ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

yes!

http://youtu.be/1Q8fG0TtVAY

Wonder woman bullet bouncing ability

Pogledao sam AUX YEUX DE TOUS Cedrica Jimeneza, zanimljiv politički triler koji je najvećim delom baziran na montaži snimaka sa kamera za nadzor, webcamova i ostalih objektiva koje smo instalirali u svom životu. Film govori o pokušaju da se rasvetli ko je izveo teroristički napad u Parizu i usamljenom istraživaču koji koristeći razne kamere kojima ima pristup pokušava da sastavi slagalicu.

Jimenezov film nije savršen primer found footage estetike, mogao je biti i vizuelno i scenaristički uzbudljiviji, ali sa trajanjem od 75 minuta uspeva da nađe svoje mesto na ničijoj zemlji između tradicije "francuskog političkog filma" i čistog žanra, premda na kraju krajeva, ako  imamo u vidu političku imaginaciju filma preteže na stranu žanra.

Cedric Jimenez je kasnije i pokazao da mu je srce na strani žanra kada je posle AUX YEUX DE TOUS snimio francuski odgovor na FRENCH CONNECTION a sada radi English-speaking film. Iako ovaj film nema ogroman crossover potencijal, daje odličan primer kako se u vrlo ekonomičnim uslovima može snimiti dobar showcase film koji kasnije može imati efekta na afirmaciju autora.

* * 1/2 / * * * *

Quote from: Meho Krljic on 03-11-2016, 15:43:53

Quote from: crippled_avenger on 03-11-2016, 14:49:05
Pogledao sam film IME: DOBRICA, PREZIME: NEPOZNATO Srđe Penezića. Reč je o jednom od onih filmova koji me ispunjavaju neizmernim besom.

Ja nisam morao ni da pogledam film, u meni je iracionalan gnev izazvao već sam naslov. Bože, kolko me je lako trigerovati. E, sad da vidim šta si pisao, da utvrdim jesu li mi predrasude bile na mestu...

Riječ koja nas je uvrijedila

THE ACCOUNTANT Gavina O'Connora je punokrvni povratak spec scripta pred bioskopsku publiku. Neće se posle ovog filma uznemiriti san producenata koji rade Marvel ili DC, da se odmah razumemo, ali ovo je prava potvrda zbog čega još uvek originalni scenariji itekako imaju smisla u savremenom Holivudu.

Bill Dubuque je napisao scenario koji je već godinama bio u fokusu ozbiljnih igrača u Holivudu. U jednom trenutku trebalo je da ga režira Mel Gibson, a glavnu ulogu je trebalo da igra Will Smith. Naravno, nijedan film, ma koliko dobar, ne može ukloniti žal što ovo nije režirao Mel Gibson, ali činjenica da je Ben Affleck zaigrao Računovođu, daje THE ACCOUNTANTu jednu vrlo specifičnu poziciju u odnosu na DCEU.

Naime, po više osnova THE ACCOUNTANT se može posmatrati kao ekranizacioja neke od graphic novela o Batmanu koje ne ulaze u kanon lika ali ga osvetljavaju iz drugog ugla. Ovde takođe imamo junaka koji je preko dana japi sa eksplicitnim psihičkim tegobama koje vuku korene iz porodične traume a preko noći borac za pravdu. Ovde takođe imamo policajca koji kanališe Komesara Gordona. O stripovskom nasilju i stilizaciji da ne govorimo, kao i melodramskim obrtima koji su svojstveni "devetoj umetnosti".

Kada na sve to dodamo da heroja igra Affleck a da gordonovsku figuru policajca igra JK Simmons koji će u DCEU igrati samog Gordona, onda činjenica da Cynthia Addai-Robinson koja igra Amandu Waller u seriji ARROW igra inspektorovu učenicu deluje kao potpuno prirodan DCjev Easter Egg.

Svakako da kultura graphic novela mora da se pomene prilikom analize THE ACCOUNTANTa, pre svega zbog toga što je upravo u njima izvršena reinterpretacija filmskih žanrovskih tropa u smeru koji sam bioskopski format nije smeo sebi da dozvoli. Paradoksalno, jedna od osobina filmskih adaptacija graphic novela koji su reinterprertirali filmske konvencije vodila je ka novom uklapanju tog materijala u velikoekranski kliše. THE ACCOUNTANT radi upravo suprotno - u meri u kojoj su to radili graphic novelsi usložnjava i izvrće žanrovske strukture.

Štim gledaočevog mozga prilikom gledanja THE ACCOUNTANTa treba da bude baš onaj stripovski ili barem bornovski, a preokreti koje nudi Dubuque čine da se stvar digne na nivo svežine koju nude južnokorejski akcioni trileri, recimo. Ovo nije skup filma, koštao je 40 miliona dolara i ponovo nas vraća onoj paradigmi da srednjebudžetni holivudski film ponovo postaje najzanimljiviji iako je sve ugroženija vrsta. Gavin O'Connor u ovom filmu, što se mene tiče, otvara neke čakre za koje nisam znao da poseduje, a tu pre svega mislim na stilizaciju i raspoloženje za poigravanje konvencijama.

Glumačka podela koju predvodi Ben Affleck nema slabo mesto. Anna Kendrick u ovom filmu po drugi put ove godine igra damsel in distress u zanimljivom hitman filmu i radi ono počemu je poznata, igra pomalo goofy geek princezu. Joe Bernthal je odličan kao racionalni vođa plaćenih ubica. JK Simmons daje potreban gravitas kao predstavnik zakona u ovoj zamršenoj priči. John Lithgow je negativac iz korporacije, i to je podela kojoj se svi radujemo. Dakle, nema slabih mesta u postavi, i kada se tome jako dosledna i precizna estetizacija i izuzetno energični akcioni momenti, sa pričom i karakterima u prvom planu, dobijamo izuzetan akcioni triler.

Gavin O'Connor je poznat po svojim mišićavim akcionim sekvencama i u ovom filmu on donosi barem tri takve epizode koje se nameću kao bolja ostvarenja tog tipa u ovogodišnjoj ponudi, povremeno nadbornavajući samog Bournea. U određenom smislu, lik Računovođe na neki način sublimira Will Huntinga i Jasona Bournea u jedno, i Affleck kao da sustiže Damona. Pa ipak, ono što je najzanimljivije jeste osećaj da je THE ACCOUNTANT zapravo onaj mračni i reaalističniji reboot Batmana o kom je Nolan govorio a nije umeo da ga snimi.

Na nekoliko ispita THE ACCOUNTANT je uspeo da prođe sa visokom ocenama, i što je najvažnije upeo je da u jednom umornom žanru opstane kao nekonvencionalan film koji uprkos svojim iskliznućima iz kalupa pruža sve ono što daju najdisciplinovaniji predstavnici žanra.

* * * * / * * * *

Fak! Ja sam još posle trejlera pomislio da je ovo must see za mene, ali su me malko ohladile relativno negativne kritike koje sam video posle premijere. Sad si me vratio na pravi put i jedino moram da ubedim ženu da ovo treba da idemo da gledamo 

Quote from: Meho Krljic on 04-11-2016, 13:33:46
Fak! Ja sam još posle trejlera pomislio da je ovo must see za mene, ali su me malko ohladile relativno negativne kritike koje sam video posle premijere. Sad si me vratio na pravi put i jedino moram da ubedim ženu da ovo treba da idemo da gledamo 

Postoje filmovi koje kritika odbija da razume.


Sent from my iPhone using Tapatalk

A nekada su to i filmovi koje moja žena takođe odbija da razume. Jack Reacher je očigledno jedan od njih ali sada možda ovo mogu da iskoristim kao kontraargument: "Dobro, ne voliš Kruza, poštujem, čekaću da film stigne na HBO, ali Afleka voliš, VOLIŠ GA, NE PORIČI NEVJERNICE!!!"

Reacher je treća liga, zona ispadanja, to i nije za bioskop, veruj mi...


Sent from my iPhone using Tapatalk

Ben Foster ("Hell or High Water") and Elle Fanning ("The Neon Demon") are set to star in "Galveston" for Low Spark Films and Embankment Films.

Based on the award-winning novel of the same name by "True Detective" creator Nic Pizzolatto, the visceral crime thriller follows two hard-luck outsiders on the run.

One is a debt-collector who flees to the titular Texas town to lie low after surviving an assassination attempt from his loan-sharking boss.

French actress-turned-director Melanie Laurent makes her English-language directorial debut on the film which Tyler Davidson will produce. Filming kicks off on January 10th.

Source: Variety

Dekadencija:

Arnold Schwarzenegger, Jackie Chan and Rutger Hauer have been announced as new cast members in the Russian-Chinese fantasy adventure movie "Viy-2".

The film is the sequel to the 2014 Russian box-office hit based on Nikolai Gogol's horror novella and which grossed $33.2 million locally. Jason Flemyng, Charles Dance, Martin Klebba and Christopher Fairbank lead the Chinese shot $48 million sequel which is expected to be released early next year.

Flemyng plays English explorer Jonathan Green, who receives an order from Peter the Great to map the Russian Far East. The cartographer will face many breathtaking discoveries, encounter bizarre creatures, meet with Chinese princesses, and confront deadly martial-arts masters and the Dragon King.

Oleg Stepchenko helms from a script they co-wrote with Dmitry Palcev, and Alexey Petrukhin. Petrukhin will produce.

Source: Variety
SHARE

Sylvester Stallone has replaced Robert De Niro in "Idol's Eye," the next film of "Clouds of Sils Maria" and "Carlos" director Oliver Assayas.

Inspired by actual events, the story follows a petty thief who accidentally steals a blue diamond belonging to Chicago mafia boss Tony Accardo, leading to a battle between the duo just as the FBI closes in.

Assayas was originally slated to shoot the project in 2014 but financing was pulled at the last minute before production began. At the time De Niro, Robert Pattinson and Rachel Weisz were attached to star. In September, Assayas teased the project could be coming together again and now it looks like it has albeit with one casting change.

Pattinson and Weisz remain onboard the film which begins shoot in February in Toronto with a $25 million budget. De Niro's departure is likely due to his commitment to Martin Scorsese's "The Irishman" which is tipped to begin filming around that time.

Source: Screen

Reprizirao THE ACCOUNTANT. Da, to je to


Sent from my iPhone using Tapatalk

Paul Verhoeven's Elle, the controversial French entry for Best Foreign Language Film starring Isabelle Huppert, was largely rebuffed by American actresses, the director said at Deadline's Contenders event today.

RELATED
European Film Awards Nominations: 'Toni Erdmann', 'Elle', Hugh Grant & More
the-contenders-2016-logo
Deadline
Based on the novel Oh by Philippe Djian and starring Huppert as a successful businesswoman who gets caught in a cat and mouse game with her rapist, Elle was lauded by critics when it premiered at the Cannes Film Festival and was nominated for the Palmes D'or.

Verhoeven, appearing on the Contenders' Sony Pictures Classics panel moderated by Deadline's Pete Hammond, discussed the multiple iterations of the script before the finished product was produced. "It was really stepping into an adventure, because it's really not like Showgirls, no," the director said.

The controversial project was originally set in America, with a script from American screenwriter David Birke. While the nuanced script made total sense to Verhoeven, American actresses weren't as enthusiastic. "Talent didn't like it—American talent. American actresses that we approached all said no," he confessed.

"They never explained why. It's probably not so much the situation of a rape, although that is extremely important at the moment, in newspapers or whatever," he continued. "It's really the development in the third act of the movie, when she finds out who this man is. In American cinematic grammar, you'd expect it to be a revenge movie, and it doesn't do that."

Re-contextualized within French culture, Verhoeven found a perfect creative partner in Huppert. "In retrospect, I don't think this film should have been made if Isabelle Huppert didn't exist," he said. "You believe her."


Sent from my iPhone using Tapatalk

'Doctor Strange' Proves Marvel Is the Gold Standard in Hollywood 

Quote
Novelist Richard Russo once mused that Cary Grant never won an Oscar because he never seemed to sweat. "He made everything look so effortless," Russo wrote. "Why reward someone for having fun, for being charming?"
The same logic applies to Marvel, the comic-book juggernaut that scored its 14th consecutive number one opening this weekend with "Doctor Strange." The company has been successful for so long, that box office profits are almost preordained. It can be easy to take them for granted. Despite routinely earning good reviews, these films aren't generating awards heat in the way that populist, Spielbergian fare like "E.T.: The Extra-Terrestrial" or "Raiders of the Lost Ark" once did.
That's a shame. Under Marvel Studios president Kevin Feige, the home of Iron Man and the Avengers has been a dazzling model of critical and commercial consistency. Every film the studio has released has been certified "fresh" on Rotten Tomatoes, and all of its in-house productions have made money. Like Grant, Marvel may make it look effortless, but that kind of achievement is very rare and that kind of track record is hard won.


"Marvel finds the humor in every story, they find the action and creativity, they find the humanity," said Greg Foster, CEO of Imax Entertainment. "That's not an easy thing to achieve."
There's a reason that Marvel is the model that everyone else in Hollywood is rushing to ape. The studio has pioneered the creation of a cinematic universe, an interlocking and ever-expanding series of costumed characters that team up, do battle, and find their alliances tested over the course of standalones, sequels, and spinoffs. In the process they've skillfully managed to pack their films with top-shelf actors, providing juicy roles for the likes of Robert Downey Jr., Benedict Cumberbatch, Chris Pratt, and Paul Rudd.
"Right now we're living in the golden age of comic-book movies," said Jeff Bock, box office analyst with Exhibitor Relations. "Marvel is consistently taking it to another level, so good luck to everybody else. They have a stranglehold on the top talent." That's not going to stop other studios from trying to shoulder in on this golden era. Universal is offering up an ambitious monster movie universe, featuring the likes of the Invisible Man. For its part, Lucasfilm, which like Marvel is owned by Disney, is trying to further extend a galaxy far, far away by delving into the backstory of Han Solo and looking at the early days of the Rebellion.  The first "Star Wars" spinoff, "Rogue One," hits theaters in December.
There are risks associated with all this imitation. Sony attempted to launch a cinematic universe centered around Spider-Man that would have featured various wall-crawler villains in their own adventures. Those ambitions were sidelined, however, after 2014's "The Amazing Spider-Man 2" sputtered at the box office, derailed in part by a corporate mandate to stuff it with too many fanboy easter eggs and super-powered baddies. That forced Sony to bring Marvel onboard its upcoming reboot, "Spider-Man: Homecoming," as it looks for ways to rekindle the spirit of fun that turned comic-book readers on to the saga of Peter Parker and his web-spinning alter-ego.
The DC Comics films have also failed to replicate Marvel's artistic accomplishments with their own series of Justice League adventures. The results have been mixed. "Batman v Superman: Dawn of Justice" and "Suicide Squad" put up impressive grosses, but critics excoriated the films as violent, dreary affairs. The bad reviews led the DC team to promise that future adventures will be lighter in tone and offer more humor.
Part of the problem may lie in the command structure. At Marvel, there is an established hierarchy. Feige sets the creative tone for the films, and weighs in heavily throughout their production. His guru-status is akin to the role John Lasseter plays at Pixar — Feige isn't a corporate suit, he's also Marvel's chief quality control officer.
In contrast, DC's filmmaking approach appears to be more diffuse and the company has struggled to define who is at the top of the decision-making pyramid. Is it Geoff Johns, the in-house comic-book guru; Warner's executive VP Jon Berg; or Zack Snyder, the director of "Batman v Superman"? The answer has shifted at various points, and the lack of clarity may be partly responsible for reports of production headaches on "Suicide Squad."
Even as Feige has called the shots, he's also had the courage to explore different approaches to the superhero genres. Costumed vigilantism may be a constant, but tonally, the Marvel movies have encompassed a wide variety of storytelling approaches. "Captain America: The Winter Soldier" is a throwback to the paranoid thrillers of the 1970s, "Guardians of the Galaxy" has the pop culture insouciance of the Indiana Jones films, and "Doctor Strange" has the same wry approach to the occult that made TV's "Buffy the Vampire" series such fun.
"Each of these worlds, each of these characters feels completely different and unique," said Dave Hollis, distribution chief at Disney. "That diversity is what keeps these films fresh and interesting."
Feige remains little known outside of the fanboy set. He's not a director or a screenwriter, but a case could be made that he is the most influential filmmaker of his generation. By proving that movie narratives can collide and bleed over into one another, with storylines that are teased out across multiple chapters, he has redefined the boundaries of what is possible with film franchises. That puts him up in the top ranks of popular entertainers, alongside Steven Spielberg, Christopher Nolan, and James Cameron, but people outside of Comic-Con's Hall-H would be hard pressed to put a face to a name.
It sounds like Feige would prefer to stay anonymous. In a 2014 address at the University of Southern California School of Cinematic Arts, he said he likes to spend most of his time behind the scenes.
"It's true that once a year I travel to Comic-Con ... but there I can quickly lower the lights, I can show them the clips, introduce a few stars," said Feige. "And the spotlight is quickly off me."

Nego, hmmmm, šta mislimo o ovome?


'Starship Troopers' Reboot in the Works (Exclusive)

Scenaristi Baywatcha su dobili da napišu prvu ruku... Pretpostavljam da to uliva dosta poverenja 

Variety je po prvi put u 111 godina izlaženja ove godine zvanično rekao da podržava kandidata na predsedničkim izborima, to je Hillary. Sudeći po ovom tekstu, podržava i Marvel, samo nije javno rekao. Brent A. Lang potpisnik ovog teksta je inače tip koji deluje kao da je na Marvelovoj payoli... Narod na Twitteru ga odavno napušava zbog toga.


Sent from my iPhone using Tapatalk

Kad je reč o novom STARSHIP TROOPERSu, zanimljivo mi je da uopšte postoji ideja da se to iznova radi, i jedino što me raduje jeste to što je Verhoevenova odličnost prepoznata.


Sent from my iPhone using Tapatalk

I PREDATORI DI ATLANTIDE Ruggera Deodata je jedan od onih filmova iz žanra "da li su budale oni što su ovo snimili, ili ja što ovo gledam". Eksces svojstven italijanskom exploitationu nažalost obično je zanimljiviji kada se prepričava nego kad se gleda, naročito kad je reč o pokušajima špageti SF akcijaša, iz vremena kada su pokušali da reaguju na filmove poput MAD MAXa, INDIANA JONESa ili ALIENSa. I PREDATORI DI ATLANTIDE je jedan od njih. Reč je o filmu u kome se bude agresivni Atlantiđani ali se onda ispoljavaju kad madmaxoidne psihopate koje gone protagoniste po nekom polunapuštenom ostrvu i nekim lokacijama koje nepogrešivo deluju ili jadno ili potpuno neprimereno.

Deodatova rediteljska veština i raznovrsnost su nesporni, ali čak i on jedva da uspeva da ponudi poneko duhovito ili morbidno rešenje u ovom filmu koji je pokušao da posluži kao grindhouse kopija skupljih filmova a završio je kao nešto što bismo najradije zaboravili, između ostalog i zato što upravo u relaciji sa skupljim filmovima ne može da se opredeli koju publiku tačno pokušava da zavara.

Pogledao sam POT V RAJ, debitantski film Blaža Završnika. Reč je o melodrami o dvoje mladih ljudi koji se susreću tokom svojih, ispočetka zasebnih pokušaja da pobegnu od sebe i trauma koje su zadobili. Počinju da putuje zajedno i postepeno se iz nesklada i prepirke, naravno, rađa ljubav.

Završnik je u svom filmu odlučio da maksimalno iskoristi pitoresknost slovenačke prirode, naročito jadramske obale, pa se film većim delom i dešava tokom putovanja jedrilicom, a odnos između junaka želi da učini što ubedljivijim i spontanijim pa su glumci Klemen Janežič i Ajda Šmrekar potpisani i kao scenaristi zajedno sa rediteljem. Ipak, na kraju, POT V RAJ nažalost nema dovoljno jak osnov u pogledu priče, i situacije unutar kojih Klemen i Ajda džeziraju zapravo nisu dovoljno snažne.

Završnikov film stoga ne uspeva da prevaziđe svoja brojna kreativna ali i budžetska ograničenja, i može dobiti prelaznu ocenu samo među onima koji bez većih problema tolerišu retro studentske pokušaje izvučene na dugometzražmo trajanje. Međutim, u svemu tome, ipak ima jednu vrlinu a to je konzistentnost, a samim tim i rediteljsku pismenost koja ipak preporučuje Završnika za neke dalje radove.

* 1/2 / * * * *

THE ACCOUNTANT
Sve u svemu 0 od filma. Ja pročitah neke kritike da je ok a ono ni prosek. Pokušaj da od Ben Afleka naprave Marvelovog junaka bez Marvela
Sve je tu i običan čovek, i postanak heroja,  i gedzti i pomoćnici i spašavanje dame u nevolji...sve sem maske (manje vise autistični Betmen), pritom nema fanova odredjenog stripa da im zvocaju. Reklo bi se martketinški genijalno rešenje al sustiski duplo golo...
Ni superheroj ni triler.
I to nesrećno resenje da je lik autističan je jedini način da Ben upakuje svoj jedini izraz lica u priču...doduše isti je imao i u Perl Harburu al tamo kao bio "normalan"
Scenarijo amirički kliše u svom osnovnom obliku...Ana Kendrik kao dotična dama u nevolji presmešna..s onim glasicem jedino da je bio gluv..al aj
Sve u svemu spakovali Dobrog Vila Hantinga ,Betmena i Borna u jedno i nada se ako prođe eto i Benu franšize da ne zaostaje za Metom.. Opušteno zaobići film.

Mehmete, pojavio se BR rip WAR DOGSa!


Sent from my iPhone using Tapatalk

Quote from: Agota on 08-11-2016, 01:18:58
Ana Kendrik kao dotična dama u nevolji presmešna..s onim glasicem jedino da je bio gluv..al aj

Meni je ona bila simpaticna, kao i njen odnos s Benom - slatki su  Inace, film mi je skroz ok, svidele su mi se akcione scene i uopste preterivanje s Benovim likom i njegovim sposobnostima. Zanimljivo je sto je on autistican, a kul je i humor oko toga. Nista  epohalno sve u svemu, ali vredno gledanja.

Quote from: crippled_avenger on 08-11-2016, 03:45:41
Mehmete, pojavio se BR rip WAR DOGSa!


Sent from my iPhone using Tapatalk

Skinuo, samo još da odgledam!!!!!!!!!!!!

Anna Kendrick ove godine overila MR RIGHT i THE ACCOUNTANT, postala je ekspert za leftfield damsels in distress.


Sent from my iPhone using Tapatalk

Pogledao sam WARHEAD Johna O'Connora, film o izguhbljenoj atomskoj bombi oko koje se bore izraelski komandosi, arapski teroristi i operativac CIA u jordanskoj pustinji. Scenario za film pisao je Buddy Ruskin, televizijski veteran i potpisnik poznate serije MOD SQUAD, ali nažalost WARHEAD u pogledu priče i strukture deluje krajnje primitivno, nema ni traga scenarističkoj veštini koju bi tako prekaljeno pero moralo da donese.

Najzanimljiviji i najuspeliji aspekt ovog filma je fotografija Adama Greenberga, koji je tada još uvek bio izraelski DP i potpisivao se kao Adam Grinberg, godibnama pre odlaska u holivud i saradnje sa Cameronom i Bigelow na filmovima TERMINATOR, T2 i NEAR DARK. Greenbergova fotografija je dosta solidna, dobro koristi lokacije i daje određenu realističku fakturu ovom pustinjskom sukobu koji u najboljim fazama podseća na B-vestern.

Ono što je izuzetno značajan problem filma, pored slabe priče jeste i izrazita propagandna dimenzija gde su palestinski pobunjenici čak i bukvalno prikazani kao psihički i fizički nakazni, dok su izraelski komadosi opet prenaglašeno cool, gotovo stripovski sa sve ženama na odsluženju vojnog roka koje na manevrima u sred pustinje nose miniće i Uzije.

WARHEAD nije jedini akcioni film koji je pokušavao da izgura izraelsko gledište o ovom sukobu, čak naprotiv, output Menahema Golana je u značajnoj meri pomogao promociji njihovog pogleda na problem, ali svakako spada među najslabije pokušaje.

Pogledao sam PHOENIX Christina Petzolda. Nisam ranije gledao njegove filmove iako sam čuo da je vrlo cenjen reditelj, i u Nemačkoj, a naročito kod nas, među ljubiteljima art house filma. Krenuo sam od njegovog najsvežijeg filma PHOENIX, priče o unakaženoj žrtvi Holokausta koja se susreće sa čovekom kog je volela i koji ju je predao nacistima.

Petzoldov film oslonjen je na premisu koja u sebi nosi dosta senzacionalizma ali i otvara dosta prostora za suptilnu psihološku i erotsku igru po uzoru na Hitchcockov VERTIGO. Nažalost, Petzoldov film deluje toliko staromodno da deluje maltene kao parodija na Hitchcocka i brojne druge filmove. Postupak u vizuelnom pogledu možemo definisati kao krajnje rudimentaran, ali sama priča je vapila za nečim sofisticiranijim što on ovog pzta nije pružio.

S druge strane, ta sama epoha, Nemačka neposredno posle rata u spoju sa teatralnim mizanscenom i glumom praktično filmu "poklanjaju" utisak "klase" koji Petzold ne uspeva da konvertira u krajnji rezultat.

* * / * * * *

Pogledao sam THE URANIUM CONSPIRACY Menahema Golana, iako literatura navodi i Ginafranca Baldanella kao reditelja. U svakom slučaju, ovo je Eurospy film sa jakim špageti ukusom i čitavim nizom Golanovih obeležja. Pored Baldanella, špageti prizvuk daje svemu italijanski hunk Fabio Testi koji se odlično snalazi u glavnoj ulozi italijanskog avanturiste koji sarađuje sa Mossadom i pomaže im da spreče veliki šverc uranijuma.

Ono što sledi je efikasno realizovan sub-bondovski poduhvat sa akcijom koja se seli od Italije preko Austrije i Holandije do Gibraltara, sa solidno koreografisanim poterama i pucnjavama, blagom neujednačenošću u kratkim komičnim intervalima i što je najzanimljivije vrlo tvrdom završnicom u kojoj se pojavljuju izraelski komandosi da reše stvar.

Ovaj film iz 1978. godine svakako je bio dobra preporuka za Adama Greenberga da krene putem afirmacije kao holivudski DP jer film uprkos jasnim budžetskim ograničenjima jako dobro izgleda i nudi konzistentnu atmosferu.

Nisam uspeo da dođem do objašnjenja zašto su Baldanella i Golan naizmenićno potpisivani na raznim verzijama ovog filma ali pretpostavljam da Menahem nije mnogo mario za autorski integritet ovog italijanskog profija.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam TOTER MANN Christina Petzolda, televizijski film iz 2001. godine u kome je već počeo saradnju sa svojom muzom Ninom Hoss. Opet je reč o zanimljivo postavljenom trileru koji nažalost kroz Petzoldovu realizaciju teško drži gledaočevu pažnju i triler svodi na nivo sinopsisa a da filmsko gradivo to nažalost ne uspeva da isprati, ni na planu efekta na gledaoca a ni u domenu estetizacije.

Priča govori o usamljenom advokatu spceijalizovanom za ljude na uslovnoj slobodi koji se zaljubljuje u misterioznu ženu sa kojom nikako ne uspeva da razvije odnos. Postepeno shvata da njihova romansa ima neke veze sa slučajem koji vodi.

TOTTER MANN je televizijski film i kao takav može da računa na određeni oprost rediteljskih grehova pre svega na planu vizuelnog koncepta. Ipak, vođenje priče i rad na ritmu, nisu bili limitirani televizijskim formatom. Stoga, ako to sve imamo u vidu, i uzmemo u obzir Petzoldove bioskopske radove, reč je o hroničnim problemima njegovog postupka.

Edgar Ramirez ("Carlos," "The Bourne Ultimatum") has joined the cast of David Ayer's big-budget fantasy thriller feature "Bright" which is being created exclusively for Netflix.

Will Smith, Joel Edgerton and Noomi Rapace also star in the film about a human (Smith) and an Orc (Edgerton) who must outrun cops, criminals and an assorted coterie of supernatural beings in order to protect a magical wand.

Ramirez will plan an elf named Kandomere, who works for the FBI's magic division. Max Landis penned the script and shooting is currently underway in Los Angeles.

Source: Heat Vision

Carlos!!   kakva serija! kakva glumčina...

Asian action stars Tony Jaa ("Ong Bak"), Tiger Chen ("Man of Taichi") and Iko Uwais ("The Raid") are teaming up for the action thriller "Triple Threat" at Kungfuman Culture Media and Hamilton Entertainment.

The story revolves around a Chinese martial artist who goes to Mexico to rescue his ex-wife and their son after they are kidnapped by a drug cartel.

"John Wick Chapter 2" director Chad Stahelski will direct from a screenplay by Dwayne Smith. Ying Ye, Chen Sylen Hwa, Sheldon Pang, He Shi and Gary Hamilton will produce.

Pogledao sam HELL OR HIGH WATER Davida Mackenzieja, indie krimić koji je ovog leta bio slavljen kao spas američkog filma jer oslonjen na tradiciju filma sedamdesetih pruža žanrovsku alternativu superherojima, nastavcima, IPjevima i svemu ostalom što američki film čini dosadnim. U osnovi, to je tačno. Problem je samo što HELL OR HIGH WATER nije naročito dobar film. Taylor Sheridan, scenarista filma SICARIO, ponovo potpisuje jedan bled i neupečatljiv predložak, ovog puta bez problematičnih "nekonvencionalnosti".

HELL OR HIGH WATER ne nudi nijedno ozbiljno "iskliznuće" van klišea, i ne nudi nijedan iskorak. I to bi u sigurnijim rediteljskim rukama moglo rezultirati klasicističkim žanrovskim filmom, međutim Mackenzijev postupak je mediokritetski, bez jasnog ugla gledanja, i u pogledu odnosa prema junacima i u pogledu vizuelnog koncepta. HELL OR HIGH WATER je rediteljski uprosečen negde između televizijskog krimića i televizijske melodrame, i kada se tome dodaju Chris Pine, Ben Foster i Jeff Bridges koji su osetili da ovde treba da se malo "razglume", mada nema nekog naročitog razloga za to, onda jedino što preostaje jeste želja da iznova gleda Mickleov COLD IN JULY koji je pokazao kako se ovakav sadržaj raid, kako bi mogao da funkcioniše u 21. veku.

Otud, u priči o ovom filmu čak i ne moramo vapiti za Walter Hillom jer čak i Mickle je ovako nešto mogao da pokrije. Mackenzie je žestoko promašio zicer koji mu je ponuđen. Međutim, kroz dim blokbastera, kritika nije dobro videla i slavi ga kao da je pogodio.

* * 1/2 / * * * *

Quote from: Meho Krljic on 08-11-2016, 15:57:39

Quote from: crippled_avenger on 08-11-2016, 03:45:41
Mehmete, pojavio se BR rip WAR DOGSa!


Sent from my iPhone using Tapatalk

Skinuo, samo još da odgledam!!!!!!!!!!!!

Imas li kakav brzopotezni sajt za filmove kao onaj za serije?!?

Konačno se desio i HACKSAW RIDGE, u prepunoj sali Cineplexxa Ušće. Gledanje filma u punoj sali je bilo naročito zadovoljstvo jer je potvrdilo ne samo Melov neprolazni ugled već i sposobnost da izazove kolektivne, trzaje, uzdahe i vriske na pravim mestima i da sve to na kraju rutinske repertoarske projekcije bude nagrađeno aplauzom.

HACKSAW RIDGE je film koji je baziran na istinitoj priči o Desmondu Dossu, prvom "prigovorcu" koji nagrađen najvišim američkim odlikovanjem za herojsko držanje tokom bitke za Okinavu tokom koje je nenaoružan pomagao kao bolničar. Mel Gibson je o njemu snimio film poput Rubikove kocke koji funkcioniše iz kog god ugla da mu se priđe.

Za početak, ono što je ključno jeste činjenica da je Mel Gibson snimio "autorski film" u bordvelovskom smislu tog pojma, praveći delo koje iskoračuje iz standardnih narativnih i stilskih okvira svojom naglašenom stilizacijom. Naime, Mel Gibson snima HACKSAW RIDGE kao retro combat picture. Ako je FURY Davida Ayera bio primena tradicije "vijetnamskog filma" na film o Drugom svetskom ratu, onda je Mel ovde napravio povratak baš na estetiku filma o Drugom svetskom ratu. Međutim, njegov postupak nije anahron, štaviše on je vrlo moderan u svojoj svesti o tome kakav efekat ostavljaju pojedine stileme i strukturalne postavke. U scenarističkom pogledu, HACKSAW RIDGE nema puno ukrasa, ima vrlo jasnu i direktnu priču, sa gotovo matematički postavljenim motivacijama i simbolima mariniranim u stil melodrame pedesetih kroz koju Gibson jasno postavlja moralni kompas svog filma. U određenom smislu, HACKSAW RIDGE kao da je pravljen ne samo sa teoretičarima na umu i sa idejom da će im pružiti mnogo materijala za analizu, već i kao da je sam proistekao iz teorije.

Kroz tu stilizaciju koja proizvodi povišeni realizam ne samo u pogledu forme već i u pogledu vrednosnog sistema, Gibson postiže nekoliko jasnih ciljeva. Prvi je da snimi film koji odstupa od aktuelnih rediteljskih praksi i ponudi apartan postupak, samim tim stičući status vanindustrijskog, nestandardnog, "umetničkog" filma. Drugi je da gledaoce kroz filmski žargon uvede u imaginarijum vlastitog junaka. Treći je da kroz ogoljen narativ, sa jasnim mikro-poukama na kraju svakog simboličnog "koraka" na putu junaka, postigne efekat religijskog teksta.

Borbeni deo filma koji čini dobar deo druge polovine trajanja, odlazi u domen opet povišenog realizma, pa i naturalizma ali ne samo da ne iskoračuje iz visoke estetizacije koju je Gibson uspostavio već slobodno možemo reći da je sve njene aspekta a naročito onaj religijskog teksta, itekako zadržao. Unutar neopisive klanice, koja dostiže bošovsku ravan, usred potpune destrukcije tela, Gibson dovodi svoju versku poentu do kreščenda.

U pogledu dihotomije pacifističi/ ratoborni film koja se lažno nametala HACKSAW RIDGEu, nema nikakvih dilema. Ovo je film o čoveku koji je mimo rata u par navrata otkrio vlastitu nasilničku prirodu, odlučio da se okrene veri kako bi se umirio i potom služio u ratu bez oružja i bez namere da povređuje protivnike. Međutim, Desmond Doss je otišao dobrovoljno u rat, smatrajući da je rat neophodan, i Gibson te odnose nikada ne dovodi u pitanje. Otud su pokušaji da se Dossov prigovor savesti poistoveti sa pacifizmom potpuno besmisleni - on je bio učesnik u ratu, i u potpunosti se poistovećivao sa borbom koju su vodili Saveznici.

U tom smislu, HACKSAW RIDGE je ratni film par excellence koji ne izbegava priliku da u sred opšte klanice prikaže kako herojstvo Desmonda Dossa i drugih ljudi iz njegove jedinice nije pojedinačni gest unutar besmislenog sukoba, već ideološki i istorijski potpuno opravdan čin. Otud, HACKSAW RIDGE nije pacifistički film jer govori o opravdanom ratu koji je jedan od temelja savremene civilizacije.

Uostalom, da li je moguće napraviti pacifistički film o Drugom svetskom ratu, a implicitno barem ne biti na strani Sila osovine?

Ono što je međutim još zanimljivije jeste to što HACKSAW RIDGE nije hendikapirani ratni film usled toga što junak ne nosi pušku, niti on to tretira kao kuriozitet. Ovo je film koji itekako ima svoje mesto u tradiciji ratnog filma i u tradiciji "militarističkog" filma jer pokazuje sveobuhvatnost vojnog napora, između ostalog i iz ugla jednog čoveka koji je u ratu bez puške uspeo da postane heroj zato što je kao bolničar uzeo odlučujuću ulogu u jednoj značajnoj bici.

Kad je reč o scenama borbe koje privlače veliku radoznalost i izazivaju kontroverze, za početak je važno ukloniti poređenja sa SAVING PRIVATE RYANom naprosto zato što su same prirode bitaka koje se prikazuju drugačije. Iskrcavanje u Normandiji je šarenije, ima scena i na tlu i u vodi, dočim je Melova bitka mnogo tvrđa, na jednoj surovijoj lokaciji, i svakako da su njegovi prikazi destrukcije tela snažniji od Spielbergovih. Nema razloga da se to smatra sadizmom, Gibson govori o temi poivređivanja ljudskog tela i čoveku koji se bavi pomaganjem onima čije je telo povređeno. Dakle, u intenzitetu bitke, intenzitet nanetih povreda mora biti visok kako bi u prvi plan stavio ono sa čime se suočava bolničar. Logično je da u filmu koji govori o snajperisti, fokus bude na nišanima, pa isto tako ima smisla da u filmu o bolničaru, fokus bude na ranama. Scene borbe su briljantno snimljene, sa jasnom idejom o geografiji na frontu, postavkom ko se gde nalazi i odakle preti opasnost a Gibsonov prikaz opasnosti je mišićav, beskompromisan i do te mere energičan da publika visceralno reaguje.

Završnica u kojoj na kraju vidimo Dossa u dokumentarnim snimcima otud nije patetična već je katarzična i pokazuje da smo videli jedan svet koji je izumro, ljude starog kova kakve nemamo. Srećom, o njima je ostao film starog kova, kakve takođe nemamo.

* * * 1/2 / * * * *

Pogledao sam film YELLA Christiana Petzolda, zanimljiv spoj melodrame i trilera u kome se uamnjuje razlika između onoga što nosi zamisao kao potencijal i onoga što na kraju biva postignuto kao rezultat. Posle jedne propale poslovne i emotivne veze i bukvalni lom izazvan saobraćajnom nesrećom tera mladu ženu da se otrgne i napusti svoj dosadašnji život. Ubrzo pronalazi novi posao i novu ljubav, ali ostaje progonjena prethodnim dugovima, kako emotivne tako i poslovne prirode.

Ponovo Petzoldova dramaturška postavka previše pati od oslanjanja na slučaj i neke gotovo antičke premise prepoznavanja, a ostaje pitanje koliko zaista funkcioniše i Veliki preokret na kraju, međutim ovo sasvim sigurno jeste film koji uspevaju da iznesu ponuđeni likovi i izgrađena atmosfera.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam VOJNU AKADEMIJU 3. Ovog puta kršenje standarda dostiže neshvatljive razmere. Naime, VOJNA AKADEMIJA 2 je bila bioskopski film izmontiran iz serije. Dakle, uzeta je serija i njen character i story arc je sažet u dvočasovnu formu. Ono što su bila kršenja standarda u njoj najpre bilo je to da na filmu nije bio potpisan scenarista, i da je reč o drugom delu koji je nastao iako ne postoji prvi deo.

VOJNA AKADEMIJA 3 odlazi korak dalje ako je to ikako bilo moguće. Naime, iako je na igranom filmu zaista neobično nemati scenaristu, osim ako nisi Mike Leigh, recimo - na ovom nije potpisan reditelj. Ali, ne u formi Alan Smitheeja, da se reditelj nije potpisao već da je stavljeno neko drugo ime. Ovde naprosto ne postoji rubrika "reditelj". Dakle, 2016. godine doživeli smo da se na ovako bizaran i drzak način negira i sam koncept autorstva a da niko od institucija nema suštinski problem sa tim. Štaviše, bioskopi su se DOSETILI da je možda čudno da u rubrici reditelj ne piše ništa i da će to publici biti fishy pa su potpisali producenta.

Međutim, za razliku od infamozne DVOJKE, TROJKA nije izmontirana serija. Naime, ovde imamo dve spojene epizode tako da film nema zaokruženu priču ni na jednom nivou. Ovo je naprosto spoj dve uvodne epizode treće sezone (koja nota bene deluje bitno bolje nego prethodne dve sezone), međutim, film nema nikakav razvoj priče, niti pravo zaključenje. Ako imamo u vidu da se za ove dve spojene epizode naplaćuje regularna bioskopska karta, kao za HACKSAW RIDGE ili THE ACCOUNTANT, onda imamo posla sa klasičnom prevarom jer je montaža ovog ostvarenja trajala kraće od samog trajanja filma, samo su spojili epizode i to je to, nisu se potrudili čak ni da izbace scene koje ne vode nikuda nešto više od ostalih scena koje takođe uglavnom ne vode nikuda.

Stoga, VOJNA AKADEMIJA 3 predstavlja jedinstven slučaj pokušaja komercijalnog filma bez priče, video zapisa koji čak i za standarde srpskog bioskopskog užasa, nema apsolutno nikakvog smisla. Ljubiša Samardžić je prvi kod nas imao te nastavke u bioskopskim sagama koji su podsećali na televizijske epizode, setimo se BLEDOG MESECA, ali to su ipak bile priče sa kakvom-takvom celovitošću u odnosu na ovo.

VOJNA AKADEMIJA 3 svakako nije ni slika ni prilika naše kinematografije, ali jeste pokazatelj koliko se kod nas ne poštuju standardi ako ima volje za to. Na ovakvu prevaru pristali su svi, od bioskopa i distributera do filmskih insitiutucija koje vrše katalogizaciju. Videćemo u kojoj meri će publika pristati na to.

Pogledao sam JERICHOW Christiana Petzolda i moram priznati da me je vrlo zaintrigirala velika sličnost ovog filma sa nedavnim MARYLAND Alice Winocour. Ovde isto imamo ratnog veterana, bivšeg vojnika, i njegovo zaposlenje kod Turčina, dakle stranca sa Bliskog Istoka, tokom kog usledi romansa sa gazdinom suprugom. MARYLAND govori o veteranu koji je doveden da bude telohranitelj porodici bogatog libanskog trgovca oružjem i dok je ovaj na putovanju započinje napetu vezu sa suprugom. Kod Petzolda čak imamo i motiv Turčinovog odlaska na put.

Film Alice Winocour sa svojim nadovezivanjem na Audiarda mi je bio svakako prijatnije gledalačko iskustvo i bliži nečemu što volim, ali Petzoldu se ne može osporiti da je ovde ponudio interesantnu i razvijeniju priču koja se oslanja na tradicije film noira ali ih subvertira na autentičan način. U tom smislu rekao bih da je Alice Winocour na neki način ovu priču žanrovski konkretizovala na sličan način kako to radi holivudski rimejk, a videćemo šta će se desiti kada sam Holivud bude obradio MARYLAND jer prava za rimejk su prodata.

Petzoldov film je atmosferičan i skoro u potpunosti uspeva da isprati intrigantnost priče rediteljskim postupkom, i u radu s glumcima i u domenu vizuelnog koncepta. U dramaturškom pogledu, JERICHOW je praktično školski primer dobro postavljene priče, ne samo na niovu samog zapleta i odnosa već i detalja u vezi sa delatnošću likova.

Kod Petzolda se često ponavljaju motivi, u određenom smislu njegov opus je i baziran na neprekidnom ponavljanju već kroz stalno prisustvo glumice Nine Hoss, ali ovde to zalazi i u neke neobične detalje - recimo kao u filmu YELLA, motiv namerno izazvane saobraćajne nesreće igra značajnu ulogu, i opet je u centru tog incidenta automobil istog tipa, iste marke, mada ne i isti model. Nisam uspeo da dokučim smisao ove vrste fetišizma, ali se nadam da nije reč o nečemu slučajnom ili banalnom ili samo nagradi za pažljivog gledaoca.

U svakom slučaju, gotovo da možemo reći kako nije u redu što JERICHOW nije i oficijelno prepoznat kao inspiracija za MARYLAND jer sličnosti su prevelike da bi bila nehotične.

* * * / * * * *

https://www.youtube.com/watch?v=F5amv-vqUFo

Pogledao sam TRUE MEMOIRS OF AN INTERNATIONAL ASSASSIN Jeffa Wadlowa, Netflixovu produkciju sa Kevinom Jamesom u glavnoj ulozi. Nažalost, od Wadlowa sam očekivao da će posle KICK-ASS 2 nastaviti da "napreduje", a tako je i delovalo kada mu je dodeljena režija X-MEN spin-offa i ASSASSIN'S BODYGUARDa sa Ryanom Reynoldsom, svežim posle uspeha DEADPOOLa. Nažalost, ono što se desilo jeste da je spin-off odložen a Reynoldsov film dat Patricku Hughesa.

TRUE MEMOIRS nažalost nije film kojim Wadlow može da ostvari progres. Čak naprotiv, ako izuzmemo CRY_WOLF, ovo je njegov daleko najmanje zanimljiv film. Reč je o akcionoj komediji koja parafrazira De Brocin LE MAGNIFIĐUE, sa Kevinom Jamesom kao pulp piscem u pokušaju, koji posle slučajne omaške kada mu knjigu prebace sa fiction police u non-fiction, mora da se snalazi u situacijama svojstvenim njegovom pulp heroju.

Scenario su pisali Jeff Morris kao autor priče i Jeff Wadlow i nažalost u njemu nema te komične iskre koja bi pokrenula stvari. Ako je za utehu, film je pročišćen od neuspešnih gegova, ali to ne olakšava činjenicu da nije smešan. Ovako bez pravih gegova deluje kao "neozbiljno shvaćen", hendikepirani akcijaš. Ako tome dodamo da je ovaj film vidno spreman za streaming i da uprkos nespornoj Wadlowljevoj veštini, on nema polish karakterističan za bioskopski film, jasno je da ovo sve smrdi na ćorsokak u rediteljevom opusu. Netflix ima prestige filmove, i verujem da će Ayerov BRIGHT na svakom nivou biti event movie, ali TRUE MEMOIRS nije ništa drugo do eufemizam za DTV rad.

Wadlow i prilično požrtvovani James barem uspevaju da naprave ovaj film prilično dinamičnim, i kroz opšta mesta prolazi relativno brzo. Međutim, delikatni balans između akcije i komedije nije napravljen. Ipak, ako gledamo stilski, film je svakako više koncipiran kao komedija tako da Wadlowu nije uspela da se otme neka impoznatna akciona scena. Akcija ostaje korektna ali pošto nije u centru filmskog izraza zadržava određenu "sporednost" u pogledu pristupa i efekta.

Voleo bih da se Wadlow izvuče iz ove pozicije, ali čini mi se da ga ovakvi projekti postepeno udaljavaju od onoga što bi zaista u potpunosti iskoristilo njegove veštine.

* * 1/2 / * * * *

Marvel, ABC and IMAX Partnering for The Inhumans TV Series and Premiere Movie 

Quote
Marvel and ABC Television have just announced a partnership with IMAX to debut its new series The Inhumans in theaters.
The first two episodes of Marvel's The Inhumans is being filmed entirely with IMAX digital cameras and will debut exclusively in IMAX theaters across the globe in September 2017.
This new agreement marks the first time a live-action TV show has premiered in IMAX theaters. It's also the first time IMAX has ever helped finance a TV pilot and series.

After a two-week run in theaters, Marvel's The Inhumans will air on ABC in the fall, complete with network-exclusive content.
The Inhumans is a Marvel Comics series from Stan Lee and Jack Kirby, which was created back in 1965 and centers around a group of superhumans, each with their own unique set of powers.  The upcoming TV adaptation promises to "explore the never-before-told epic adventure of Black Bolt and the royal family."
Inhumans have appeared on the TV show Agents of SHIELD, but our sources tell us that this new show will not be a spin-off of Agents of SHIELD.
Additionally, we've been told that Inhumans has no impact on the fate of Agents of SHIELD. No decision has been made as to whether Agents of SHIELD will return for a fifth season or not.
Marvel Studios was originally planning to release an Inhumans film on July 12, 2019 as part of its future MCU lineup, but Disney had its release date removed back in April.
UPDATE: According to The Hollywood Reporter, The Inhumans will be an eight-episode series, similar to Agent Carter's first season. Interestingly, the entire series will also be filmed with IMAX cameras, despite only the first two episodes currently announced as playing in IMAX theaters.

videli su kako je VOJNA AKADEMIJA 3 pregazila STRANGEa na blagajnama, pa reaguju...


Sent from my iPhone using Tapatalk

Najzanimljivije je da IMAX hoće deo televizijskog + Marvel kolača. Hajde, gledaćemo...

BARBARA je signature film Christiana Petzolda, naslov sa kojim je postigao najveći uspeh i došao do pozicije nemačkog kandidata za "oskara". I zbilja, ovo je uz JERICHOW njegov najzreliji rad, priča o Istočnoj Nemačkoj i represiji koja je u njoj vladala, prelomljena kroz dve ljubavne priče, jednu ostvarenu i jednu platonsku, i dve sudbine u koje je Štazi umešao prste.

Za razolu od Von Donnersmarckovog kretenskog filma koji je uspeo da osvoji "oskara", Petzold je uspeo da ne banalizuje represivni aparat Istočne Nemačke i štaviše uspeo je da ga prebaci u jednu vrlo suptilnu ravan, pokazujući vrlo ubedljivo zlokobnu pretnju tajne službe na život građana čije je osnovno svojstvo bila nepredvidivost i relativno diskretno delovanje usled kog su ostajali prisutni u životima i međuljudskim odnosima čak i onda kada nisu bili potpuno aktivni.

Petzold u ovom filmu uspeva da uskladi sve elemente koji su u njegovim ranijim radovima ostajali u ovakvoj ili onakvoj neravnoteži. Iako ni BARBARA nije onoliko vizuelno spektakularan film koliko je mogao da bude, svakako ima sveden dizajn koji dobro dočarava koroziju Istočne Nemačke u tom periodu.

Otud, BARBARA svakako može da se ubroji u korpus značajnih nemačkih melodrama, u žanrovski profil u kome je ova kinematografija izuzetno jaka.

* * * 1/2 / * * * *

Pogledao sam COME AND FIND ME Zacka Whedona. Zack je Jossov manje poznati brat ali to što nije popularan ne znači da se nije nametnuo nekim manje izvikanim poslovima kao što su epizode serija RUBICON ili HALT AND CATCH FIRE. Whedon je reditelj i scenarista ovog filma i prava je šteta što se nisu poklopile okolnosti da ovaj film dobije prostor i u bioskopima. No, šta je tu je.

Whedon je snimio izuzetno zanimljiv triler starog kova, oslonjen na tradiciju Pollackovog CONDORa ali i na atmosferu limanovskog LA u čemu znatan doprinos daje direktor fotografije Sean Stiegemeier. Svet u kome se film dešava je vibrantan, ima jasan indie senzibilitet i time obogaćuje solidan ali relativno konvencionalan trilerski koncept.

U strukturalnom pogledu, Whedon uspešno aplicira svoju ideju sa inovativnom upotrebom flešbekova i što je još važnije, ideju sa papira odlično prevodi na ekran. Otud ovo je izrazito potentan rediteljski debi u kome je scenaristička inventivnost samo jedan od detalja.

Aaron Paul mi nije omiljeni glumac svoje generacije ali uspeo je da iznese čitav ovaj film, upravo u indie ključu sa kojim Whedon uspešno polemiše. Upravo je ta stilska mešavina koju Whedon uspešno aplicira u spoju sa autsajderskim statusom jedna od tajni izuzetne harizme ovog filma.

* * * 1/2 / * * * *

Odlično, gledaće se, ja još volim Paula 

Pogledao sam DOCTOR STRANGE Scotta Derricksona. Slično ANT-MANu, moram priznati da mi je Marvelov "mali film" više nego prijao nego oni veliki. Derrickson nije Peyton Reed, ali ovog puta uspeo je da skupi dobru ekipu i ispred i iza kamere i da kompenzuje većinu inherentnih nedostataka koje mu nosi strip i sve ono za šta se opredelio u tom story arcu. Ovde je kao u ANT-MANu fokus na origin storyju a negativac je tu tek kao katalizator na kome će junak pokazati da je savladao korišćenje novostečenih moći.

Otud slobodno možemo reći da je antagonista, iako ga igra Mads Mikkelsen, najslabija tačka ovog filma, ali i sama borba sa njim je sporedna stvar. Glavni je Doctor Strange i Benedict Cumberbatch u toj ulozi, a to je svakako jača strana ovog filma. Derrickson je sa glumačkom ekipom u kojoj su Cumberbatch, Rachael McAdams i Tilda Swinton pre svega dobio postavu koja može da unese nužnu dozu humora u ogroman broj newagey monologa, predavanja, savetovanja i sveopšrti grandstanding po kome su Marvelovi filmovi poznati ovde uglavnom biva tretiran sa ogromnom dozom ironije, a za to treba da budemo zahvalni i scenariju koji potpisuju Jon Spaihts i C. Robert Cargill zajedno sa rediteljem.

U tom smislu, humor i duh(ovitost) su ključ kroz koji su rešene i neke druge neuralgične tačke Marvelovih filmova, a pored grandstandinga to su svakako obračuni sa moćnim supernegativcima. Ovde se pojavljuje jedan od grotesknijih Dormammu, ali je način na koji ga Strange porazi izuzetno duhovit, kao da je film u toj fazi potpuno svestan svoje grotesknosti i želi da je amortizuje na najbolji mogući način.

Ipak, sve ovo ne znači da je Derrickson u potpunosti uspeo da sapne materijal kog se dohvatio i da ga je u celosti preveo na efektan filmski jezik. Brojne krutosti Marvelovog filmskog univerzuma i dalje postoje, međutim ovaj recept u načelu zaista funkcioniše. Međutim, jedan od efekata svakako jeste i to da uprkos visokom budžetu DOCTOR STRANGE ne deluje onoliko major i onoliko ambiciozno koliko bi se očekivalo od filma tog profila. Meni to ne da nije smetalo već mi je čak i prijalo jer se ispostavlja da mi u MCU ekranizacijama zapravo najviše smetaju oni gengbengovi sa CGI vanzemaljcima a toga ovde upadljivo nema. Ipak, ostavljam mogućnost da onima koji vole AVENGERSe sve ovo bude preblago.

DOCTOR STRANGE dosta referiše na Nolana. Pored origin storyja koji dominira filmom kao u BATMAN BEGINS i vrlo sličnim miljeima u kojima se origin dešava, tu su i akcione sekvence sa transformacijama realnosti koje su preslikane iz INCEPTIONa. Odavno smo elaborirali na primeru WINTER SOLDIERa koji je preslikavao akcione scene iz HEATa i TRUE LIESa kako MCU ne preza da preuzme čitava rešenja i ovde je to urađeno tehnikom "ključ u ruke". Međutim, Derricksonov film nosi i neke suštinske sličnosti sa Nolanovom dramaturgijom, pre svega u pogledu tog koncipiranja scena kao "tutoriala" kojim se pojašnjavaju propozicije pojedinih moći i okolnosti. Takav je i opšti utisak filma - vrlo nolanovski jer DOCTOR STRANGE ima nameru da publici ostavi utisak da je pametnija nego što jeste. Derrickson nije neki vizuelni genije, ali u saradnji sa DPjem Ben Davisom kog znamo iz Matthew Vaughnovog KICK-ASSa, britanskim specijalistom da napravi film da izgleda skupo, kreira solidan look filma, naravno dokle god gledaoci mogu da pređu preko konvencija oko nošenja arhaičnih kostima u modernom gradu.

DOCTOR STRANGE je film koji možda neće zadovoljiti one koji očekuju nešto AVENGERSoidno, i što se mene tiče, nije dobacio do GUARDIANSa, ali u tom opštem građenju kohezije u MCU, čini mi se da je uspeo da doda nešto svoje.

* * * / * * * *

Meni je bio prijatan na baš taj način koji opisuješ: film koji deluje "malo" ako se ignoriše raskalašna količina vizuelnih efekata, konflikt sveden na nekoliko osoba, iako se proteže kroz vreme i multiverzum, gotovo trik rešenje za poraz Dormammua i pristojan (retko epohalan) humor da izbalansira pseudospiritualni mambo džambo.

Haj point je svakako scena sa wifi pasvordom a low point što mučeno Skot Adkins nije dobio da izogovori makar jednu reč.

Pobeda nad Dormamuom je toliko "doktorhuovska" da bi me ovaj film kupio i da nista drugo u njemu ne valja. A valja, itekako.

Pogledao sam EVOLUTION Lucile Hadžihalilović. Pomalo je tužno videti kako rediteljka koja je pre desetak godina bila cutting edge autor i unutar art housea se poigravala žanrovskim stilemama danas stoji u dubokoj stagnaciji, van svih tokova, ponavljajući formulu iz svog dugometražnog debija, praveći besmislenu inverziju sa žena na muškarce, tonući u neku impotentnu grotesku, bez snage da istera bilo jasnu umetničku viziju bilo kako tako zanimljiv film.

Jedan od glavnih aspurda ovog filma jeste zapravo neverovatna neutemeljnost. Čini se kao da Lucile nema na šta da se ovde osloni jer film na svakom nivou škripi. Vizuelni domet filma je zahvaljujući budžetu i veštini saradnika na zavidnom nivou ali prizori koje Lucile stavlja na ekran su intelektualno na nivou studentskog filma, salata "lepih slika" koje ne čine nikakvu ozbiljnu celinu.

Kada bi barem sve to išlo u pravcu nekog čistog filma, nekog vizuelnog izražavanja koje ne mora nužno imati fabulaciju ni po jada, ali EVOLUTION svoje zamahe upravo usporava pokušajima da tobože ima nekakvog smisla.

I kad god u sve to pokuša da unese neki kontekst, neku simboliku, neki smisao, postaje zapanjujuće glup, pa čak i gledalac kome je baš stalo do razuma prosto poželi da film ode dalje od onoga što mu ne ide.

Harverski EVOLUTION ima sve elemente onoga što se od Lucile Hadžihalilović očekivalo. Nažalost, nema ništa od neophodnog softvera.

* 1/2 / * * * *