The Crippled Corner

[Will-O'-The-Wisp]

Undisputed 3 isporučio! I to big time. 

Čekam tvoje utiske, ali ja ga danas sigurno još jednom gledam. Filmčina i po!! 

[crippled_avenger]

Ohoho. On je na listi prioriteta. Privoljen je na disk, nevaljali kučkin sin!

[Le Samourai]

Privoleh ga i ja, ali peglaju se neki filmovi i fotke, pa ne bi trebalo... Srce hoce, ali glava govori ne.

[Le Samourai]

Undisputed 3 isporučio! I to big time. 

Undisputed 3 isporuchio i...kako se kazhe? PREporuchio!

Ovo je ubedljivo najbolji film od pochetka renesanse STV naslova, i Florentajn pokazuje da je ipak dominantan u toj grupi autora, da ne kazhem filmskom pravcu. Istina je da U3 nema divljachki dobru fotografiju Tournamenta, ali je zato karakterizacija, razvoj tenzije i, na kraju, koreografija fajtova prosto zadivljujuca. Vidi se da je budzet bio malo veci nego na U2, pa je samim time ovaj nastavak definitivno sluchaj bigger and better.

Jedina zamerka koja bi se mogla izneti na rachun ovog filma je treshast nachin na koji je na trenutke izmontiran - Isak obozhava one zum rezove gde sa shireg na krupni plan (ili obrnuto) prelazi koristeci montazhni efekat nalik zumu, shto negde funkcionishe super (vidi - makljazha u dodzou u Ninji) ali ovde preteruje sa tim gimmickom.

Ukupan utisak, pak, je sjajan. Adkins tako reprezentuje u ulozi Bojke da mi je neverovatno kako znachajno manje ubedljivo deluje u drugim ulogama (uglavnom pozitivaca). Ovaj put okruzhen zlikovcima bez  "dobrog" protagoniste kao u prethodnom delu, ostavlja se prostora za losh vs zao stil nadmetanja shto ce svakom fanu zhanrovskog filma naravno izuzetno prijati. Ovde su svi ruzhni, prljavi i zli i ne pokushava se da se od toga pobegne, ali naravnu tu ima i tih honor among thieves (u ovom sluchaju murderers) trenutaka, kao shto svaki zatvorski ili fajterski film treba i mora da ima.

[crippled_avenger]

U3 je masterpis, o njemu spremam opsežan zapis.

[crippled_avenger]

Pogledao sam CRNCE Devića i Jurića.

Kod ovog filma dosta je teško odlučiti odakle da se počne. U tom smislu počeo bih od analize rediteljskog koncepta i rezultata koji su u tom domenu postignuti.

Dević i Jurić su definitivno ciljali da snime jedan kontemplativan film koji treba da služi gledaocu kao hrana za razmišljanje i od tog domena pa i u ostalim CRNCI su itekako par ORDINARY PEOPLEu. Sam vizuelni koncept sa sirovom fotografijom, dugim kadrovima, ambijentima koji se raspadaju, znakovitom socijalističkom arhitekturom koja sada biva rekontekstualizovana kao improvizovana kasarna, pokretima kamere koji prate junake i sl. nudi dosta potencijala za odrđenu vrstu filmski pismenog izraza. U tom smislu, CRNCI su m bili interesantniji od Perišićevog ORDINARY PEOPLE.

Dević i Jurić nude mnogo više dramskog od Perišića. Perišić postavlja infantilno pitanje kako to neko može da ubija ljude i bavi se maltene isključivo njima sa minimum intervencija u bilo kom smislu dok Dević i Jurić ipak odlaze u sfere određenog dramskog konflita. U tom smislu, njihov film je pitkiji od Perišićevog, ali ako uzmemo u obzir filmocidnu koncepciju koje su se latili, Perišićev postupak deluje skrupuloznije i hrabrije. Naime, uvođenjem dramskih scena i sukoba među likovima Dević i Jurić su razvodnili svoj koncept i ostali negde na pola puta jer ni jedan ni drugi postupak nisu ispoštovali do maksimuma.

Isto važi i za senzacionalistički kraj, odnosno početak priče, u šumi kada se stvar razrešava gotovo antički, što zaista ne liči na taj koncept filma bez priče, samo sa stanjima i nekim događajima kroz koje se iskazuju likovi.

Pomalo je čudno pomenuti THE HURT LOCKER u glibu filmova kao što su ORDINARY PEOPLE i CRNCI ali zapravo Kathryn Bigelow je najdalje otišla u formulisanju te vrste filma.

Međutim, ovi esetetski problemi su samo deo mojih nevolja sa ovim naslovom. Naime, ja imam jedan krupan zanatski problem sa njim a to je što ja zapravo nisam razumeo o čemu se radi u ovom filmu. Odnosno razumeo sam šta sad ti neki likovi tu rade i delimično šta hoće, i u manjoj meri šta su njihovi problemi ali nikako nisam uspeo da sintetizujem temu filma iz toga.

Zatim, tema ratnog zločina i Glavaševih garaža je dotaknuta kroz dva i po dijaloga. Saznajemo da se nešto desilo u garaži zbog čega Ivu Gregurevića hoće da ostavi žena. Šta se tamo desilo? Mi koji smo senzibilizirani na to da su Hrvati zlikovci i uom gasu živimo već 20 ili 60 godina u zavisnosti od porodičnog bekgraunda naravno znamo šta je to. Znaju i Hrvati. Ali, recimo, da sam Englez koji nije imao iskustvo da mu Hrvati ubiju bližnjeg, mislio bih da su se Ivo i Emir švajsali u garaži i da narod priča tračeve o tome a ne da su provodili (ratne?) zločine u njoj...

Zaista taj motiv suočavanja sa zločinom je potpuno stavljen u drugi plan, ako ne i dublje.

Naravno, meni je kao nekome iz Srbije, slučaj garaže poznata priča koja se podrazumeva, i ne znam kako u Hrvatskoj odjekuje pomen garaže, odnosno da li postoji ta svest o zločinima iz Domovinskog rata u javnom diskursu, pa to možda na lokalnom trenu ima više smisla, ali meni je to, kako rekoh dato kao nešto sporedno i marginalno.

Zatim, likovi. Lažni miner, lopov koji je tu protiv svoje volje - to jst ne ratuje mu se ali bolje i to nego zatvor & dobrohotni narkoman kome je ratnog zločina preko glave i sad bi malo da bude dobar. Hm. Ne znam. Ne verujem nimalo tim junacima.

Vođa paravojne formacije sa bračnim problemima nažalost nije Tony Soprano, odnosno bio bi genrebenderski lik kada mu bračni problem ne bi bio vezan za zločine koji su tema filma već da oni postoje i inače.

Ko je Emir Hadžihafisbegović? Jel on neki starešina regularne vojske? Po filmu bi se reklo da je on Hrvat iz Bosne, a jasna je znakovitost te postavke u hrvatskim uslovima - ipak su to dani Gojka Šušaka i razonode.

Konačno, SPOILER ALERT, zašto se oni pobiju na kraju? Zato što je vođa koga ostavlja žena nesposoban vojskovođa i vodi ih u krug? Zato što je vikao na njih? Zato što je narkomanu dosadio rat?

Mislim, previše je to nedoslednosti i nejasnoća da bi CRNCI bio film koji išta više od mazohističkog iskustva za kompletiste.

No, možda grešim. Ipak, medni deluje da je ovo film koji može biti eventualno razumljiv onima koji su preživeli boravak u jedinici komandanta Ive i crnu vijetnamku čuvaju u ormanu kao lepu uspomenu.

[crippled_avenger]

Pogledao sam UNDISPUTED 3: REDEMPTION Isaaca Florentinea, ali mi je trebalo malo vremena da artikulišem utisak jer ovaj film stoji kao nova faza u razvoju DTV estetike.

Naime, ovo je film u kome je glavni junak Bojka, negativac koji postane sapatnik u drugom delu, Prvi film je bio theatrical rad u kome su se susretli Ving Rhames i Wesley Snipes u režiji Waltera Hilla. Drugi je bio sniman u Bugarskoj sa Michael Jai Whiteom kao začinom koji svemu treba da pruži viši nivo i ukus theatrical iskustva. Treći je, međutim, čista unapologetic DTV priča, bez ikakvog pokušaja da komunicira sa svetom mejnstrima, bioskopa, bilo čega. Naravno, uvek možemo reći  da je tu Čileanac Marko Zaror, koji ima izvesnu težinu u geek zajednici, ali je theatrical samo u rodnoj zemlji, i da budem iskren, nisam imao priliku da naiđem na njegove filmove, mada bih voleo da overim nešto od toga.

Dakle, čak je i J.J. Perry otišao i sada radi majore. Florentine je u izvesnom smislu regenrisao ne samo DTV već i major scenu.

Na neki način, ekipa UNDISPUTED 3 je toliko DTV da podseća na očajnike koji su protagonisti filma. Ako je ranije dakle bilo osramoćenih šampiona iz slobodnog sveta, sada su samo inmatesi unutra.

I upravo kao što inmatesi nekako najbolje funkcionišu među sobom, i razumeju se, tako i U3 ima svoju autohtonu DTV estetiku koja je potpuno pročišćena.

Nesumnjivo je da klasikke akcionog žanra čine filmovi koji su bili genrebenderi koji su na ovaj ili onaj način umeli da obogate idiome, međutim, vremenom, akcioni film je postao kao i horor opterećen svim onim domenima koje je u njemu prepoznala teorija i u strukturalnom smislu, akcioni film je počeo da se degeneriše.

U3 je u tom smislu potpuno čist. Svakako da publici sklonoj mejnstrim akciji deluje glupo, nedorađeno i rudimentarno, a poznavaoci filmskog zanata bi mogli imati primedbe na to što se u filmu optika praktično i ne koristi ili ako je i ima to su neki groteskni široki objektivi, montaža je prepuna jeftinih trikova i sl.

Međutim, ovaj film jedan drugi adut a to je vraćanje prljavštine akcionom filmu i udaljavanje ovog žanra od multipleksa i industrije. Florentine u izvesnom smislu radi isto ono što i Chabrol u art-house filma, bez obaziranja na potrebe mejnstrim publike za zaokruženim filmom eksperimentiše u onim domenima u kojima je on najjači, i ja tako i gledam na ovaj film.

U tom smislu, nije važno da li Florentine to radi svesno ili zato što ne zna bolje, ali on je uspeo da izgradi jedan potpuno samosvojan i autohton koncept akcionog filma u kome je dosledan i nema koketiranja sa mejnstrimom.

S jedne strane, njegov adut su borbe. Dok je J.J. Perry bio tu, bilo je više wireworka, sada je tu Latrell Stovall - za kog se čini da će uskoro otići iz DTVa takođe - koji je suprotan J.J.u i mnogo više je na liniji čistog MMA sa malo enhancementa. Florentine usotalom već dosta koristi usporavanja i ubrzavanja da bi akcentovao udarce i poteze tako da su oni kompatibilni.

Činjenica da su junaci u ringu, u bokserskim gaćama čini da se stvar radi bez previše rigginga, sa dosta otvorenim kartama i to sve poteze čini još impresivnijim. Iako ima nekih koji se ne slažu, ja mislim da je Scott Adkins skoro sasvim kompletirana akciona zvezda kojoj fali jedan segment a to je signature način borbe. Međutim, U3 svakako nije film u kome se to može postići jer je sam stil akcije vrlo direktan.

Drugi aspekt u kome je Florentine jak je postavka jednostavnih badassova koji funkcionišu a u Scottu Adkinsu koji je njegovo svojevrsno otkriće je našao glumca koji to odlično kanališe. Bojka je uspeo da izraste od jednog izvorno disposable lika polu-mistke ličnosti koja u freeze-frameu zaključuje film. To samo naizgled deluje lako, ali u suštini potrebno je tu itekako ozbiljno glumačko i rediteljsko vođenje.

Raniji DTV naslovi su uvek imali tendenciju da imitiraju A-naslove i da budu neka vrsta jeftinije kopije tih filmova. avi lerner i cela post-Cannon ekipa bili su pioniri tog postupka i u mnogim svojim naslovima su pravili razne kombinacije kako bi po postigli. Od tih varijanti najbolje su se ispostavile one sa početka dvehiljaditih kada su doveli HK majstore da rade Seagala i Van Dammea te su tom prilikom nastali njihovi ponajbolji filmovi poput REPLICANTa, IN HELL ili BELLY OF THE BEAST.

Ipak, u istorijskom smislu, smatram da je Florentineov rad ne samo značajniji već da je u izvesnom smislu već i prepoznat jer je on uspeo da baveći se jednom ovako ekskluzivonom formom koja ne podilazi trendovima ili preovlađujućim kriterijumima izgradi ime i vlastitu poetiku. Vremenom, nisu samo Will-O'-The-Wisp i Vern poznavaoci Florentiena već i mnogi drugi.

Ono što je u političkom smislu najzanimljivije jeste ko je zapravo publika ovog reditelja i ove vrste filma izvan svojevrsne grupe filmskih intelektualaca? To je ono što je meni interesantno. Na koji način danas Florentine komunicira sa ovim filmom na terenu, na ulicama a aduta za ulicu ima jer kod njega uvek igraju martial artisti sa street credom.

U tom smislu, ovaj film pored Scott Adkinsa ima jedan specifičan hook za kotivisanje publike a to je Marko Zaror koji barem u Čileu ima težinu na terenu a logično je očekivati da je bitan u celoj Južnoj Americi. Ako tome dodamo da je reditelj Izraelac, glavni glumac Britanac a setovi su u Bugarskoj, U3 iz amerike dobija samo originalni predložak i distributivnu mrežu koju treba da nahrani. U izvesnom smislu dakle ovo je neamerički žanrovski film koji se obraća intelektualcima, marginalcima i Južnoamerikancima. Skoro kao Žižek...

[Will-O'-The-Wisp]

Pogledao sam UNDISPUTED 3: REDEMPTION Isaaca Florentinea, ali mi je trebalo malo vremena da artikulišem utisak jer ovaj film stoji kao nova faza u razvoju DTV estetike.

Treći je, međutim, čista unapologetic DTV priča, bez ikakvog pokušaja da komunicira sa svetom mejnstrima, bioskopa, bilo čega.

Florentine je u izvesnom smislu regenrisao ne samo DTV već i major scenu.

I upravo kao što inmatesi nekako najbolje funkcionišu među sobom, i razumeju se, tako i U3 ima svoju autohtonu DTV estetiku koja je potpuno pročišćena.

U3 je u tom smislu potpuno čist. Svakako da publici sklonoj mejnstrim akciji deluje glupo, nedorađeno i rudimentarno, a poznavaoci filmskog zanata bi mogli imati primedbe na to što se u filmu optika praktično i ne koristi ili ako je i ima to su neki groteskni široki objektivi, montaža je prepuna jeftinih trikova i sl.

U tom smislu, nije važno da li Florentine to radi svesno ili zato što ne zna bolje, ali on je uspeo da izgradi jedan potpuno samosvojan i autohton koncept akcionog filma u kome je dosledan i nema koketiranja sa mejnstrimom.

U izvesnom smislu dakle ovo je neamerički žanrovski film koji se obraća intelektualcima, marginalcima i Južnoamerikancima. Skoro kao Žižek...

Kripl, hoćeš da kažeš da sada možemo pobjednički da obznanimo da je DTV film napravio neophodni pomak, esencijalnu transformaciju od klase po sebi u klasu za sebe?  

[crippled_avenger]

Apsolutno. Mislim da je zrelo da se kaže tako nešto.

[crippled_avenger]

Filmed in London and Washington by Kennedy/Marshall Prods. and Rainmark Films in association with BBC Films and presented by HBO Films. Executive producers, Kathleen Kennedy, Frank Marshall, Andrew Harries, Christine Langan, Peter Morgan; producers, Frank Doelger, Tracey Scoffield, Ann Wingate; director, Richard Loncraine; writer, Morgan; camera, Barry Ackroyd;

Tony Blair - Michael Sheen
Bill Clinton - Dennis Quaid
Hillary Rodham Clinton - Hope Davis
Cherie Blair - Helen McCrory

At the heart of "The Special Relationship" is a political "crush," as Tony Blair's wife, Cherie, puts it -- one that takes a roundabout path to staining the reputation of British Prime Minister Blair. The third in writer Peter Morgan's Blair trilogy starring Michael Sheen (the others being HBO's "The Deal" and the theatrically released "The Queen"), this latest movie proves an undistinguished addition that's something less than the sum of its parts, despite showily casting Bill and Hillary Clinton, played by Dennis Quaid and Hope Davis, as key supporting players in Blair's education.

Beginning in 1992, Blair is introduced being briefed by Clinton's advisers on how to repackage liberalism in a new, more voter-friendly formula. Blair is instantly smitten, especially when President Clinton agrees to meet with him in 1996 prior to the British elections, not-so-subtly signaling to the world that he thinks Blair is going to win.

Blair's wife, Cherie (Helen McCrory), is amused by Blair's infatuation with Clinton, suggesting they are very much alike "minus the tarty girlfriends." It's a prescient notion, especially since the Monica Lewinsky scandal is about to erupt and largely consume Clinton's presidency, at which point Blair essentially eclipses him -- taking the lead in pressing for military intervention in Kosovo on humanitarian grounds, while his American counterpart wrestles with domestic limitations.

Sheen is so accomplished as Blair by now that "The Special Relationship" certainly merits affording it the 90-some-odd minutes, but working from Morgan's script, director Richard Loncraine's movie is straightjacketed by its episodic nature. And while Quaid and Davis are made up to look like their real-life characters and have the cadence of their voices down -- her Hillary, down to the hearty laugh, is uncannily accurate -- they only seldom get under the skin, emerging as gifted impressions but little else.

Morgan seems to recognize as much, trying to bridge the intimacy gap by frequently showing the couples engaging in private chats in unguarded settings -- Blair is in the bath at one point, for example, and in bed in another. All told, though, it's a rather cheap way of fostering a sense of fly-on-the-wall access that, in the case of the Clintons, never really approaches genuine insight.

Indeed, the decidedly British nature of the project makes the Clintons only significant in their influence on Blair -- a fact that becomes eminently clear in Clinton and Blair's final meeting and the closing-credit sequence anticipating how the next U.S. president, George W. Bush, will help squander Blair's popularity.

For all that, while the relationship depicted between these world leaders is kind of special, as for the movie itself? Not so much.

Production designer, Maria Djurkovic; editor, Melanie Oliver; music, Alexandre Desplat; casting, Nina Gold. RUNNING TIME: 94 MIN.

[crippled_avenger]

Pogledao sam LA HORDE Yannick Dahana i Benjamina Rochera. Ovaj high concept zombie akcijaš je dinamična moderna parafraza Manoogianovog klasika ENEMY TERRITORY samo sa zombijima gde se u borbi protiv podivljalih, brzih & snažnih zombija udružuju odmetnuti panduri i kriminalac koga su došli da ubiju iz osvete a ulogu Jan Michael Vincenta iz ENEMY TERRITORYja preuzima svojevrsni veteran iz Vijetnama, matorac koji je učestvopvao u francuskim ratovima u Indokini među kojima je i čuvena bitka Dien Bien Phu. Ne znam da li je Yves Pignot koji igra veterana imao neko iskustvo kao glumac u filmovima o ratu u Indokini, odnosno da li izbor njega za tu ulogu ima neku naročitu znakovitost.

Kako god bilo u borbi protiv zombija ujedinjuju se crnci banditi, njihov beli saborac i policajci a rasisitičku predrasudu srušenu pred zombijima brani lik veterana. U Francuskoj su takođe nastali housing projects slični američkim a afroamerička subkultura je tu preuzela ulogu agensa tako da paradoksalno ENEMY TERRITORY kao koncept danas možda i više pije vodu u Francuskoj nego u Americi.

Dahan i Rocher su u ovom filmu nažalost ispustili priliku da naprave dublju studiju društvenih okolnosti u odnosu na žanr. U izvesnom smislu i same društvene okolnosti, kao recimo sličnost pariskih naselja getu iz američkih filmova gurnula ih je ka svojevrsnoj generičnosti a matori veteran iz Indokine (u bukvalnom smislu francuskog Vijetnama) ispušten je u pravcu energičnog comic reliefa.

Na nivou egzekucije, ono što im se mora priznati jeste da vladaju flashinessom u smislu inscenacije i da su akcije sa zombijama mahom vrlo atraktibvno realizovane sa odličnim i raskošnim makeupom i krvoprolićem, interesantnim pokretima kamere i montažnim rešenjima, kao i sa nekim efektima koji su svojstveni stop-motion animaciji. U tom smislu, LA HORDE uglavnom ne donosi neku izgrađenu režiju u smislu generisanja suspensea ali svakako donosi mnogo raznih raspojasanih atrakcija od kojih subjektivni planovi veterana sa mitraljezom kojim kosi zombije moram priznati evociraju ikatarzične momente iz igranja pucačkih igara.

Specijalni efekti kojima se ilustruje apokalipsa koja zahvata čitav grad su povremeno zanimljivo koncipirani kroz odsjaje i sl. a ponekad se vidi neubedljiv greenscreen rad i CGI. Ipak, to ne ispada previše iz nekog standarda evropskog filma.

LA HORDE je međutim u svakoj deonici nepretenciozan film u kome se svakako više moglo uraditi na motivaciji likova ali između neke nevešte half-cocked psihologizacije koja ko zna kako bi ispala i ovako dinamičnog devil may care pristupa, imajući u vidu da su reditelji debitanti, biram ovo drugo.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Carlos (2010)

Director: Olivier Assayas
3

Time Out rating
Average user rating
No reviews
Movie review

From Time Out Online
Reviewed at the 2010 Cannes Film Festival

Rumour has it that Thierry Frémaux wanted to include Olivier Assayas' five-hours-plus account of Carlos the Jackal's activities from the mid-'70s until his death in competition at this year's Cannes, but was overruled because the film was made for French TV channel Canal +. It ended up receiving a special out-of-competition screening, but judging by the rapturous reception it received, it's perhaps a pity Frémaux didn't get his way.

Certainly, the film doesn't feel anything like television. It's shot in Scope, boasts the fleet way with narrative, camera movement and cutting that are characteristic of Assayas at his best and has a sense of scale, depth and seriousness of purpose that is esssentially cinematic. The closest comparison, I suppose, would be Soderbergh's 'Che'; though Assayas' film is formally more conventional, it displays a similar interest both in providing plenty of historical detail and in exploring certain ideological issues. That said, it's more of a straightforward character study than Soderbergh's examination of the revolutionary process, and in that respect it benefits from a superb performance from Edgar Ramírez in the title role.

He receives strong support from the rest of the cast, and there is no denying that 'Carlos' is a very impressive achievement. It's just a pity that the third and final part runs out of steam a little; having combined intelligent political discussion with some gripping action sequences during the first three and a half hours, Assayas finds himself constrained by history itself, as the last act becomes a matter of Carlos simply moving from hiding place to hiding place until his inevitable capture.

[crippled_avenger]

Pogledao sam REYKJAVIK WHALE WATCHING MASSACRE Julius Kempa. To je jedan od retkih islandskih horora, ali svakako da sam imao prilična očekivanja iz nekoliko razloga. Pre svega, islandska kinematografija je vrlo razvijena i ima sjajne resurse, a izbacila je i nekoliko internacionalno priznatih autora dok je s druge strane ovaj projekat po imenima na špici više koncipiran kao art film nego kao exploitation. Uostalom scenarista filma je Sjon koji je pisao pesme za Bjork a među producentima su veliki finski igrač Markus Selin koji je lansirao Renny Harlina i Mike Downey koji je usual suspect na mnogim ex-jugoslovenskim produkcijama.

Ono što je u osnovi bila Sjonova ideja jeste da napravi islandski rimejk odnosno aproprijaciju TEXAS CHAINSAW MASSACREu na temu sukoba sofisticiranih stranaca koji dolaze da gledaju kitove i starih islanđana nostalgičnih za vremenom kada su bili Vikinzi i lovili morske nemani, i naravno dobro podgrejanih inbreedingom.

Ipak, kada se ta ideja sprovela u delo sve se pretvorilo u rutinski slasher koji nema ni trunku zaumne atmosfere TCMa ali zato ima izvanrednu tehničku realizaciju i monumentalne islandske lokacije koje mu stvarno daju izvanredan production value. Ta tehnička realizacija i ambicija se retko viđaju u hororu, naročito u hororu ovog TCM podžanra, i na tom nivou MASSACRE vredi pogledati.

Prosto je neverovatno kako su se ambicije i dometi pomešali na tako čudan način u ovom filmu i koliko je zaista sjajnih resursa pa i zanatske veštine uloženo u nešto tako besmisleno.

* * / * * * *

[Franz Xaver von Baader]

na temu sukoba sofisticiranih stranaca koji dolaze da gledaju kitove i starih islanđana nostalgičnih za vremenom kada su bili Vikinzi i lovili morske nemani

...nešto tako besmisleno

ponekad stvarno ne shvaćam tvoje stavove. gdje je pošlo ukrivo u tvojoj kognitivnoj mapi, pitam se tad.
ajde ono forsiranje nerazumijevanja Crnaca, to se može promatrati u auri nekog revanšizma (makar mi je skroz nečuveno kada inzistiraš da je nerazumljivo i lakonski se pitaš "zašto se oni pobiju na kraju?", KADA je to tako evidentno iskazano kroz film)

ali ovo etiketiranje besmislenošću
ha zez, jedno besmisleno si prikeljio sceni "s autom" iz Crnaca; drugo besmisleno ovako dovitljivoj radnji
stvarno ne vidim besmislenosti ni u jednoj od tih

ovako kako si formulirao radnju, ekspresno si me zainteresirao za film; obično ne gledam tu vrstu filmova, makar s vremena na vrijeme znam si priuštiti, no ovaj ciklus rednecki vs građani mi je baš po guštu
besmisleno. kako?
pa vrlo je smislena ideja napetost između prirodnog i kulturnog.

[crippled_avenger]

Pazi, nije ideja besmislena. Ideja je u teoriji sjajna ali nije sprovedena u konsekventno delo, a ja nisam imao snage da sad ulazim u neku detaljniju eksplikaciju pošto me je film iznervirao.

Teorijska postavka je čitljiva ali nije efektno sprovedena samim tim nema kapacitet da komunicira sa publikom.

Aproprijacija TCM kao koncepta je jasna. Međutim, TCM je bio film koji je u estetskom smislu bio left-field, koji je već unutar rediteljskog postupka sugerisao da je više od horora, da je to u suštini politički film. Ovaj film ima zanatski vešt ali suštinski sterilan rediteljski postupak koji stavlja nedovoljan akcenat na sve one segmente u kojima ovaj film planira da prevaziđe žanr. I na kraju se pretvara u žanrovski korektan excercise koji ideološki potencijal svodi na grotesku.

A ideološki potencijal je sjajan. Prvo imamo taj suštinski sukob, dakle ljudi koji su nekada lovili kitove sada love ljude koji vole kitove i prolaze nekažnjeno. To je sjajno kad ti ja prepričam, ali iz filma se ta teza čita kao površan detalj koji samo motiviše carnage.

Zatim motiv inbreedinga, jako bitan na Islandu, čiji je genetski pool vrlo oskudan i uopšte cela genetaska priča je tamo poznata, ali ovde je to dato kao natuknica koja više liči na bezvezan rip-off iz američkog filma.

Dakle, nešto što je imalo potencijal da bude višeslojno na kraju je svedeno na nivo apliciranja detalja u jednoj suštinski sterilnoj i ispraznoj celini.

Čak i parafraza finala Romerovog NIGHT OF THE LIVING DEAD koje je toliko nabijeno značenjem u izvorniku, ovde nema nikakvu dubinu.

[crippled_avenger]

Pogledao sam YOUTH IN REVOLT Miguela Artete, jedan iz kanonske faze Michael Cerinih filmova o DušManu, s tim što je ovoga puta DušMan zarobljen u indie pomalo left-field postavci u kojoj je coming-of-age obogaćen nešto bizarnijim, često intelektualističkim humorom i formalnim zahvatima kao što su cepanje ličnosti i animacija.

Ceri se mora priznati da iako se drži već oprobane formule kad je reč o njegovoj screen personi i to radi zaista perfektno, istovrmeno zaista pokušava da je smesti u maksimalno raznovrstan asortiman različitih filmova i lično se nadam da će SCOTT PILGRIM biti krunsko delo tog talasa, i da će onda Cera naći način kako da produži dalje.

No, dok je još uvek u DušMan modeu, projekti kao YOUTH IN REVOLT su way to go jer se u njima ono što je kad je reč o Ceri već savladano i apsolvirano zaista plasira na svežiji način.

Ono što je najveći uspeh Artetinog filma i Nashove adaptacije C.D. Payneovog romana je to što humor koji očigledno dolazi iz knjige zaista uspeva da funkcioniše i u filmu. Replike bazirane na usiljenom i često deplasiranom korišćenju literarnosti u izražavanju koje su mogle biti klopka za glumce, palirane su virtuozno i pokazuju da takav vid pisanja nije dead end ako postoji ekipa koja je dovoljno kompetentna da to lepo plasira. U tom smislu, YOUTH IN REVOLT je film iz koga filmmakeri mogu dosta da nauče.

Ovo svakako nije veliki film, ali je sasvim odgovarajući za one koje ova vrsta filmmakinga zanima.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Trejler za CARLOSa Olivier Assayasa

[crippled_avenger]

NIKE WRITE THE FUTURE - FULL LENGTH VERSION

[crippled_avenger]

E ovo je već genijalan link

http://www.nk-news.net/extras/insult_generator.php

[Franz Xaver von Baader]

pa jel vrijedi pogledati taj islandski masakr?
ima li u filmu BAŠ TE radnje na način kako si je formulirao: starosjedioci maltretiraju pridošlice? jel to razvidno iz radnje?
makar kažeš da ima krasne prirode, lijepih scena - sviđa mi se i to

[crippled_avenger]

Pa pogledaj, ja sam filmski radnik, jako mi je teško da kažem da neki film ne treba pogledati.

[crippled_avenger]

Morning Glory - Trailer

[Le Samourai]

Rodzer Michel i Dzef Goldblum na istom projektu! It must be a dream...

[Tex Murphy]

Rodžer "Notting Hill" Mičel? Da, to će nesumnjivo da bude REMEK-DJELO.

[Le Samourai]

Ne, nego Rodzer "Changin Lanes + Venus" Michel.

[crippled_avenger]

Roger Michell je jedan od najpismenijih reditelja koji trenutno rade. ENDURING LOVE je film koji pleni rediteljskim postupkom na svim nivoima, a u vizuelnom smislu je besprekoran. Isto važi i za njegove povratničke brit naslove VENUS i MOTHER. Zanimljivo je da je posle CHANGING LANES, koji uopšte nije loše prošao, Michell NAPUŠTA Holivud kako bi radio izazovnije stvari. Dakle, nisu njega flopovi oterali nego je sam tako hteo, premda je imao i nešto zdravstvenih problema. Bio je nadomak povratku u Holivud sa Bondom za koga ga je pimpova Daniel Craig ali je na kraju odbio obsceni payday koji mu je nuđen za taj posao iako je isprva bio attachovan.

U tom smislu, MORNING GLORY je itekako u nekom trenutku morao imati neki smisao čim se Michell opredelio da mu to bude novi američki film...

[Le Samourai]

Roger Michell je jedan od najpismenijih reditelja koji trenutno rade.

Slazhem se u potpunosti.

[zakk]

Evo lepe vesti, Stoya je prvo proglašena za komandira, a posle i za sveticu

[crippled_avenger]

Žika i ja smo danas komisijski pogledali film NJIH DVOJICA Žorža Skrigina iz 1955. godine, snimljen po scenariju Stoleta jankovića, ratnog veterana koji će kasnije postati u partijskom smislu najviše pozicionirani filmski radnik u SFRJ.

Skrigin je snimio film u tzv. prvoj fazi partizanskog filma dakle u periodu kada su iskustva iz rata još uvek bila sveža i taj period se odlikuje filmovima koji se vrlo studiozno bave ratnim dešavanjima, nude ozbiljnu motivaciju likova kako među komunistima, tako i među kolaboracionistima i iako na kraju, kad je reč o poenti uglavnom bivaju propagandistički i crni-beli, nisu takvi u karakterizaciji. Moglo bi se reći da je u tom periodu sećanje na rat još uvek bilo dovoljno snažno da se nije moglo olako pojednostaviti u filmovima.

NJIH DVOJICA je film koji govori o dvojici komšija na selu u Mačvi oko kog operacije vode partizani, četnici i Nemci. Posle jednog krvavog obračuna, seljak čiji je sin u partizanima preuzima brigu o jednom ranjenom isnovljenom saborcu. Komšija to saznaje i počinje da misli kako će taj gest dovesti odmazdu četnika i Nemaca ptoriv svih njih...

Kao u ideologiji, i u dramaturgiji, socijalizam je preferirao dijalektiku kao polazište, dolaženje do zaključaka kroz sučeljavanje i sl. I u ovom filmu mi imamo priču koja govori o ljudima koji biraju između četnika i partizana, ratovanja i prikrivanja, patriotizma i ličnog interesa i sl.

Međutim, kada imamo film u kom su četnici na taj način karikirani kao ovde onda ceo potencijalno egzistencijalistički koncept priče pada u vodu pred vrlo direktnim esencijalizovanjem osobina jedne grupe junaka.

S druge strane, kao što je dijalektika ovog filma zapravo formalna, tako ni njegova filmska egzekucije nije naročito reprezentativna. Skrigin je svakako u tom periodu bio reditelj sa određenim iskustvom i ovaj film nije zanatski sporan ali isto tako u tom periodu već postoje reditelji sa upečatljivijim rukopisom.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

Kunac i ja smo danas komisijski pogledali DRUŠTVENU IGRU Srđana Karanovića. Reč je o jednom vrlo interesantnom art-house filmu sa vrlo radikalnim pristupom češkim i novotalasovskim tradicijama poigravanja sa konvencijama pripovedanja. U njemu, Karanović meša češku sklonost ka jednostavnim pričama i narturščicima u njima sa novotalasovskom samosvešću o odnosu na sam medijum u najmanje dve ravni - u samoj formi i u aproprijaciji gledalačkog iskustva i njenog uključivanja u sam film.

High concept filma je sledeći - napravljen je javni konkurs na kome su se ljudi koji nisu glumci javili sa fotografijama, pismima o sebi i vizijama u kakvom bi filmu voleli da igraju. Karanović je to potom uklopio u jedan narativ koji je relativno konzistentan, vrlo teatralan ali sa niziom nesumnjivo lucidnih rešenja na nivou mizanscena. I zaista kada se gleda ovaj film, poprilično je jasno da je Điđa bio prilično ozbiljan vizionar u svoje vreme.

Ono štomeđutim ovaj film odvaja od statusa apsolutnog klasika i približava ga nemalom statusu izuzetno značajnog filma jeste to što mnoga rešenja ipak ostavljaju utisak hermetičnosti dočim su svi veliki klasici ipak i komunikativni barem na jednoj ravni.

Ipak, DRUŠTVENA IGRA svakako spada među najinventivnije filmove koje je proizvela naša kinematografija i u izvesnom smislu preuzimajući nešto što je već počeo Žilnik vodi sve još jedan korak dalje.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Forget Stallone and Schwarzenegger. This year's Cannes market unleashed a tsunami of action movies starring 21st Century tough guys like Gerard Butler, Jason Statham and Clive Owen.

The Cannes market this year had a serious injection of testosterone, namely in the shape of rugged male stars Gerard Butler, Matthew McConaughey, Clive Owen and Jason Statham. Every other project coming into Screen's busy news desk during the market featured one of these four gents.

Butler has long been an independent favourite in movies like Gamer and Law Abiding Citizen, and this market he was being touted in Lionsgate's Machine Gun Preacher in which he plays a former Hells Angel who sets up a mercenary army to rescue children from African war zones.

McConaughey, who has been a fixture in studio romcoms and action movies for some years, was back on the indie buyer radar in both Lakeshore's The Lincoln Lawyer playing an LA defence attorney on the case of a lifetime and in Inferno's Line Of Fire as a cop who takes on the Mafia and his colleagues to save his family.

Owen was the key selling point in action thriller Medallion as a bank robber whose daughter is kidnapped by a former accomplice. Parlay Films was selling. Owen is also the headliner in Nu Image/Millenium's Trust as a man seeking revenge on the internet predator who assaulted his daughter, and he is teamed with Statham in The Killer Elite, another action thriller about a group of Black Ops agents tracking down a rogue group of SAS assassins. Inferno was selling.

In addition to The Killer Elite, Jason Statham is the lead in IM Global's Safe – you guessed it, an action thriller – in which he will play a former elite agent who falls foul of the Triads, Russian mafia and corrupt New York authorities when he finds a safe-cracking combination. Statham, of course, is a market stalwart after the Transporter and Crank films, War, The Bank Job and The Expendables.

The independent financing world was also home this Cannes to Dwayne Johnson (in IM Global's Protection), Bruce Willis and Jamie Foxx (in Nu Image/Millenium's Kane & Lynch) and the ubiquitous Nicolas Cage whose latest portfolio of action projects included Drive Angry (Nu Image/Millenium) and The Hungry Rabbit Jumps (Endgame).

It feels like 1988 when the market was dominated by high octane action thrillers featuring larger-than-life bruisers such as Schwarzenegger, Stallone, Van Damme and Lundgren and companies like Carolco and Cannon cannily exploited the ancillary market hunger for action.

If the action stars these days are more grizzled and less obviously musclebound, that is a sign of the times and audience desire to see more realistically vulnerable characters. But the message in the market is clear – old style action pics revolving around pursuit and/or revenge are the order of the day. After all, what was global box office hit Taken but an old-fashioned shoot em up revenge story built around an unlikely action star in Liam Neeson?

Of course, action and name actors like Butler, McConaughey, Owen and Statham are reliable performers in today's fragile marketplace which is demanding sure bets over dangerous over-priced arthouse projects. Hard-nosed action tends to have a long life on DVD and TV, appeals to the key teenage boy demographic as well as adults and has the potential to develop into tasty franchises, whereas comedy or drama often don't work for foreign distributors. Put those same actors into comedy and the results are far less consistent than in thrillers. Drama meanwhile is a dirty word these days.

This influx of guy movies doesn't bode well for artistically ambitious film-making in the international sales arena, nor for films targeted at or starring women. Having said that, one woman action machine Angelina Jolie is carrying the female action torch. The billboard for her Sony summer movie Salt – which was originally designed as a vehicle for Tom Cruise – perched majestically atop the Carlton Hotel in Cannes this year indicating that Jolie is once more challenging us to buy a female action hero, a feat she nimbly pulled off in Tomb Raider in 2001 and Wanted in 2008. Knowing Jolie, she could very well succeed, but in the reactionary independent market, these days it's very much a man's game.

[shrike]

and he is teamed with Statham in The Killer Elite, another action thriller about a group of Black Ops agents tracking down a rogue group of SAS assassins.

Da nije ovo rimejk istoimenog Pekinpoovog filma?

[crippled_avenger]

Nažalost nije. Ovo je po romanu jednog britanskog avanturiste i aristokrate.

[crippled_avenger]

Pogledao sam VALHALLA RISING Nicolas Winding Refna. To je pravi primer heavy metal filmmakinga nove generacije. Winding Refn i Mikkelsen kao i svaki pravi metalci su pre svega šljakeri i znaju da svaki dinar mora da se zaradi. Otud je VALHALLA RISING film koji je pretenciozan na apsolutnim svim zamislivim nivoima izraza. To je film ĆUTANJA u kome junaci ĆUTE za sve pare. Ćute iz sve snage, ćute naglas, reklo bi se, a progovaraju samo onda kada treba da kažu neku važnu metaforu na engleskom, obično u pauzama meditacije ili dosta agresivnog nasilja koje provode jedni nad drugima. Potpuno je u duhu heavy metala da govore na engleskom. Uostalom nema dobrog Viking metala koji nije malo preveo drevne misli, priče o junacima i bogovima na savremeni engleski jezik.

Gde to rade? To rade u surovoj škotskoj planini nad kojom huči vetar i nadvija se magla naravno. Surova klima nadvija se nad ove ćutljive i surove ljude koji drže Madsa Mikkelsena na povocu i gnušaju se nad hrišćanima u pauzama masakra među sobom.

Kako to rade? To rade ćuteći, ponekad u slow motionu koji estetizuje nasilje i fetišizuje poziciju ovih surovih skromnih težaka u najboljoj tradiciji heavy metal spota s početka devedesetih.

Kao i svaki dobar heavy metal album o Vikinzima, VALHALLA RISING je podeljen na poglavlja, da bi ličio na knjigu. Da bi bio više od filma, kao što su albumi o Vikinzima više od albuma. Knjigu bardova sa kojima je Refn u dosluhu dok Burzum ne izađe sa mardelja. Naslovi poglavlju su kul. Ima poglavlje "Silent Warrior", to je dobar naslov za jednu mid-tempo numeru. Ima poglavlje "Hell". To je centerpiece.

Mads Mikkelsen je kul ali na jedan osobito kul način. On je kul među onima koji su kul. On dolazi zato što mora da dođe. Nijedan poglavica ga nije držao duže od pet godina. On dolazi da sa svim završi. On je rođen kao vihor... Ne pardon. On dolazi zato što mora da dođe. On je najćutljiviji i pod najambicioznijim je make-upom. On ima scene u kojima roni i u kojima sanja snove koji se boje u crveno. Kada mu stari hrišćanin kaže da se bol nalazi u duši, Mads ga značajno pogleda. Verovatno zato što on dolazi iz pakla.

Mads je prijatelj sa dečakom. Dečakom koji manje ćuti. To je katolički koncept koji se javlja među Vikinzima i na kraju dovodi do toga da oni postanu hrišćani. Na svu sreću, ipak dečaka nije mrzelo i da posreduje između Madsa i ljudi koje susreću u nizu iznenađujuće konvencionalno dramskih scena za ovu vrstu pretencioznog pokušaja povratka "čistom filmu".

U stvari povratak "čistom filmu" je možda i najmanje postignut u ovom filmu jer su dramske scene bazirane na upadljivo pozorišnom mizanscenu iz domena "dođe, stane, priča" pristupa režiji, kao da još nismo došli do "hodaju & glume" stadijuma. A replike su kako rekoh, bogate metaforama, iz perioda ranog kopirajtinga vikinške i hrišćanske mitologije. Pošto su ovo junaci koji ne govore mnogo, osim kada se nađu u situaciji iz SINOVACA na brodu zalutalom u magli, oni sve vreme diskutuju o samoj suštini života, religije, sudbine, bola, prokletstva i sl. Među njima nema small talka, samo suva ezoterija, tajne bolne i neizrecive.

Sound design je toliko prenaglašen da gura film u pravcu parodije. Udarci koji označavju smene scena u totalima oblačnih planina, zatim zvuci vađenja mačeva i krckanja kostiju su ridikulozni. Isto važi i za muziku koja se dosta dugo uzdržava od toga bude išta manje od ultrapretenciozna, droneasta ali kad pri kraju zatreba itekako ume da pumpa ritam sekcija.

Montažna sekvenca u svakako najpretencioznijem poglavlju "Hell" - u kome saznajemo prvo jednu veliku istinu a to je da je Amerika bila jedna najobičnija livada dok su vikinzi jeli viljuškama, u stvari ne, nisu jeli viljuškama, ali su držali Madsa na povocu što je jedna progresivna SM praksa, danas sigurno prisutna i legalizovana u vikinšlim zemljama - sadrži paralelnu montažu Madsa koji slaže kamenje, dečaka koji kontemplativno luta po blatu i sodomije između dva ratna druga dok ostali okolo puze. Da li ovo je kraj o kom je mama pričala Đuletu? Ili samo pokušaj fontritizacije filma kako ne bi previše bio melgibsoidan?

Kako protumačiti ovaj film? Možda je Mads u stvari inkarnacija Odina. Možda je sve ovo samo FRP koji igra grupa naših savremenika koji se izvitoperio u pravo nasilje. Sudeći po vukojebini u kojoj se junaci kreću, oni su tu lako mogli da dođu samo da bi na miru pogasili svoje SonY Ericssone - jer pravi Vikinzi ne furaju iPhone - i malo ćutali uz usputne izlive nasilja i druženje sa dečacima. Da se film završi kadrom u kome svi ustaju i odlaze da sednu u svoje džipove, ne bi uopšte pokvarilo ugođaj.

Inaće, Vikinge više mori žeđ nego glad. Refn stalno insistira na vodi kao problemu i to ne samo tokom lutanja na brodu.

Ne sporim da ova vrsta pustolovine, spoja maksimalne pretenzije i potpune budalaštine, nekome može biti zanimljiva. Čak mislim da je ovo povratak u kakav-takav smislen vid filmmakinga za Refna posle trećerazredne kopije CHOPPERa i McVICARa poznate pod naslovom BRONSON. U izvesnom smislu razumem i diskusiju o značenjima ovog filma jer verovatno i Burzumovi albumi podstiču na diskusiju među fanovima. Ako u ovakvom filmu međutim uzmemo enigmatičan kraj kao primer znakovitosti, nikada ne treba odbaciti mogućnost da ga Refn nije ovako završio zato što nije umeo bolje.

Ipak, samo bih molio da ne smetnemo s uma da je ovo ipak jedna detinjasta trećerazredna kempizacija vikinškog miljea, sa pomalo šarmantnog nasilja i mladalačkog nihilizma, plitke filozofije koja nije previše originalna, i sve to ima svoju publiku ali na duže staze ne može se smatrati naročito vrednim. U suštini, VALHALLA RISING je kao 300 za onu decu koja su suviše pretenciozna da im se Snyderov film dopadne.

Kao i svaki dobar heavy metal album i VALHALLA RISING ima jedan adut koji mu se ne može osporiti. Winding Refn pokazuje hvale vrednu istrajnost i ubeđenje dok nam prikazuje nešto što je u suštini potpuno besmisleno i sasvim je sigurno da i deo tog ličnog ubeđenja doprinosi harizmi ovog filma. U tom smislu, nisam bio nešto naročito iziritiran ovim filmom jer kad već imamo ORDINARY PEOPLE o Srbima i CRNCE o Hrvatima red je da se snimi jedan takav i o Vikinzima. Nažalost, Refn je u odnosu na Perišića i Devića & Juriča najmanje radikalan u formalnom smislu i paradoksalno uprkos toj sveobuhvatnoj Refnovoj pretenziji, VALHALLA RISING ostaje na pola puta između Europe i Sigur Ros, delom i zbog brojnih produkcionih ustupaka (najpre engleskog jezika koji je presavremen).

[crippled_avenger]

Pogledao sam THE GHOST WRITER Romana Polanskog koji je realizovao po scenariju samog Harrisa. Čitao sam i roman i već sam pisao o njemu kako sam prilično nezadovoljan. Naime, Harrisov roman izgleda kao da je pisan da bi se prodao radi ekranizacije. U romanu praktično nema ništa više od onoga što ima u filmu, ni na nivou dešavanja, niti kad je reč o razvoju likova, Međutim, film sa tom količinom priče i takvom dramaturgijom može da prođe.

Reč je o trileru sa znatnim uplivom misterije i svakako da mi je to što sam pročitao roman, i što je film doslovna ekranizacija romana eventualno umanjilo ugođaj u tom smislu iznenađenja, ali ipak, ni dok sam čitao knjigu nije ovo bio plot napakovan naročitim preokretima.

Polanski je u tom smislu imao prostora da vodi show kako hoće i zahvaljujći odličnoj podeli koju čpine McGregor, Brosnan i Olivia Williams, on to i uspeva. Ovo nije barokni starački triler kao SHUTTER ISLAND, ali svakako jeste siguran potez starog majstora koji ne obogaćuje njegov kanon ali pokazuje da je i dalje klasa.

Polanski svoje majstorstvo pokazuje na sitnim detaljima, rediteljskim rešenjima u vođenju likova i kontrolisanja glumaca, nekim starim rešenjima koja su i dalje funkcionalana i prava je šteta što Harrisov materijal nije još provokativniji jer, nažalost, već ove sedmice izlazi Loncraineov SPECIAL RELATIONSHIP koji će se u formi istinite priče pozbaviti odnosom Clintona i Blaira.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Kad smo već kod Rogera Michella, poseduje li neko njegovu seriju BUDDHA OF SUBURBIA? To stalno pitam i niko nema...

[crippled_avenger]

Nike Crab

[crippled_avenger]

The Black Keys - Tighten Up [OFFICIAL VIDEO]

[crippled_avenger]

Pogledao sam CHRYSALIS Julien Leclercqa. Reč je o filmu koji ne doseže do hypea koji je oko njega napravljen, ali u svakom slučaju jeste vredan gledanja.

Ono što je problem ovog debija jeste prilično neiskustvo autorske ekipe u vođenju trilerske priče. Naime, sve do pola filma, praktično, priča u suštini ni ne počne u formalnom smislu a gledaocu je na osnovu nabacanih elemenata praktično sve jasno šta će i kako da bude i o čemu je film. To u principu nije dobro za triler koji ima veće pretenzije od toga da bude proziran gledaocu.

Zatim, reditelj u principu pokazuje dar za vizuelna rešenja na nivou kadriranja i dizajna, ali film nažalost nije uzbudljiv ispod glossa koji donosi setting Pariza iz bliske budućnosti. Štaviše, sve ono što je novo, i futurističko u filmu nije previše zanimljivo i film bi bio mnogo potentniji da se dešava danas odnosno da danas postoji tih par tehničkih pronalazaka koji čine priču filma.

Isto tako, reditelj ne nudi previše invencije u domenu rešavanje nekih naizgled jednostavnih a zapravo jako teških scena što se osmišljavanja tiče, a to su scene dijaloga ili razmišljanja. Tu je gotovo paradoksalno arhaičan.

U vizuelnom smislu, film svakako ima veliki uticaj stripa.

Ono što se izdvaja kao pozitivno jeste relativno solidan tempo i nekoliko zanimljivih akcionih scena, naročito vrlo brutalnih tuča koje podsećaju na koreografije Jeffa Imade iz serija filmova o Jason Bourneu.

Ovo je sve u svemu obećavajući debi i od ovog reditelja treba očekivati napredak u sledećem filmu.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Ovo je istorijska pobeda Yu Wavea

Marlon Brutal FAVELA feat CRVENA JABUKA

[дејан]

pretera ga ti sa ocenom za CHRYSALIS

[crippled_avenger]

Verovatno jesam, ali svi ste se toliko iscimali za linkove da iz zahvalnosti nisam mogao da mu dam manje od * * 1/2 / * * * * 

[crippled_avenger]

Pogledao sam THAT MAN BOLT koji kao reditelji zajednu potpisuju Henry Levin i David Lowell Rich, obojica druga liga američkog repertoarskog filma šezdesetih i sedamdesetih. Reč je o Universalovom filmu sa Fred Williamsonom u glavnoj ulozi, dakle ambicioznom blaxploitationu koji smešta ovu ikonu u ulogu internacionalnog kurira i ubacuje ga u akciju na relaciji Makao-Los Anđeles-Hong Kong.

Williamson dobija priliku da shwoffuje svoje bortilačke sposobnosti koje su znatno manje od Jim Kellyjevih, ali on ima fizičke predispozicije da svaka akcija koju sprovede automatski deluje istovremeno zastrašujuće i nezgrapno a ovde ima od straight edge pesničenja u aerodromskom WCu sa sve lomljenjem inventara do odlaska na ostrvo na kome je svojevremeno i sam primio tajnu samoodbrambenih veština a sada se tamo obučavaju najskuplje ubice na svetu.

Pored borilačkih veština, ima malo potera kolima i malo pucanja a u tom segmentu se izdvaja borba u fabrici fireworksa koja kulminira požarom.

Levin i Lowell Rich su hekeri i imaju belački pogled na ceo blaxploitation koncept tako da je Williamson dakako virilan i superiroan ali bez tog funky elementa što sigurno proističe i iz njegovih ograničenja kao glumca. Ja u pr9incipu više i volim belačke blaxploitatione, ali onda kada su ti autori motivisaniji od Levina i Lowell Richa. Isto tako, film ima nekih ne baš dobrodošlih upliva bondovskih detalja koji remete dosta jasan spoj blaxploitationa i kung fua koji je prepoznatljiv.

Ipak, THAT MAN BOLT je dinamičan, nepretenciozan i uspeva da dosta uspešno prevaziđe odsustvo istinske intrige.

* * 1/2 / * * * *

[shrike]

...ovo je prikladan kutak za vest:

Studio "Voltage pictures" koji je producirao film "Katanac za bol" Ketrin Bigelou, podneo je tužbu protiv pet hiljada korisnika Interneta u SAD koji su među sobom ilegalno razmenjivali ovaj film.

Optuženi, koji su identifikovani po IP adresama, terete se za kršenje autorskih prava. Smatra se da je ovo jedna od najvećih tužbi ikada podignutih protiv pojedinaca. Svih pet hiljada optuženih najpre će dobiti pismo u kojem će im biti ponuđena nagodba u iznosu od 1.500 dolara. Ukoliko ne pristanu na nagodbu, biće im zaprećena deset puta viša kauna u slučaju da budu proglašeni krivim.

Film "Katanac za bol" našao se na sajtovima za razmenu video sadržaja šest meseci pre zvaničnog prikazivanja. Iako je skrenula veliku pažnju javnosti i osvojila šest Oskara, drama o vojnicima u Iraku nije imala uspeha u bioskopima gde je zaradio "samo" 17 miliona dolara.

"Smatramo da je važno da se ljudi ponašaju odgovorno kako bismo zaštitili radna mesta i opstanak filmske industrije", piše u saopštenju studija.

(MONDO)
http://www.mondo.rs/s171810/Film/Katanac_za_bol_-_pet_hiljada_tuzbi.html

[Ygg]

http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php?topic=5085.msg253662#msg253662

[crippled_avenger]

Pogledao sam THE FORTUNE Mike Nicholsa po scenariju Carole Eastman koji spada u red najčuvenijih holivudskih promašaja. Snimili su ga reditelj koji je imao kultni status ali ne i komercijalne hitove u tom trenutku i glumci koji su tada mogli da rade šta hoće, po kultnom scenariju koji je u jednoj fazi imao čitavih 240 strana. Rezultat je zanimljiv, i tebalo je da proče dvadesetak godina pre nego što su Braća Coen rehabilitovala ovaj film.

U suštini, nikako nije reč o izgubljenom klasiku, i ta rehabilitacija ima smisla utoliko što upravo zahvaljujući Braći Coen danas ova vrsta noir komedije stoji kao standard i dosta potrošena formula. U ono vreme, snimanje ovakvog filma od strane dve tako velike zvezde jeste bio ozbiljan iskorak.

Što se samog filma tiče, izvan koncepta, Nichols, Beatty, Nicholson i Stockard Channing svakako imaju dovoljno aduta da ovaj film nikada ne postane istinski slab ali svakako se od njih očekuje da pruže više od tek upotrebljive farse sa elementima slepstika. THE FORTUNE traje 88 minuta a čini se da je po svedenosti koncepta mogao da bude još kraći, i kao da je negde izmakla ta dimenzija koja izdvajala taj scenario.

Uprkos svemu, ovakva ekipa i ambicija čine THE FORTUNE filmom koji vredi videti i daju mu dimenziju koju samo ekipa velikog kalibra može da pruži jednom promašaju. S druge strane, THE FORTUNE se može tumačiti i kao mračniji, nezavisniji odgovor na filmove sa Newmanom i Redfordom u kome su bad boys poput Beattyja i Nicholsona pokušali da daju svoje viđenje toga i na neki način završili sa jednim hermetičnim ostvarenjem jer ih je umetnička ambicija previše ponela.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Konačno se pojavila kopija filma I LOVE YOU PHILLIP MORRIS Johna Reque i Glenna Ficarre, jedan od najočekivanijih filmova godine. Očekivanim ga pre svega čini činjenica da je reč o rediteljskom debiju scenarističkog para koji stoji iza klasika BAD SANTA ali i sama glumačka podela koju predvodi Jim Carrey sa Ewan McGregorom. Carrey kao što smo već konstatovali u ovom filmu nastavlja liniju svojih uloga koje ispod komedije nudi ozbiljnu psihološku dimenziju i jedan prepoznatljivi idejni sloj, i u tom smislu ovaj film iako je indie i teško da će imati premijeru u Americi zapravo predstavlja pervertiranu Carreyevu komičarsku personu i upravo zbog toga nailazi na teškoće.

I LOVE YOU PHILLIP MORRIS je indie film koji se služi stilemama major filma. Ovaj film je snimljen po istinitoj priči koju tretira kao Jim Carreyevu edgy komediju (najpre na um pada ME MYSELF AND IRENE) i uprkos tome što se dotiče provokativnih tačaka kao što su homoseksualnost, korporativna pohlepa, teksaška konzervativnost, AIDS i sl. uopšte ne posustaje u svom swaggeru i ni u jednom momentu ne tone u sentimentalnost osim u fazama kada se sa istim grubo šali.

Dakle, nije problem u tome što Jim Carrey igra gej junaka pa distributeri neće da mu naruše imidž. Problem je pre svega u tome što je ovaj film po svom stilu daleko  od indie pijeteta koji bi podrazumevao tu temu i zvezdu u njoj. Ovo nije uloga koja će Carreyu doneti oskara. Ovo je pre tipična Jim Carrey uloga u filmu koji je natprosečno zanimljiv i provokativan.

U tom smislu, film koji je najsličniji I LOVE PHILLIP MORRISu je FUN WITH DICK AND JANE s tim što je ovo obogaćeno dopdatnim gross elementom homoseksualnih snošaja.

Sam svet homoseksualaca je prikazan bez naročitog ideološkog opterećenja, i dosta su podvučeni karikaturalni elementi flamboyant gayeva. U izvesnom smislu, ovaj film je apsolutno primer post-PHILADELPHIA Holivuda u kome je činjenica da je neko gej na tematskom nivou sporedna stvar, odnosno bitna je onoliko koliko je seksualno opredeljenje bitno samom junaku. U konkretnom slučaju, homoeksualnost znatno određuje Carreyevog junaka ali ne određuje sam film. Referenca u tom smislu može biti KISS KISS BANG BANG.

Ewan McGregor je u ovom filmu dosta sličan svojoj ulozi iz filma MEN WHO STARE AT GOATS. Štaviše oba filma počinju disclaimerom da je ovo STVARNO istinita priča. Ipak I LOVE YOU je mnogo dinamičniji i složeniji film od GOATSa. I u tom smislu, GOATS koji je bio ibndie polu-hit formalnu nudi manju subverzivnost čim je stigao u bioskope.

Requa i Ficara su se pokazali kao vrlo kompetentni reditelji i ovaj film je u stilskom smislu ne samo vrlo artikulisan nego upravo na nivou postupka nudi najviše prostora za diskusiju. Niko ne bi očekivao da će debitanti ponuditi ovako formalno provokativan film. Vrlo živopisnu fotografiju pružio je izvrsni meksički DP Xavier Perez Grobet kog sam zapazio još u vreme kad je sarađivao sa Gil Kenanom.

I LOVE YOU PHILLIP MORRIS je formalno subverzivan, duhovit i dinamičan film koji se izvanredno uklapa u kanon Carreyevih filmova koji kroz fizičku i gross komediju zapravo dotiču ozbiljne psihološke dimenzije egzistencije savremenog čoveka. Pošto ne spada ni u tipične Carreyeve komedije ni u indie film, ova nezavisna produkcija imala je problem da nađe distributera za Ameriku.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Kada se opredelim za gledanje danskog trilera znam da će to biti film određenog nivoa, iako niko ne garantuje da će svaki biti na visokom kinematografskom nivou KANDIDATENa ili da neće biti na granici TV utiska kao KONGEKABALE. Međutim, čak i trileri najnižeg nivoa pokazuju jednu polu-skrivenu dimenziju danskog repertoarskog filma koju svet tek otkriva i tek polako počinje da importuje reditelje odande u Holivud.

HEADHUNTER Rumle Hammericha nalazi se nege na pola puta između onoga što su KONGEKABALE i KANDIDATEN. Pre svega ono što je sjajno obeležje danskih trilera je sve veći odmak u odnosu na kriminalni milje i pomeranje prema likovima koji se bave provokativnim i amoralnim delima u legalnim tokovima. U konkretnom slučaju HEADHUNTERa to je priča o intrigama unutar velikog privrednog koncerna i headhunteru koga stari bogataš angažuje da nađe menadžera koji će naslediti rukovođenje firmom umesto njegovog nesposobnog sina. Ulog za headhuntera je veliki pošto je njegov mali sin teško bolestan a koncern u čije se probleme uključio je vlasništvo bolnice koja može da mu pomogne.

Tim zapletom ovaj korporativni triler dobija jednu dopunsku psihološku dimenziju o odnosu očeva i sinova. Umesto ubistava i policije, ovo je svet u kome se problemi rešavaju pogodbama, ucenama, sakupljanjem dokaza i kroz medije, po čemu je ovaj film dosta sličan KONGEKABALEu. Iako Hammerich nije na nivo KANDIDATENa po kinetičnosti svog postupka, uz pomoć iskusnog danskog DPa Dana Laustsena uspeva da stvori vrlo specifičnu atmosferu hladnog i kišnog Kopenhagena uz odlične setove, kako sterilnih stanova u kojima junaci žive tako i njihovih radnih mesta koja su u potpunoj suprotnosti sa krčmom u kojoj stoluje osamdesetpetogodišnji tajkun.

U mnogim segmentima, film ima određene rupe u zapletu i manje ili veće nelogičnosti, od kojih je najveća ona u kojoj glavni junak, deklarisani socijalista i cinik pokazuje lojalnost prema starom kapitalisti koji brine o tome kako će proći njegova baština. U taj motiv nisam poverovao do kraja, iako Hammerich pokušava da ga opravda time što tokom ove priče junak uči neke bitne lekcije o očinstvu koje prevazilazi puki evolucionistički pogled na opstanak najjačih.

U svakom slučaju HEADHUNTER je pristojan upscale trilerom sa dosta elegantnih rešenja, interesantnim karakterima i rolom Larsa Mikkelsena koji pokazuje da Mads nije jedini talenat u familiji i da štaviše Larsu bolje ide underplay nego Madsu. Ipak, oko Larsa ima dosta likova koji su mogli biti efektnije kastovani.

* * 1/2 / * * * *

[Agota]

Pogledala Filipa Morisa,zvuk je bio neobradjen strasno,al ipak izdrzala do kraja.
Juan Mekgregor u ulozi povucenog geja je odlican za razliku od Kerija koji je svoju ulogu potpuno izkarikirao, bas je preterao. Sam film mi je bio pomalo naivan,ne znam ovo je valjda prica po istinitom dogadjaju.Suvise je konfuzan scenario vise nism mogla da pratim cime se sve to Keri bavi,jeste mu  zahtevna uloga ali on to po meni nije znao da iznese.Steta.

[crippled_avenger]

Trebalo je da pogledaš sa dobrim tonom jer ima dobra kopija, treba ipak lepo ispratiti dijaloge i sl.