna ekspresivnost, pa ni sjajna glumačka ekipa u ovoj priči sa četiri temeljna lika - starcima i unucima, već u humoru.

THE VISIT vrca od crnog humora koji me je izuzetno zabavio i za koji nisam ni slutio da se može naći kod Shayamalana. Taj crni humor omogućuje da ovaj simparični "mali" triler dobije jedan dodatni sloj. Ne samo u pogledu humora kao izvora zabave već i elementa ironije.

Unutar nekih situacija možemo prepoznati elemente shyamalanovskih rešenja koja su u nekim filmovima (poput SIGNS) dovodila do izbezumljenja, ali ovde ona funkcionišu.

THE VISIT je razvalio na blagajnama, pitanje glasi ne da li če mu omogućiti da opet režira, već da li će ga opametiti.

* * * / * * * *

Jedva čeka da odgledam The Visit ( kao Šamalanov fan ) i pored onog sramnog posta o Interstellar-u želim da verujem da si u pravu i da je ovo dobar film...

Pogledao sam SMYK Zbyneka Brynycha, jednog od rodonačelnika čehoslovačkog Novog talasa. Ovo je film iz 1960. godine u kome se na vizuelno vrlo ekspresivan način kombinuju špijunski film i uticaj francuskog Novog talasa. Brynych se od Francuza upravo i razlikuje po tome što mu je film vizuelno ekspresivniji, ali i znatno diskretniji u društvenoj kritici koja je doduše vrlo jasna.

Brynychov film govori o Čehu koji je prebegao u Nemačku gde počinje da radi kao špijun. Kada doživi saobraćajnu nesreću, lice mu je unakaženo i vraćaju ga u Čehoslovačku pod novim imenom. U Čehoslovačkoj pored svoje, krajnje mcguffinske špijunske misije, odlučuje da obiđe i bliske ljude koje ne poznaje, nekadašnju suprugu, sina koji ga ne prepoznaje i majku.

Koliko god ova priča zvučala melodramski i konkretno, u Brynychovoj egzekuciji je vrlo oneobičeno, dato kroz niz oniričnih scena, i sa kumulativnim efektom serije scena. Koliko god bežao od konvencionalne naracije, Brynych ipak ne može pobeći od svog vrlo stamenog vizuelnog rukopisa koji se na kraju nameće i kao najtrajnija vrednost ovog zanimljivog filma.

* * 1/2 / * * * *

Mehmete, leakovao TV film o sudskom procesu oko GTA


Sent from my iPhone using Tapatalk

Znam, ali toliko su ga opljuvali da se nešto ne zatrčavam da ga gledam.

Ni Guardian nije ravnodušan ali ja se ipak itekako radujem

http://gu.com/p/4ce5v


Sent from my iPhone using Tapatalk

Pogledao sam EVEREST Baltasara Kormakura, savremeni bergsfilm baziran na istinitoj priči o nesreći koja je zadesila učesnike komercijalnog uspona na Everest. Ako imamo u vidu da je bergsfilm žanr u kome nije lako napraviti veliku grešku, onda ne treba da čudi da Kormakur koji je, hteli mi to da priznamo ili ne, ipak jedan reditelj krajnje ograničenih mogućnosti, isporučio pristojan film. Međutim, ako umamo u vidu logistiku kojom je raspolagao u ovoj ambiciozonoj produkciji, napravio je jako puno grešaka i na kraju stvorio jedno ipak osrednje gledalačko iskustvo.

EVEREST traje oko dva sata i uprkos tome što ne možemo reći da ikada postaje instinski dosadan usled problema sa ritmom ili repetitivnošću, sasvim sigurno ne uspeva da zadrži pažnju gledalaca u najmanju ruku zato što Kormakur ne uspeva da dobro mapira samu planinu, ko je gde i šta koja pozicija u tim okolnostima znači. Gledalac otud ili mora da ostane razočaran ako film prati pažljivo, ili da se prepusti bučnom miksu zvuka i bioskopskom besu prirode.

Kada svemu tome dodamo da Kormakur nije baš propustio da snimi spektakl ali da je sasvim sigurno mogao da ga vizuelno pojača za nekoliko stepeni, EVEREST na kraju ostaje jedan po svemu osrednji film, sa dosta krupnih propusta. Jedan od njih je svakako apsurdna odluka na nivou podele da fizički spreman glumac Sam Worthington igra junaka koji je u podnožju i prolazi kroz prihološka vrtloženja, a da karakterne glumce baca u lavine i zamrzavanja u kojima oni nemaju šta da pruže. Talentovaniji reditelj ne bi sebi dopustio takvu grešku.

Bez namere da zvuči kao igra reči, ali EVEREST me je ostavio hladnim.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam VACATION Johna Francisa Daleya i Jonathana M. Goldsteina, reboot ili šta već originala sa Chevy Chaseom. Chevy Chasea u ovom filmu nasleđuje Ed Helms, što u samom rezultatu filma nije toliko loše, premda je meni Helms kao career prospect manje potentan od recimo Jasona Sudeikisa, kad smo već kod komičara tog tipa. Kako god bilo Ed Helms i Christina Applegate rade posao sasvim na nivou, iako Helms sasvim sigurno nije Chevy Chase naših dana.

Ovo je komedija u kojoj je koncept u prvom planu a zadatak glumaca je da obave svoje zadatke, i oni to rade.

Humor je prljav, vulgaran, u mnogim situacijama priglup, ALI uglavnom funkcioniše. Jedini sloj humora koji ponegde uspeva da zasmeje ali definitivno remeti utisak jeste sam RV koji junaci iznajmljuju za svoje putovanje. RV i humor vezan za vozilo je segment apsurdnog humora koji je praktično tatijevski i do sada nije bio prisutan u opusu Daleya i Goldsteina kada su ih režirali drugi reditelji što znači da su možda reditelja uspevali da eliminišu tu vrstu viškova prema kojoj su oni sami bili popustljivi.

Iz vrlo ekonomičnih 99 minuta trajanja, stvari su se moglo možda izbacivati zbog stila humora (par apsurdnih deonica) ali viškova generalno ima vrlo malo, a meni je film - mada to je individualno - u principu bio prilično smešan i osvežavajući, čak i onda kada je pribegavao gross out taktici koju je nekako uspevao da nadgradi dodatnim slojem humora.

Porodična hemija je bazirana na konfliktima koje su fabrikovali pisci. Dok character arcovi među klincima deluju mehanički, Helms i Applegate uspevaju da naprave ubedljiviji odnos, no imajući u vidu žanrovske zahteve i jasan repertoarski profil filma, sve to funkcioniše.

Chris Hemsworth se fino zeza sa svojim imidžom, i to je jedna od uspelijih cameo dekonstrukcija, slična onoj koju je napravio Chris Pine u HORRIBLE BOSSES 2 samo još samokritičnija.

Ukupno uzev, Daley i Goldstein su napravili dobar posao. Ne znam u kom smislu je ovo moglo biti showcase za pisanje SPIDER-MANa ali eto, posrećilo im se.

* * * / * * * *

grassroots pokušaj da se izbori sequel:
Henry Cavill and Armie Hammer's big-screen reboot of The Man From U.N.C.L.E. might have come and gone, but Warner Bros. apparently has more plans for the 1960s property — including a team-up with another 1960s TV hero.

Launching in December, DC Entertainment will be releasing a two-issue comic book series titled Batman '66 Meets The Man From U.N.C.L.E., described by the publisher as "a groovy, globe-spanning adventure in this one-of-a-kind miniseries."

The plot may be what fans expect (and demand) — T.H.R.U.S.H., the underworld organization from U.N.C.L.E., decides to get into the supervillain business and hires some of Batman's most famous foes — but the locale won't be; instead of Gotham City, the series sees the heroes "jetting off to Europe" to take care of business.

The series will be written by Jeff Parker, regular writer for the Batman '66 series, with art by David Hine. It's the second such team-up for the Batman '66 property, which tells comic book stories with a tone and continuity that matches the 1960s television series starring Adam West and Burt Ward; last year, DC published the six-issue mini-series Batman '66 Meets The Green Hornet.

Batman '66 Meets The Man From U.N.C.L.E. No. 1 will be released in comic book stores and digitally Dec. 23.





Sent from my iPhone using Tapatalk

Pogledao sam GRAND CENTRAL Rebecce Zlotowski, vrlo zanimljivu star-driven melodrama smeštenu u nesvakidašnji milje francuskih nuklearnih elektrana. Spoj realizma u režiji, estetizacije koju pruža lokacija nuklearne elektrane i dve megazvezde u glavnim ulogama - Tahara Rahima i Lee Seydoux, čini ovaj film zanimljivim repertoarskim ostvarenjem sa umetničkim ambicijama.

U centru svega su Tahar Rahim koji uspeva da donese harizmu holivudskog kalibra u realizam i Lea Seydoux koja pravi možda i najradikalniju transformaciju u svojoj karijeri igrajući fuksu iz radničke klase. Njih dvoje su glavne tačke ljubavnog trougla koji kako film odmiče postaje neobičniji nego što se isprva činilo.

Milje nuklearnih elektrana i niskokvalifikovane radne snage koja u njima nadniči je vrlo zanimljiv. Umesto nečega kao što je SILKWOOD gde se sa zaprepašćenošću tretira nonšalantno svakodnevno ozračenje zaposlenih, ono je ovde prikazano kao svakodnevna stvar koja nažalost ne pobuđuje nikakvu reakciju, niti može da stvori aferu. Ozračenje je ne samo svakodnevica već i nešto čime ti nadničari skoro pa i manipulišu, često ga koristeći za nasilje prema sebi i okolini.

Ambijent nuklearne elektrane, film je sniman u rashodovanoj austrijskoj elektrani, ima vrlo snažan efekat i taj ambijent uspeva da izbori posebnu narativnu funkciju.

Ovaj vid radničke melodrame, podsetio me je na crnotalasovske filmove o radnicima, a kojih nije bilo puno jer crni talas kod nas dovodi likove sa margine, često bez profesije ili zaposlenja, ali recimo NA PUTU ZA KATANGU Živojina Pavlovića mi pada na pamet.

Rebecca Zlotowski se ne stidi da pokrene mehaniku zapleta, niti da se malo jače poigra simbolikom, ali ukupno uzev film funkcioniše a sve neravnine lako pokrivaju Rahim i Seydoux.

* * * / * * * *

Pogledao sam BELLE EPINE debitantski film Rebecce Zlotowski. Za razliku od njegnog drugog filma GRAND CENTRAL, koji je vrlo konkretna melodrama, debi je znatno narativno razbarušeniji, u pojedinim aspektima kriptičniji, ali i vrlo atmosferičan.

BELLE EPINE govori o devojci koju igra Lea Seydoux, i jednom periodu u njenom životu kada je ostala sama bez nadzora roditelja. Ona napušta školu i počinje da provodi vreme na način koji se ne očekuje od srednjeklasne cure, mahom sa grupom momaka i devojaka koji gravitiraju andergraund motociklističkoj sceni.

Film se dešava u epohi koju Zlotowska nikada ne definiše ali rekao bih da se inspirisala osamdesetim, sudeći barem po tehnici i vozilima. Rekonstrukcija epoha doduše nije ni pokušana u klasičnom smislu, ovaj film je epoha pre svega zbog uklanjanja savremene tehnike, ali je u pogledu "izmeštenosti" konzistentan, pa ga ja stoga i percipiram kao priču smeštenu u osamdesete.

BELLE EPINE kroz napeti rediteljski postupak, sa energičnom glumačkom igrom, nervoznom kamerom, uspeva da zarobi pubertetsku anksioznost pojačanu mogućnošću da mladi čovek bude bez nadzora. I to na neodređeno vreme.

Lea Seydoux je u centru pažnje i uspeva da iznese rediteljskinu zamisao kao fokus filma i celokupnog izraza. Značajnu ulogu igraju i savršeno patinirani ambijenti koji podjednako ispunjavaju i junake i gledaoce teskobom.

BELLE EPINE je dobar primer debitantskog showcase filma u kome autor uspeva da kapitalizuje svoje mladalačke opsesije. Ako imamo u vidu da je ovo diplomski film, imponuje njegova zrelost u pogledu glume, inscenacije i montaže. Vrlo malo elemenata ovog filma izuzev same Lee Seydoux je preneto u GRAND CENTRAL izuzev jednog - a to je veliki preokret koji se dešava u sred naizgled jednosmerne melodrame.

* * * / * * * *

Prometheus 2 Won't Connect to Alien, but Prometheus 4 Might. Wait, What?

U slučaju Ridleya Scotta vreme radi za nas


Sent from my iPhone using Tapatalk

Mene samo brine piše li ovo i dalje Dejmon Lindelov...

U daljim Prometheus 2 vestima....

Pa, film se neće zvati Prometheus 2 već...

...

....



Alien: Paradise Lost

U drugim vestima:

Sony Is Reportedly Rebooting 'Men in Black' as a Will Smithless Trilogy

Mehmete, sad privodim kraju binge DC serija da bih imao clean slate i pratio ih u kontinuitetu ove sezone.

Sada su ARROW i THE FLASH toliko prepleli da se zapravo i moraju pratiti zajedno. Kako sam ARROW bingeovao pre FLASHa, imao sam nejasnoće i tek sam ih u FLASHu razjasnio. Doduše, ne krupne, ali sasvim dovoljne da počnem da sumnjam u svoje kognitivne sposobnosti.

U svakom slučaju, THE FLASH pokušava da imitira neka od dostignuća SMALLVILLEa, i na kraju krajeva, mislim da bi ti od DC serija bila zanimljivija, naročito jer ARROW tek ulazi u metahuman i SF fazu a FLASH je u tome od starta, i ne samo to, već je počeo da koketira sa putovanjem kroz vreme i multiverzumima tako da ima mnogo jači comic book vibe.