The Crippled Corner

[crippled_avenger]

Pogledao sam HOBO WITH A SHOTGUN Jasona Eisenera, Grindhouse produžetak pomame koju su počeli Rodriguez i Tarantino koji je nesumnjivo na rodrigezovskoj strani spektra promišljanja exploitation tradicije, s tim što je efektniji i od PLANET TERRORa i od MACHETEa kao predstavnika ovog pravca u RRovoj karijeri.

HOBO WITH A SHOTGUN počinje jednom 70s špicom ali u sebi ponajviše podseća na 80s grindhouse film, naslove poput ranih radova Mark L. Lestera, sa gradovima koji trule pod pritiskom korupcije i kriminala i specifičnom dozom psihopatskog ponašanja koje nalazi plodno tle u takvim okolnostima. I dok se kreće u tom domenu 80s ekspolatacije, HOBO je i najbolji. Ono čime ga Eisener opterećuje jeste splatter koji doduše jeste u konvenciji Lesterovog poimanja filma, da se razumemo, ali je isključivo u funkciji brutalnog ponašanja negativaca ali nikada nije sam sebi svrha. Eisener međutim ovde ima nekoliko splatter situacija koje su same sebi svrha i one žanrovski remete svedenost njegovog filma i teraju ga na nekakvu peterjacksonovsku teritoriju bez ikakvog naročitog razloga. Otud, HOBO WITH A SHOTGUN koji je mogao da bude simpatični spomenik 80s eksploataciji poput DOOMSDAYa Neila Marshalla na kraju postaje i neka vrsta iskompleksiranog mlađeg brata Jacksonovih showcase filmova.

Hauer u naslovnoj ulozi naravno komentariše svoje ozbiljne i manje ozbiljne uloge koje je upravo ostvario u osamdesetim i devedesetim ali ovo definitivno nije podsećanje na Hauera koji je radio sa Verhoevenom ili Ridley Scottom već na onog koji se dobro razumeo sa Gary Shermanom i sličnom bratijom u naslovima poput WANTED DEAD OR ALIVE. Lepo je kada čovek uspe da ostavi značajan pečat radeći kako izazovne projekte tako i tezge.

Eisener je snimio pristojan niskobudžetni showcase film u kome je pokazao da ima dosta razvijen smisao za humor i da ima dara za simuliranje žanrovskih obrazaca za male pare. Međutim, nisam siguran koliko ovaj film može biti ulaznica za nešto ozbiljnije pošto nije ni dovoljno duhovitiji od onoga što se na ovu temu inače produkuje niti je dovoljno vešto urađen da sasvim prevaziđe budžetska ograničenja. U tom smislu, ostaje pitanje koliko bi pojačanje Eisener predstavljao sa ulaskom u neku ambiciozniju produkciju no svakako njegov sledeći film zaslužuje pažnju.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Stvarno je teško naći film koji će nekome kao što sam ja biti preglup i previše naseckan u montaži. Ipak sam ja jedan od retih koji misli da je Michael Bay istinski talentovan filmmaker i uopšte svaki vid prostitucije filmske umetnosti radi podilaženja najnižim nagonima publike nailazi na moje simpatije.

Ipak, WORLD INVASION: BATTLE LOS ANGELES Jonathana Liebesmana je čak i za mene bio vrlo krupno iskušenje. Naime, ovaj film ima suštinski problem na nivou vođenja priče i likova, dakle krupan problem u samoj osnovi filma, i ništa od toga ne uspeva da izleči prilično soildnom tehničkom realizacijom, a nažalost ni širi okviri premise nisu dovoljno zanimljivi da zabašure taj osnovni problem.

Prilično mi je jasno zašto je Liebesman posle ovog filma postao go-to guy za velike spektakle u Holivudu. Očigledno je da on vlada kompleksnim načinima snimanja uz obilnu upotrebu specijalnih efekata i da to može da radi u razumnim budžetskim okvirima, međutim, Liebesman nije novi Neill Blomkamp, nije tako vešt pripovedač i njegov film izgleda kao neka igra koju pred tobom igra grupa ljudi a ti nikako da dođeš i da se uključiš. Ali, rekao bih da upravo taj utisak da je reč o multiplayer igri čini da gledanje tih prizora nije do kraja zanimljivo čak ni samim igračima pošto se fokus smenjuje pa nema konzistentnosti čak ni na tom nivopu pasivnog praćenja situacije.

Ako bi trebalo da se stilski definiše "inovacija" koju Liebesman donosi u podžanr alien invasion filmova, onda je to varijanta u kojoj se priča o vodu marinaca koji se sukobe sa vanzemaljcima a sve je realizovano u mešavini HURT LOCKER - CLOVERFIELD - DISTRICT 9 - BLACK HAWK DOWN koncepcija. Dakle, "velika priča" se priča kroz malu priču, ali ne baš ni malo, nego kao u CLOVERFIELDu, kroz "mikro-priču".

Reći za BATTLE LOS ANGELES da je gung ho regrutni film za marince je istovremeno i pleonazam i netačno. Ovaj film je do te mere gung ho, da na tom putu zaboravlja da napravi bilo kakve likove kao što je recimo bio Clint u HEARTBREAK RIDGE koji bi imali harizmu da privuku regrute. U tom smislu, u ovom filmu jedva da ima bilo kakvih likova i osim nekih vojničkih klišea u rasponu od onog, kome smo videli ženu znamo da će da strada i sl. gotovo da nema nekog upečatljivog karaktera tako da film ne uspeva da izvuče reakciju čak ni iz tih no brainer situacija.

Međutim, glavni no braineri u filmu su vanzemaljci koji su došli preko pola svemira da kolonizuju zemlju a to planiraju da urade tako što će ići sa nekim svojim trooperima i čistiti ulicu po ulicu. Ne želim da zvučim kao humor sa Crackeda pa da nalazim nepraktičnost i nelogičnost u takvom pristupu jedne evidnetno superiornije civilizacije, niti sam došao da gledam film o isključivo ingenioznim vanzemaljcima, međutim, velika slabost ovog filma je u tome što su protivnici Zemljana zapravo jako bezveze.

Vanzemaljci se posle klasičnog "if it bleeds we can kill it" momenta ispostavljaju kao "hard to kill" ali ne naročito nezgodni protivnici, koji čak nisu nešto ni previše gadni na nivou dizajna niti sa sobom donose neku infekciju, zarazu ili tako nešto.

Otud, film nije previše interesantan, a sama lokacija koja se besomunčno lomi i razbija i nije u pravom smislu urbana sredina koja bi se izdvojila svojim specifičnim izgledom jer je LA zapravo većim delom sačinjen od malih i ne naročito zanimljivih kuća. Otud, akcione scene mogu da se dešavaju u bilo kom gradu a Liebesman svojim trešenjem kamere i quick-cuttingom ne eliminiše sasvim svest o prostornim odnosima ali ne bi se reklo ni da ih akcentuje.

Liebesman će sa svojim sledećim filmom definitivno morati da pokaže da li može da pruži nešto više od odlične tehničke realizacije za srednju količinu para, jer ovo definitivno nije DISTRICT 9, film koji bi ulivao poverenje.

* 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Konačno se pojavio TV film a možda i prva epizoda serije MODERNO ROPSTVO koja je deo velikog projekta o trgovini ljudima.

TV film režirao je Vladimir Paskaljević koji je već pokazao svoje tintobrassovske sklonosti u filmu ĐAVOLJA VAROŠ, u kome nažalost ceo sadržaj nije bio usklađen sa onim što je njemu očigledno jača strana a to je nestašni, pubertetski pristup filmu sa akcentom na prljavu, naivnu erotiku i popriličan nemar prema tehničkoj realizaciji u jednom gonzo maniru za koji je odgovoran naš poznati DP Milan Spasić Papi. Iako je ovde reč o TV filmu, SESTRE su ipak kudikamo zahtevnija forma, naprosto reč je didaktičkom filmu koji treba da ukaže na zastrašujuće razmere i opasnosti trgovine ljudima.

Međutim, Paskaljević u najboljim delovima svog filma postiže efekat cormanovskog exploitationa, i u najefektnijim momentima deluje kao campy film "moralne panike" u kome se moralna panika stvara oko trgovine ljudima i tržišta seksa.

Ispovesti žrtava trgovine ljudima generalno u sebi nose izvesnu dozu neuverljivosti, delimično i zato što žrtve ponekad prenebregavaju određene detalje koji su doprineli da nasednu na ponude trgovaca ljudima. U ovakvim slučajevima život ume da bude znatno bizarniji od neke dramske konvencije na koju smo navikli. Sa ovako niskim stepenom ubedljivosti, otud ceo uvod u svet prostitucije deluje apsolutno eksploatatorski, iako jasno to nije bila namera. Prosto okolnosti koje dovode do toga da devojke postanu žrtve same po sebi su na granici uverljivosti a u Paskaljevićevoj realizaciji deluje podjednako kao i pijetet koji može osećati Pam Grier dok se tušira i razmišlja o ubijenom ljubavniku koga planira da osveti.

I u tom domenu javne kuće, moralne panike, seedy erotike i sl. Paskaljević najbolje funkcioniše. Međutim, kada iskorači izvan prenaglašene prljavštine u svet policije (tradicionalni problem srpskog filma) i suda, onda sve postaje manje ili više negledljivo.

Otud, SESTRE deluje kao i sama ĐAVOLJA VAROŠ kao dosta svež zaokret u odnosu na tipične "pitome" programe koji se kod nas nude. U tom smislu, čini mi se da će imati svoje mesto na TVu. Naše televizije odavno nisu snimale serije koje govore o nečem ozbiljnom, a reklo bi se da ni TV filmovi nemaju veće pretenzije uz NEKO ME IPAK ČEKA kao izuzetak.

U poređenju sa NEKO ME IPAK ČEKA, može se reći da su SESTRE znatno življe i zabavnije za gledanje, pa čak i da im je poruka jasnija od onog dosta neubedljivog pro life poetskog prenemaganja. S druge strane, SESTRE isto tako jesu ipak manje uglađenje i zastarele od NEKO ME IPAK ČEKA a to je nešto što naša publika ume da ceni.

Ipak, ono što je mene ponajviše razgalilo i inspirisalo jeste scena u kojoj Dušan Premović, glumac i scenarista, koga sam svojevremeno definisao kao rodonačelnika "ginekološkog neorealizma" zbog svojih radova NEKO ME IPAK ČEKA i FLEŠBEK, prisustvuije sceni abortusa. To je u ravni uzimanja Cronenberga da igra obducenta ili lekara u filmovima kao što su THE FLY ili EXTREME MEASURES. Taj touch je onac koji delo krasi, čak i da je potpuno slučajan!

Što se glumaca tiče, Ljubiša bandović je ostvario odličnu ulogu kao Tadija Tasić, ozloglašeni pimp dok su Ivana Vuković i Ana Mandić u naslovnim ulogama solidne s tim što Vuković ima od starta izraz žrtve dok Ana Mandić uspeva da ponudi nešto intrigantniji i bolje transformisan lik, u čemu joj je doduše pomogao i scenario.

Ostatak ekipe manje više ne zaslužuje pažnju izuzev zabavnih kameo pojavljivanja Strongmana Jovanovića i Krčmarika iz SRPSKOG FILMA u ulogama ozloglašenih pimpova-siledžija.

Vlada Paskaljević je ponovio svoju formulu iz ĐAVOLJE VAROŠI sa svim njenim problemima. Nadam se da će se uskoro opredeliti da se pozabavi nekim nepretencioznijim formama gde će ta opipljiva energija sa kojom prilazi stvarima doći do izražaja...

[crippled_avenger]

Pogledao sam LIMITLESS Neila Burgera, snimljen po romanu Alana Glynna, i mogu reći a bi neki zlobnik ovakj film možda nazvao LIMITED i to pre svega zbog toga što je ograničen svojom ključnom premisom - a to je ideja da treba da posluži kao showcase za Bradley Coopera kao leading mana. Ceo film je pravljen sa tom idejom - da se Cooper nametne kao leading man, da podeli vreme sa de Nirom na ekranu, da bude deo jedne character-driven priče i da on nosi taj ključni karakter.

Da li je Bradley Cooper sazreo da bude leading man? Pa, i jeste i nije. U ovom filmu on nije pokazao da je glumčina kao Di Caprio ili neki drugi sličan momak iz njegove generacije, i čini se da ga LIMITLESS dovodi do granica mogućnosti u ovom trenutku, međutim, ovaj film je dobar test i skrojen je u najboljem holivudskom maniru vrhunskog profesionalizma. Dakle, Cooper je sasvim sigurno uspeo da dovede film do nivoa vrlo solidnog, ali možda bi neki jači glumac uspeo da ga prevede i na teritoriju baš baš jakog.

Sama premisa o nelegalnom leku ili narkotiku koji omogućuje konzumentu da koristi puni kapacitet svog mozga, relativno je svež pogled na faustovsku matricu, i Burger u saradnji sa scenariskinjom Leslie Dixon uspeva da prilično uverljivo predstavi ovu suštinski SF premisu i da je učini delom jednog prilično uverljivog sveta.

U tom smislu, ključni ideološki aspekt filma, koji bi se mogao smatrati i ključnim intelektualnim problemom jeste pitanje zašto čovek sa takvom ekspanzijom uma prelazi iz svoje umetničke vokacije (on je SF pisac koji želi da crossoveruje u mejnstrim) u svet berze i da li je to zapravo krajnji horizont postojanja u savremenom svetu. Dok bi neko mogao reći da je ta vrsta prelaska u svet biznisa možda problem premise LIMITLESSa, mislim da je to zapravo ključni ideološki adut jer junak prelazi put od umetnosti preko biznisa i završava u politici, upravo u fazi kada ima povećanu sposobnost "shvataja" funkcionisanja sveta. U tom smislu, ja sam njegov put video pre svega kao ideološko sazrevanje a ne znak puke želje za bogaćenjem koju on zapravo nikada i ne pokazuje jer uprkos vrtoglavom skoku u materijalnom smislu, on stalno živi u istom stanu itd.

Burger je vrlo precizno, sa jednom jasnom mehanikom uspeo da predstavi halucinogeni apekt pojačane percepcije sveta i LIMITLESS je u tom smislu vrlo precizan i konzistentan. Unutar scena ima nekih sjajnih mizanscenskih rešenja i u poslednje vreme LIMITLESS se može izdvojiti kao vrlo kreativan srednjebudžetni film iz slične lige kao i SOURCE CODE.

Nemoguće je u popunosti uporediti LIMITLESS sa INCEPTIONom jer je Nolanov film ipak prošle godine bio jedna vrsta fenomena koji je nadrastao same moći i kvalitete filma. LIMITLES je s druge strane savršeno usklađen sa onim što jeste. Za sada, LIMITLESS bi se mogao smatrati ovogodišnjim pokušajem INCEPTIONa. Naravno, ishod je ostavio manji trag ali ne bih rekao da je reč o slabijem filmu.

* * * / * * * *

[Meho Krljic]

Arnold Schwarzenegger is sad that he's not young anymore

Arnold Schwarzenegger has been busy since he left the California governor's office in January.

Among other things, he's traveled to South America with director pal James Cameron; attended a Scorpions concert in Moscow with former USSR President Mikhail Gorbachev; and been immortalized as a comic book superhero known as The Governator.

But while his life seems pretty great from the outside, Schwarzenegger confesses in the latest Newsweek that he has trouble looking at himself in the mirror these days--though it's not because of the sorry fiscal shape in which he left California. Rather, it seems the 63-year-old ex-governor is having trouble coming to terms with the fact he's getting old.

"I feel terrific about where I am in my life, when I look back at what I've accomplished," the former governor tells Lloyd Grove. "But I feel so sh*tty when I look at myself in the mirror."

Indeed, Schwarzenegger is a long way from his days as Conan the Barbarian. He's heavier, and his perpetually spray-tanned face is accentuated with crow's feet. But he's still in decent shape for a guy his age--not that Schwarzenegger sees that.

"I'm not competing, I'm not ripping off my shirt and trying to sell the body," the former governor frets. "But when I stand in front of the mirror and really look, I wonder: What the f*ck happened here? Jesus Christ. What a beating!"

Ironically, Schwarzenegger's comments come just a few months after his oldest daughter, Katherine, authored a book aimed at helping young women deal with body-image issues. In her book, Katherine Schwarzenegger, who is 20, admitted that she had been "self-conscious" about her weight and other issues during high school, but, with the help of her parents, had come to embrace both her inner and outer beauty.

It's a favor she might have to repay to her father, who is apparently coming to grips with his own body issues.

[crippled_avenger]

[crippled_avenger]

Pogledao sam sa zakašnjenjem A-TEAM Joe Carnahana, reditelja u kog sam imao ogromno poverenje od prvog "pravog" filma NARC, i čija smo prva tri filma smatrali svojevrsnim "mlečnim" filmovima koje će kasnije zameniti nekim pravim. Međutim, na kraju kad je snimio "pravi" film koji košta preko 100 miliona dolara, sa velikim ambicijama, rekao bih da je snimio ne samo najslabiji film u svom opusu, već možda i jedan od najslabijih filmova te vrste koje je Holivud produkovao uopšte poslednjih godina.

Prošla sezona je bila obeležena guys on a mission filmovima, naslovima poput LOSERS i A-TEAM, odnosno EXPENDABLES i RED. Od ova četiri filma, RED je daleko najbolji, EXPENDABLES je verovatno imao najzanimljiviju "priču" oko sebe, a LOSERS i A-TEAM su bili više konfekcijski, B i A film tog tipa.

Nije teško primetiti da je A-TEAM najgori film od sva četiri uključujući i EXPENDABLES koji je prilično grozan ali ima ipak neku vrstu filmskog izraza, tona i priče - koji su od reda jadni i pogrešni ali postoje. A-TEAM je hrpa nezaokruženih karaktera, nezaokruženih i neubedljivih akcionih scena u potrazi za nekakvom vrstom priče koja bi to sve povezala. Nažalost, ovaj film je pre svega uprkos ogromnoj i gotovo neprestanoj akciji u pokušaju, gotovo nepodnošljivo dosadan, a Carnahan po prvi put pdobacuje čak i u tehničkoj realizaciji akcije koja je u najmanju ruku zbrzana. Međutim, ono u čemu Carnahan naročito uspeva da podbaci jeste odnos prema mešavini akcije i komedije, i taj balans nikako ne uspeva da uspostavi. Tako da film nije naročito smešan iako to očajnički pokušava a akcija je nedovoljno energična i elaborirana da bi bila istinski uzbudljiva.

SMOKIN' ACES je pokazao da Carnahan ume da snimi vrlo efektnu akciju i rekao bih da je u A-TEAMu naprosto zalutao birajući rediteljski postupak kojim će se služiti.

A-TEAM je meni kao ljubitelju ovog žanra ostavio utisak totalnog trainwrecka, moguće je da nekome ko ne voli ovu vrstu filma možda može biti i okej jer ništa ne očekuje.

* 1/2 / * * * *

[Meho Krljic]

http://fora.tv/2011/04/04/Slavoj_Zizek_Catastrophic_But_Not_Serious#Slavoj_Zizeck_The_Delusion_of_Green_Capitalism

[Tex Murphy]

Ma kakav crni A-Team bez Mr. T-a, pa to je svetogrđe...

[crippled_avenger]

Naravno, esencija

http://www.deadline.com/2011/04/exclusive-mel-gibson-finally-talks/

[crippled_avenger]

Pogledao sam UNKNOWN Jaume Collet-Serre, novu produkciju Joela Silvera sa kojom je dosta agilno reagovao na uspeh TAKENa, reklo bi se znatno bolje nego sam Besson u filmu FROM PARIS WITH LOVE. Silver je proizveo TAKENast film sa malo odjeka Bournea, što na nivou zapleta o amneziji što na nivou Berlina kao lokacije koju je uostalom vrlo efektno koristio Greengrass u svojim filmovima. Neeson u centralnoj ulozi čini da se premisa ovog filma upravo kupi na onom nivou na kom treba, dakle da ne bude preglupo za nekoga ko očekuje moderni paranoidni triler a da opet ne bude ni previše pretenciozno za ljubitelje malo tvrđe bioskopske akcije. Dakle, UNKNOWN je po svom duhu taman uspeo da se nadoveže na TAKEN, da u određenom smislu još zrelije postavi likove i da napravi jednu priču koja je pre svega rediteljski konsekventno sprovedena i moram priznati sporadično maestralno rešena.

Collet Serra definitivno zna šta radi i imali smo priliku da se uverimo da ovaj mladi reditelj u usponu napreduje iz filma u film. Međutim, on u UNKNOWNu nezavisno od nekoliko bravura u suspense i akcionim sekvencama, kako u tučama tako i u automobilskim poterama, već na nivou vođenja likova, njihovog dizajna i pretvaranje tipskih likova u svojevrsne karaktere pokazuje da je pravi naslednik Renny Harlina čiji se akcioni filmovi upravo izdvajaju po tome što imaju upečatljive henchmene. Tako i kod Collet Serre, svi likovi su upečatljivi, od glavnih do henchmena koji vode poteru, i svi oni uspevaju da zaigraju kad zatreba, i u vizuelnom smislu i kao generator napetosti. UNKNOWN je film koji je efektan ne samo zbog dobro dizajniranih likova već i zbog toga što srazmerno mali broj ljudi sprovfodi jednu zanimljivu zaveru i on odlično koristi njihove fizionomije kao ključ razumevanja zavere.

Sama akcija je izvanredna, i Collet Serra sa DPjem Flaviom Labianijem vrlo efektno uspeva da na malom budžetu stvori niz izuzetno kvalitetnih i ritmički vrhunski postavljenih akcionih situacija. Samo nasilje u sukobima je vrlo visceralno i ima niz osvežavajuće brutalnih detalja.

Bruno Ganz i Frank Langella, Hitler i Nixon, sa posebnim uživanjem igraju par "starih kadrova" a January Jones i Diane Kruger (koja igra ženu iz Bosne u Nemačkoj, nešto kao Lilit ) daju odličan support i drži nivo filma.

UNKNOWN je film bez previše slabih mesta. Njegova osnovna slabost je što nije TAKEN, i što nije imao priliku da se pojavi pre njega pa da bude preteča. Ovako će ostati nepravedno potcenjen kao nekakav epigon, iako po svom kvalitetu to ne zaslužuje.

* * * / * * * *

[sodomizer]

http://www.youtube.com/watch?v=cxJfVWqK-qg

[crippled_avenger]

Ok, I don't know what you think about Mel Gibson, but we're here for a little chat about his upcoming project(s), although I'm quite sure you already had a chance to hear what he said: "I don't care if I don't act again."

Well, guess what, we still think that Gibson should act, so we're glad to hear that he could actually re-team with his Brave Heart writer Randal Wallace for (at this moment) still mysterious project.

Here's what Mel Gibson had to say about the whole thing in an interview with Deadline:

"I could easily not act again. It's not a problem. I'm going to do something now because I want to do it and because it's fun. I've already pulled another job and it's going to be fun.

I don't know if it's going to get off the ground, but I'm going to go work for Randy Wallace again. He's got this script and he's had it for years. He wrote some book and he's adapted it to a script. And it's almost like Alexander Dumas – like that swashbuckler kind of stuff," and added:

"It's total bodice-ripping swashbuckling stuff, but it's funny. It's funny and yet it's got really good serious undertones too. Randy writes a decent script. And I responded to it right away. I thought this is hilarious. I've got to do this. And I'm not the main guy in the film – which is great."

But, according to the Playlist, it could easily be Love And Honor, tale described as "a big, patriotic adventure". They offer a little description that goes like this:

"It's a tale of swashbuckling and derring-do set in late-eighteenth-century Russia. In 1774, the British already realize that they are going to be in trouble if their American colonies revolt and have asked Catherine the Great, czarina of Russia, for 20,000 soldiers to assist in stamping out any resistance in America. In response to this threat to independence, Virginian cavalryman Kieran Selkirk is recruited by crafty spymaster Benjamin Franklin to travel to Russia posing as a British mercenary.

Once in St. Petersburg, the plan is for him to offer his services to Catherine in her fight against the rebellious Cossacks, thus gaining her favor (it doesn't hurt that Selkirk is young and handsome – sure to draw the czarina's notoriously lusty attentions) and convincing her not to send the soldiers."

[crippled_avenger]

Sa zakašnjenjem sam pogledao UNSTOPPABLE Tony Scotta. Cini mi se da je ovaj film koliko god sam po sebi stajao kao solidan repertoarski suspenser, zapravo ipak znak jedne stagnacije u kojoj je Tony izgubio svoj prepoznatljvi ritam snimanja scenaristicki i stilski provokativnijih naslova poput TRUE ROMANCE, MAN ON FIRE ili DOMINO sa više generic naslovima poput DEJA VU koji ponekad postižu vrhunski rezultat kao u slucajevima CRIMSON TIDE ili ENEMY OF THE STATE.

Ipak, posle PELHAMa, sada ima UNSTOPPABLE koji se ne samo bavi slicnom temom žleznice, vec ima jednu prilicno nezanimljivu "malu" akcionu pricu, koju Tony uspeva da ucini vrednom filma, ali jednog sasvim malog filma koji pristaje nekom reditelju sa manjim ambicijama i mogucnostima za izbor projekata.

U tom smislu, cini se da je Tony i u okvirima ovog materijala mogao postici više, ali cini mi se da nedostaci u odnosu na sam materijal nisu toliko važni kao kljucni problem izbora projekta.

Ono što Tony uspeva da uvede kao novinu, iz pozicije "velikog" i moćnog reditelja, u jedan "mali" film jeste to što radi sa zvezdama ali one na ekranu nisu tretirane kao zvezda opterećene glamurom i sl. Uspeo je da ih koliko god je to moguće približi nekakvom sivilu i blue collar okruženju teme.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Dir: Tony Kaye. US. 2011. 100mins

Detachment is the colourful, fluid story about a substitute teacher, Henry (Adrien Brody), his colleagues, and the teen prostitute, Erica (Sami Gayle), he salvages from the gutter, in which, as odd as it may seem, monologues about progressive social issues serve the narrative well. Dotted with rapid flashbacks and impressive chalk animation, the film is as vivid as a Bollywood musical, but way livelier, visually more abstract, and kitschless, with the Newton Brothers' glorious soundtrack rising and falling appropriately.

    The film begins with unsmiling, documentary-like talking heads.

The film - which had its world premiere at Tribeca - will be critic-driven for certain, but once word spreads about its accessibility in spite of its unique artfulness and intelligent subject matter and dialogue, an educated and worldly public will wonder what the fuss is about and venture into upscale arthouses everywhere. That the students are cool and belligerent and the music geared toward the young crowd could attract a youthful audience as well.

The film begins with unsmiling, documentary-like talking heads following a simultaneously self-loathing and misanthropic quote from Camus at his most existential ("I have never felt so detached from myself and the world"). It ends with a line from Poe's melancholic The Fall of the House of Usher ("There was a sinking, a sinking of the heart"), as striking shots of trashed contemporary public schools in the US point to the nadir of the American educational system.

In the low-income school where Henry is currently teaching, he is confronted by unruly students he tactfully tames in order to educate. The principal, Carol (Marcia Gay Harden), is considered dead weight by bureaucrats who consider the property only in terms of its financial impact on the neighbourhood ("We are consensus building") and has just been let go.

The staff responds to ever-worsening circumstances in one of two ways. Some become hysterical, like Sarah (Christina Hendricks), a teacher who spreads vicious rumours, and Dr. Parker (Lucy Liu), the school psychologist who has a temper tantrum; others, like Charles (a funny James Caan in a best-ever performance), use humour as their defence shield.

Henry is the hub of the movie in every way. He milks his own relatively calm façade to defuse student anger. He is certainly qualified for Mensa and speaks an intellectual English, but he never condescends.

His problem is that he sees the world in black and white: His demons are buried deep inside, and they are exposed only in rapid-fire flashbacks (his alcoholic mother committed suicide, his half-demented grandfather had sexually abused him). When he sees Erica perform oral sex for money on a city bus, the groundwork is laid for his life to serve a purpose: her transformation. He is good at it.

Lost in the shuffle is the talented Betty Kaye – director Tony Kaye's daughter - as Meredith, an overweight student in Henry's class who wants his blessing as an artist and his body as a woman. In her case, he is detached to the extreme, and she makes an ugly exit that is not a snug fit for the general tone of the movie. But Betty Kaye has the talent to build a successful career. She just needs to find a project that employs no kin.

Production companies: Paper Street Films, Kingsgate Films

International sales: ICM, www.icmtalent.com

Producers: Austin Stark, Benji Kohn, Chris Papavasiliou, Bingo Gubelmann, Greg Shapiro, Carl Lund

Executive producers: Adrien Brody, Peter Sterling, Andre Laport

Screenplay: Carl Lund

Cinematography: Tony Kaye

Production designer: Jade Healy

Editor: Peter Goddard

Music: The Newton Brothers (Andy Grush, Taylor Stewart)

Main cast: Adrien Brody, Marcia Gay Harden, James Caan, Christina Hendricks, Lucy Liu, Blythe Danner, Tim Blake Nelson, William Petersen, Bryan Cranston, Sami Gayle, Betty Kaye

[crippled_avenger]

Reprizirao sam Irvin Kershnerov TV film RAID ON ENTEBBE koji spada među tri naslova koja su vrlo brzo posle događaja obradila čuvenu akciju izraelskih komandosa tokom koje su oslobođeni izraelski taoci koje je u Ugandi držala mešovita nemačko-palestinska grupa. Od ta tri se kao najsupeliji smtara OPERATION THUNDERBOLT Menahema Golana, izraelska produkcija sa kojom se on dobro probio na međunarodnom tržištu.

Kershnerov film ima vrlo visok nivo realizacije, ipak je reč o ozniljnom reditelju koji po scenariju Barry Beckermana pokušava da sagleda čitavu krizu, da prikaže situaciju od otmice, preko pregovora, do oslobađanja. U tom smislu, ovom radu nedostaje jasniji fokus, nedostaje mu jasnija ideja o žanrovskom opredeljenju, da li je ovo priča o pregovorima, misiji u entebeu, šta je zapravo tema. Međutim, Kersh je ipak dovoljno vešt da to u osnovi prevazišđe i da vodi priču čiji osnovni problem ostaju flah-likovi među kojima se po slikovitosti izdvaja Yaphet Kottova imitacija Idi Amina. Međutim, uprkos pitoresnosti samog Amina i Kottovom šarmu, teško je reći da je Idi Amin u ovom filmu ozbiljnije dotaknut osim što je osvešćeno njegovo poimanje otmice u Entebeu kao prvorazrednog medijskog fenomena koji će mu doneti međunarodni publicitet.

Ono od čega Kersh ipak ne uspeva da pobegne a što je klopka filmova sa nedovoljno razvijenim likovima jesu cheesy emocije, a ovde takvih situacija ima u više navrata, od devojčice koja pokušava da spase svoje psetance, preko pogibije Yonija Netanyahua, Bibijvog brata i vođe celog napada pa do sentimentalnih patriotskih pesama koje komadonsi pevaju na putu za Entebe.

No, ako imamo u vidu propagandnu funkciju filma, pristrasnost autora i formu u kojoj su se izrazili, rekao bih da su i Palestinci i Nemci dosta korektno prikazani, premda naravno njihovi motivi nisu naišli na takvu odbranu u scenariju i glumi kao rezonovanja izraelskog vrha.

Kershov rad je primer solidnog 70s televizijskog filmmejkinga, sa nekoliko klišea koji su vešto plasirani i Chuckom Bronsonom u ulozi Dana Sharmona. 

[lilit]

koja igra ženu iz Bosne u Nemačkoj, nešto kao Lilit

Lilit je napokon doživela ekstazu tokom njenog napornog boravka u Belom Gradu, sama je otišla u bioskop i iz poslednjeg reda odgledala Unknown. Film joj nije loše pao, jedini problem je bio što je posle 20 minuta shvatila kakav će biti rasplet. Tako mu je to s nama izbosne.

[Milosh]

Film joj nije loše pao, jedini problem je bio što je posle 20 minuta shvatila kakav će biti rasplet. Tako mu je to s nama izbosne.

Takođe, a ja još i nisam izbosne...

[crippled_avenger]

Director Tony Kaye's depiction of a substitute teacher's hellish experience in a public high school makes his "American History X" seem lighthearted by comparison.

NEW YORK — Movies have been depicting the horrors of the American educational system for more than half a century, from The Blackboard Jungle to Dangerous Minds and others too numerous to mention. But none has reached quite the nightmarish depths of Detachment, the latest effort from cinematic provocateur Tony Kaye. This film depicting the hellish experiences of a high school substitute teacher makes such previous works by the filmmaker as American History X seem positively lighthearted by comparison. Commercial prospects look dicey, but there's sure to be kudos for the film, which recently received its world premiere at the Tribeca Film Festival.

Adrien Brody, delivering his finest performance since The Pianist, plays the central role of the disaffected Henry Barthes.

Henry's latest gig is at an inner-city public school that is clearly falling apart. Its principal (Marcia Gay Harden) is about to be forced out due to abysmal test scores, the teachers and other staff members all seem to be floundering, and the vast majority of students display zero interest in learning.

But the kids do respond positively to Henry's stoic demeanor, his refusal to back down in the face of their taunts and his uncommon degree of empathy. Among those who blossom under his tutelage is Meredith (Betty Kaye, the director's daughter), an emotionally fragile young woman who displays a genuine talent for photography.

While attempting to handle his demanding work duties, Henry must also contend with a grandfather (Louis Zorich) suffering from dementia and — representing the film's most clichéd element — a teenage prostitute (Sami Gayle) who he takes under his wing.

As usual, the director injects intense visual stylization into the proceedings to frequently arresting effect. The film begins with stark, black- and-white filmed interviews with presumably real teachers describing their experiences and also includes brief animated snippets commenting on the action and a series of sepia-toned flashbacks depicting a traumatic event from Henry's childhood.

Carl Lund's screenplay is most effective in its depictions of the charged interactions between the students and teachers, which could have been written by Paddy Chayefsky in his prime. Among the powerful performers in the terrific ensemble are James Caan as a wisecracking older teacher who's seen it all, Christina Hendricks as a colleague who takes a shine to Henry, Lucy Liu as a guidance counselor reduced to verbally abusing her charges, and Tim Blake Nelson as a teacher on the verge of cracking.   

The younger performers make equally strong impressions, and Brody delivers an award-caliber turn that is all the more effective for the quiet restraint he exhibits for most of the film's running time.

It could certainly be argued that Detachment is ultimately more sensationalistic than it is enlightening. But there's no denying that it's the work of a powerhouse filmmaker trying to shake audiences up. Here he succeeds handily.

Venue: Tribeca Film Festival
Production Companies: Paper Street Films, Kingsgate Films, Appian Way
Cast: Adrien Brody, Marcia Gay Harden, James Caan, Christina Hendricks, Lucy Liu, Blythe Danner, Tim Blake Nelson, William Petersen, Bryan Cranston, Sami Gayle, Betty Kaye
Director/director of photography: Tony Kaye
Screenwriter: Carl Lund
Producers: Austin Stark, Benji Kohn, Bingo Gubelmann, Carl Lund, Chris Papavasilio, Greg Shapiro
Executive producers: Adrien Brody, Peter Sterling, Andre Laport
Editors: Barry Alexander Brown, Geoffrey Richman
Production designer: Jade Healy
Costume designer: Wendy Schecter
Music: The Newton Brothers
No rating, 100 minutes

[crippled_avenger]

Though he's been linked to three other projects, including a return to the "Terminator" franchise, Vulture reports that Arnold Schwarzenegger may have found a new one to serve as his first post-Governor acting gig.

The story centers on a horse trainer, fired by his boss, who ends up agreeing to kidnap his boss' 11-year-old son from his Mexican ex-wife. Things take a twist when it's learned the ex-wife is happy to be rid of the young boy.

Brad Furman (The Lincoln Lawyer) will direct this drama from an adapted screenplay he wrote based on N. Richard Nash's novel. Albert S. Ruddy and Bill Block will produce with production to kick off this Summer.

Meanwhile Latino Review has picked up the rather unusual report from a scooper that the aforementioned fifth installment of "Terminator" will feature the entire original cast, namely Linda Hamilton and Michael Biehn.

[sodomizer]

Meanwhile Latino Review has picked up the rather unusual report from a scooper that the aforementioned fifth installment of "Terminator" will feature the entire original cast, namely Linda Hamilton and Michael Biehn.

Ne znam koliko je ovo realno.

[crippled_avenger]

BELI LAVOVI Lazara Ristovskog je film o kome sam morao da razmišljam par dana posle gledanja. Jednim delom zbog toga što je naša kinematografija ipak koliko-toliko zašla u domen relativno racionalnog pristupa stvarima sa po tri-četiri filma godišnje koji istinski privlače pažnju i zaslužuju malo ozbiljnije sagledavanje. BELO ODELO, Lazina debitantska režija, došla je u doba sunovrata naše kinematografije kada su ipak neke "veličine" još i uspevale da figuriraju, i kod nas i u inostranstvu. BELI LAVOVI dolazi u vreme ponovnog uspona naše kienmatografije, kada "veličina" zapravo više nema ali se u bazi dešavaju promene. U tom smislu, BELI LAVOVI su film koji je potpuno izvan svog vremna i kinematografskog trenutka. Poluprazan Sava Centar na premijeri bio je iznenađenje za sve nas ali on samo ilustruje koliko su BELI LAVOVI i novi rediteljski rad Lazara Ristovskog zapravo jedna marginalna stvar u aktuelnim tokovima.

Samim tim, za razliku od BELOG ODELA koje je bilo u Kanu jer ga je režirao Kusturičin glumac, BELI LAVOVI stoje kao u novi film jedne u međuvremenu kompromitovane i potrošene javne figure, u kinematografiji za koju on više uopšte nije relevantan.

Kada dakle više nema nikakvog rezona da se trpe hirovi jedne izbledele zvezde, BELI LAVOVI ostaju ostvarenje koje će eventualno zaintresovati malobrojne perverznjake koji gledau apsolutno sve domaće filmove. I ta malobrojna skupina dobiće film koj je meni bolji od BELOG ODELA ali je i dalje daleko od smislenog - mešavinu MALE NOĆNE MUZIKE i CREMASTERa na temu tranzicije, farsu i meta-film u jednom, nešto sa čim bi možda mogao da se izvuče neki etablirani reditelj poput Kaurismakija, Kusturice ili Žilnika, ranije Puriše Đorđevića, ali ne i Ristovski za koga više nema strpljenja.

Otud, iako nema dileme o tome kakav je ovaj film suštinski, kao i u mnogim slučajevima pre toga, bio bih licemer kada bih prećutao da postoje podjednake budalaštine koje neko smatra klasicima. Ristovski međutim nije imao sreće tako da je prilično jasno u koju kategoriju će upasti ovaj film koji pobuđuje na drastične procene.

No, kvalitet na stranu, uostalom ko još gleda evropske filmove radi kvaliteta, BELI LAVOVI u svom potpunom promašaju donose jednu retro dimenziju koja je krasila naše najveće blef-reditelje a to je vanfilmski koncept koji okružuje film. Ristovski je nesumnjivo obro prepoznao nezadovoljstvo i revoluciju kao motiv i BELI LAVOVI su jedan u stvari žilnikovski rad, s tim što za razliku od Ristovskog, Žilnik kao ličnost ima reputaciju koja legitimiše njegove koncepte. Pošto BELI LAVOVI uprkos tome što su farsa svakako imaju izraženu političku crtu, a ako imamo u vidu potpunu što namernu što slučajnu iščašenost od konvencija tipičnog bioskopskog filma, rekao bih da ovaj naslov ima može i veću budućnost kao žilnikovska instalacija nego kao repertoarski film, pa je šteta što kao takav nije i eksploatisan.

* 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam HALL PASS Braće Farrelly. Sa ovim filmom, oni su se konačno vratili uspešnoj i konzistentno smešnoj komediji od koje su odlutali još od svog najvećeg uspeha THERE'S SOMETHING ABOUT MARY. Tokom tog lutanja, bilo je jasno da naizmenično pokušavaju da ožive svoj stari stil što im nije baš išlo od ruke, a isto tako nisu se nalazili ni u aproprijaciji tuđih stilova. Međutim, u HALL PASSu oni uspevaju da uspešno apropriraju Judd Apatowa, i prave kopiju njegovih relationship komedija, sa svojim pečatima tu i tamo, i u određenom smislu popunjavaju prazninu koju je stvorilo Juddovo lutanje.

HALL PASS međutim uspeva da bude vrlo efektan i da se nadoveže na naslove poput WEDDING CRASHERSa i KNOCKED UPa sa jednim ipak novim pogledom na okolnosti jer se ova dva tek pobočno bave ljudima koji su u braku i spadaju u domen onih komedija čija je konvencija da se završe brakom. Naravno, komedija kao konzervativni žanr čini da se HALL PASS takođe završava brakom, odnosno izlečenom verzijom već uspostavljenog formalnog odnosa

Owen Wilson i Jason Sudeikis su dorasli da iznesu ovu komediju, sigurno zahvaljujući otvorenosti publike prema novim komičarima nastalom u post-HANGOVER klimi. Wilson nije nov ali nije ni sasvim uspostavljen kao solo leading man. Ipak, u ovom filmu uspeva da dobro iznese taj zadatak.

U vizuelnom smislu, isto može da se prepozna uticaj HANGOVERa kao ozbiljno realizovane komedije koja pokušava da funkcioniše u rediteljskom smislu i izvan humora i fokusa na elementarne detalje.

Sa ovakvim, uslovno rečeno, kambekom, teško je ponovo upisati Farrellyjeve na mesto koje su zauzimali, jer ovaj film nije autorski kao njihovi raniji projekti ali je zato zaista dobar.

* * * /  * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam UNITED Jamesa Stronga, po scenariju Chrisa Chibnalla, priču o Manchesterovoj tragediji u Minhenu na povratku sa Utakmice u kojoj su igrali nerešeno za Zvezdom ali propšli dalje,. Ovaj događaj je naravno dobro poznat i navijačima Zvezde i navijačima Manchetsera a sam TV film pokušava da osvetli uticaj samog događaja na klub i ljude u njemu.

Priče o tragedijama koje zadese sportske ekipe, dakle kolektive koji su po definiciji zavisni od konkretnih i nezamenjivih pojedinaca prilično su česte. Zar filmovi poput WE ARE MARSHALL i REMEMBER THE TITANS ne govore o sličnim pričama? UNITED je britanska verzija toga koja nekako u skladu sa britanskim mentalitetom, sa dosta stiffupperlipperyja prevazilazi kritičnu situaciju.

James Strong režira UNITED pod velikim uticajem Tom Hooperovog remek-dela DAMNED UNITED ali nažalost Chibnallov scenario nije toliko zreo kao Peter Morganov te iza događaja i njihove rekonstrukcije nema jake priče a uprkos Stronogovom gaženju po sentimentalnosti ni previše emocije. Reklo bi se da je Stronga kao reditelja toliko ponela simulacija ZHooperovog stila da je usput zaboravio da igradi likove pa na kraju Matt Busby, Jimmy Murphy i Bobby Charlton deluju kao nekakvi tipski likovi iz ne naročito razvijene fikcije.

Rekonstrukcija epohe je solidna, opet na tragu DAMNED UNITEDa, ali Beograd je recimo u par scena potpuno neubedljiv i više podseća na SSSR nego na SFRJ deset godina posle istorijskog NE. Čak su i kostimi policije i naoružanje kojim raspolažu neuverljivi i prenaglašeni. Detalji koji ne liče na Jugoslaviju su do te mere brojni i to ne na planu same autentičnosti koliko na planu poimanja tadašnje Jugoslavije da se postavlja pitanje ne samo ozbiljnosti ralizacije već i ozbiljnosti samog promišljanja i literature korišćene u pripremi.

UNITED u krajnjoj liniji, sam po sebi, barem meni kao ljubitelju fudbala, ipak funkcioniše kao osrednji ali gledljiv televizijski rad. Šteta je što nimalo ne odskače od britanskog proseka, a ponegde pada i ispod tog nivoa.

[crippled_avenger]

Pogledao sam THOR Kennetha Branagha. Ne znam tačno šta da kažem o ovom filmu, nisam neki poznavalac stripova o ovom junaku, čitao sam tek ponešto i to novije, ali ono što je sasvim sigurno jeste da je reč o junaku čije su avanture na granici filmičnosti, i da logika dešavanja u ovoj priči ima dosta ozbiljnih problema koji zapravo čine sam film dosta nepovezanim u dramskom smislu. Thorov izgon na Zemlju, kao takav ima funkciju u priči, ali njegovi odnosi sa Zemljanima, smrtnicima, nemaju znatnijeg uticaja na globalnu priču oko koje se sve vrti, a to je unutardvorska intriga u Asgardu.

THOR je usled svega ovoga jedno polovično iskustvo, mešavina žive slikovnice za fanove stripa i ne naročito razvijenog avanturističkog filma o dvorskim intrigama. Čudi tako krupan propust da Thor, osim što upozna Nathalie Portman, na Zemlji zapravo nema znatniji učinak.

Koliko god sam Asgard bio živopisno koncipiran, reč je o jednom prilično jednoličnom settingu, krajnje artificijelnom do granice negledljivosti čiji bi dizajneri mogli da nauče od drugih filmova smeštenih u slične svetove u kojima ipak postoji utisak da ih neko naseljava i da tu ima nekog života. U THORu je deo deo u Asgardu potpuno neuverljiv i sterilan.

Kada se Thor nađe u Novom Meksiku, tu stvari živnu jer su karakteri živopisni a postoji i culture clash na kome se bazira sukob među likovima. Međutim, deo u Novom Meksiku gotovo da nema značaja za priču. Dakle, THOR je najbolji u najmanje važnim deonicama.

Angažovanje Kennetha Branagha kao reditelja je više nekakav medijski stunt nego suštinsko rešenje za koncept filma. THOR nije film u kome je on na bilo koji način unosi inovaciju u Marvelov superherojski univerzum. Pre svega u filmu ovoliko opterećenom specijalnim efektima, uloga reditelja njegovog profila svedena je na minimum jer je ionako pola filma napravljeno u postprodukciji.

Kad je reč o glumačkom segmentu ni tu Kenneth nije imao šta da doprinese. Tony Hopkins i ekipa ionako glume ono svoje a Chris Hemsworth nije ništa ni bolji ni gori od nekog prosečnog mišićavog "igrača zadatka". To je sve okej ali ništa što mora da sprovede eminentni karakterni glumac.

Otud, THOS je manje-više mogao da snimi bilo ko, ali problem je što je reč o stripu koji zahteva reditelja kadrog da znatno transformiše materijal ne bi li uopšte u njemu bilo filma.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

Najzad se pojavio jedan od filmova koje sam očekivao sa najvećom pažnjom, ELEPHANT WHITE Prachye Pinkaewa. Računao sam da će debi ovog reditelja profilisan za zapadno tržište omogućiti da se on malo uozbilji upravo na nivou vođenja priče i efikasnosti. I zbilja, u ovom filmu Pinkaew bolje vodi priču nego inače, film je jasan i efikasan, podela koju predvodi Djimon Hounsou je vrhunska i dobro postavljena. Pinkaew sa samo dva glumca van Tajlanda uspeva da postigne dobar rezultat s tim što je Kevin Bacon nedovoljno iskorišćen i uključen u seriju zapravo repetitivnih scena.

Dakle, zapadni producenti i standardi su pomogli Pinkaewu da bolje savlada ono što je najvažnije u pravljenju filma a to je kako se vodi priča. Međutim, ono čega nema, to su akcione scene po kojima su se proslavili on i Panna Rittikrai. Odnosno, akcije zapravo ima dosta, u odnosu na minutažu čak i više nego u tipičnom Prachyinom filmu. Međutim, Djimonova specijalnost je pucanje i to naročito iz snajperskih pušaka tako da je on mahom daleko od svojih protivnika i tuča, a tuča - radi kojih smo se svi okupili, ima prilično malo, gotovo zanemarljivo u odnosu na Prachyine filmove. Na špici čak i nema Panne i čini se da je Prachya ovde više pokušao da se showcaseuje kao klasični reditelj akcionih filmova, bez akcenta na onome po čemu je prepoznatljiv što je zbunjujuće, mada se možda može objasniti time što Djimon, koliko god da je fizički spreman ipak nije Tony Jaa i moguće je da sa njim nisu mogle da se realizuju te borbe.

U svakom slučaju, Pinkaew se neće baš daleko probiti sa ovim filmom jer nije pružio ono što ume i što se od njega očekuje kao od svojevrsnog inovatora u akcionom žanru. Ovakav kakav je, ELEPHANT WHITE je vrlo solidan DTV, sa odličnom zvezdom u glavnoj ulozi i potencijalom koji nikada ne ispuni. Ipak, bilo bi lepo da ako se Pinkaew ikada vrati svojim akcionim obeležjima sa sobom ponese i pripovedačku disciplinu kojoj se naučio ovde.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Osama Bin Laden R.I.P.

NEDELJA KAD JE OTIŠAO HASE - ZABRANJENO PUŠENJE

[crippled_avenger]

Scott Mann koji je radio odlični DTV akcijaš THE TOURNAMENT dobija bioskopski film:

Nordling here.

This doesn't sound so much like a remake as it does a reinterpretation along the lines of THE MAGNIFICIENT SEVEN, BATTLE BEYOND THE STARS, or A BUG'S LIFE.  Variety reports today that the Weinstein Company in conjunction with Japan's Kurosawa Productions has found a director for its SEVEN SAMURAI remake, and that director is Scott Mann (THE TOURNAMENT).

The film looks to be about a small Thailand village that recruits seven top mercenaries from around the world to help fend off an attack.  So, yeah, I guess you could call it a remake, although at least it's not a true samurai film, for which I'm grateful.

I'm of very mixed opinion on this - the original may very well be my favorite film of all time, but I can recognize the fact that the story tropes are so universal that they could be changed up to apply to any kind of genre.  This is just another iteration.  As long as they don't actually call it SEVEN SAMURAI, which would be silly, this might be okay, emphasis on might.  It also depends on who they get to play the mercs.  I'd imagine something a la THE EXPENDABLES, where old and new action heroes alike line up to play the merc team.

I am not familiar with Scott Mann's work as a director at all, so I have no opinion on how suited he is for the job.  Just don't mess this up, please.  If they're going to do a remake of this classic piece of cinema, at least the original will still be on my shelf, always ready to watch.  It would be nice if the Weinstein Brothers offered to put out SEVEN SAMURAI for theatrical release, just to pay proper respects.

[crippled_avenger]

Pogledao sam GORJAČIE NOVOSTI Andersa Bankea, rimejk Johnnie Toovog filma DAI SI GIN. Vrlo je zanimljivv ovaj spoj švedskog reditelja školovanog u Rusiji i hongkonškog izvornog materijala koji čeka i na holivudski rimejk.

Nažalost, Banke ni posle FROSTBITTENa ni posle NOVOSTI neće imati onaj proboj kakav je očekivao jer osim zanatskog umeća koje je na dosta solidnom nivou, ali opet ne i takvo da bi mogao da ode u Holivud, nije pokazao da vlada filmom na pravi način na nivou celine. Iako se NOVOSTI mogu posmatrati kao pristojan akcioni triler sa satiričnom dimenzijom, upadljivo je koliko Banke nije uspeo da ostvari akcenat na priči o reality emisiji koja nastaje tokom otmice. Otud je jasno da Banke zapravo nije u dovoljnoj meri iskoristio ono što je zapravo ključni detalj po kome se njegov film razlikuje od ostalih.

Kada reditelj na takav način propusti da kapitalizuje ono po čemu je njegov film rebalo da se nametne, premda ruku na srce, meni ni Toov original nije bio naročito uspešan u tom domenu, onda NOVOSTI moraju da se bore sa tipičnim akcionim trilerima u odnosu na koje ipak imaju previše karakternih deonica i raznih idiosinkrazija da bi bile podjednako efikasan film.

Kad je o inscenaciji reč, Banke vlada akcionim scenama vrlo dobro, premda kako rekoh to je manje-više domen već salvladanih zahvata. Kad je o ritmu reč, prijatno iznenađuje relativno dobrim spajanjem statičnih i dinamičnijih scena, i solidno prikazuje protok vremena koji deluje prilično ubedljivo.

NOVOSTI su film koji je solidno realizovan ali ima veliki problem na nivou iskorišćavanja svih potencijala premise i pozicioniranja na sceni. Sve ono što su NOVOSTI dobro realizovale, neko naprosto inače radi mnogo bolje.

* * 1/2 / * * * *

[Shozo Hirono]

breaking news je prosečan toov film.

[crippled_avenger]

Da, a pošto ja nisam neki Toov fan, zamisli kako je tek meni bilo.

[crippled_avenger]

Pogledao sam THE FLIM FLAM MAN Irvina kershnera, po romanu Guy Owena o mitskom južnjačkom prevarantu Mordecai Jonesu koji tokom jedne od pustolovina nalazi novog šegrta za kog se ubrzo ispostavlja da je previše pošten. THE FLIM FLAM MAN spada u red filmova o con artistima koji preispituju odnos fascinantnog sveta prevaranata sa emotivnim prostorom junaka i odnosom koji oni ostvaruju sa žrtvama. U tom smislu, centralni karakter ostaje šegrt koga igra tada još mladi Michael Sarrazin dojk nepopravljivog Mordecai Jonesa igra George C. Scott.

Koliko god Scott sam po sebi stajao kao glavna atrakcja ovog filma, Mordecai kao statičan lik ostaje u senci transformacije Sarrazinovog Curleya. Otud je šteta što Sarrazin iako po stilu igre jeste suprotan Scottu možda nije bio zamenjen nekim harizmatičnijim mladim glumce.

tako THE FLIM FLAM MAN ima zapravo problem sa tim što glumačka podela nedovoljno iznosi suštinu priče pred publiku iako Kershner sve to vrlo dobro vodi i označava kao reditelj.

Iako bi se THE FLIM FLAM MAN pre svega mogao posmatrati kao neka vrsta komedije o con artistima i kao takav je marketovan, ovaj Kershov rad je mnogo pre coming of age priča smeštena u con milje, sa dosta humora.

Sarrazinov romantic intrest igra lgendarna Sue Lyon a među epizodistima ima nekoliko kultnih vestern faca. Iza kamere se kao pomoćnik režije pojavljuje ipak najlegendarnija vestern faca Yakima Canutt.

THE FLIM FLAM MAN spada u red "drugačijih" Kershovih filmova po kojima na kraju nije bio poznat iako su bili vrlo solidni.

* * * / * * * *

[Shozo Hirono]

u perspektivi ima smisla obrađivati slabije naslove jakih autora, koji naravno imaju kvalitetnu osnovu, ali je mnogo teško sažeti psihološku matricu honkoških filmova i napraviti kvalitetnu kopiju.

[crippled_avenger]

Pogledao sam L'AUTRE MONDE Gilles Marchanda, prošlogodišnji francuski triler koji govori o pogubnom uticaju virtuelne stvarnosti na živote mladih ljudi. Scenario je sa Marchandom pisao Dominik Moll, reditelj koga znamo po filmovima HARRY UN AMI... i LEMMING. U scenarističkom smislu, L'AUTRE MONDE nije naročito uzbudljiv i reklo bi se da je sama tema poprilično pase jer je VR bio aktuelan još krajem osamdesetih, početkom devedesetih a do danas su online igre, četovi i sl. postale već maltene retro problem, a kreatori socijalnih mreža postali su svojevrsna istorijska tema. Međutim, Marchand uspeva da stvori neku vrstu specifične "francuske" atmosfere na nivou likova i njihove opsesivnosti i kroz nekoliko odlično postavljenih situacija uspeva da stvori kakav-takav smisao u ovoj spolja gledano krajnje prevaziđenoj postavci.

Otud, paradoksalno, L'AUTRE MONDE iako je triler koji se dotiče tehničkih pronalazaka (koji su doduše u domenu dobro poznatog, a što se filma tiče i prevaziđenog) najpre funkcioniše u pojedinim bizarnim dramskim scenama i glumačkim rešenjima.

Naročitu pažnjju ovaj film zaslužuje i kao još jedna rola Louise Bourgoin koja je bila jedini smislen deo Bessonovog nedavnog fijaska ADELE BLANC-SEC. Ovog puta ona je odrigrala u potpuno drugačijem maniru ali svakako da je vredna pažnje.

L'AUTRE MONDE nije uopšte dorastao tipičnim poređenjima sa BLUE VELVETom koja su usledila odmah po premijeri. Iako nisam neki Lynchov fan, meni tokom gledanja ovaj film ni po svojim kvalitetima ni po svojoj snazi u bilo kom smislu nije evocirao uspomenu na BLUE VELVET koji je ipak jaka stvar na svim nivoima. L'AUTRE MONDE je mnogo više tipičan parcijalno uspeli francuski triler tako da i horizont očekivanja treba da bude smešten tu negde.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam FAST FIVE Justina Lina i za početak odmah treba reći da je ovo do sada najbolji film u seriji. Do sada nije bilo ni ovako spektakularnih ni ovako uverljivih stuntova i rekao bih da je FAST FIVE svakako najambiciozniji u čisto logističkom smislu. Paul Walker i Vin Diesel se ovde ponovo sreću ne samo sa junacima svih ranijih delova već imaju priliku da sparinguju sa Rockom koji dobija poziciju "trećeg" iako je on verovatno najupečatljiviji screen presence od sve trojice, a ja to pritom kažem kao neko ko smatra da je Paul Walker ostvario prilično solidnu karijeru B-akcionog heroja i to vrlo tiho, bez puno buke i da je na neki način postao čak i garant izvesnog kvaliteta u tom domenu, da napravi iskorake poput RUNNING SCARED ili da unapredi solidne naslove poput TAKERSa.

Međutim, Rock je tu jedini pravi star pa je šteta što ga Lin u većoj meri ne tretira kao takvog. Štaviše, reklo bi se da je Lin najveća slabost ovog filma jer kako second unit preuzme stvari film dobije na kvalitetu dok upravo Linovi delovi, ono gde su likovi i neke dramske situacije deluje ne toliko slabo koliko pre svega slabije od potencijala. Mislim da je FAST FIVE redak primer akcionog filma sa masom vrlo potentnih glumaca, u svom fahu, koji su ostali neiskorišćeni iako realno ima dosta dramskih situacija i prilika da se razmašu. FAST FIVE je ponovo, slično prvom delu fokusiran i na nekakve odnose u samoj ekipi, ali njih ne uspeva da razradio dovoljno efekntno čak i za nivo akcionog filma.

Jurnjave, lomovi, stuntovi, sve je to na dosta solidnom nivou i za razliku od ranijih nastavaka sa CGI opterećenjem, FAST FIVE je u svemu tome jako uverljiv i deluje kao da su sada kaskaderi i vozači ipak imali više posla od animatora. Uprkos tome, i svim unapređenjima FAST AND FURIOUS još uvek nije postao prvoklasan akcioni serijal.

* * 1/2 / * * * *

[Tex Murphy]

Bio sam vrlo razočaran kad su roknuli Mišel Rodrigez u četvrtom dijelu, ali svakako ću pogledati i ovaj peti jer toliko volim ovaj serijal.

[crippled_avenger]

Pa pazi, ovaj film se dotiče i te teme. Leti možda još nije umrla... A kad će...

[crippled_avenger]

Ima li boljeg mesta da se navijačima Milana čestita osvajanje Skudeta od Crippled Cornera?

[Albedo 0]

ali valja naglasiti da su se prvo pobratimili sa Partizanom, pa onda osvojili Skudeto

[crippled_avenger]

Pogledao sam ORAO Zorana Tadić, adaptaciju romana UMJETNI ORAO koju je sam uradio Pavao Pavličić. Ovaj film iz 1990. spada u red Tadićevih pesimističnih metafizičkih krimića koje je snimao po Pavličićevoj prozi. Iako se ni ORAO ne može porediti po svom dometu sa Tadićevim nedostižnim klasikom RITAM ZLOČINA (a opet malo koji jugoslovenski film može), on u određenom smislu spada u vrh njegovog opusa, iako s druge strane pokazuje i ozbioljne naznake stagnacije u odnosu na aktuelne kinematografske tokove.

Naime, ORAO je film koji u vizuelnom smislu i na planu neke opšte uverljivosti filmskog prizora u tom trenutku već gotovo da nema šta da traži na bioskopskom repertoaru i samo dosta rastegljivi standardi jugoslovenske kinematografije mogu da ga legitimišu u tom smislu. Tadić prilično nemarno kadrira, izbor lokacija je dosta pretenciozan i bezličan u isto vreme i rekao bih da je film znatno bolje i ambicioznije zamišljen nego što je realizovan. U određenom smislu ak rekao bih da efektnost pojedinih lokacija više proističe iz scenarističke zamisli nego iz kasnije realizacije.

U formalnom smislu, ORAO je rašomonska priča o grupi prijatelja koji kreću da istražuju ko je kriv za smrt, odnosno najverovatnije, samoubistvo njihovog dragog ali prilično krhkog prijatelja. Kako istražuju sve faktor koji su uticali na njegov život postepeno počinju da se svete pojedincima za koje misle da su ga gurnuli u smrt ali takođe ubrzo shvataju da je ključni krivac jedan od njih.

Pavličićev scenario se bavi istragom (samo)ubistva, ali tretira je kao psihološku dramu između četiri karaktera tako da je veliki adut filma to što ni u jednom trenutku ne postaje priča o mački i mišu a sama funkcija "krivca" do kraja ostaje krajnje psihološki ambivalentna i izvan nečega što bi se moglo posmarati kao krivično delo. Pomeranjem pozicije naratora sa prijatelja na prijatelja odnosno sa osmunjičenog na osumnjičenog daje svemu jednu dodatnu dimenziju intrige.

Problem je međutim u tome što scenario koliko god zanimljivo zamišljen, retko kada prevazilazi nivo skice za neki jako zanimljiv film koja ipak nije do kraja ostvarena.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

ali valja naglasiti da su se prvo pobratimili sa Partizanom, pa onda osvojili Skudeto

Pa pazi, Milan voli da ima dobru komunikaciju sa klubovima iz Trećeg Sveta. Zvezda je ipak njihov rival, njima ravan klub. Čekamo se u sledećem ratu.

[Albedo 0]

Zašto ćutiteeee! Zašto ćutiteeee!

Vama Zenit, nama Milan! 

[crippled_avenger]

Pa i Zvezda voli da ima neke manje klubove kojima je pokrovitelj.

[Albedo 0]

    

[Джон Рейнольдс]

Pa pazi, Milan voli da ima dobru komunikaciju sa klubovima iz Trećeg Sveta. Zvezda je ipak njihov rival, njima ravan klub. Čekamo se u sledećem ratu.

Njima ravan klub? Nijansa crvene boje na dresovima je otprilike ista?

[Albedo 0]

znaš kako se kaže: ko gubi, Krip ima pravo da se ljuti 

partizane, ale, ale, ale 

[crippled_avenger]

Šta da vam kažem, Real Madrid je uvek Real, Rayo Vallecano je to što je. I jedni i drugi imaju navijače. Kao što Realovi navijači nemaju previšđe razumevanja za Rayove, nemam ni ja za Partizan, ali simpa mi je da i manji klubovi imaju svoje poštovaoce.

[Джон Рейнольдс]

Eh, Real... Zvezda je bre srpski Notingem forest! 

[crippled_avenger]

Pa dobro, Notingem je bio jak klub u svoje vreme, ali razlika je u tome što je Zvezda u krizu Forestovih razmera došla jer je bila opozicija Novom svetskom poretku.

[crippled_avenger]

Pogledao sam HRANJENIKA Vatroslava Mimice, jedan od filmova o Holokaustu kojih nije bilo previše u istoriji jugoslovenske kinematografije. Iako je naravno, bilo filmova o zatvorima i logorima, retki su oni koji su se bavili baš temom Holokausta a kao zlatni standard za tu vrstu filma ostaju GORKE TRAVE Žike Mitrovića.

HRANJENIK je ekranizacija pozorišnog komada Milana Grgića koji ga je sam adaptirao i za film. Komad podseća na NEBESKI ODRED Aleksandra Obrenovića i Đorđa Lebovića, i oba trtiraju temu Kapoa u koncentracionom logoru, delimično se baveći samom konkretnom temom viktimizacije, promena u ponašanju usled promene u hijerarhiji, ali isto tako sve to može imati i svojevrsnu širu političku pozadinu, odnosno može da govori o smenjivanju ljudi na vlasti koji vrlo lako od narodnih favorita postaju tirani...

U tom smislu, rekao bih da je HRANJENIK mnogo više politička alegorija nego konkretna priča o Holokaustu pošto je ovo film o Holokaustu bez značajnijih uloga Nemaca. Nemci se pojavljuju ali krajnje marginalno i film upravo govoi o zlu samoregulacije do koga dolaze sami logoraši. i to je po meni ključna kontradikcija ovog filma. Naime, ta civiliacijska tačka u kojoj ljudi koji su u istoj nevolji postaju protivnici jedni drugima čim im se omogući neka vrsta dominacije jeste i psihološki i istorijski istinita, ali može da funkcioniše samo u kontekstu jednog pšireg političkog projekta u kome je neko te ljude, po nekom svom principu učinio logorašima na prvom mestu.

Rekao bih da HRANJENIK zanemaruje tu ključnu stvar koja možda jeste opšte mesto filmova o Holokaustu ali nikako ne sme da se prenebregne i ostavvi nejasnom.

Ja ne kažem da ovaj film u svom prikazu surovosti prenebregava širi okvir ali se on ipak ovde najpre podrazumeva nego što se vidi, tako da se slobodno može reći da HRANJENIK koristi temu Holokausta da bi ispričao zapravo jednu drugu političku alegoriju  to ga čini jednim dosta neobičnim filmom.

Međutim, sve to je suviše teatralno, a i u okvirima teatralnosti na prvu loptu, na tragu nekog pojednostavljenog egzistencijalizma, bez ozbiljnije filmske nadgradnje, tako da je ukupan utisak, i pored nesumnjive intrigantnosti, prilično slab.

* 1/2 / * * * *