ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Pogledao sam CURVE Iaina Softleya, odličan Blumhouse triler koji se koristi starom mantrap formulom. Žena na putu za vlastito venčanje, prima pogrešnog autostopera, pokuša da ga se reši tako što će slupati kola, ali on preživi sudar relativno bezbolno a ona ostaje zarobljena u olupini. Počinje sadistička igra...

CURVE je idealan Blumhouse materijal a Iain Softley je izuzetno vešt reditelj i rekao bih da u ovom filmu on uživa u pruženoj prilici. Štaviše, baš onda kada film postane klaustrofobičan, kada rediteljski zadatak postane težak, Softley postaje inspirisan.

Ukupno uzev, CURVE je jedan od uspelih mantrap trilera koji ne donose mnogo toga novog ali uspeva da postigne sve ono što uspešan film tog tipa treba da ima. Hough i Shears su odličan duet u ulogama žrtve i dželata, a dobro izabrana lokacija takođe igra značajnu ulogu.

* * * / * * * *

This declassified US intelligence report from 1990 is one of the most terrifying things you'll ever read

Quote
The 1983 US-Soviet "war scare" is one of the most controversial episodes of the Cold War.

Now we finally know it was also one of the most dangerous, thanks to a February 1990 report published by the National Security Archive at George Washington University this week after a 12-year Freedom of Information Act battle.

The US and Soviets were dangerously close to going to war in November 1983, the bombshell report found, and the Cold War-era US national-security apparatus missed many warning signs.

That 1983 "war scare" was spurred by a large-scale US military exercise in Eastern Europe called Able Archer that the Soviets apparently believed was part of allied preparation for a real war.

The Soviet military mobilized in response.

US-Soviet relations had definitely plunged in the early 1980s, but since then experts have debated how close the US and Soviets had come to the abyss during Able Archer.

Had the Soviets really believed Able Archer was preparation for a preemptive strike? Was the intensifying rhetoric of high-ranking Soviet leaders in the run-up to Able Archer meant for domestic consumption, or was it a reflection of actual fears? Was the 1983 Soviet military mobilization intended as internal and external political messaging, or as sincere preparation for war?

Most important, would the Soviets ever have struck first — and were their conditions for a first strike close to being satisfied during Able Archer?

We now have some of the answers.

On October 24, the National Security Archive published the President's Foreign Intelligence Advisory Board report on the war scare. The 1990 study is the US intelligence apparatus' final word on just how close the world came to war in 1983, and how aware American decision-makers were of the state of play.

Its conclusions are chilling, even 32 years later.

It turns out the Soviets believed the US wanted to launch a nuclear first strike. The US fell victim to the inverse error and didn't think the Soviets were serious about preparing for war, partly because they didn't think the Soviets thought the US wanted to launch a nuclear first strike. As a result, US military and intelligence decision-makers didn't believe that anything out of the ordinary was happening during Able Archer.

They couldn't have been more wrong. Following are the main findings in the report.

The Soviet leadership and intelligence agencies thought the US was planning to fight and win a nuclear war. In the early 1980s, in response to a US nuclear-modernization drive, "Soviet analysts calculated that the US intended [new generations of ballistic missiles] as a means for developing a first-strike force." The Soviets may also have "calculated that NATO's decision to field 600 Pershing IIs and cruise missiles was not to counter their SS-20 [intermediate-range missile] force, but yet another step towards a first-strike capability."

The report documents how this fear of an American first-strike morphed into a kind of corrosive conventional wisdom. In 1981, the KGB formally sent out instructions to monitor possible NATO war preparations, noting that it is "of special importance to discover the adversaries' concrete plans and measures linked with his preparation for a surprise nuclear-missile attack on the USSR and other Soviet countries."
The report flatly states that "KGB bosses seemed already convinced that US war plans were real."

"KGB officers in [Moscow] agreed that the United States might initiate a nuclear strike if it achieved a level of overall strength markedly greater than that of the Soviet Union. And many agreed that events were leading in that direction," the report added.

In reality, the US was never contemplating a first-strike. One of the more worrying aspects for the Able Archer incident, in the report's view, is that "Soviet leaders, despite our open society, might be capable of a fundamental misunderstanding of US strategic motives."
The Soviets realized they were becoming weaker and thought they'd probably lose the nuclear war they believed the US might be planning. Once the Soviets started thinking in terms of a possible nuclear war, they began to realize they didn't stand much of a chance of winning it.

As the report states, "There was common concern that the Soviet domestic situation, as well as Moscow's hold on Eastern Europe, was deteriorating, further weakening Soviet capacity to compete strategically with the US."

Moscow was in a seemingly weak position for a number of reasons, including an economic slowdown, political unrest in Soviet-dominated Poland, the deployment of the Pershings to Eastern Europe, and the diplomatic fallout from the Soviet invasion of Afghanistan in 1979.

Intriguingly, the report describes a Soviet computer system that analyzed thousands of strategic variables to determine the Soviet Union's strength relative to the US. The Soviet leadership would reportedly consider a preemptive nuclear strike if the computer ever found that Soviet power had fallen to 40% or below of US power. It reached 45% at points during the run-up to Able Archer.

The Soviets also determined that growing US missile strength would decimate the Soviet nuclear capabilities in a first strike to the point that a second strike would soon become ineffectual or even impossible. As this chart from the report demonstrates, the adversaries' nuclear strike capabilities were drifting ever further apart:
(ovde ide slika)

The Soviets responded by moving to cut the launch preparation time of second strike nuclear platforms like submarines and battleships from several hours to just 20 or 30 minutes. After a point, second-strike nuclear missions became the primary focus of Soviet bomber-crew training, according to the report. In the conventional realm, the Soviets began calling up reservists, sending Spetsnaz paramilitaries to the Eastern European front line, deploying nuclear-capable artillery pieces in Eastern Europe, and even converting tractor factories for tank production.

In the psychological realm, Soviet leaders grew paranoid, realizing the balance of power that had defined their country's entire strategic outlook would soon be a thing of the past.

It was in this context that the US's Able Archer exercise began in November 1983.

There were some odd things about Able Archer, and the Soviets' response to it. The Soviets' concern about Able Archer is understandable, at least in the context of their lager paranoia. Able Archer included the airlift of tens of thousands of US troops to Central European front-line areas. The operation had a notable nuclear component to it as well.

"We are told that some US aircraft practiced the nuclear warhead handling procedures, including taxiing out of hangars carrying realistic-looking dummy warheads," the report states.

The Soviets responded as if war was imminent. As the National Security Archive summary of the document puts it, "Warsaw Pact military reactions to Able Archer 83 were ... 'unparalleled in scale' and included 'transporting nuclear weapons from storage sites to delivery units by helicopter,' suspension of all flight operations except intelligence collection flights from 4 to 10 November, 'probably to have available as many aircraft as possible for combat.'"
In the US, everybody missed everything. The Soviets were serious about preparing for a possible impending nuclear war, and the US didn't even know it.

Soviet activities around the "war scare" didn't make a single presidential daily briefing. The US military realized the Soviets were at a higher state of alert but didn't change their defense posture in response. Two later intelligence community reports on the incident also misinterpreted Soviet actions.

Indeed, one of the heroes of the war scare is Lt. Gen. Leonard Perroots, the US Air Force's assistant chief of staff for intelligence in Europe during Able Archer. Perroots did nothing to change the US military's alert status or readiness even as the Soviets were acting on a deep-seated fear of a possible US first strike. This, of course, was because Perroots wasn't receiving any intelligence suggesting this fear was underlying Soviet mobilizations. The US had missed just about every clue.

The report calls Perroots' inertia "fortuitous, if ill-informed." Had the US military changed its operating procedure in Eastern Europe, it would only have escalated tensions and enhanced the chances of an accidental war.


The phrase "fortuitous, if ill-informed" sums up the entire 1983 war scare. The two sides misunderstood the other's intentions, actions — indeed, their entire worldview — so badly that war nearly broke out.

The superpowers created a situation where simply doing nothing was an unwitting and perhaps civilization-rescuing act of courage.

Imaš baš taj plot o vežbi Able Archer kao okosnicu u seriji DEUTSCHLAND 83!


Sent from my iPhone using Tapatalk

Inače, Mehmete, leakovao je UNCLE još pre neki dan, sad zaista više nema opravdanja...

Pristavljeno!

THE FLASH pomalo koketira ne nefilmičnim DC junacima...

https://www.youtube.com/watch?v=jBV39GrdRdQ

O, pa lepo su napravili Kinga Sharka. Fino će ovo biti.

Pogledao sam sa velikim zakašnjenjem R Tobiasa Liedholma i Michaela Noera, odličan zatvorski film koji je evidentno nastao na talasu Audiardovog UN PROPHETE ali je doneo i nešto svoje, vrlo autentično. Ne mislim da su UN PROPHETE i R filmovi čiji je nastanak imao neku jaku međusobnu vezu jer su izašli u razmaku od godinu dana, ali sasvim sigurno je da R zaslužuje ulogu vrednog sledbenika.

Audiardov film govori o klasnom sistemu unutar zatvora i zatvorskoj mikropolitici punoj etničkih primesa, dajući junaku produbljenu, na mahove čak i oniričku analizu. Lindholm i Noer idu drugim putem i njihov film je baziran na tvrdom realizmu, praktično naturalizmu, i sjajno zarobljava atmosferu zatvora, beznađe u kome se guše junaci u međusobnim sadističkim odnosima dominacije, straha i neizbežnog potonuća u sfere kriminala iz kojih se ne mogu povratiti.

R je priča o junaku koji pokušava da se adaptira u zatvoru i izbori poštovanje za sebe i elementarno dostojanstvo, i uprkos tome što se ne bavi strukturama koje rukovode kaznenim sistemom, jasno je da je reč o osudi pošto zatvor očigledno nije ništa drugo do generator podela, rasizma i akademija za buduće ozbiljne kriminalce.

Lindholm i Noer odlično vode priču, tako da joj unose praktično antički fatalizam i moderni društveno kritički pesimizam, ali kroz naturalizam probija već dobro oprobana formula gangsterske melodrame o usponu i padu koja funkcioniše još od vremena Warner Brothersovih filmova sa Cagneyem. Posle Audiarda, Noer i Lindholm spadaju u svakako najuspešnije autore u domenu spajanja modernog filmskog realizma sa žanrovskim principima, najpre u domenu gangsterskog filma. Kao i u Noerovom samostalnom filmu NORDVEST, balans je ovde besprekoran.

R je školski primer savremenog evropskog krimića koji ima kapaciteta da igra i pred publikom i na festivalima, prateći jake tradicionalne korene žanra i modu pojedinih art house strujanja.

* * * 1/2 / * * * *

Strava Bratstva i jedinstva

http://www.beforeafter.rs/kultura/strava-bratstva-i-jedinstva/



Sent from my iPhone using Tapatalk

Pogledao sam 400 DAYS Matta Ostermana. Posle mikrobudžetnog debija, Osterman je snimio niskobudžetni film koji je na nivou premise i podele imao dosta zanimljivu zamisao. Osterman je ispunio ono o čemu često razmišljaju fanovi serija, a to je spajanje grupe glumaca iz neke serije na filmu i korišćenje njihove harizme, eventualne hemije i činjenice da imaju masovnu fanbazu a nisu skupi. U 400 DAYS igra Brandon Routh, nekadašnji Superman koji je potom zaigrao Atoma u Arrowu, Caity Lotz koja je zaigrala Canary u ARROWu i Tom Cavanagh koji igra Zooma u FLASHu. To su sve glumci iz CWjevog aktuelnog televizijskog univerzuma, premda je zanimljivo da u pomenutim serijama oni zapravo nemaju ozbiljan screentime jedni sa drugima. Ipak, teško je pretpostaviti da Osterman i producenti nisu na određeni način ukalkulisali njihovo CW iskustvo.

Premisa filma je vrlo zanimljiva, i preuzeta delimično iz Ballardove priče THIRTEEN TO CENTAURUS i govori o grupi astronauta koji na zemlji treba da provedu četiri stotine dana zatvoreni u simulaciji svemirskog leta. Kada prođe to vreme, oni izlaze napolje i zatiču zbunjujuću stuaciju.

Nažalost, uprkos tome što je ideja onoga što oni zatiču i što je svojevrsni payoff ove premise relativno zanimljiva, od Ostermana sam očekivao nešto što će biti mnogo više loopy, i mnogo kreativnije. Čini mi se da je u ovom filmu Osterman stavio već akcenat na atmosferu i tu je pogrešio jer uprkos solidnoj glumačkoj ekipi koja je sposobna da napravi neke vrlo zanimljive rezultate, nije imao produkcioni dizajn kojim bi mogao da je isprati.

Vizuelna svedenost ambijenata je vapila za stvaranjem atmosfere kroz zanimljive koncepte u priči, preokrete i iznenađenja, i u tom pogledu, Osterman nije pružio ono što se od njega očekivalo. Na kraju, ne mogu reći da me je 400 DAYS zabavio i zainteresovao u onoj meri u kojoj je čak i sa istom tom premisom mogao. Ako je Osterman želeo da iskoristi ovaj film kao showcase, nisam siguran da je ispunio tvoj cilj, sa ograničenim budžetom pokazao je da pruža vrlo limitirane rezultate, a svoje omaže filmu osamdesetih kroz blagu arhaiziranost postupka nije uspeo da dovede do nivao kakav je recimo napravio Mickle, pa čak ni do nivoa Windgardovog filma GUEST, iako je 400 DAYS ipak daleko smisleniji.

Na kraju krajeva, ovaj ipak podnošljivi low budget SF postaje pomalo i critic proof jer evidentno dolazi iz skromne produkcije. 400 DAYS nije nešto ali voleo bih opet da gledam neki ovakav film.

* * / * * * *

Dakle:


http://youtu.be/pjoYn-0LfMg

Stari objašnjava da se Bond pravi mućkanjem a ne mešanjem.

http://www.beforeafter.rs/kultura/bondov-identitet/



Sent from my iPhone using Tapatalk

Quote from: Meho Krljic on 02-11-2015, 13:13:47
Dakle:


http://youtu.be/pjoYn-0LfMg

Preacher is coming to AMC!
PLUS, još jedan Britanac dobija glavnu ulogu u američkoj tv seriji.

Pogledao sam NO ESCAPE Johna Ericka Dowdlea, jedno od najprijatnijih iznenađenja ove godine. Glavni adut ovog filma Dowdleov propulsivni stil filmmejkinga u kome se priča pokreće i kada stvari krene više nema zaustavljanja. Film govori o predstavniku američke hidrotehničke firme u azijskoj zemlji koji se doseljava sa porodicom, i prvog dana njihovog boravka kreće puč, čija su osnovna meta imperijalisti, a pučisti su nemilosrdni.

Owen Wilson i Lake Bell su odlični u glavnim ulogama i stilski uspevaju da iznesu role u ovom napetom i maštovitom chase movieju koji pokazuje transformaciju običnih građana u heroje, kada to situacija i ugrožena porodica zatraže. Uprkos tome što u više navrata NO ESCAPE pribegava fizici poznih nastavaka DIE HARDa, sasvim sigurno imamo posla sa naslovom koji se oslanja na neprolaznu atraktivnost priča o everymanu u nevolji. I to everymanu za kog se ne ispostavi da je nekada bio operativac CIA.

Ta uloga bivšeg obaveštajca prepuštena je Pierceu Brosnanu koji pravi do sada najbolju send up ulogu u odnosu na svoj minuli bondovski rad. Posle NOVEMBER MANa u kome je delovalo da je pukao, ovde se ispostavlja kao i dalje relevantna njuška, doduše, u sporednoj ali značajnoj roli.

Ipak, u svemu ovome Dowdle je glavna zvezda i njegove inscenacije su ipak glavni adut. Film je znalački kadriran, sa precizno odmerenim pokretima kamere i precizno odmerenim suspenseom. Ako imamo u vidu da film počne furiozno i maštovito, dobro je koliko uspeva da održi tonus do kraja. Dowdle se našao u puno prilika da posrne i uglavnom nije, na tome mu treba čestitati.

NO ESCAPE je u odnosu na uloženi budžet odlično prošao. Trud se dakle isplatio na blagajnama, pa se nadam da če Dowdle nastaviti da dobija dobre prilike.

* * * 1/2 / * * * *

Wired javlja>

In the mid-'90s, a computer program called Chinook beat the world's top player at the game of checkers. Three years later, to much fanfare, IBM's Deep Blue supercomputer won its chess match against reigning world champion Gary Kasparov. And in 2011, another IBM machine, Watson, topped the best humans at Jeopardy!, the venerable TV trivia game show. Machines can now beat the best humans at a wide range of games traditionally held up as tests of intellect, from Scrabble to Othello. But there's one notable pastime where we humans still come out on top: the game of Go.

With all those other games, computers can win by, in essence, analyzing the many possible outcomes of every possible move. Yes, a chess grandmaster like Kasparov can look ahead in a similar way. But a machine can examine far more future moves than Kasparov ever could. Likewise, a machine can look ahead in a game of Go—the Eastern version of chess—but in this case, looking ahead is far more difficult. On a Go board—a 19-by-19 grid where players place pieces at the intersection of two lines—the number of possible moves is far greater, and identifying the benefits of a particular move is far more complicated, even mysterious. The top players will tell you they play in a way that's, on some level, subconscious. Getting a computer to play this way is another task entirely. You can't use the same approach as a Deep Blue or a Watson.

With this in mind, researchers at Facebook are now tackling Go with an increasingly important form of artificial intelligence known as deep learning.

In recent years, companies like Facebook, Google, and Microsoft have shown that deep learning is remarkably adept at recognizing photos, identifying spoken words, and translating from one language to another. To recognize a cat, for instance, a deep learning system analyzes thousands of known cat photos, feeding each into a network of machines that approximate the neural networks of the human brain. Thanks to these neural networks, your Facebook app can recognize photos of you and your friends. Google's smartphone digital assistant can recognize the commands you bark into your Android phone. And Microsoft can instantly translate your Skype calls. Now, Facebook is using similar technology to recognize a promising Go move—to visually understand whether it will be successful, kind of like a human would. Researchers are feeding images of Go moves into a deep learning neural network so that it can learn what a successful move looks like.

"We're pretty sure the best [human] players end up looking at visual patterns, looking at the visuals of the board to help them understand what are good and bad configurations in an intuitive way," Facebook CTO Mike "Schrep" Schroepfer told reporters at Facebook's California headquarters last week, before delivering a speech along similar lines this morning at the Web Summit in Dublin. "So, we've taken some of the basics of game-playing AI and attached a visual system to it, so that we're using the patterns on the board—a visual rec[ognition] system—to tune the possible moves the system can make." Though this system is only about two or three months old, he says, it can already beat systems built solely with more traditional AI techniques.
Learning Deeply

On one level, this work is a curiosity, a sideshow to the deep learning systems the company is building to tackle specific tasks across the world's most popular social network. Facebook is using neural nets to better determine what you want to see in your Facebook News Feed. It's building another system for blind Facebook users that can automatically describe photos via a text-to-speech engine. But the company's Go work—which Schrep describes as "super early"—demonstrates why deep learning is so powerful and how it can continue to push the boundaries of what machines can do.

Solving big AI problems requires a wide range of technologies, and deep learning can provide something akin to human intuition—or at least approximate the kind of intuitive tasks that we humans find difficult to explain. This includes playing Go, but such game playing is merely a small step towards something larger. After achieving so much success with image and speech recognition, many researchers believe, deep learning can now help computers understand "natural language"—the way that humans naturally speak.

During his briefing with reporters, Schrep also nodded to a system he has demonstrated in the past, where a neural net analyzes a synopsis of The Lord of the Rings and then answers questions about the plot of the J.R.R. Tolkien trilogy. "We took a very, very, very short version of The Lord of the Rings and fed it into the system," Schrep says. "And then immediately, right after you feed it this, you can start asking it questions, about the data it has just seen, that are relatively complex—that involve spatial relationships." This is indicative of a wider trend. Google recently published a research paper describing a computer bot that could—on some level—debate the meaning of life. A startup called MetaMind is exploring similar avenues.

Andrew Ng, the director of research at Chinese Internet giant Baidu, which also sits at the sharp end of deep learning research, says the path to natural language understanding is a difficult one and that small advances—not to mention packaged demos—should be taken with a grain of salt. But he too sees some promise here. "We get it right a lot of time," he says. "And we totally screw up some of the time."
Making Connections

As such work progresses, Facebook, like Baidu, hopes to apply these ideas to more pointed tasks. Last month, a team of Facebook researchers showed WIRED the deep learning system they're building for Facebook users who are visual impaired. The system can identify objects in a photo, determine whether the faces in the photo are smiling, and decide whether the photo was taken indoors or out—before sharing this info via a text-to-speech app. Now, Schrep says, the project has progressed further, into the realm of natural language understanding. The company has built a system that would allow blind users to ask questions along the lines of "Is there a baby in the photo?" and "What is the man in the photo doing?" and "Is the baby sitting in his lap?"
"You take reasoning—the ability to ask questions and understand new data—and you take image understanding and segmentation and you put the two together," Schrep says, "and you build what we call visual Q&A." Image "segmentation" is where the system correctly distinguishes between different objects in a photo—separating, say, the baby from the man.

Meanwhile, the company aims to build an even higher form of AI through the digital assistant it calls M. Today, while under test with a few hundred users in the San Francisco Bay Area, M is largely driven by human operators: you ask the tool a question along the lines of "Can you make me a dinner reservation for tonight?," a fairly simple AI system suggests at least a partial solution, and then the humans perform the task. That is, they visit the restaurant's website and make the reservation. The trick, however, is that Facebook is carefully tracking everything the human operators do, so it can feed this information into neural networks and teach machines to perform the same tasks. During his talk, Schrep revealed that, just a few months after M's debut, the company is already feeding this data into neural networks and, indeed, improving the AI that underpins the system.

If you ask M to buy some flowers, for instance, the system will now respond with two questions of its own: "What's your budget?" and "Where do you want them sent?" These two questions, Schrep says, were pinpointed by neural networks, after they analyzed the way the human operators interacted with users. "There is some percentage of responses that is coming straight from the AI," he says, "and we will increase that percentage over time."

Both this system and the system for the blind have yet to reach the wider public. But they aren't that far from real-world deployment. The company's work with Go is perhaps much further from concrete success. But there are already a few signs of success, Schrep says, and it shows where this new form of AI is moving. Last week, he showed off another mini-project where a Facebook deep learning system looks at a stack of digital blocks and (accurately) predicts whether or not it will fall. A "key problem in artificial intelligence is figuring out what's going to happen next," he said. "You do this all the time in order to make your day go well. ... What we've got to do is teach computer systems to understand the world in a similar way." That's why Facebook's neural networks are learning to play Go—and maybe, someday, they'll crack it.

Pogledao sam LES HOMMES LIBRES Ismaela Ferroukhija. Reč je o zanimljivoj fikcionalizaciji učešća alžirskih emigranata u francuskom Pokretu otpora tokom Drugog svetskog rata. Odnos nacista sa raznim muslimanskim populacijama nije mnogo prikazivan na filmu pa je u ovom slučaju vrlo zanimljivo da se vidi kako su se alžirski emigranti držali za vreme Drugog svetkog rata. LES HOMMES LIBRES u principu temi prilazi hagiografski i vrlo povoljno govori o većini pariskih Arapa koje prikazuje, i to nesamo kao učesnike u otporu protiv Nemaca, lukave pregoarače koji su odugovlačili nemačke diplomatske pokušaje da se senzibiliziraju sa vladarima u Severnoj Africi već i kao bitnu kariku u izdavanju lažnih dokumenata alžirskim Jevrejima ali i Jevrejima uopšte.

Glavnog junaka, jedinog koji nije istorijska ličnost, i glavni katalizator radnje igra harizmatični Tahar Rahim. Nažalost, ova uloga mu ne da puno prostora jer Ferroukhi sve režira u jednom arhaičnom maniru, sa dosta ornamentalistike, bez jakih karakternih lomova i sa vrlo mlakim zapletom. Međutim, sam milje i tema čine da film bude zanimljiviji od onoga što je Ferroukhi sposoban da pruži ovom prilikom, priča je efektnija od vlastite realizacije pa u svemu tome i Tahar Rahim daje svoj doprinos.

O ovoj temi je svakako mogao biti snimljen još bolji film, i Francuzi imaju još par naslova na slične teme. Međutim, ukupno uzev, fanovi filmova o ovoj epohi, ne bi trebalo previše da se žale.

* * 1/2 / * * * *

Paramount Pictues has dated Robert Zemeckis' untitled Brad Pitt and Marion Cotillard drama for Nov. 23, 2016.

From Paramount and GK Films, the film is based on an original story by Steve Knight and is produced by Graham King, who developed the project, alongside Zemeckis and Steve Starkey.

The story will be produced through King's GK Films banner with Jack Rapke Knight, Patrick McCormick and Denis O'Sullivan serving as executive producers.

Zemeckis most recently helmed Sony's "The Walk." Pitt is currently filming the Netflix dramedy "War Machine" while Cotillard is filming "Assassin's Creed."


Sent from my iPhone using Tapatalk

Pogledao sam I LOSSENS TIME, adaptaciju pozorišnog komada Per Olova Enquista na kojoj su radili reditelj Soeren Kragh-Jacobsen i Tobias Lindholm. Gledanju ovog filma privukla me je zatvorska tema i Tobias Liedholm kao scenarista koji se dokazao u zatvorskom miljeu sa filmom R. Ovog puta nažalost, LIdholm nije nije dobio adekvatnu ekranizaciju i I LOSSENS TIME je mlaka priča o mladom psihopati koji je uveden u eksperimentalni psihijatrijski program. Pred zatvaranje programa jer nije dao rezultate, mlada lekarka poziva sveštenicu da porazgovara sa tim pacijentom jer njegovo ponašanje obiluje referncama na Bibliju i crkvene obrede i do kraja filma, ona uspeva da razume njegovo traumatsko jezgro i da se sa njim identifikuje ali ne bih rekao da sve to zajedno uspeva da zainteresuje gledaoca.

Kragh-Jacobsen, inače uvažena faca iz radnih dana DOGME 95, danas mahom televizijski reditelj, očigledno želi da celu stvar pomeri u pravcu psihološke drame, što dalje od trilera koji obično tretira likove psihopata ubica ali na kraju svega em koketira sa trilerom, em ne uspeva da stvoi pravu dramsku tenziju jer se ključni događaji dese u flešbekovima.

Sve u svemu, I LOSSENS TIME nije dobacio ni do minimuma koji sam očekivao.

* 1/2 / * * * *

Pogledao sam AS ABOVE SO BELOW John Ericka Dowdlea. Nisam bio upoznat sa radom ovog reditelja ali posle NO ESCAPE koji mi se izuzetno dopao, krenuo sam da ga sistematski ispratim, koliko je to moguće jer njegova prva dva indie filma ne mogu da nađem. U svakom slučaju, krenuo sam od kraja. AS ABOVE SO BELOW ima dobru lokaciju, dobru podelu i dobru egzekuciju. Jedino što nema je smisao i to na jednom dubinskom nivou filmskog izraza. Naime, praviti found footage film sa pećinom, odnosno lagumom u kome se pojavljuju emanacije ličnih strahova spada u red besmislenijih odluka sa kojima sam se suočo na filmu. Naročito jer su LIČNI strahovi prikazani kao KOLEKTIVNI doživljaj. Dakle, noćnu moru jednog junaka, greh iz prošlosti koji ga progoni i sl. ne samo da "objektivne kamere" beleže iz nekoliko uglova već se taj strah u adekvatnoj formi javlja svim učesnicima dešavanja kojima su neki od tih strahova ne samo potpuno nepoznati, već kad je reč o traumi francuskog vodiča eksplicitno je dato da nikome ne priča šta mu se desilo. Samim tim, film gubi mogućnost da gledaocu te emanacije deluju kao subjektivno viđenje, potonuće u ludilo i prikazuju mu se nažalost kao potpuna budalaština, bez ikakve dileme i bez ostatka.

Stoga, film ne pada ni na nivou likova koji nisu baš briljantni ali su barem diferencijani, ni na nivou realizacije, jer ovo je jedan od onih found footage filmova koji pokušavaju da iskoriste koncept kako bi bili vizuelno zanimljiviji nego da su konvencionalno kadrirani, služeći se ekstremnim planovima, poigravajući se sa off prostorom i sl. On pada na nivou premise koju ni podela ni egzekucija ne mogu da spasu.

* * / * * * *

Pogledao sam SPECTRE Sama Mendesa, novog Bonda za kog mi se čini da će konačno pokazati čak i onima kojima je SKYFALL bio dobar da je sve ovo što se dešava poslednjih godina sa 007 bilo stranputica.

Naime, SPECTRE je nešto bolji od SKYFALLa, za početak manje je dosadan i za nijansu je bolje slikan i insceniran, ali to je manje više to. Prvo pojavljivanje Blofelda u novom milenijumu iskorišćeno je za jeftino psihologiziranje na nivou španske serije, i ako sve ovo ima jednu pozitivnu stvar, onda barem metanarativ nije toliko obavezaujući koliko sam se plašio, ali blizu je recimo Marvela. Dakle, s jedne strane događaji iz ranijih filmova itekako determinišu događaje u ovom filmu, ali moguće ga je razumeti ipak i bez pažljivog pamćenja ranijih nastavaka.

SPECTRE zatiče Bonda kao serijal u jednoj inferiornoj poziciji. Ne samo da je Lea Seydoux kao Bond-devojka zapravo otkirće Brada Birda iz GHOST PROTOCOLa nego su lokacije Maroka i subplot sa šefon MI6 negativcem praktično idententični sa ROGUE NATIONom, koji ni inače sam za sebe nije bio baš primer genijalnog scenarija.

Film strukturalno ima u sebi čest problem savremenih blokbastera, a to je da deluje kao da je sniman upoedo sa snimanjem, nema kontinuiranih konflikata, sve je serija set-pieceova koji stoji sami za sebe, bilo da je reč o fizičkim ili karakternim/ dijaloškim konfrontacijama.

Ovo je prvi Bond film u kome glavni negativac praktično nema masterplan koji se mora sprečiti, odnosno ima neku akciju koja je tobožnji masterplan iako zapravo čak ni njeno pokretanje ne mora imati suštinsku posledicu, i može se naknadno bez problema sprečiti i poništiti. Zatim, film nema ni zlu Bond-devojku jer kako imati zlu Bond-devojku ako nema kontinuiranog odnosa, pa otud na kraju nemamo ni ono najslađe a to je girl-on-girl akcija.

Monica Bellucci ima ulogu sekundarne Bond-devojke u sceni koja se najbolje može opisati čuvenim slučajem Velje Ilića koji hoće da "nagna babu". Daniel Craig ne samo da odrađuje "Velju Ilića" već je ovo prva scena seksa u istoriji Bonda u kojoj deluje kao da nije bilo ni trunke zadovoljstva, odnosno seks se desio kako bi 007 došao do podataka, a publika treba da oseti kako agentski hleb ima sedam kora.

Publika u Tuckwoodu je emitovala snažnu nevericu tokom scene "nagnavanja babe" tako da je posle bila docilna tokom jedne od najsterilnijih i najdosadnijih scena potere dva superautomobila ulicama Rima, i suspense scene u žičari u kojoj očekujemo da će jelte doći do nekog incidenta, neke opasnosti od pada, rušenja i sl. a dobijemo samo mrke poglede koje Q razmenjuje sa dvojicom random henchmena.

Iz Marvela nam stiže i Dave Bautista. Nota bene, Bautistino prvo koketiranje sa stripom bilo je u vreme kada je bio freak of the week u SMALLVILLEu a u SPECTRE treba da igra nekog Savremenog OddJoba ili Jawsa. Problem je što za početak nije ekscentričan i krajnje je politički korektan. Po screentimeu, on ima praktično isto vremena kao Blofeld i veći deo tog vremena vozi kola. Dakle, Dave Bautista, VEĆI DEO VREMENA VOZI KOLA i fizički se angažuje u sceni obračuna koja je rip-off tj. omaž FROM RUSSIA WITH LOVE. Isto tako, uvodna scena je citat mnogo bolje scene iz FOR YOUR EYES ONLY u kojoj kao što znamo Bond ubija Blofelda u kolicima.

Ovde je Blofeld politički korektan, nije u kolicima, a motivacija mu je na nivou španske serije pa se na to ne bih ni osvrtao koliko je kretenski. Mada, do kraja filma ovo može biti origin story kako je Blofeld dospeo do kolica.

Inače,naravno, Christoph Waltz je Blofeld, čisto da ne bude zabune a to je sakriveno isto onoliko koliko je onomad sakriveno da je Cumberbatch zapravo Khan u INTO DARKNESS, dakle minimalno.

Daniel Craig se pretvara u Velju Ilića tako da neki osetljivi momenti, recimo kako on zavodi kćer svog neprijatelja koji ga je poštovao i koju se zarekao da čuva, više ne deluju šarmantno, već više perverzno pa u pravcu jadnog. Bond je lišen smisla za humor a i izgled ga je napustio, tako da u jednoj sceni kada Bond pripit nišani miša i pita ga "Ko te je poslao?" deluje kao da bi sve to mogao igrati Berček u nekom komadu Siniše Kovačevića.

U ovom kontinuitetu, zapravo, Berček je jedini pravi Craigov naslednik jer ovaj Bond beži od svoje suštine, od virilnosti i šarma.

Mendes je ovog puta zamenio direktora fotografije. Umesto Deakinsa tu je Hoyte Van Hoytema i rekao bih da je film nešto bolje slikan i za nijansu bolje insceniran od SKYFALL što je i logično jer Hoyte ipak ima više iskustva sa ovom vrstom filma od Deakinsa koji je tu potpuno zalutao,

Međutim, akcija je mahom i dalje bezveze i daleko ispod najinspirisanijih ostvarenja viđenih ove godine. Tempo je spor i ima radikalnih viškova.

Ako bismo uzeli da razlažemo scenario, onda se može reći da je verovatno nastajao usput i na brzinu -

Mislim da bih sličnosti sa ROGUE NATION ako bih morao da istražujem mogao da tracebackujem do Jeza Butterwortha koji je pisao EDGE OF TOMORROW za Cruisera a ovde je bio poslednjepotpisani scenarista iza dvojice veterana serijala Wadea & Purvisa i Johna Logana koji je doveden posle oskarovca Paula Haggisa kada su Bondovi ušli u prestige picture fazu. Očigledno je scenario pisan silom i usput čim su svi ovi potpisani, a Jez je poznat kao krizni scenarista koji radi baš u situacijama kad je projekat već u realizaciji, i kad treba da se malo digne tonus. O tome da je pisano navrat-nanos svedoči za početak činjenica da film praktično ima minimum paralelne radnje u osnovnom zapletu, dakle nemamo paralelno negativce i pozitivce, a recimo potpuno nasuprot Bondovoj tradiciji, imamo paralelno Bonda i pozitivce u štabu, što u principu u kanonskom Bondu nikada nemamo. Film počne, imamo uvodni obračun koji nas uputi u neke opšte konflikte, i onda ide susret sa M i Moneypenny i zdravo đaci, posle toga je Bond sam u akciji a paralelno imamo negativca koji nam omogućuje da vidimo da on nešto zna što Bond ne zna i tako gradimo suspense. Ovde je suprotno. Paralelna radnja sa M i ekipom deluje nalepljeno u delu u Maroku gde se oni skupe i shvate da NE MOGU da mu pomognu. Kao da su shvatili da im treba nešto da malo razbiju monotoniju voza. Onda dolaze u London gde počinje ROGUE NATION. Potpuno novi film u kome su svi zajedno u obračunu sa negativcima. Zatim, nemamo zlu Bond-devojku samim tim nemamo ni girl-on-girl akciju. Zatim, veliki plan praktično ne postoji. Ali ako je ono Veliki plan, onda je on potpuno passe jer mi već znamo za problem ostavljanja backdoorova u programima za sigurnonosne službe i rizicima da neko zao to iskoristi, sam ih locira i vrši nadzor. Dakle, ovo je Bond o nećemu što se već desilo nekoliko filmova ranije. Činjenica da nekih kontinuiranih konflikata zapravo nema, da nema zle Bond-devojke itd. sugeriše da su sve vreme smišljali scene koje mogu stajati same. Film praktično može da se završi posle eksplozije u Maroku, bez većih tegoba, a posle svake krupnije situacije mi nemamo neki sledeći korak koji se nužno mora napraviti. To su sve znaci pisanja bez ideje o "velikoj celini".

Nažalost ova iskliznuća van konvencije Bonda nisu uspela da mu donesu dodatni kvalitet, naprotiv, ovo je film u kome glavni junak zbog kog smo se svi okupili ne valja, a akcija koja je drugi razlog, takođe nije na nekom vrhunskom nivou.

Sreća u nesreći je da SPECTRE čini se prolazi kod kritike onako kako je SKYFALL trebalo da prođe i da se rađa svest o tome kako je ovo sa Craigom bila žestoka stranputica.

* * / * * * *

    A Kazino Rojal nas je toliko obradovao. Ovo posle je bilo do te mere razočaravajuće da će Spectre kod mene proći bez odlaska u bioskop...  Srešćemo se već negde, iduće godine, na HBOu ili Pajratbeju...

U pogledu inscenacije akcije čini mi se da ima dosta uticaja igara o Bondu, što je zanimljiv detalj - recimo pucnjava u Maroku je potpuno kao iz igre, potpuno mogu sebe da zamislim kako na isti način biram prioritete za likvidaciju a onda pravim "Bond Moment" time što pogodim cevovod i smlatim trojicu eksplozijom gasa.

Mehmete, izgleda sa ScarJo hoće ovo da igra...

EXCLUSIVE: Amy Pascal's Pascal Pictures has won a bidding battle for Crash Override: How To Save The Internet From Itself, a memoir by game designer Zoe Quinn that sold to Touchstone/Simon & Schuster and will be published September, 2016. The property was bid on by several studios and TV outlets, and several actresses are circling, with interest from Scarlett Johansson said to be keenest.

The movie deal was based on a proposal titled Control Alt Delete, and tells the story of how Quinn, creator of the hip interactive game Depression Quest, was targeted by a digital mob bent on upending her life when a blog post by her ex-boyfriend went viral. It sparked the widely-discussed Gamergate controversy and took a surprising turn when instead of running, she decided to fight back. It is a very inside look at gaming and nerd culture and what happens when one gets caught in the gears of that machine.

Rebecca Angelo and Lauren Schuker Blum are set to adapt. Pascal Pictures will finance and Pascal will produce with Rachel O'Connor, and Entertainment 360. The latter got the book proposal early on, and created the package with the screenwriters, who met while working as journalists at the Wall Street Journal. It was then shopped and Pascal Pictures stepped up. Pascal Pictures is Sony-based and that studio will get first crack; for right now, its development is being funded internally by Pascal. CAA brokered the deal. The agency and Management 360 repped the scribes, whose first project — the Tammany Hall-set feature An Extraordinary Man — has Anne Hathaway attached and is set up at Erika Olde's Black Bicycle Entertainment.
Quinn perhaps best describes the potential movie and conflict in her proposal: "Gaming and internet message boards used to be niche interests, mostly for young men. In the past few years, however, they've gone mainstream. Millions of people — including women and other marginalized people — have taken an interest in the platforms, image boards, and discussion forums that once belonged by default to a much smaller population. Most gamers give zero fu*ks about this. Like the rest of us, they're just here to play games. But a vocal minority are clinging onto the brand of Cheetos-and-Mountain-Dew exclusionary identity 'hardcore gamer,' muttering 'fu*kin casuals' under their breath."

Da, video sam jutros. Biće zanimljivo ako se desi. ScarJo je već mezimče SJW frakcije, napadi na nju mogli bi da izazovu svetski rat 

U rekonstrukciji putanje Johna Ericka Dowdlea pogledao sam DEVIL, produkciju M. Night Shymalana u kojoj je on želeo da započne seriju malih niskobužetnih filmova koje bi on osmišljavao a realizovali drugi autori. Dowdleov film je vešto sklopljen, energično realizovan ali nažalost premisa i scenario naprosto nisu na naročito visokom nivou. Naprosto, okolnosti u kojoj se Nečastivi angažuje oko grupe ne naročito bitnih junaka nažalost ne deluje preterano relevantno, i ponovo sam imao slučaj da bazična premisa naprosto devalvira eventualne zanatske kvalitete kojih ima, pre svega u pogledu pokreta kamere i estetizacije ambijenata. No, ta rediteljska veština opet pa nije dovoljno velika da se ceo film bazira na njoj.

* * / * * * *

Pogledao sam Man from U.N.C.L.E. i mislim da mi je jasno zašto je ovaj film flopovao u Americi. Ovo je toliko detaljna stilizacija i brižljivo orkestrirana sinteza elemenata špijunskog filma i televizije iz vremena originalnog U.N.C.L.E.-a da film na momente verovatno izgubi gledaoca koji je došo samo da jede načose i uživa u tučama i kežual seksizmu. Sve se podrazumeva, prećutkuje, pokazuje u ponovljenom snimku, Riči se ovde pokazao kao vrstan zanatlija kadar da stvari isecka na komade a onda ponovo spoji takvim tempom da ga je milina pratiti. Ako ste, doduše, spremni na takav post-postmoderni tretman. Mislim da se publika navikla na Marvelove i Nolanove blokbastere gde se sve objasni unapred, pa se onda odradi, pa se onda objasni ponovo za svaki slučaj. U poređenju sa tim, Ričijeva naoko lapidarna postmoderna disekcija '60s špijuniranja deluje maltene avangardno, pogotovo kada se pomisli da su i James Bond filmovi u post Kazino Rojal eri primetno usporili i trude se oko refleksije i pojašnjavanja, te igraju na kartu toga da će publika prihvatiti psihopatu u glavnoj ulozi jer je, ipak, naš psihopata.

No, koliko razumem, Riči je ipak obavio posao u Evropi i nastavka će biti što je dobro jer bi bilo šteta da se ovako dosledna i detaljna stilizacija zaboravi tako brzo. Sve, od Kavilove napadne muževnosti, preko svetla, kolorne šeme i dizajna odeće i oružja, pa do frizura ženskih protagonistkinja je savršeno, zaključno sa Pembertonovim saundtrakom i izborom licenciranih pesama.

http://youtu.be/bA_EMz6It6o

http://youtu.be/2y-NaW-WK3E

Mehmete, sjajno si sročio. Nažalost, ukupno uzev, kada se podvuče crta sa cenom koja varira u rasponu od 75 miliona do 80, po raznim izvorima, i sa zaradom na globalnom nivou od oko 100 miliona, dakle vratio je samo 50 milona, u vrh glave, mislim da bi nastavak mogao da se desi samo ako razvali na home videu, ili ako se desi neka grassroots kampanja. U suštini, kritika je film prihvatila kao i publika, nije bila spremna za punu recepciju, a onda kako je vreme odmicalo, shvatali su i jedni drugi da je reč o opasnom filmu. Međutim, kada sve sabereš, ono što UNCLE ima je da finansijski nije uspeo ali ga ljudi simpatišu. Videćemo kako će proći na kućnim formatima, mada su i oni, prirodno mahom rezervisani za ove blokbastere koje si sočno opisao.

Zanimljivo je da DC sprema crossover 60s Batmana sa UNCLEom u stripu u decembru. Zamisli DTV nastavak u kome Napoleona igra Brandon Routh.

U rekonstrukciji putanje John Ericka Dowdlea pre nego što će doći do svog najboljeg filma NO ESCAPE pogledao sam QUARANTINE, njegov rimejk fima REC sa kojim su se Paco Plaza i Jaume Balaguero reinventovali. QUARANTINE je bio nepotreban rimejk a kako mi se REC i inače dopao, preskočio sam ga. Dowdleov film sam sada pogledao i mislim da nisam pogrešio što sam ga smatrao suvišnim. Za publiku koja je u stanju da percipira španski film, zaista nije potreban američki rimejk.

Ali, kada je reč o publici koja nije u stanju, dakle o Amerikancima i najširoj ciljnoj grupi, Dowdle im je zapravo ponudio pošten rimejk. Naravno, QUARANTINE ima nekoliko razlika u odnosu na izvornik ali one ne menjaju suštinu ugođaja, mada jedna menja samu suštinu priče. Naime, nekolike formalne razlike pre svega ogledaju se u tome što Dowdle nešto sporije uvodi junakinju-reporterku koja treba da isprati noćnu smenu u vatrogasnoj stanici. Dowdle pušta publici da se bolje upozna sa likovima i u tom pogledu je duhovitiji od Plaze i Balaguera. Jennifer Carpenter, u to vreme prevashodno TV zvezda u usponu kroz seriju DEXTER, napravila je odličnu ulogu kao i Jay Hernandez, vatrogasac uz koga bi "trebalo da jašemo".

Kada događaji u kući krenu, vrlo su dobro tehnički realizovani uprkos skromnom buždetu ali u odnosu na REC sasvim je sigurno da se Dowdleova kamera više trese. Film sam gledao na kućnom formatu i teško mi je da zamislim kako bi ovo izgledalo u bioskopu. Pored trešenja, Dowdle vrlo dobro fokusira ključne dramske momente, suspense itd. i found footage kao device uspeva da proda, ali u čisto tehničkom pogledu, postupak mi deluje vrlo agresivno.

Najveća razlika je u samoj prirodi infestacije, dakle ovog puta nema direktne demonske, natprirodne pozadine, uzrok je rad verskog kulta sa apokaliptičnim narativom, poput AUM Shinrikyo, recimo. To svakako bitno menja stvari, ali rekao bih da u kontekstu Dowdleovog opusa u kome su jedan od ključnih problema upravo bila natprirodna otkrića (AS ABOVE SO BELOW ili DEVIL) ta "spuštena premisa" zapravo daje na kvalitetu, i meni ta promena u odnosu na inicijalni REC nije loša i više pristaje američkom filmu od neke natprirodne pretnje koju bi onda oni silom pokušavali da objasne.

Ovom filmu se zapravo nema šta zameriti, na neki način, rekao bih da je u pogledu popularizacije žanra čak i lepo da je američkoj publici obezbeđen ovakav falsifikat uspešnog španskog filma koji vrlo skrupulozno kopira njegov ugođaj i dodaje neke američke konvencije.

Ipak, ukupno uzev, meni kao gledaocu opet REC ostaje dovoljan.

* * * / * * * *

Pogledao sam THE CURSE OF DOWNERS GROVE Derricka Martinija čiji je solidni indie proboj producirao Martin Scorsese a ovog puta se okreće nečemu što je neobičan žanrovski hibrid. Derrick Martini je zajedno sa Bret Easton Ellisom adaptirao roman Michaela Hornburga o američkoj varošici poznatoj po tome što je prati kletva da svake godine jedan maturant gine pre završetka škole.

Šanse da poginu se povećavaju grupi maturanata koji se nalaze u vrlo intenzivnom ljubavnom trouglu, posle pokušaja silovanja na žurci.

THE CURSE OF DOWNERS GROVE je žanrovski hibrid i rekao bih da je u ovom slučaju to više nedostatak, odnosno rizik nego prednost filma. Naime, Martinijeva inscenacija i atmosfera su prilično vibrantni ali film na dosta osetljivoj granici između indie melodrame i žanrovskog filma ne uspeva da nađe pravi balans. Naime, na kraju cele priče, THE CURSE OF DOWNERS GROVE ima niz suviše naivnih rešenja na nivou scenarija da bi bio indie ili bilo kakva druga melodrama per se, ali nema ni dovoljno žanrovskog gradiva da bi bio horor ili triler, mada nota bene, iako premisa vuče na neki FINAL DESTINATION i uprkos tome što se autori poigravaju natprirodnim elementima ovaj film ponajmanje ima elemenata horora. Međutim, nekakvog trilera zbilja ima a ima i jedna scena u kojoj junakinja uzima stvar u svoje ruke ili preciznije rečeno, uzima pušku u svoje ruke i kreće da rešava stvari pucanjem, čime se THE CURSE OF DOWNERS GROVE može zapravo svrstati uz filmove poput COLD IN JULY ili THE GUEST u kojima se prave omaži 80s estetici, a samim tim na neki način i filmu IT FOLLOWS. U ovom rangiranju, THE CURSE OF DOWNERS GROVE uspeva da bude svakako bolji od GUESTa ali ne i od druga dva.

Kao i u LYME LIFEu i u CURSEu, Martini ima dara da napravi atmosferu, da estetizuje stvari, i sporadično ima živosti među karakterima, naročito epizodnim. Ipak, rekao bih da na kraju ne uspeva da kapitalizuje tu liniju priče. Ako imamo u vidu da je Bret Easton Ellis bio scenarista, od njega se svakako očekivalo NEŠTO. Ali, njegove ekranizacije, koliko god da neke od njih poput LESS THAN ZERO imaju generacijski značaj, ipak nisu baš poznate kao dobri filmovi, te samim tim ne znam zašto bi se i ovog puta očekivalo od Breta da zablista na ekranu. Odnosno, zašto bi se od Breta očekivalo da ima tako savršenu kontrolu nad scenarističkim rukopisom pa da se njegovi zahvati u ovom filmu više gledaju kao namera nego kao greška.

No, ako bismo Ellisove zahvate ovde primarno tretirali kao autorsku nameru, onda je sasvim sigurno osnovna ideja bila da se napravi exploitation throwback, da se napravi jedna istovremena reafirmacija i parodija konvencija omladinskog exploitaion filma u kome se nemir često izražava kroz velike melodramske obrte ili ispoljavanja nasilja. Ovakav delikatan pokušaj, sasvim sigurno nije do kraja uspeo. Ipak, sa ekonomičnim trajanjem, THE CURSE OF DOWNERS GROVE nikada ne postaje istinski neprijatan za gledanje, samo na kraju nije previše dobar film.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam THE GAMECHANGERS Jamesa Wooda, televizijski film o sporu Jacka Thompsona i Rockstara oko uticaja igre GTA na ubistvo u Alabami. James Wood je dokazan pisac, autor serije REV koja je na vrlo zanimljiv način, kombinujući komediju i melodramu, otpor i razumevanje prema crkvi, pokazivala savremeno viđenje religije i crkvenog života. U televizijskom filmu THE GAMECHANGERS, James Wood luta, i neki od kvalitera teksta koji je napisao nameću se kao mana samog televizijskog filma. Režija Owena Harrisa je vrlo akademska i ne preterano kreativna, odnosno, vrlo je konvencionalna u fazama kada se okreće povezivanju estetike igre sa prikazom događaja, recimo u sceni inkriminisanog ubistva u Alabami.

Woodov tekst ne zauzima stranu, i u određenom smislu, rekao bih da je JAck Thompson ubedljivije prikazan kao lik. Naime, on je prikazan kao konzervativac, u mnogim aspektima rigidan, skron samopromociji, sa potrebom da iako je advokat koristi sudske procese za ličnu promociju itd. ali u krajnjoj liniji nije tretiran kao licemer ili kao negativac uprkos nekim nepopularnim ili negativnim osobinama.

Tome doprinosi i način na koji je Owen Harris inscenirao ubistvo u Alabami, direktno povezujući GTA sa zločinom. Kada se tome doda da je paradoksalno, kad je reč o nasilju fanatika među zainteresovanim stranama, Thompson sa porodicom ispao veća žrtva od Rockstarovaca.

S druge strane, Rockstarovci su prikazani kao kul ortaci koji se dive Donu Simpsonu, i vide svoj rad kao umetničku formu, ali njihovi argumenti kada opisuju zašto stavljaju seks i nasilje i igre itd. ispadaju kao kliše iz filma o neshvaćenim umetnicima. Stoga, na kraju cele priče, mnogi njihovi dijalozi ispadaju kao opšte mesto.

Nisam siguran da je Wood imao nameru da ih prikaže manje ubedljivim od Thompsona, čak naprotiv, mislim da je sa punim ubeđenjem želeo da ih prikaže kao ljude koji probijaju horizonte slobode, ali nije imao hrabrosti da prikaže njihov "ukus nestašnih", ceo kulturni korpus iz kog se izrodila estetika cop killinga, gang kulture i svega ostalog.

Don Simpson je ličnost koja je fascinirala Housera i Wood ga na kraju koristi kao sorkinovski punchline u završnim minutima filma. U određenom smislu, Don Simpson jeste vrlo razumljiva referenca za one koji ga jako dobro poznaju, ali nisam siguran koliko je Don Simpson kao simbol uspeo da iskomunicira sa onima koji nisu do detalja upoznati sa njegovim ekscesima.

S jedne strane, bilo je jasno da ovaj film ne bi može da zadovolji Rockstarovce i njihove fanove jer ne prikazuje autore igre kao neke ortake koji ne jebu živu silu. S druge strane, nije upravo zbog "humanog" prikaza Rockstarovaca zadovoljio ni konzervativce ni na prvu loptu. Međutim, kako u filmovima o istinitim pričama češće "prevladava" uverljivi lik, rekao bih da ipak umnogome film na kraju ide u korist konzervativcima.

Problem koji film prikazuje je možda jednostavan, naročito nama koji volimo ovakve igre, ali Wood uspeva da ga prikaže kao nešto složeno, i da ga zaista otvori, uprkos tome što film do kraja ne uspeva da profunkcioniše kako treba.

Stari još nije stigao da živopiše MINORITY REPORT i objasni zašto je ovo dobra serija ali i međunarodno javno mnenje priznaje da se ogrešilo!

http://m.hitfix.com/harpy/minority-report-10-priceless-predictions-from-the-best-sci-fi-show-you-arent-watching

Pogledao sam EDGE, pilot Shanea Blacka i Freda Dekkera, već po imenima autora jednu od najočekivanijih dramskih formi ove godine. Black & Dekker su snimili adaptacju vestern pulp pisca Georgea S. Gilmana, zajedno su pisali scenario i razvijali ideju a Shane je sam režirao.

Kada bi se sumirao kredo ovog pilota, recimo da je Shaneu Blacku neko rekao da se danas na televiziji može raditi ono što ne može na filmu, i da je on to doslovno shvatio. Za početak, Blackov pilot traje oko sat vremena i možemo ga tretirati kao mini-film koji doduše otvara priču serije i najavljuje da se nešto dešava dalje, ali publika sasvim sigurno nije ostala uskraćena. I ako se ne desi serija EDGE, ovo će ostati kao celina koja se da samostalno gledati. Zatim, senzibilitet se umnogome nadovezuje kako na špageti vesterne i radove Sama Peckinpaha, tako i na akcioni film osamdesetih. U glavnoj ulozi koju sada zauzima Max Martini, lako bih mogao da zamislim Arnieja, a Ryan Kwanten u ulozi negativca ostvaruje drugu bitnu mačo ulogu u 2015. posle filma BLUNT FORCE TRAUMA.

EDGE je umnogome sumirao sve ono što je Tarantino želeo da napravi u svojim vesternima, ali je zastranio u dijaloškim digresijama. Kod Blacka ima humora, ali su u prvom planu crnohumorno surovi odnosi, tvrdoća junaka dovedena do paroksizma i dinamični razvoj priče sa dosta preokreta koji je svojstven pulpu.

Kada krene akcija, Shane Black isporučuje nekoliko vrlo kreativnih set-pieceova, ubacujući nekoliko svojih obeležja. I ukupno uzev, uprkos tome što je u međuvremenu imao IRON MAN 3, rekao bih da je ovo Blackov povratak, deset godina posle KISS KISS BANG BANG. Tu su i neke od 80s faca koje su gravitirale Blackovom svetu, kao što je Bill Sadler, iako zapravo on nikada nije zauzeo poziciju unutar njegovog kanona, ali unutar Joel Silverovog itekako jeste.

Da li će EDGE postati serija tek treba da vidimo. Od ovoga što postoji, najbliža referenca bio bi BANSHEE, ali u svakom slučaju jasno je da ovo ludilo iz pilota neće moći da se ponavlja iz večeri u veče. Međutim, i u slučaju da ne bude serije, ovaj pilot će moći da se gleda.

Dakle, akcione scene su dobro režirane? Dinamične? Jer Black na filmu to zapravo dosta dobro radi iako mu je jača strana pre svega setap i scenario.

Hej, pa on reko da ce radit nove Predatore! damn...sto ne uradi seriju Predator za tv...

Akcione scene su, u okvirima produkcionih okolnosti, odlićno zamišljene i jako dobro realizovane.

Imaš na kat

Edge S01E01 Pilot WebRip x264-Poke



Sent from my iPhone using Tapatalk

Svuććemo po povratku u otadžbinu. Dobar vestern para vredi.

Mada i treba reći da sam ja prilično OG i da su mi i Pekinpo i Italijani dragi ali da su mi zapravo Ford i Hoks uvek na srcu kad kažem "western".

Andrićeva zadužbina ne radi svoj posao baš najbolje ako imamo u vidu knjigu KAINOV OŽILJAK ili film IGRA U TAMI Juga Radivojevića, koji je formalno adaptacija Andrićeve ASKE I VUKA. Zanimljivo je da Jug Radivojević potpisuje i pozorišnu predstavu KAINOV OŽILJAK, dakle reklo bi se da je reč o autoru koga Andrić kontinuirano intrigira.

Jug Radivojević je i ovu adaptaciju Andrića režirao prethodno u pozorištu pre nego što je snimio film i moglo bi se reći da je o ovo pre snimljeno pozorište nego istinsko kinematografsko ostvarenje. U tom smislu, zanimljivo je da Filmski centar Srbije smatra da je IGRA U TAMI više film nego AMANET Nemanje Ćipranića jer je Radivojevićevom filmu dala novac za postprodukciju a Ćipranićevom nije.

Radivojevićev film snimljen je u pozorišnom dekoru koji nažalost i ima funkcionalnost pozorišnog dekora i uverljivost shodnu tome, tako da ne uspeva da ubedi publiku kako je reč o iole realističnom ambijentu. Međutim, kako je taj ambijent neubedljiv tako je i nefilmičan, vrlo mračan i doprinosi opštem mučnom utisku koji pruža ovo audiovizuelno delo.

Direktor fotografije Miloš Kodemo kome je ovo drugi film posle MILOŠA BRANKOVIĆA pokušao je da oživi statičnost zabeleženog pozorišnog čina time što je sve snimio sa puno pokreta kamere, mahom nerezonskih, ali tim poketima kamere nije uspeo da postigne nikadav efekat realizma. Kada se tome doda pokušaj da se fotografija estetizuje time što je agresivno korišćeno low-key ostvarenje, rezultat je nešto što deluje kao pokušaj snimanja nekog starog spota na kome nisu do kraja upaljeni reflektori.

Milosavljevićeva adaptacija Andrića je pokušaj da se zloupotrebi Andrićevo ime a da se istovremeno zloupotrebi i tema trgovine ljudima, kao neki socijalno odgovorni sloj. Međutim, ako pokušavamo da nekako razumemo ono što smo videli, onda bi se moglo reći da je Milosavljević pokušao da napiše neko svoje viđenje Aldrichevog GRISSOM GANGa. Nažalost, posle faze relativne "respektabilnosti" izgrađene na bazi serija JAGODIĆI i ČIZMAŠI gde se bavio epohom pa se nije mogla videti njegova provincijalna poetika i vulgarni rečnik kao zamena za efektan ili bar domišljat dijalog, Milosavljević se vraća onom scenarističkom užasu koji je kanalisao u TOČKOVIMA i RINGERAJI. Uprkos tome što je ovo nekakav hack job, nekakav surogat nastao iz pozorišne predstave odnosno komada, rukopis ovog teksta je prepoznatljiv i karakterističan za najmračnije dane naše kinematografije sa početka dvehiljaditih koje je umnogome obeležio Milosavljević.

Drugi film koji mi pada na pamet, istovremeno i kao adaptacija pozorišnog predloška i kao diletantska realizacija jesu BALKANSKA BRAĆA Božidara Nikolića po tekstu Steva Koprivice, jedno užasno ostvarenje koje je srećom danas potpuno zaboravljeno.

Inače, zanimljivo je da na filmu niko nije potpisan kao scenarista, samo je napisano da je film nastao "Po drami Đorđa Milosavljevića". Vrlo je bizarno da se Đorđe Milosavljević kao član Predsedništva našeg udruženja scenarista nije postarao da na filmu IGRA U TAMI bude potpisan neko, pa makar to bio on, kao scenarista, već je film nastao "po drami".

Koliko god da je srpski film napredovao od mračnih dana sa početka i sredine dvehiljaditih, nažalost i dalje povremeno imamo ostvarenja koja su recidiv, kao što su recimo ARTILJERO ili IGRA U TAMI. Isto tako, uprkos tome što postoji nekakva esnafska borba za prava scenarista u kojoj učestvuje i Đorđe Milosavljević, imamo filmove kao VOJNA AKADEMIJA 2 i IGRA U TAMI na kojima nije potpisan scenarista.

Dakle, film je neispravan od špice do onoga što se u njemu dešava. Uostalom, ovo je ekranizacija pozorišne predstave sa sve prenaglašenom pozorišnom glumom a po onome što se da videti ovo je trećerazredno pozorišta kakvo je kod nas bilo aktuelno u posttarantinovskim danima kada su pisci pokušavali da ukrste novi brutalizam iz Engleske i prizemni narodni humor, predstavljajuči to kao komunikativnu šok estetiku. Zarobljen na filmu međutim taj zapaljivi miks postaje dosta toksičan, naročito kada se dotakne etničkih stereotipa, kao recimo u slučaju albanskog kriminalca koji je toliko karikiran da film može poslužiti kao primer sistemskog rasizma kod nas.

Ono što je šteta što su u filmu okupljeni naši vrlo popularni glumci koji su pred javnošću ovom oportunom projektu dali kredibilitet i što opet imamo film koji razočarava, da ne kažem rasteruje publiku. Ipak, ukupno uzev, tri filma mladih reditelja su ove jeseni zajedno napravila stotinak hiljada gledalaca pa se nadam da IGRA U TAMI neće biti toliki remetilački faktor.

20th Century Fox is in talks with "District 9" and "Elysium" helmer Neill Blomkamp to write the script and direct an adaptation of Thomas Sweterlitsch's upcoming sci-fi novel "The Gone World".

Chernin Entertainment will produce the sci-fi time travel procedural, though specifics of the plot are under wraps. Sweterlitsch's previous book "Tomorrow and Tomorrow" is being setup as a film at TriStar.

Blomkamp last directed "Chappie" and had been developing a direct follow-up to "Aliens" until Ridley Scott effectively put that project on ice in favor of his "Prometheus" sequel.

Source: Deadline

Pogledao sam GRIFF THE INVISIBLE Leona Forda, jedan od zanimljivijih australijskih filmova koje sam gledao poslednjih godina. Intresantno je da je ovo jedini celovečernji film Leona Forda i da on primarno radi kao glumac, ako imamo na umu da je ovaj film vrlo zrelo režiran, uprkos brojnim budžetskim, kadrovskim i tematskim izazovima sa kojima se suočava.

GRIFF THE INVISIBLE je izašao u vreme kada superherojski film još uvek nije imao tako dominantnu ulogu na globalnom box officeu ali je u određenom smislu, uostalom kao i HANCOCK anticipirao potrebu za time da se heroji dekonstruišu. Za razliku od HANCOCKa koji je bio priča o superheroju koji se ne ponaša baš uzorno i "superherojski", GRIFF je priča o kancelarijskom službeniku koji vodi dvostruki život kao superheroj ali postepeno piublika shvata da je sve to zapravo deluzija. Međutim, na tom putu, on upoznaje devojku koja ga prihvata takvog kakav je i smatra da je mnogo bolji kada je ostvaren kroz deluzije nego kada je potpuno uklopljen u realnost.

GRIFF se dakle bavi večito aktuelnim temama stvarnosti i iluzije, uticaja popularne kulture na psihu pojedinca, kao i temom lične ostvarenosti i to radi na jedan pitak i duhovit način, ne gubeći sasvim tragičnu nit junakovog problema ili sentimentalnost melodrame.

GRIFF je film koji se tematski dohvata jedne vrlo zahtevne teme, počev od najjednostavnijeg pitanja a to je artikulacija razlike između stvarnosti i junakove deluzije, i tu ima ponajviše problema jer gledaocu treba malo vremena da shvati preokret, no ovom filmu sam to spreman da oprostim iako holivudskom ne bi. Pre svega zato što je Leon Ford radio sa ograničenim sredstvma i iz njih je izvukao maksimum, i napravio vizuelno i pripovedački razigran film.

Smešten u indie okvire, GRIFF apsolutno funkcioniše, sa kojom god kinematografijom da se poredi, ali u sebi nosi i atribute zdravog mejnstrima. Ryan Kwanten je odigrao glavnu ulogu i potom se odselio na američke ekrane, mahom televizijske. Šteta što Ford za sada nije nastavio rediteljski put.

* * * / * * * *

Pogledao sam LEGEND Briana Helgelanda. Od PAYBACKa koji mu je oduzet, Helgeland nije snimio ovako zaokružen film. Zanimljiva je fascinacija eminentnih američkih scenarista miljeom britanskih kriminalaca. Pre Helgelanda na ovoj teritoriji zapljunuo se William Monahan sa svojim debitantskim filmom.

Helgeland je doduše u LEGENDu imao ipak jedan izražajni prioritet a to je Tom Hardy koji igra obojicu Braće Kray. Hardy je istovremeno jedan od glavnih razloga zašto publika gleda ovaj film ali i zašto Medakov KRAYS ostaje kanonski film o njima - naprosto KRAYS je film o Krayevima, a LEGEND je film o Krayevima ali i film o Hardyjevoj glumi.

Kod Medaka blizanci igraju blizance dok kod Helgelanda Hardy igra obojicu i to je tehnički bravurozno, ali je isto tako klopka za glumca sklonog overactingu kakav je on. S jedne strane, Hardyjev Reggie je sjajan ulični dripac sa kojim se publika lako identifikuje a Ronnije je pak do te mere karikaturalan da povremeno nije jasno kako ga je Reggie uopšte držao u poslu. Međutim, Hardyjeva igra uprkos svojoj preteranosti stoji kao zanimljiv artefakt. Ostao bih uskraćen da to nisam video, sasvim sigurno.

Helgelandov scenario je školski, uzima dva ključna konflikta, odnos između braće i odnos Reggieja sa suprugom i na njemu gradi okosnicu filma i po njoj ređa niz događaja koji kumulativno čine prihvatljivu celinu. Ključni faktor koji objedinjuje sve te situacije i događaje od kojih su neki sami po sebi zaokružene mikro-celine, jeste odnos među junacima. U tom smislu dakle možemo reći da je ovo gangsterski film koji svoju celovitost ne gradi na nekoj osnovnoj gangsterskoj temi, sukobu kriminalca i policajca itsl. već na bazi međuljudskih odnosa. Uprkos tome što u filmu postoje određeni tropi gangsterskog podžanra koji su se mogli izdvojiti kao okosnica, u prvom planu su odnosi među likovima, pa je moguće da je takva atipična struktura gde se "posao" baca u drugi plan, razlog što je kritika proglasila ovaj film za epizodičan. Moj utisak je bio potpuno drugačiji, s tim što celovitost filma ne proizilazi i gangsterskog izvora.

Hardy je glumački alfa i omega ovog filma. Emily Browning takođe ima određene zadatke, dok je Taron Egerton harizmatičan ali nedovoljno razrađen kao Ronnijev partner Ludi Teddy. Christopher Eccleston kao policiajac zadužen za Krayse i David Thewlis kao njihov računovođa imaju važne uloge formalno gledano na nivou raspleta, ali kako je gangsterski deo posla u drugom planu tako su i oni manje važni.

Sa budžetom od 25 miliona dolara. Helgeland je dobio finu, efikasnu rekonstrukciju epohe. Činjenica da su Hardyji u kadru i to vrlo često u ozbiljnimi interakcijama doprinosi utisku bravurozne realizacije. Naročito jer se gledalac vrlo brzo privikne na dva Hardyja u kadru i prestaje da "lovi načine" kako je to postignuto. Dick Pope je ponudio fino estetizovanu sliku epohe. Muzika je dosta oslonjena na arhivski zvuk ali je apsolutno u funkciji priče.

* * * / * * * *

Pogledao sam WAR BOOK Toma Harpera, film po scenariju Jacka Thornea za koji sam uveren da će pravo mesto naći tek na televizijama iako je previđen za bioskopsko prikazivanje a čak je imao i premijeru na otvaranju roterdamskog festivala. Harper i Thorne su sarađivali na seriji MISFITS i na film SCOUTING FOR BOYS i ovde pokazuju jedno novu dimenziju svog rada. Naime, Harper i Thorne su u svojim ranijim saradnjama obično pravili nekakav "povišeni realizam" i u tematskom i pripovedačkom, pa samim tim i vizuelnom pogledu, dočim je WAR BOOK polemička drama starog kova - kamerna je - uglavnom smeštena u prostoriju za sastanke i ima protagoniste koji koriste sve moguće verbalne moći ne bi li jedni druge ubedili u određene stavove.

WAR BOOK je knjiga protokola koja se povremeno obnavlja u skladu sa pretnjama sa kojima se Britanija suočava a junaci ovog filma sa Vladini službenici koji su se skupili da je dopune kroz jednu malu trodnevnu simulaciju nuklearnog rata koji započinju Pakistan i Indija ali ubrzo se pretvara u globalni sukob.

Naravno, ova mala psihološka laboratorija koju su osmislili Thorne i Harper uskoro počinje da pokazuje razne klasne, rasne i etičke podele, različite poglede na pitanja slobode, države i pozicije Britanije u međunarodnom poretku.

Thorneov dijalog je prepun podataka, zanimljivih ideja i rešenja, pa je samim tim podnošljiviji za sat i po gledanja nego što je inicijalno napisan. Kao i inače u polemičkoj drami, ton dijaloga je "povišen", dignut za čitav stepen iznad uobičajenog, ali zahvaljujući zanimljivoj temi, film uspeva da isprati taj tonalitet.

Harper je i dalje sklon visokoj estetizaciji prizora čak i kad je reč o filmu koji se u osnovi fokusira na likove i njihovu diskusiju, i film u vizuelnom pogledu deluje najbogatije što može. Ipak, i dalje verujem da je mali ekran logičnije mesto za ovakvu priču nego bioskop. Stoga, nadam se da će se ovaj film uskoro pojaviti i na repertoaru naših televizijskih kuća.

Film ne samo da je zanimljiv zbog svoje "problemske" dimenzije već i zbog toga što nudi zanimljiv prototip za novi vizuelni pristup kamernoj dijaloškoj drami. Thorneov tekst bih vrlo lako mogao zamisliti u pozorištu, bez većih izmena.

* * 1/2 / * * * *

Ovo zvuči veoma primamljivo. Pretpotavljam da je neka kulturna kopija u opticaju?

U opticaju je TV rip...

Say no more!

In the last decade, most of the big U.S. airlines have shifted major maintenance work to places like El Salvador, Mexico, and China, where few mechanics are F.A.A. certified and inspections have no teeth.
by

    James B. Steele

Not long ago I was waiting for a domestic flight in a departure lounge at one of the crumbling midcentury sheds that pass for an American airport these days. There were delays, as we've all come to expect, and then the delays turned into something more ominous. The airplane I was waiting for had a serious maintenance issue, beyond the ability of a man in an orange vest to address. The entire airplane would have to be taken away for servicing and another brought to the gate in its place. This would take a while. Those of us in the departure lounge settled in for what we suspected might be hours. From the window I watched the ground crew unload the bags from the original airplane. When the new one arrived, the crew pumped the fuel, loaded the bags, and stocked the galley. It was a scene I'd witnessed countless times. Soon we would board and be on the way to our destinations.

As for the first airplane, the one with the maintenance problem—what was its destination going to be? When you have time on your hands, you begin to wonder about things like this. My own assumption, as yours might have been, was that the aircraft would be towed to a nearby hangar for a stopgap repair and then flown to a central maintenance facility run by the airline somewhere in the U.S. Or maybe there was one right here at the airport. In any case, if it needed a major overhaul, presumably it would be performed by the airline's staff of trained professionals. If Apple feels it needs a "Genius Bar" at its stores to deal with hardware and software that cost a few hundred dollars, an airline must have something equivalent to safeguard an airplane worth a few hundred million.

READ THE STORY NOW

Introducing Caitlyn Jenner. Read her revealing story and see the exclusive photos — before the issue hits newsstands on Tuesday, June 9. Subscribe for digital access.

About this I would be wrong—as wrong as it is possible to be. Over the past decade, nearly all large U.S. airlines have shifted heavy maintenance work on their airplanes to repair shops thousands of miles away, in developing countries, where the mechanics who take the planes apart (completely) and put them back together (or almost) may not even be able to read or speak English. US Airways and Southwest fly planes to a maintenance facility in El Salvador. Delta sends planes to Mexico. United uses a shop in China. American still does much of its most intensive maintenance in-house in the U.S., but that is likely to change in the aftermath of the company's merger with US Airways.

The airlines are shipping this maintenance work offshore for the reason you'd expect: to cut labor costs. Mechanics in El Salvador, Mexico, China, and elsewhere earn a fraction of what mechanics in the U.S. do. In part because of this offshoring, the number of maintenance jobs at U.S. carriers has plummeted, from 72,000 in the year 2000 to fewer than 50,000 today. But the issue isn't just jobs. A century ago, Upton Sinclair wrote his novel The Jungle to call attention to the plight of workers in the slaughterhouses, but what really got people upset was learning how unsafe their meat was. Safety is an issue here, too. The Federal Aviation Administration is supposed to be inspecting all the overseas facilities that do maintenance for airlines—just as it is supposed to inspect those in America. But the F.A.A. no longer has the money or the manpower to do this.

One of the fastest-growing of the offshore repair sites is on the perimeter of El Salvador's Monseñor Óscar Arnulfo Romero International Airport. Named for the archbishop who was assassinated during Mass in 1980, the airport has become a busy hub, owing largely to a steady influx of foreign jetliners needing maintenance and repair. Jets flying the insignia of US Airways, Southwest, Jet Blue, and many smaller American carriers are a common sight as they touch down and taxi to the Aeroman complex at the edge of the field.

Aeroman was once the repair base for El Salvador's modest national airline. It has mushroomed into a complex of five hangars, 18 production lines, and numerous specialty shops that perform virtually all phases of aircraft overhaul. The company has picked up the familiar multi-national technobabble, describing itself as a "world leader in providing aircraft-maintenance solutions." About 2,000 mechanics and other employees work in the company's tightly guarded airport compound, encircled by a fence and barbed wire.

The airplanes that U.S. carriers send to Aeroman undergo what's known in the industry as "heavy maintenance," which often involves a complete teardown of the aircraft. Every plate and panel on the wings, tail, flaps, and rudder are unscrewed, and all the parts within—cables, brackets, bearings, and bolts—are removed for inspection. The landing gear is disassembled and checked for cracks, hydraulic leaks, and corrosion. The engines are removed and inspected for wear. Inside, the passenger seats, tray tables, overhead bins, carpeting, and side panels are removed until the cabin has been stripped down to bare metal. Then everything is put back exactly where it was, at least in theory.

Related: The Human Factor

The work is labor-intensive and complicated, and the technical manuals are written in English, the language of international aviation. According to regulations, in order to receive F.A.A. certification as a mechanic, a worker needs to be able to "read, speak, write, and comprehend spoken English." Most of the mechanics in El Salvador and some other developing countries who take apart the big jets and then put them back together are unable to meet this standard. At Aeroman's El Salvador facility, only one mechanic out of eight is F.A.A.-certified. At a major overhaul base used by United Airlines in China, the ratio is one F.A.A.-certified mechanic for every 31 non-certified mechanics. In contrast, back when U.S. airlines performed heavy maintenance at their own, domestic facilities, F.A.A.-certified mechanics far outnumbered everyone else. At American Airlines' mammoth heavy-maintenance facility in Tulsa, certified mechanics outnumber the uncertified four to one. Because heavy maintenance is labor-intensive and offshore labor is cheap, there's a perception that the work is unskilled. But that's not true. If something as mundane as the tray of a tray table becomes unattached, the arms that hold it could easily turn into spears.

There are 731 foreign repair shops certified by the F.A.A. around the globe. How qualified are the mechanics in these hundreds of places? It's very hard to check. In the past, when heavy maintenance was performed on United's planes at a huge hangar at San Francisco International Airport, a government inspector could easily drive a few minutes from an office in the Bay Area to make a surprise inspection. Today that maintenance work is done in Beijing. The inspectors responsible for checking on how Chinese workers service airplanes are based in Los Angeles, 6,500 miles away.

Lack of proximity is only part of the problem. To inspect any foreign repair station, the F.A.A. first must obtain permission from the foreign government where the facility is located. Then, after a visa is granted, the U.S. must inform that government when the F.A.A. inspector will be coming. So much for the element of surprise—the very core of any inspection process. That inspections have had the heart torn out of them should come as no surprise. It is the pattern that has beset the regulation of drugs, food, and everything else.

A facility in El Salvador
By Rodrigo Flores/ImageBrief.

What effect does all this offshoring have on the airworthiness of the fleet? No one gathers data systematically on this question—which is worrying in itself—but you don't have to look far in government documents and news reports to find incidents that bring your senses to an upright and locked position. In 2011, an Air France Airbus A340 that had undergone a major overhaul at a maintenance facility used by U.S. and European airlines in Xiamen, China, flew for five days with 30 screws missing from one of its wings. The plane traveled first to Paris and then to Boston, where mechanics discovered the problem. A year earlier, an Air France Boeing 747 that had undergone major maintenance at another Chinese facility was grounded after it was found that some of the plane's exterior had been refinished with potentially flammable paint.
ADVERTISEMENT

In 2013, yet another Air France aircraft, this one an Airbus A380 en route to Caracas from Paris, had to make an unscheduled landing in the Azores when all the toilets overflowed and two of the airplane's high-frequency radios failed. The Air France pilots' union said the incidents occurred on the airplane's first commercial flight after heavy-maintenance work in China. The company that performed the work also does maintenance for American. (Air France has denied that the problems were associated with maintenance done in China.)

    You don't have to look far to find incidents that bring your senses to an upright and locked position.

In 2009, a US Airways Boeing 737 jet carrying passengers from Omaha to Phoenix had to make an emergency landing in Denver when a high-pitched whistling sound in the cabin signaled that the seal around the main cabin door had begun to fail. It was later discovered that mechanics at Aeroman's El Salvador facility had installed a key component of the door backward. In another incident, Aeroman mechanics crossed wires that connect the cockpit gauges and the airplane's engines, a potentially catastrophic error that, in the words of a 2012 Congressional Research Service report, "could cause a pilot to shut down the wrong engine if engine trouble was suspected."

In 2007, a China Airlines Boeing 737 took off from Taiwan and landed in Okinawa only to catch fire and explode shortly after taxiing to a gate. Miraculously, all 165 people on board escaped without serious injury. Investigators later concluded that during maintenance work in Taiwan mechanics had failed to attach a washer to part of the right wing assembly, allowing a bolt to come loose and puncture a fuel tank. China Airlines does maintenance work for about 20 other carriers.

Related: Everything You Need to Know About Flying Virgin Galactic

Airline mechanics at U.S. airports who perform routine safety checks and maintenance tasks before an airplane takes off report that they are discovering slipshod work done by overseas repair shops. American Airlines mechanics contended in a lawsuit last January that they had been disciplined by management for reporting numerous safety violations they uncovered on airplanes that had recently been serviced in China. Mechanics in Dallas said they had discovered cracked engine pylons, defective doors, and expired oxygen canisters, damage that had simply been painted over, and missing equipment, among other violations. An American spokesperson denied the allegations, contending that the airline's "maintenance programs, practices, procedures and overall compliance and safety are second to none." Citing a lack of jurisdiction, a federal judge dismissed the lawsuit. The F.A.A., however, is investigating the allegations.

With huge subsidies, the Chinese government has created an aircraft-maintenance industry almost from scratch—building hangars, hiring mechanics, and aggressively courting airlines to have work done in the People's Republic. Even engine repairs and overhaul—the highly skilled aircraft-maintenance work that has remained largely in the U.S. and Europe—may follow heavy maintenance to the developing world. Emirates, the airline owned by the Gulf states, is constructing a $120 million state-of-the-art engine-repair-and-overhaul facility in Dubai.

A 2007 explosion, traced to maintenance in Taiwan
By Yomiuri/Reuters/Landov.

Not everyone in official Washington is oblivious to what has been happening. The inspector general's office of the Department of Transportation has repeatedly called for the F.A.A. to demand more stringent reporting requirements. It needs to know where maintenance work is being done, and by whom. In 2003, the inspector general called on the F.A.A. to require drug testing of workers at foreign repair stations as a condition of F.A.A. certification. Twelve years later, the agency still has no such requirement. Similarly, there are no mandatory security checks for workers at foreign airplane-repair stations. In 2007, workers on a Qantas jet undergoing heavy maintenance in Singapore were reportedly members of a work-release contingent from a nearby maximum-security prison, though the airline denied the allegation.

In addition to sending work offshore, airlines are also outsourcing more maintenance work—including heavy maintenance—to private contractors in the U.S. Many of the issues that plague the foreign shops—unlicensed mechanics, workers who don't speak English, and poor workmanship—are also present at some of these private American repair shops. The F.A.A. at least has the capability to inspect domestic facilities more frequently than it does those overseas. (Despite frequent attempts, the F.A.A. did not respond to requests for information or comment on the issues raised in this story.)

The reality is that from now on it's going to be up to the airlines to police themselves. With the F.A.A. starved for funds, it will be left to the airlines to oversee the heavy maintenance of their aircraft. Have you noticed that this sort of arrangement never works? The F.A.A.'s flight-standards office in Singapore—the only field office it maintained in the entire developing world—once had half a dozen inspectors responsible for visiting more than 100 repair stations in Asia: not enough, to put it mildly, but they could accomplish something. By 2013 the number of inspectors was down to one. Now there is no one at all.

And I will confess that thinking about all this in the departure lounge puts the prospect of endless delay into perspective. Yes, I'll happily wait a little longer to board my flight—and then hope for the best.

Pogledao sam OTVORENI KAVEZ Siniše Galića, jedva pa dugometražni film koji spada u jedan talas lapidarnih, nedorečenih ljubavnih priča sa malim brojem likova, vezanim za neku lokaciju. Gledao sam nekoliko sličnih filmova čak i u našem regionu, recimo DVOJINU Nejca Gazvode. Ovog puta postavka je pretencioznija u polazu, valjda da bi se varka bolje prodala nemačkom producentu - mlada fotografkinja dolazi iz Nemačke u Srbiju da slika izbeglice a onda upoznaje siromašnu devojku, sticajem okolnosti izbeglicu i među njima se rađa platonska ljubav.

Galićev film toliko želi da se ne ukopva u bilo kakav sukob, da na kraju ostaje jedna prilično nekonsekventna niska scena gde neumitno ipak mora doći do nekih melodramskih preokreta i uprkos pokušajima autora da "pusti" likove i da se ne dešava ništa važno, u ključnim plot pointima postiže gotovo parodičan melodramski eksces.

Film je realizovan sa malim budžetom, a srpski koproducent je Nenad Okanović koji igra i jednu epizodnu ulogu. Zanimljivo je da Okanović u svom drugom producentskom radu, ponovo pravi film kakav se ne bi očekivao od "Sina Dragana" jer uprkos brojnim nedostacima, OTVORENI KAVEZ se ne može optužiti za populizam.

Leni Wesselman u glavnoj ulozi uspeva da se nešto bolje snađe od Jelene Rakočević, ali u principu obe su na nivou zadatka.

Pogledao sam BERT & DICKIE Williama Ivoryja, u režija Davida Blaira, jedan od televizijskih filmova koje je BBC proizveo pred Olimpijadu u Londonu.

BERT & DICKIE govori o Bertu Bushnellu i Dickieju Burnellu, britanskim veslačima koji su spojeni u dvojac uprkos tome što su prethodno veslali pojedinačno, i uprkos brojnim razlikama, ne samo u pogledu na sport već i klasnom položaju. Bushnell je dolazio iz skromne porodice i nižih klasa, dok je Burnell bio iz bogate kuće. Obojica su se amaterski bavili sportom, ali je Bushnell za razliku od Burnella imao i egzitencijalni strah koji je prevazilazio imperativom pobede jer je u pobedi video put za prevazilaženje trenutne situacije.

Bushnell i Burnell nikada ne ulaze u neki naročito dramatičan sukob i nesporazum, ali je atmosfera vrlo prijatna, idiosinkrazije epohe su istaknute baš onoliko koliko treba i David Blair isporučuje baš onaj visoki nivo koji se očekuje od britanske televizije čak i onda kada ne obrađuje neku superfascinantnu temu. Blair je ponudio potpuno drugačiji rediteljski koncpet u izvanrednom televizijskom filmu COMMON po tekstu Jimmyja McGoverna i mislim da je poređenje rediteljskih koncepata između ova dva filma zapravo školski primer raznovrsnosti umeća koja imaju britanski televizijski reditelji.

Matt Smith ovde ima manje zahtevan star turn nego kada je za BBC igrao Isherwooda, ali dobro se snalazi i u potpuno dugačijem kontekstu i prilazi svemu sa punim angažmanom.

LOVE Gaspara Noea je film za koji slobodno možemo reći da više liči na delo senilnog, klimakteričnog veterana, nego da ostvarenje reditelja koji tek treba da se u potpunosti ustoliči u poziciji jednog od vodećih autora svoje generacije. Slično Von Trierovom NYMPHOMANIACu, samo na drugi način, Noe postiže autogol jureći za idealom art filma sa dugim scenama seksa, pošto tom eksplicitnošću remeti ritam svog filma, a nažalost i razotkriva da su ga te scene više zanimale od onoga što bi trebalo da im prethodi ili da iz njih proishodi. Nažalost, nema te scene seksa, koliko god da je eksplicitna, koja može da nadoknadi užasnu ispraznost Noeovih likova u ovom filma i gotovo infantilnu naivnost melodrame koja čini njegovu okosnicu.

Iako opet sarađuje sa svojim DPjem Benoit Debieom, nažalost ovde nema puno nekih maestralnih kadrova. Rediteljski postupak je maksimalno simplifikovan, skoro recimo kao u NIČIJEM DETETU, ali nažalost ovde ta jednostavnost ne uzvraća jakim efektom. LOVE je nažalost film kome pojednostavljenost proizvodi efekat ispraznosti tako da LOVE na kraju deluje mlako, gotovo gimnazijski naivno i u svom pogledu na život i u realizaciji.

Na kraju krajeva beskompromisni Noe pravi još jedan veliki faul a to je dosta usiljeno uvođenje engleskog jezika kao lingue france u ovaj film kako bi mu verovatno olakšao plasman u svetu. Očigledno je Wild Bunch prepoznao da će LOVE biti hard sell, pa je engleski trebalo da zašećeri ovu filmsku vijagru. Nažslot, LOVE izgleda kao jedan od onih filmova gde se reditelj više zabavljao dok ga je snimao nego publika koja ga gleda.

Otud, na kraju ova dva pokušaja da ekslicitni seks prodre u glavni tok art housea koji su napravili Von Trier i Noe ostaju nažalost samo kao potvrda da je to pogrešan put. A koliko god to neverovatno zvučalo, u toj podeli, Von Trier je uspeo čak da snimi i prihvatljiviji film od Noea.

* 1/2 / * * * *

Following on from rumors earlier this week that Colin Farrell is being sought to play John Constantine comes word of another potential actor joining the cast of the "Justice League Dark" project in development at Warner Bros. Pictures.

Heroic Hollywood reports that Australian acting veteran Ben Mendelsohn ("Bloodline," "Mississippi Grind") is being sought to play the film's villain Anton Arcane. There's a catch though - Mendelsohn won't make a decision until a director for the project has been locked.

He joins a wishlist that includes Ewan McGregor for Jason Blood, Monica Bellucci for Madame Xanadu, and Ron Perlman as Swamp Thing - all rumored in that report earlier this week. Filming on "Justice League Dark," or whatever the film is eventually called, is aiming to begin sometime next year.

The other "Justice League," the first part of the two-parter, also begins shooting next year and the site also says that Aquaman's love interest Mera, the Queen of Atlantis, will be a part of the film. The appearance would likely pave the way for a more substantial role in the standalone "Aquaman" movie.