The Crippled Corner

[Albedo 0]

Džaba ti je to kada nema Bate

[crippled_avenger]

Pogledao sam PET MINUTA RAJA Igora Pretnara po scenariju Vitomila Zupana. Reč je o vrlo zanimljivom ratnom filmu koji se dotiče teme Holokausta i doživljaja zarobljenika, jedne od slabije doticanih tema u jugoslovenskom filmu. Doduše, ne može se reći da nema filmova o zarobljenicima i logorima, setimo se TV filma o banjičkom logoru, priče o našim zarobljenicima u Norveškoj u KRVAVOM PUTU, LAGER NIŠA, Mimičinog HRANJENIKA ili Mitrovićevih GORKIH TRAVA. Ipak, i pored ovih naslova, logori i Holokaust nisu naišli na veću filmografiju, premda najpopularniji filmovi o Holokaustu pout Spielbergovih, Benignijevih ili Polanskog dolaze u vreme kada se na prostoru bivše SFRJ ionako nije više nalo ko su bili pozitivci a ko negativci u Drugom svetskom ratu.

Zupan donosi nešto ličnih robijaških iskustava, a nešto i svog ženeovskog postupka u priči o dvojici logoraša iz "nebeskog odreda" koji služe za razmontiranje neeksplodiranih savezničkih bombi po nemačkim gradovima. U jednoj od kuća u koju nemački vojnici ne smeju da uđu oni nalaze svoj raj a ubrzo počinju da razmišljaju o bekstvu.

U žanrovskom smislu, Pretnar je snimio melodramu sa elementima trilera ali sasvim je jasno da PET MINUTA RAJA i po vremenu kad je izašao spada u red egzistencijalističkih ratnih filmova. Takvih ratnih filmova smo imali nekoliko poput VETAR JE STAO PRED ZORU ili OSMIH VRATA, ali kod Pretnara imamo dva osveženja u odnosu na ove naslove. Pre svega, ovde nema priče o komunistima niti bilo kom drugom pokretu otpora, ovde su dva robijaša od kojih je jedan vojnik, dakle iz neke "predratne" vojske a drugi je civil. Ovi junaci nemaju ideološki predznak.

s druge strane, kao što je Zupan u parabiografskom romanu LEVITAN bio sklon tome da izbegne romantizaciju vlastitog solženjicinovskog stradanja, tako su i njegovi junaci ovde ipak istovremeno i žrtve i mangupi. Depatetizacijom njihove pozicije, Zupan uspeva da im da naročit kvalitet, i samo pred kraj, u fazi kada se sve mora rešiti velikim melodramskim gestom kroz koji se iznosi ideja priče, on ulazi u domen neuverljivog.

Ženeovski postupak je prisutan u tome što u izvesnom smislu Zupan parafrazira njegov komad SLUŽAVKE, sa sve presvlačenjem junaka, promenom uloga i role playom u koji ulaze.

Pretnarova realizacija je precizna, suspense uspeva da izgradi vrlo dobro, i film je pre svega vrlo tačno i efikasno režiran, naročito u delu koji prethodi njihovom dolasku u kuću u kome stvari naravno polaze putem "filma stanja". Ono što je dosta bitno to je da film iako meša suspense, zaplet i film stanja nije nekonzistentan u stilskom smislu.

Što se kopije tiče, gledao sam vrlo pristojan rip sa bioskopskim titlovima bez kojih bi gledanje ovog multilingualnog filma bilo nemoguće.

* * * / * * * *

[Alexdelarge]

Dokazi ljubavi

Ovakvom inflacijom njihovih ekranizacija ni Mir Jam ni Gordana Kuić ne dobijaju jer se od simpatičnog literarnog fenomena u kome su uživale naše bake i majke pretvaraju u neku vrstu silom nametnutog standarda

Kada listate filmografije dramskih pisaca poput Harolda Pintera ili Toma Stoparda među brojnim ekranizacijama pronaći ćete nekoliko sa srpskim naslovima. U pojedinim slučajevima to su snimci pozorišnih predstava koje je naša televizija emitovala kao zasebne emisije ali neke stavke su i televizijske drame snimljene po njihovim komadima – i to u vreme kada su oni bili aktuelni. Pored emisije ,,Trezor", ovo je još jedan podsetnik na danas gotovo nezamislivu praksu da je beogradska televizija, u okviru svog dramskog programa, između ostalog,snimala i aktuelne savremene tekstove.

Ako ostavimo po strani, po mnogo čemu diskutabilnu, primedbu o ,,drugim" i ,,srećnijim" vremenima jer sve ono što je onomad možda bilo srećnije danas je tehnički dostupnije i izvodljivije – postavlja se pitanje koja se dela danas ekranizuju u Dramskom programu RTS-a.

Izuzmemo li serije poput ,,Selo gori,a baba se češlja" ili ,,Moj rođak sa sela" koje bivaju obnovljene iz sezone u sezonu jer ih narod toliko voli i ne može da zamisli televiziju bez njihovih junaka, RTS u poslednje vreme ulazi u niz krajnje bizarnih literarnih adaptacija.

Posle ,,Ranjenog orla" Mir Jam koji uprkos svojim sistemskim nedostacima zaslužuje simpatije kao fenomen, RTS je prikazao još jednu seriju po romanu ove književnice a na programu će uskoro biti i treća. U isto vreme, posle ,,Mirisa kiše na Balkanu" biće i nastavak ,,Cvat lipe" po prozi Gordane Kuić.

Uz svedužno poštovanje prema značaju Mir Jam i Gordane Kuić u svetu srpske populističke literature, čini mi se da je potpuno apsurdno svesti RTS-ov dramski program na ekranizacije njihovih sabranih dela. Rekao bih da je za publiku sasvim dovoljan jedan ,,Ranjeni orao" da se upozna sa Mir Jam i da je došlo vreme da se ekranizuje neki drugi pisac.

Ovakvom inflacijom njihovih ekranizacija ni Mir Jam ni Gordana Kuić ne dobijaju jer se od simpatičnog literarnog fenomena u kome su uživale naše bake i majke pretvaraju u neku vrstu silom nametnutog standarda čemu nisu dorasle i umesto da, s pravom, budu zabeležene kao fusnota bivaju uzdignute na nivo svojevrsnog ogledala svoje epohe.

Ne samo da su o tim istim epohama koje su danas okosnica RTS-ove ,,srbonostalgije" nastajale još neke mnogo značajnije knjige već bi se moglo reći da ovakvim zanemarivanjem značajnih dela, konvencionalno priznatih klasika, i forsiranjem nečega što je u najboljem slučaju pop-kulturni eksces, RTS ozbiljno dovodi u pitanje, čak i izvrgava ruglu svoju ulogu u očuvanju naše kulturne baštine.

O biografskim televizijskim serijama i filmovima da ne govorimo. Ne samo da su serije poput ,,Poslednje audijencije" o Nikoli Pašiću smeštene na sam rub interesovanja našeg Javnog servisa – o čemu svedoči i njena krajnje slaba realizacija – već je gotovo nemoguće očekivati da će u dogledno vreme biti proizveden neki rad koji bi pored hagiografskog možda imao i neki društveni značaj. Dok britanska televizija ima već tri filma o vladavini Tonija Blera, mi od RTS-a teško da možemo dobiti seriju o ubistvu Slavka Ćuruvije ili o bombardovanju RTS-a,a o nečem provokativnijem kao što je peti oktobar, recimo, da i ne govorimo.

Stara Televizija Beograd je sasvim očekivano i u skladu sa svojom društvenom i propagandnom funkcijom osnažila narativ o NOB-u kroz niz programa, kako fikcije,tako i istinitih priča, ali je isto tako snimila i seriju o Vuku Karadžiću, televizijski film o Karađorđu, dotakla se najrazličitijih tema, često i na provokativan način. Zbilja, besmisleno je da nam sada televizija iz jednog perioda koji poistovećujemo sa ograničenjima, političkim pritiscima i tehnološkom zaostalošću deluje kao uzor, ne samo u estetskom smislu već i na širem planu usklađenosti sa svetskim tokovima.

http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Dokazi-ljubavi.lt.html

[crippled_avenger]

Posle kad se pitam što mi ne ide posao, treba da se prisetim ovakvih kolumni.

[crippled_avenger]

Sarah Deming has filed a lawsuit against "Drive" distributors FilmDistrict and her local theatre Emagine Novi for using a "misleading trailer" to get her to see the film according to Click on Detroit.

Seems that Miss Deming expected "Drive" to be more akin to "Fast and Furious" rather than the retro art house drama with minimal actual driving that was the Nicolas Winding Refn-directed project. While she may have object, "Drive" is currently one of the best reviewed films of the year.

Deming also claims that the film features "extreme gratuitous defamatory dehumanizing racism directed against members of the Jewish faith" and plans to turn her individual lawsuit into a class action suit next week.

FilmDistrict didn't comment on the story, an Emagine theatres spokesperson called it an extremely frivolous lawsuit.

[crippled_avenger]

Služimo Koreji!

The pop singer-actor's latest film, Soar Into the Sun, will be released in 2012.

Is Rain the South Korean Elvis?


It certainly seemed so by the turnout of hundreds of fans in Seoul Tuesday that came to bid  the singer-actor farewell as he entered military service.

Like Elvis, who served two years in the U.S. Army, Rain will be an active-duty solder for the same amount of time with South Korea's Uijeongbu 306 Reserve Battalion.

Military service is mandatory for all able-bodied South Korean men. Artist who have tried to avoid duty, have suffered career backlashes, reports the BBC.

Rain will be off the public radar for the next two years, but fans will be able to watch him in military action through his air force movie, Soar Into the Sun. In Soar, Jung Ji-hoon – Rain's real name, which he prefers to use for acting projects – plays a talented yet troublemaking elite air force pilot who is demoted to the combat flying unit. There he meets new friends, rivals and love interest, and is put to the ultimate test when he ventures into enemy territory.

The star told reporters at the Busan Film Festival press conference for the project last week that he feels like he got an intense preview of military life through the film, for which production wrapped last month for a 2012 release. "I experienced seven months of life in the barracks while shooting the movie. It was painful not being able to eat whenever I wanted," he said, adding that he almost fainted while undergoing the actual gravity test for pilots.

Directed by Kim Dong-hoon, Soar marks Rain's second homespun movie since his big screen debut, I'm a Cyborg, But That's OK (2006) by Park Chan-wook. Hollywood ventures on Rain's resume include the Wachowskis' Speed Racer and Ninja Assassin.

[crippled_avenger]

USA: Wall Street rocked by anti-capitalist protests – time to build a labor party!
Written by Alan Woods Thursday, 06 October 2011
PrintE-mail
Share460

Yesterday Wall Street was rocked by a mass demonstration of over 15,000 people protesting against "corporate greed." The crowd jammed the square and stretched for blocks along Broadway. This unprecedented protest was a manifestation of the mood of anger, bitterness and frustration that has been accumulating for years in American society, which had already previously erupted in the big demonstrations and walkouts in Madison, Wisconsin, culminating in the occupation of the Capitol.

Yesterday outside City Hall, New York. Photo: bogieharmondYesterday outside City Hall, New York. Photo: bogieharmondThis is part of a general worldwide ferment, the clearest expression of which was the Arab Revolution. These explosive events have had a profound effect on the consciousness of the workers and youth everywhere. This was shown by the statement made by Bob Masters of the Communications Workers of America. He said the spontaneous uprising was in keeping with popular revolts breaking out all over the world this year: "Occupy Wall Street captured the spirit of our time," he said. "This is Madison. This is Cairo. This is Tunisia."
Role of the students

The demonstrations began in lower Manhattan twenty days ago. The majority of the protesters were students. This is a natural development. Although the students cannot play an independent role in the class struggle, they are always a sensitive barometer that reflects the tensions and contradictions that are silently accumulating in the depths of society. Historically, the students always tend to move first. They can anticipate a movement of the masses.

What is significant is the class content of the slogans shouted by the protesters. This is a movement of the poor against the rich, of the exploited against the exploiters. Ordinary Americans who have had to bear the brunt of the crisis have seen their living standards decimated while the bankers who have helped themselves to billions of dollars of public money award themselves lavish bonuses.

Filmmaker Michael Moore attacked the fat cat bankers in plush offices far above the street. "They are responsible for ruining the lives of millions of people," he said. "They weren't just satisfied with being filthy rich."

All layers of the working class have seen their living standards eroded, including those who long considered themselves "middle class."

"I feel the middle class has been under attack for some time now. I always wondered when this was going to happen," said Jimmy Shea, 45, a union carpenter at Lincoln Hospital in the Bronx. "The students set it off with Occupy Wall Street and the unions came around because the unions are finding the same problems as the kids," he added.

The mood of many was summed up by Alex Ponton, a 67-year-old retired salesman who had never been to a protest before: "I want the wealthy to pay their fair share. If, in some small way, I can show up and yell and support and march, I'll do whatever I can do to help Main Street."
Role of the unions

The media at first attempted to portray the demonstrators as a bunch of hippies and eccentrics, highlighting the presence of people dressed as clowns and zombies. But this cynical propaganda was immediately cut across when thousands of workers and union members joined protesters marching through the financial district of New York.

At first the unions mostly watched from the sidelines as the Occupy Wall Street protests grew from a motley band of activists camping in a park into a movement that was growing in strength and spreading across the country.

Members of the city's biggest unions marched in solidarity with the students who began camping out three weeks ago to protest the excesses of the richest 1%. "We are the 99%. So are you!" protesters chanted as they marched to Foley Square, just north of City Hall. "It's an epic march," said John Samuelson, president of the Transport Workers Union Local 100, who urged his 35,000 bus and subway workers to march.

Among these is the New York State United Teachers (NYSUT), the Empire State's largest union, representing 600,000 teachers. In an interview on Tuesday, spokesman Carl Korn publicly offered NYSUT's support for Occupy Wall Street and its message about shrinking income inequality, investing in public education, and making the rich pay. "Teachers and public employees represent the other 99 percent; they are not in the 1 percent," Korn said, echoing the theme of the occupation.

The participation of organized labor in this protest represents a most important development and a turning point. The unions have put new energy into the campaign, adding organizing coherence and greater numbers to the demonstrations. The union intervention has served to clarify and sharpen the much more amorphous and confused message of the early protests, concentrating it more on the economic issues. One demonstrator was quoted as saying that he welcomed the participation of the unions because it gave the protest more substance, "so it doesn't appear to be a clown show."
Police violence

It was now impossible for the media to present the protests as a circus. It was obvious that many were just ordinary Americans who are fed up of the oppressive rule of big business and the political Republican-Democrat establishment that defends it, ignoring the plight of millions of working, poor, and middle class families.

The march was entirely peaceful, with an almost festive mood. But when night fell the mood changed, as some of the younger demonstrators tried to pass beyond the barricades blocking them from Wall Street and the stock exchange. At this point the police turned violent, revealing the real repressive face of the state in the service of big business.

After a round of speeches, the marchers headed back to Zuccotti Park. Then, according to witnesses, about 200 people tried to push through barricades and police penned them in with orange netting. Dozens of people were arrested, manhandled and blinded with pepper spray.

A video posted on the Occupy Wall Street Twitter account last night showed police swinging at a protestor with a night stick. In just a few hours, the demonstrators, many of whom were probably naive and inexperienced, have received a valuable lesson as to the true meaning of "democracy" and the right to peaceful protest.
The protests spread

The protests are not confined to New York. An explosive mood of frustration is spreading like wildfire around the country. In Boston an occupation in solidarity with New York has begun. An eyewitness writes of a mass meeting held last Friday:

    "The general message was one of anger against the current system with money in politics, the fact that most people have been ignored by the current political process and that social/economic inequality has not been addressed. There is also a lot of anger at the banks, bailouts, and the financial system as well." (Impressions from Occupy Boston)

The signs carried by the occupiers range from "We are the 99 percent" to "Capitalism is Criminal." There are salutes from passersby at times. The most consistent to honk their horns in support are truckers and taxi drivers.

Messages of support have come as far away as London and Egypt. A very interesting detail is the attitude of the Boston police: "Some police officers have offered salutes to the protesters and more than a few have helped to carry supplies when they arrive."

There is a questioning of the capitalist system that was not present before. This is also an important change. The eyewitness from Boston mentions the kind of questions that are being debated by the people:

    "Here are some of the questions that have been raised? What is wrong? How did we get here? Why does this culture spawn corruption? Who created wealth? Why isn't that wealth shared equally? Why are students going to school in order to gain useless degrees and debts that they can't pay? Do we all have the right to the necessities of life? And if we do, what will it take to get those necessities? Can the system be reformed? If not, what will it take to make some fundamental change? Is capitalism the best of all possible worlds? Is communism?"

Marx explained that for the masses, one real step forward of the movement is worth a hundred correct programs. The Boston comrade continues:

    "However, when mass movements boil over they draw people together. The seemingly isolated atoms of society become drawn together and speak. A remarkable chorus of different voices playing different melodies are fusing and intermingling in a new symphony. Suddenly, you are no longer alone. You can speak freely and others will listen. You can air your concerns. New views can break through the muck of ages and crystallize latent connections in the mind. Through discussions, marches and expressions you can gain the type of education that it may take a lifetime to gain.

    "To give an example, some comrades and I went off to a corner to discuss what we thought the demands of the movement should be. There were only five of us to begin with. Yet those walking by listened to our discussions and just came over. They started to air grievances, state demands, and articulate their values. The atmosphere was free. Everyone listened with respect and open ears. Since this was a festival, each voice may at times be echoed by another voice. At times a voice may find someone disagreeing."

This shows that there is a ferment of ideas and debate out of which clear socialist and revolutionary ideas will gradually emerge.
Democrats and Republicans scared

The political establishment can no longer ignore the movement. This is not like the notorious Tea Party movement, the distilled essence of reactionary middle class hysteria that has been nurtured by the Republicans for their own cynical purposes.

It is self-evident that the Occupy Wall Street movement supports neither Democrats nor Republicans but is a protest directed against both. The victory of Obama was an expression of widespread disgust against the discredited Bush administration and all its works. Millions of ordinary Americans believed that they were voting for change. But there has been no change, only more of the same. The packaging is different, but what is inside is just the same. It has taken a little time for this fact to register in the popular consciousness. But now the truth has dawned on millions of workers, poor and middle class people: these parties and leaders do not represent us; they only represent the interests of the rich and powerful!

Some Democrats are trying to get in on the act, sensing that there may be votes to be won here. Thus, Louise Slaughter of upstate New York stated: "For 30 years, America's middle class has watched its living standards erode while the wealthiest 1% amass fortunes that would make the robber barons blush."

But this is a genuine grassroots movement that is far to the left of the Democrats. Indeed, many of the latter are probably more scared of it than are the Republicans. Democratic Caucus chairman John Larson of Connecticut has said: "The silent masses aren't so silent anymore."

That was well said. But Mr. Larson overlooks the small detail that the people protesting on the streets are expressing their discontent not only with the Republicans but with the Democrats and the politicians in Washington in general And a man who rides on the back of a tiger will find it very difficult when he tries to dismount.

As for the Republicans, they naturally hate this movement, which is the antithesis of the big business interests they even more openly espouse. Herman Cain, the Republican primary front runner and Pizza mogul, attempted to smear the movement as tools of Obama. "If you don't have a job and you are not rich, blame yourself!" said the fat cat owner of the appropriately named Godfather Pizza business.

Another would-be Republican president, Newt Gingrich, was a bit smarter, describing the demonstrations as a reaction to Obama's policies – the bank bailouts in particular. Smarter but completely dishonest, since it was Republican George W. Bush who initiated the policy of massive bank bailouts, saddling America with its present vast and unsustainable public debts.
A Labor Party is needed!

Even some of the people in the skyscrapers on Wall Street against whom the anger of the demonstrators was directed expressed a degree of comprehension, and even a sneaking sympathy for the protests. A journalist from the British Channel Four News asked a man in a smart suit whether he was surprised at the protest, to which he replied: "I am surprised that there have not been protests in every American city long before this."

There are the elements here of a broad coalition that brings together all the exploited, dispossessed and oppressed layers of society. And the natural leader of this coalition is, and must be, the organized working class.

At least 39 unions and community organizations joined Wednesday's march in New York, including groups like MoveOn.org and the Coalition of the Homeless. But by far and away the most powerful were the unions: the United Federation of Teachers, the Communication Workers of America, the United Auto Workers, the United Healthcare Workers, the Public Employees Union DC37, and many others.

This represents potentially a powerful force for change. But it must be organized and mobilized. A number of other key unions have officially endorsed the Occupy Wall Street protests, including the AFL-CIO federation, SEIU, and the Teamsters. This is an important starting point. But it is not enough.

The time has come for US labor to sever all links with the Democrat Party, which is only the left boot of big business. The time has come to set up an independent Labor Party based on the unions, which will attract to its banner all the living forces of American society. The Campaign for a Mass Party of Labor (CMPL) points the way forward and is working to raise this idea in the unions. No effort must be spared to spread the campaign and raise this idea in every town and city, in every factory, workplace, school, and union local.

What we are seeing on the streets of New York is the beginnings of a sea-change in American society and politics. What is required is a party that can organize, unite and galvanize the feelings and aspirations of the masses and provide them with a vehicle that can put an end to the present intolerable state of affairs and reconstitute society from the bottom up.

It may be objected that the demonstrators in New York had no clear program for changing society. That may be true. But from where do you suppose they can get such a program? The masses, whether in the USA or any other country, do not learn from books but only from experience. And who can doubt that the people of America are learning, and learning fast?

Maybe the people who demonstrated yesterday did not know exactly what they wanted. But they know very well what they do not want, and that is a very important fact. We are witnessing a major turn in the situation on a world scale. From Tunisia to Egypt, from Madrid to Athens, in one country after another, the masses are entering the scene of history.

It is not a case of this or that country. What we are seeing is a global crisis of capitalism, which as night follows day, must express itself as a worldwide movement in the direction of revolution. The causes of these movements are very similar, if not identical.

It is the same spirit that moves the masses, the same feeling of burning indignation, the same sensation that what we have now is intolerable, does not deserve to exist, must be overthrown and will be overthrown.

The comrade from Boston asks: "Are we that spark which will light a fire? Have we already?"A middle-aged and obviously middle-class woman in New York yesterday told a BBC reporter: "We need another American Revolution". That is the way that consciousness is developing. It is the voice of the future. Everything else is only the past.

London, October 6, 2011

[crippled_avenger]

Pogledao sam FREERUNNER Lawrence Silversteina. Čovek ne mora da bude baš kompletista kako bi završio gledajući ovaj film ali nije baš ni da ne mora. Reč je o parkoursploization naslovu u kome Sean Faris koga znamo iz prvog NEVER BACK DOWN traći svoju popriličnu harizmu i atletske sposobnosti na film čiji se zaplet svodi na tešku šmiru Tamera Hassana i Danny Dyera, što je šteta jer parkour scene nisu rđavo urađene. One definitivno nisu na nivou francuskih izvornika zbog kojih smo i zavoleli ovu veštinu ali su na prilično solidnom nivou za ovu vrstu shakycam/multican pristupa.

Međutim, ono što je pokretač akcije ne samo da nema smisla nego ni elementarnog ukusa u izvedbi i ovaj film bez prevelikog razloga zaista ostavlja gori utisak negp što u onome što mu je osnovna građa zaslužuje. Nadam se da će Sean Faris uspeti da se dokopa nekih prestižnijih projekata barem u DTV okolnostima jer je talentovaniji od ovog nivoa.

* 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

SJENKA SLAVE iz 1962. godine je drugi i poslednji film Vojislava Vanje Bjenjaša našeg čuvenog montažera koji se vrlo uspešno oprobao kao reditelj i sa svojim malim opusom uspeo da ostavi naslove koji stoje i dan-danas. Partizanski film PUCNJI U NEBO bio je vrlo zanimljiv i tretirao je motiv osvete na prilično uzbudljiv način ako imamo u vidu politička ograničenja na koja je bio osuđen.

SJENKA SLAVE je u tom smislu potpuno apolitičan film jedna klasična sportska priča o ukletom šampionu koji je nadomak da nađe spas iz životne krize ali na kraju shvata da život mora da ostavi na sportskom borilištu. U tom smislu, SJENKA SLAVE spada u red jednostavnih, mišićavih melodrama predcrnotalasovskog tipa koje su imale hawksovsku jednostavnost i efektnost Warnerovih predratnih melodrama.

Izvesnu literarnost scenariju donosi činjenica da ga je pisao Vitomil Zupan tako da pojedini dijalozi dobijaju filozofsku dimenziju. Reklo bi se čak da u određenom smislu Zupan čak i previše ističe podtekst ako imamo u vidu žanrovski štih na koji se Bjenjaš oslanja.

Međutim, sve ostalo, od glumačke ekipe, preko precizne crno-bele fotografije Branka Ivatovića do efektnih trkačkih scena uspeva da isprati Bjenjaševu zamisao i plasira njegovu priču vrlo jasno i konkretno.

Štaviše, reklo bi se da izvesna lirsko filozofska dimenzija koju donosi Zupanov scenario daje jugoslovenski pečat prilično jednostavnoj melodrami i platonskom ljubavnom trouglu izmeđz dva trkača i devojke. Ono čega recimo kod Bjenjaša nema to je hawksovski homoerotizam koji je recimo Joca Živanović mnogo efektnije uspeo da zabeleži u filmu TE NOĆI. Kod Bjenjaša postoji potencijal za tako nešto ali možda baš Zupanov predložak sprečava da se to realizuje.

SJENKA SLAVE je jednostavan repertoarski film, sportska melodrama u najzdravijem smislu te definicije i jedan od primera snage tadašnje jugoslovenske kinematografije koja je imala kvalitet i u sporednim a ne samo u glavnim naslovima.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

U OLUJI je debitantski film Vatroslava Mimice, snimljen po scenariju koji je reditelj napisao u saradnji sa Veljkom Bulajićem i DPjem Franom Vodopivecom. Bulajić je inače u filmu ostvario zapaženu i začuđujuće zrelu ulogu kao smutljivi katolički sveštenik u malom primorskom mestu. Ovaj film je generalno mali pregled "ko je ko" u hrvatskoj kinematografiji pa se pored Mimice, Bulajića i Vodopiveca na špici mogu videti još i imena Vladimira Tadeja, Mate Relje i sl.

U OLUJI je konvencionalna melodrama koja u sebi sadrži sve potrebne elemente od zabune, preko zavere pa sve do zabranjene ljubavi i Mimica do kraja uspeva da je zadovoljavajuće sprovede. Ipak, čini se da je u pojedinim deonicama nekim stvarima prišao dosta impresionistički tako da je film pre svega u početku morao biti malo jasniji u pripovedačkom smislu. Očigledno je da se Mimica u radu na ovom filmu borio sa nizom ličnih ambicija, pokušaja da već na početku prevaziđe određene pripovedačke forme, i ovu dosta jednostavnu i zbog toga automatski pitku priču pokušavao je da oneobiči nekim zahtevima kojima tu nije bilo mesto.

Ipak, u krajnjem zbiru, U OLUJI uspeva da profunkcioniše upravo zahvaljujući svojoj čitljivoj i jasnoj melodramskoj postavci.

U glavnoj ulozi pojavljuje se Dragomir Felba, i već u prvim filmovima u istoriji našeg filma igra jednog prilično patiniranog junaka iako je tada imao tek 31 godinu. Mia Oremović u ulozi supruge njegovog brata i stare ljubavi je mogla biti žustrija i ona je nosilac te ukočenije starinske glume u ovom filmu.

Kako već rekoh, Veljko Bulajić je scene stealer u ulozi sveštenika.

Vodopivec je vrlo ambiciozno slikao ovaj film i uspeo je da isprati Mimičin dar za upotrebu detalja koja ponekad čak u ovom filmu više postaje neka vrsta demonstriranja rediteljskih moći nego suštinski bitan rediteljski postupak kao npr. u sceni hvatanja hobotnice. Vodopivec i Mimica takođe dosta eksploatišu raskošne primorske lokacije i na vrlo direktan način koriste oluju kao dramski akcenat.

Slična, doduše arhaičnija, melodrama bila je NEVJERA snimljena po Ivi Vojnoviću godinu dana kasnije, u režiji Vladimira Pogačića. U OLUJI i NEVJERA mogu biti odličan double bill primorskih melodrama iz ovog perioda.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Čika Zdravko Šotra uzvraća udarac na DOKAZE LJUBAVI. Jedino ne uspeva da ospori nijedan deo mog teksta.

http://www.politika.rs/rubrike/ostali-komentari/Vojnov-u-sukobu-interesa.sr.html

[Meho Krljic]

Pa, dobro, ti i nisi njega napao u tekstu - a mogao si da mu zameriš užasnu režiju i katastrofalnu montažu - nego politiku RTS-a na legitiman način. Doduše, i njegova opaska o sukobu interesa je legitimna. Mislim, naravno da ja znam da nije tačna, jer te poznajem, ali deluje legitimno... No, nije on ovde baš ispao gospodin, to valja reći.

[crippled_avenger]

Primedba o sukobu interesa nije legitimna iz jednog vrlo prostog razloga koji nema veze sa tim šta je tačno ili ne.

Ja sam pisao o programu RTSa potpisan svojim imenom i prezimenom u rubrici Pogledi sa strane, dakle kao neko ko nije novinar Politike, već građanin koji je sticajem okolnosti izabran da ima kolumnu u Politici. U tom smislu, ja ne nastupam kao neko ko je na bilo koji način objektivni arbitar već kao ličnost koja ima svoje prikrivene i neprikrivene motive i za koju niko ne tvrdi da dolazi sa čistom savešću, namerama i neopterećena drugim hipotekama. Šotra dakle pre svega nastupa kao čovek koji nije razumeo šta je pročitao. Navodeći novinare on pokušava da mene poveže sa Politikom, da me na neki način proglasi za kritičara, za nekoga ko želi da svoj stav plasira kao istinu iza koje svojim autoritetom stoji ova medijska kuća.

Upravo iz tog razloga, ja sam se i povukao iz pisanja kritika u novinama i svoja mišljenja sam iznosio na svom blogu jer ako sam počeo da se bavim kreativnim delom posla ne znači da mi je neko zabranio da mislim, zar ne?

Ali, ako govorimo o sukobu interesa, onda se tu postavlja drugo pitanje. Ako pretpostavimo da je Šotra zbilja razobličio moje motive, šta u ovoj konkretnoj kolumni nije tačno, odnosno koja je neistina ili tendenciozna procena izneta u njoj? On se uopšte ne osvrće na to. Osnovni smisao primedbe o sukobu interesa trebalo bi da bude vezan za to da sam ja uradio nešto pogrešno ili manipulisao nečim.

Ako Šotra želi da mene ospori kao kolumnistu, to je onda pitanje za uredništvo koje me je zvalo da pišem iako je zbog javne prirode mog posla moglo da primeti da sam ja autor, a i da imam još neke druge osobine koje bi u predstojećem periodu mogle da utiču na moje pisanje o drugim temama. Ako recimo napišem nešto o fudbalu, neko će se žaliti da ne smem jer je poznato da navijam za Zvezdu i da sam zato neobjektivan.

No, ono što je po meni ključna stvar i oko čega sam reagovao zahtevom Košutnjak Filmu da zvanično reaguje jeste Šotrino potpuno netačno iznošenje informacija o mojim saradnjama sa njima. To je već domen neke poslovne etike u kome nema šale. Videćemo da li će Košutnjak Film zvanično reagovati, ali mislim da će ta reakcija ili njen izostanak razjasniti mnoge stvari. Jedini koje je smeo da pomene konkretnim imenom upravo su oni (MONTEVIDEO, Pink je kukavički izbegao) pa bi bilo lepo da vidimo kako oni gledaju na sve ovo.

[Meho Krljic]

Da, pa jeste, dosta se on tu batrga zaranjajući u kaljugu i pokušavajući da te razobliči kao provokatora... ali tako mu je to na našoj sceni.

[Meho Krljic]

http://www.cracked.com/article_19460_5-classic-movies-that-were-made-possible-by-insane-schemes.html

[crippled_avenger]

Van Peebles je realno najjaci...

[cutter]

Tja, pa i ja sam dao da me testiraju, sve dok krv više nije htela da teče iz hladne ruke a nisam dobio ni približno para kao Rodrigez.

[crippled_avenger]

URL=http://imageshack.us/photo/my-images/191/chavamike.jpg/][/URL]
modni detalj za jesen zimu naseg nezadovoljstva

[crippled_avenger]

BOMBA U 10 I 10 Časlava Damjanovića je specifičan partizanski film koji govori o urbanim diverzantima za koje mi samo na osnovu aktivnosti naslućujemo da su partizani, pošto ne bi inače u SFRJ bio snimljen film o nekim drugim antifašističkim herojima, koji pripremaju ubistvo ozloglašenog SS pukovnika. Činjenica da se za junake ne zna da li su komunisti odnosno partizani proističe iz toga što je film nastao u koprodukciji sa američkim partnerima i namenjen je bio internacionalnom tržištu na kom je čak prošao dosta solidno i uspeo da se dokopa američkih bioskopa, dobivši čak dosta solidne kritike ako imamo u vidu da je ipak reč o filmu B-kapaciteta snimanom u SFRJ.

Drugi specifičan aspekt ovog filma jeste veliki akcenat stavljen na akciju koje inače ima i u partizanskom filmu ali kod Damjanovića su to akcioni set-pieceovi u kojima nema nikakve ni sentimentalne ni političke dimenzije. Ovo je čista akcija, i to prilično solidno razvijena.

BOMBA U 10 I 10 je pre svega uspeo B-film gledano iz američke vizure. Jugoslovenski filmski radnici su mu dodali klasu više i približili ga nekim ozbiljnijim produktima i to se vidi već u prvim kadrovima filma.

Scena sukoba na ruševini u kojoj gine diverzant kog igra Rade Marković spada u red najmaštovitijih, najnasilnijih i najuzbudljivijih akcionih scena u našem filmu. Očigledno je zahtev američkih korpoducenata bio da se uvede više exploitationa, i Damjanović je to vrlo vešto sproveo. Iako je u par scena na granici da sklizne u čist exploitation, on uspeva da te zahteve vešto integriše u narativ.

Scenario je pisam sam Damjanović u saradnji sa Vincent Fotreom, scenaristom živopisnog opusa u kome se nalazi i jedan od kultnih kratkometražnih Red Scare filmova edwoodovskih dometa, i Vlastom Radovanovićem koji je u ovo vreme bio još uvek svež posle uspeha izvanrednog SAŠE. Njihov scenario je odličan, precizan je, ima zanimljivu intrigu i lukavog Nemca negativca koji ima vrlo specifičnu personalnost i pravi je filmski villain u najboljem smislu. Igra ga Branko Pleša koje je već u filmu VETAR JE STAO PRED ZORU igrao sjajnog islednika Nedićeve policije, i ovde ponovo igra Nemca sa masterplanom kako da namami urbane gerilce u klopku.

U glavnoj ulozi je američki B-glumac George Montgomery, pa pošto su svi nahovani on ne odudara previše od ostatka ekipe koja je odlična, njegovog sidekicka pri početku igra Rade Marković koji je u borliačkim scenama začuđujuće agilan, a potom ga preuzima Aleksandar Gavrić kao sidekick. Rada Đuričin igra nežnu devojku koju su Nemci ucenili da se infiltrira. Dakle, ekipa je na nivou i svi se postavljaju dobro, u funkciji jednostavne i efektne priče.

BOMBA U 10 I 1O definitivno nije klasik partizanskog filma jer se u startu može postaviti pitanje govori li ovaj film uopšte o partizanima i vrlo je zanimljivo pitanje da li je u ono vreme kritika uopšte postavila to pitanje totalne apolitičnosti junaka. Ovde se čak kao dominantan motiv pre svega uzimaju lični razlozi, borba za opstanak i osveta. Čak glavnog junaka ni ne zanima okupator već ubistvo SSovca koji mu je ubio brata.

Film je snimao Nenad Jovićić u dinamičnom stilu koji je imao i u SAŠI, i po korišćenju pokreta kamere i stilu ova fotografija više liči na radove Đorđa Nikolića nego na Jovičićev takođe izvanredni stil.

Damjanović je kasnije režirao jedan slabiji partizanski film REKVIJEM. Ali BOMBA U 10 I 1O ostaje obavezna lektira kako za ljubitelje WW2 filma tako i za one koje zanima jugoslovenski triler.

* * * / * * * *

[Karl Rosman]

Sjajno! Zbog ovog filma smo se u osnovnoj skoli (bar u mom odeljenju) svi podvlacili pod stolove cim bi neko pogledao u sat i uzviknuo: 10 i 10!!! Danas to nije smesno, a kamo li nastavnici u ono vreme....

[Albedo 0]

Će pogledamo i Bombu.

Nego, imaš li kakvih informacija kad je tačno snimana Moja luda glava, jer stvarno me podsjeća na Prljavog Harija. Kamenolom na kraju! A pjesma o Bati je savršena

Inače, ne znam ništa o internim odnosima, ali Šotra se mogao naći prozvan, mislim ipak je on snimio sav taj Mir Jam. Ali treba razumjeti čovjeka, prošli put kada j imao toliku produkciju na raspolaganju a uzeo istorijsku temu snimio je Boj na Kosovu. A bolje da nije.

RTS ne da nije snimio ništa o skoroj prošlosti, nego mi nemamo ni obrađen Prvi svjetski rat, a kamoli kasnije.

[crippled_avenger]

Pa snimana je pre DIRTY HARRYja ali ne i pre COOGANa. Moj otac se seća tog snimanja jer je u susednoj kancelariji spremao nešto svoje. Inače, taj reditelj Vuk Vučo je bio poznati beogradski plejboj, kasnije se odselio u Pariz. Njegov otac je bio poznati Aleksandar Vučo, zapamćen po pretapanju filmskih traka u neke patike za slet i sl.

[crippled_avenger]

Zahvaljujući Rapidshare/FileFactory entuzijazmu hrvatskog naroda za očuvanjem televizijske baštine, dokopao sam se vrlo solidnog TV ripa televizijskog filma MIŠOLOVKA WALTA DISNEYA. Ovaj TV film mi je bio naročito zanimljiv jer se meni Zoran Ferić izdvojio kao najzanimljiviji savremeni hrvatski pisac čija su oba romana zaista izuzetno zanimljiva za ekranizaciju.

Priču MIŠOLOVKA WALTA DISNEYA sam čitao u istoimenoj zbirci i ona svakako ima potencijala za ekranizaciju ali ovo što je reditelj Eduard Tomičić uradio, kako na planu adaptacije tako i u samoj režiji deluje preagresivno, pregroteskno jednim delom i prekomplikovano za televizijske uslove u kojima je snimano i na kraju ovaj TV film više deluje kao neku studentski film sa dosta treš estetike u sebi u kojoj ne uspeva da bude sasvim dosledan. Veliko je pitanje koji je zbilja bio horizont Tomičićevog postupka, da li je on želeo da ode put Raimija ili Coenovih, ali ovo kako je sada deluje dosta neujednačeno, dramaturški naivno, ali u određenom smislu vredno poštovanja na nivou eksperimenta.

U tumačenju Ferićevog pisanja, Tomičić greši utoliko što pokušava da kao apsurdne i prenaglašene tretira apsekte Ferićeve realističke postavke koje su kod samog pisca uvek čvrst osnov za njegovu vlastitu iracionalnu nadogradnju. Ovako, kada se taj osnov već iščaši onda piščev glavni adut a to je rafinirano, kronenbergovsko baratanje groteskom i apsurdom ne može da dođe do izražaja.

Tomičićev rad je u tom smislu zaslužio poštovanje isključivo kao simpatičan eksces, značajan samo za Ferićeve fanove i ljubitelje trash bizarre cult estetike.

[Albedo 0]

Klint pokrao Batu!


Kim Džong-ilov unuk i zvanično počeo da studira u Mostaru - puče bruka!


Imaš li nade za ovo?
http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php/topic,8626.msg371318.html#msg371318

[crippled_avenger]

Studentski film Vlade Mančića RAKETE, jedno od kultnih FDU ostvarenja, sada može da se vidi i na netu...

http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/10/rakete-vladimira-mancica.html

[Josephine]

"Tako mi čukundedovih gusala, ja imam moć"

[crippled_avenger]

Pogledao sam španski romantični triler AGNOSIA Eugenio Mire. Moram priznati da sam sa izvesnom nostalgijom uživao u određenim naivnostima Mirinog postupka jer je to vrsta filma kakve smo svojvremeno kao studenti mislili da ćemo snimati kada porastemo, mešavina istorijske rekonstrukcije, Euro-miljea, trilera, intrige i sl. Na kraju, na tom tragu snimljen je samo ČARLSTON ZA OGNJENKU kod nas, a AGNOSIA je zapravo vrlo sličan film, samo sa čvršćim i složenijim zapletom.

Film govori o devojci koja posle encefalitisa ima problem da filtrira senzacije iz svoje okoline i zbog toga živi u svojevrsnoj poluizolaciji. Kao ćerka poznatog industrijalca, za nju se pretpostavlja da zna tajnu njegovog izuma koji početkom 20. veka može da bude izuzetno značajan u vojnoj industriji. Nekoliko strana pokušava da dođe do te tajne i počinje da se odvija jedan vrlo kompleksan plan kako da se to ostvari.

Ako imamo u vidu da je AGNOSIA mešavina žanrova, film dosta dobro funkcioniše kao celina i nije previše nekoherentan. Činjenica je da se ne može eksploatisati kao jasno žanrovski profilisan rad, ali mislim da je dovoljno jasan za evropsku publiku. Eugenio Mira i Antonio Trashorras postavljaju svoj film na pola puta između Soderberghovog KAFKE i nekog konvencionalnijeg trilera iz epohe, i otud utisak da je reč o filmu koji je u žanrovskom smislu nedorečen. Naročito je zanimljivo to da se trilerski deo priče razreši pre samog razrešenja filma i da je finale isključivo bazirano na melodrami i odnosima među likovima što je zanimljiv preokret u odnosu na očekivanje koje Mira i Trashorras dotle izgrade.

Kao i inače kad je reč o španskim filmovima, realizacija je na vrhunskom nivou, i Mira gradi odličnu atmosferu i poigrava se sa artificijelnošću svoje rekonstrukcije epohe na vrlo pametan način, uspevajući da plasira dosta lepih slika koje na kraju ipak nisu same sebi svrha. AGNOSIA je Mirin ozbiljan ulazak u predvorje prve lige savremenih španskih reditelja koji imaju međunarodnu perspektivu. Ipak, sasvim je moguće da ga kao i Mateo Gila čekamalo duži put do pune afirmacije.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Shia LaBeouf is attached to play a giant in a quirky love story with the working title of "A Giant" at Lava Bear Films says Variety.

The story follows a girl, broke and running from a series of bad relationships, who moves back home to reconnect with her brother.

Instead she forms a relationship with a 20-foot-tall man-child (LaBeouf) who lives next door. Gil Kenan ("Monster House") will direct from a script he wrote.

Lisa Henson, Jason Lust and India Osbourne will produce. No distributor is yet locked but Universal is a strong possibility.

[crippled_avenger]

U.S. Considered Hacking Libya's Air Defense to Disable Radar

    By Kim Zetter
    October 17, 2011  |
    4:36 pm  |
    Categories: Cyber Warfare, Cybersecurity

Officials in the Obama administration considered launching a cyber offensive against Libya's computer networks last March as part of the NATO-led air strikes against the Qaddafi regime.

The cyberattack would have involved breaking through the firewalls protecting Libyan computer networks in order to disrupt military communications and thwart early-warning radar systems that would detect planes coming in for a strike.

The officials and military officers ultimately decided against the plan out of fear that it would set a precedent for other nations to use similar techniques, according to the New York Times. There were also unresolved questions about whether President Obama had the power to approve such an attack without first informing Congress, and whether there was sufficient time to conduct digital reconnaissance and write the attack code that would have been required to pull off such an attack.

Weeks later, there was talk of using similar techniques to thwart Pakistani radar when U.S. Navy Seals were preparing to launch a kill-mission against former al Qaeda leader Osama bin Laden, who had been hiding out in a compound in Pakistan that was surrounded – some say protected – by Pakistani military troops. In the Pakistan case, the administration nixed the idea again, opting instead to use specially modified helicopters designed to evade radar detection.

"These cybercapabilities are still like the Ferrari that you keep in the garage and only take out for the big race and not just for a run around town, unless nothing else can get you there," an unidentified Obama administration official told the Times.

Had the computer-network attack against Libya gone ahead, administration officials told the Times they were confident the attack code could have been contained within Libya's networks and not spread to other networks to cause collateral damage.

Such questions have become central to cyberwarfare discussions in the wake of the Stuxnet computer worm – a piece of malware that was launched in 2009 against computers in Iran to disrupt that country's uranium enrichment program.

Stuxnet spread beyond the targeted systems, however, infecting more than 100,000 computers throughout Iran, India, Indonesia and elsewhere. Because the worm was skillfully crafted to affect only systems operating at one of Iran's nuclear enrichment plants, it did not harm the other systems it infected.

[crippled_avenger]

Srpsko podzemlje prisutno i u islandskom filmu:

"Walk the Line" and "3:10 to Yuma" helmer James Mangold is attached to direct a remake of this year's Icelandic crime thriller "City State" at Tree Line Film and Principal Entertainment says Deadline.

Olaf de Fleur Johannesson's original film is set in the Icelandic underworld and deals with four people whose lives intersect when a foreign mafia decides to take control of the country's drug market.

Characters include a corrupt narcotics officer in love with a hooker, an aging crime boss trying to get out of the game, a Serbian mechanic out to avenge his unborn child's death, and a female cop seeking her own justice on the thugs that assaulted her.

Mangold and Cathy Konrad will develop the property and will produce alongside Danny Sherman and Josh Kesslman. Mangold's next film is "The Wolverine" with Hugh Jackman which will shoot during the first half of next year.

[crippled_avenger]

Pogledao sam THE THREE MUSKETEERS Paul WS Andersona u 2D i mogu reći da je završna posveta Berndu Eichingeru apsolutno zaslužena. Bernd je dobio posvetu na jednom filmu koji apsolutno potvrđuje njegovu filozofiju pravljenja evropskog repertoarskog filma sa holivudskim produkcionim kapacitetima ali i sa dimenzijom nekog evropskog doprinosa. Iako je Holivud poslednjih nekoliko decenija za svaku od nih pripremao po jednu Dumasovu ekranizaciju i uprkos tome što je iz tog domena posle Lestera najveće rezultate imao Wallace u MAN IN THE IRON MASK, Andersonov film pravi viđenje za drugu dekadu ovog milenijuma koje je istovremeno kičasto, tehološki aktuelno, steampunkersko i na vrlo zdrav način retro. Anderson svesno rizikuje da opterećujući svoj film aktuelnim specijalnim efektima snimi verziju Musketara koja će najbrže izaći iz mode, ali isto tako kroz saradnju Andrew Daviesa na scenarija, jednog barda BBCjeve škole pisanja, donosi sasvim dovoljno domišljatosti da do kraja cele priče glavni aduti ovog filma budu zapravo vrlo staromodni, vezani za dijaloge, nadmudrivanje i maštovite akrobacije koje su sticajem okolnosti realizovane kroz CGI.

Jedan od ključnih paradoksa na nivou vođenja priče je to da su sporedni likovi kudikamo razrađeniji od musketara među kojima samo Atos i D'Artanjan imaju nešto razvijenije karaktere, i to opet dosta je neobično da nejaki kralj ima razvijeniji lik od Rišeljea koji je dosta pitomo postavljen ako imamo u vidu da ga igra Christoph Waltz. Milla Jovovich kao Milady je odlična u svakom smislu i njen lik je recimo, disproporcionalno razvijen u odnosu na značaj u priču.

Međutim, uprkos ovim neobičnim pripovedačkim greškama, Dumasov roman je toliko podmazana mašina da tu praktično nema greške, a Anderson u pojedinim situacijama uspeva  da čak i unapredi neke naizgled očekivano dobre, kao što je recimo maštovit, funkcionalan i upečatljiv kostim koji je dizajnirao Pierre-Yves Gayraud (kakvo prezime za kostimografa ).

Ostatak tehničkih rešenja je na nivou i iako sam gledao film u 2D jasno je šta je pripremano kao atrakcija za 3D i srećom film se ne bazira na tim detaljima, i u pojedinim fazama je izuzetno old school što mi je moram priznati prijalo.

THE THREE MUSKETEERS je spada u red filmova koje je naravno teško gledati bez izvesne doze ironije i samim tim nailazi na velike prepreke kako da tu ironiju prevaziđe. Naprosto posle dijaloga u CLERKSima o preduzimačima i radnicima koji su nastradali u STAR WARSu nije lako bez podsmešljivih komentara prihvatiti olako ubijanje pripadnika Kardinalove straže. Ali, ironija je u samoj suštini ekranizacija ovog romana jer reč je o delu u kome su Englezi negativci a najbolje ekranizacije su upravo oni napravili.

Kod nas naravno postoji još ta specifična dimenzija jer nas podseća na ljude koji su svojevremeno verovatno vođeni ovakvim sadržajima poželeli da služe Francuskoj. Shodno tome naša verzija bi bila priča o dečku sa selu nekadašnje Crvene beretke koji želi da pođe očevim stopama ali kada stigne u prestonicu shvati da oni više nisu na ceni...

Kraj filma je postavljen kao poziv publici da ovu inkarnaciju Dumasovog romana učini franšizom, nadam se da će narod to i uraditi.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

[crippled_avenger]

evo mog rezultata `You are a patriotic and authoritarian Socialist.` dakle, svi smo mi pomalo socijalisti...

http://www.politicaltest.net/

[Josephine]

You are a cosmopolitan Social Democrat . 15 percent of the test participators are in the same category and 8 percent are more extremist than you.

Zanimljivo...

[mac]

evo mog rezultata `You are a patriotic and authoritarian Socialist.` dakle, svi smo mi pomalo socijalisti...

Sa po samo 4% otklona ovo patriotic i authoritarian možeš da baciš i u vodu. Socijalizam te zapravo najviše definiše

[Josephine]

[crippled_avenger]

Pa nema rezultat `Srbin, prava vjera` pa onda mora ovako...

[crippled_avenger]

Protekle sedmice pogledao sam dva bondasta naslova.

Prvi je THE CHAIRMAN J. Lee Thompsona iz 1969. godine a drugi je pilot za seriju SEARCH pod naslvom PROBE iz 1972. godine. Oba ostvarenja, jedan bioskopski i jedan TV film imaju sličan koncept - glavni junak je tajni agent kome su u glavu ugrađeni odašiljači i prijemnici na osnovu kojih štab može da sluša sve šta mu se zbiva i da mu daje savete. U PROBEu postoji još i dodatni element video nadzora.

U oba flma ova vrsta rešenja samo hendikepira pripovedanje i opterećuje film dijalozima i statičnim paralalenim radnjama tokom kojih se kontrolori iščuđavaju ili savetuju oko toga šta bi agent trebalo da radi.

U određenom smislu čak u PROBEu, kontrolori preko ovih uređaja imaju aktivniju ulogu u priči, a s druge strane na nivou postavke CHAIRMAN je ipak zreliji i zanimljiviji film.

Dok je PROBE TV film sa Hugh O'Brianom u bondastoj ulozi high tech detektiva u potrazi za ukradenim nacističkim dijamantima, CHAIRMAN je film u kome Gregory Peck igra biologa poslatog u Kinu da otkrije tajnu enzima koji omogućuje da se biljke gaje na bilo kojoj nadmorskoj visini i u bilo kojoj klimi. Na tom putu Peckov lik susreće i naslovnog junaka, i Mao kao lik ima simpatičan cameo iako zapravo nije nosilac zapleta

Thompson međutim ne uspeva da se izbori upravo sa opterećenjem koje mu donosi insistiranje na toj tehničkoj inovaciji i rezultat je jedan hendikepiran špijunski triler koji previše vremena gubi na besmislene i suvišne scene u štabu.

* 1/2 / * * * *

S druge strane, PROBE više aktivira ljude u štabu a scenarista Leslie Stevens u saradnji sa rediteljem Russ Mayberryjem donosi fascinaciju tehnikom do nivoa kempa. Oni provode značajan deo trajanja diveći se, fetišizujući tehniku, maltene na nivou artefakta i današnjem gledaocu to deluje prilično smešno ali svakako i da beleži duh vremena.

Nažalost, na fundamentalnom nivou, PROBE je ispod proseka tadašnjih detektivskih TV radova od kojih je mnoge režirao baš Russ Mayberry. Međutim, ekscentričnost projekta je učinila da Warner Archive reizda ovaj TV film u formi DVDa. Serija SEARCH je inače išla samo jednu sezonu.

[crippled_avenger]

Pogledao sam južnokorejski MO-BI-DIK Park In-jea. Parku je ovo debitantski film i reč je o vrlo solidnom conspiracy trileru koji se srećom dosta razlikuje od recentne osvetničke ponude koja je postala prilično jednolična. Ovaj film će naročito biti zanimljiv ljubiteljima akcije iako nije akcioni film per se, zbog nekoliko maestralno izvedenih i nikada ranije viđenih zahvata, koji naročito mogu zanimljivi i profesionalcima. Park In-je u nekoliko detalja odlazi put nekih rešenja koja niko do sada nije preduzeo.

Ono što je problem filma jeste prilično konvencionalna a u izvesnom smislu i naivna "zavera" koja se plete izvan sistema. Park prikazuje Južnu Koreju koja ima klišetizirane vladare iz senke, tu neku super-strukturu koja vodi celokupan politički, ekonomski i javni život i ta premisa nije naročito ubedljiva, čak i kad je prilično realistično tretirana -  naprosto takva zavera je istovremeno opšte mesto, a Park je ne "brani" dovoljno, kao da ni sam ne "veruje" u nju ni na nivou ideologije, ni na nivou žanra. Najbolji conspiracy filmovi svoj efekat nisu bazirali na tome koliko je zavera logićna već sa kolikim je ubeđenjem predstavljena i MOBY DICK upravo u ovom domenu ima najveće probleme.

Glavni likovi novinara su odlični, i glumci uspevaju da relativno ubedljivo predoče likove koji naslućuju da postoji nešto sumnjivo iza terorističkog napada na Balam most u Seulu 1994. godine i počinju da raspliću misteriju koja rezultira time da počinioci nisu osumnjičeni severnokorejski teroristi već da iza svega stoji Vlada ili neko ko stoji iza Vlade. Ovu premisu, nažalost, Park In-je nažalost samo potvrđuje bez značajnijih preokreta u jednom kompetentnom maniru kakav se i očekuje od korejskog repertoarskog filma visokog profila. Uprkos hemiji među karakterima i zanimljivim nijansama u njihovim odnosima, Park In-je ne uspeva da tako pozitivno vlada svim klišeima kojih se dohvata.

Možda i najmanji kliše jeste činjenica da se Park u samom finišu filma koristi najvećim klišeom koji u određenom smislu deluje inovativno baš zbog toga što je toliko pase. Gotovo je neverovatno da neko može u današnjim okolnostima da snimi takav kraj u kome etika, prekidanje štampe u poslednjem trenutku i ubacivanjem vesti koja rešava sve. Međutim, u MOBY DICKu se na kraju rešava baš to.

U određenom smislu čak Park pravi disbalans između zdrave postavke na mikroplanu i problema u sklapanju celine. Da je film na mikroplanu naivniji, celina bi bolje funkcionisala.

Poznato je da je južnokorejski film u većini slučajeva dosta obazriv prema tome kako tretira Sever, a u ovom slučaju, Sever je tretiran kao babaroga kojom Jug plaši svoj narod i zloupotrebljava mit o Severu za svoje opskurne svrhe. To je eto jedan filmski predvidljiv, ali ako imamo u vidu političke okolnosti ipak intrigantan aspekt ovog filma. Na tako nešto smo često nailazili u holivudskim filmovima, ali nešto ređe u kinematografijama zemalja koje stvarno imaju neki problem.

Uprkos svim nedostacima koji ga frustrirajuće slabe, MOBY DICK je vrlo solidan primer snage južnokorejskog repertoarskog filma.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Bato, vide li juče šta napravismo Lećeu?

[crippled_avenger]

The first "Sherlock Holmes" movie grossed $524 million on a $90 million budget. But three months before it hit theaters, Warner Bros hired writers Michele and Kieran Mulroney to begin work on the sequel, which is now set to hit theaters in December.

Apparently the studio is predicting big numbers for "Sherlock Holmes: A Game of Shadows," because it has now hired Drew Pearce to start writing the script for the third installment, which would once again bring back Robert Downey Jr and Jude Law.

Pearce is a rising star in Hollywood. He is working on Paramount's adaptation of DC Comics' "The Mighty" and is writing the script for "Iron Man 3," which will also star Downey.

[crippled_avenger]

Pogledao sam RETREAT Carla Tibbetsa, irsku mešavinu trilera, porodične drame i filma katastrofe. U osnovi ovo je home invasion film na tragu klasika žanra kakve su radili Roman Polanski i Phil Noyce. Međutim, u krajnjem skoru, između ta dva pola, između Polanskog i Noycea, Tibbets ne uspeva da se opredeli pa na kraju RETREAT više deluje kao spisak potencijalnih tema koje se mogu istaći u ovoj priči nego ostvarenje sa jasnom idejom.

RETREAT govori o bračnom paru koji posle tragedije odlazi na ostrvo da se osami i vidi šta će i kako će. Jednog dana pojavljuje se izubijani vojnik koji ih obaveštava da je svet pomorila pandemija i da moraju da se hermetički zatvore u kući. Pošto nema komunikaciju sa ostatkom sveta, par sa skepsom prihvata vojnikovu priču ali isto tako ne znaju kako da se izvuku iz te situacije bez nasilja. Ubrzo naravno kreću sukobi, nasilje i otkrivanje istine koja stoji iza vojnikove priče.

Jedan od problema filma je i to što jedina "istina" koju otkrivamo jeste vezana za vojnika kog igra Jamie Bell dočim traumatizovani par koji igraju Cillian Murphy i Thandie Newton zna sve što se među njima desilo. Otud osnovni konflikt ostaje između para i stranca i razvoj priče, ne razrešava nijedan njihov konflikt, ne produbljuje njihov odnos, ne transformiše njihove likove.

Tibbetsu ne može osporiti da je na lokaciji jedne kuće sa samo tri glumca uspeo da stvori dinamičnu radnju, da postavi relativno ubedljivo likove unutar jedne dosta nategnute premise, i da RETREAT nije dosadan. Međutim, čini mi se da je morao malo više da radi na rediteljskom opredeljenju i da od ponuđenih mogućnosti odabere jednu dimenziju priče koju će produbiti. Ovako RETREAT ostaje prijatan film lišen fokusa.

* * 1/2 / * * * *

[Albedo 0]

Za sve nevjerne Tome!



iznenađen sam i uvređen mojim rezultatom. Osjećam se kao neki mlakonja.

Bato, vide li juče šta napravismo Lećeu?

samo se zagrijavamo za Farselonu

[Agota]

You are a cosmopolitan Social Democrat . 15 percent of the test participators are in the same category and 86 percent are more extremist than you. 

[Albedo 0]

mlakonja, rekoh!

[crippled_avenger]

Bato, srećom ne testiraju na homoseksualnost, ti bi sigurno ispao H-pozitivan ako si ovakav politički. Moj rezultat je kakav-takav ali je muški.

[Father Jape]

Ma sigurno je folirao odogovore. -_- Ili nas ovde kolektivno troluje godinama na forumu.

Ili pati od šizofrenije. 

[Josephine]

Bato, srećom ne testiraju na homoseksualnost, ti bi sigurno ispao H-pozitivan ako si ovakav politički. Moj rezultat je kakav-takav ali je muški.

Aha. Znači, moj je ženski. Ali ekstremistički. Valjda ekstremistički ženski vredi kao običan muški?

[Father Jape]

Jao, sad moram i ja da uradim, a 'teo sam da se oduprem. Ček.

Liberal Cosmopolitan




Sounds about right.

[Melkor]

Mogu da zivim sa ovim