The Crippled Corner

[crippled_avenger]

Pogledao sam MIKE AND DAVE NEED WEDDING DATES Jakea Szymanskog. Ovaj film je pokazna vežba kako to jedna vrlo smešna komedija, i samim tim uspešan žanrovski produkt, može da se razlikuje po filmskim dometima od neke podjednako ili čak manje smešne komedije koja je usput i dobar film. U slučaju filma MIKE AND DAVE NEED WEDDING DATES duhovitosti ne manjka, glumci su inspirisani, sve funkcioniše besprekorno, ali priča oko koje se vicevi nižu naprosto ni u jednom trenutku zaista ne funkcioniše kao kod Todda Phillipsa, recimo, i MIKE AND DAVE NEED WEDDING DATES nikada ne uspeva da "odlepi" kao samostalna priča sa jasno profilisanim likovima. U slučaju ovog filma, paradigmatičan je tretman romantičnog okvira u kome se zapravo vicevi kreću oko nekog odnosa među likovima koji tek mehanički napreduje ali publici zapravo ta interakcija nikada ne postaje u potpunosti jasna.

Dok smeh traje, svi ovi detalji nisu preterano važni, ali je ovaj film svakako dobar za ogled o tome kako se razlikuju uspešne komedije od uspešnih komedija koje su uz to i dobri filmovi.

Adam Levine i Zac Efron iako su naslovni junaci na kraju ipak nisu uspeli da ispariraju Anni Kendrick i Aubrey Plazi koje su se lako nametnule kao najenergičniji likovi i potpuno preuzele protagonizam u filmu. Ipak, određena deficijentnost Levine i Efrona ne može se kriviti za odsustvo pravog romantičnog naboja tamo gde treba da ga bude. To je sve do reditelja Jakea Szymanskog koji potpisuje puno uspešnih televizijskih komedija ali mora još dosta da uči da bi se nametnuo i kao filmski reditelj.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Nisam fan Wooovog HARD TARGETa pa mi nije teško da kažem kako mi je Roel Reine ostavio mnogo bolji utisak sa svojim DTV nastavkom. Reine uspešno jaše na talasu publiciteta kao reditelj disreputable DTV nastavaka bioskopskih filmova, da ne kažem hitova, a HARD TARGET 2 je njegov vrhunac u tom domenu. Naime, HARD TARGET 2 je uspeo sve ono što DTV filmovi obećavaju na omotu a ne pružaju kada se film zaista gleda. Ovo zaista jeste maltene non-stop akcija na egzotičnoj lokaciji, urađena sa budžetom koji očigledno jako mnogo vredi na Tajlandu (kako nas je naučio propšlogodišnji izvanredni film NO ESCAPE) i sa podelom koja ima bioskopski kvalitet. Scott Adkins u glavnoj ulozi je stara DTV kajla koja već ima kultni status, Robert Knepper i Temuera Morrison imaju kvalitet za bioskop a lokalni kadrovi na koje se Reine oslanja u mnogim sektorima, pa i ispred ekrana imaju svakako mnogo više životsi od bugarskih žrtava tranzicije koje ordiniraju po DTVu.

Reineov film kreće silovito, prikazujući traumu koja je gurnula glavnog junaka u dalekoistočni tamni vilajet MMA borbe, a potom ga vrlo brzo postavlja kao lovinu grupe bogataša koji žele vrhunsko uzbuđenje. Lovci su zanimljivo postavljena družina, među njima je i jedan brogrammer i jedna izopačena bogata naslednica koju igra Rhona Mitra, i od koje sam očekivao da će se preokrenuti kao pozitivan lik i sve pokvariti, međutim na svu sreću, ostala je đubre do kraja.

Čini mi se da je Scott Adkins probudio neke arty impulse u Reineu, i u nekoliko single-shot akcionih scena pokušava da kanališe Hyamsov UNIVERSAL SOLDIER ali ipak ni u jednom momentu ne dobacuje do tog nivoa. No, akcija je vrlo solidno i bogato realizovana čemu pre svega doprinose izuzetne lokacije, pored Reineove prakse kao reditelja i direktora fotografije. Iako Reine nije upečatljiv majstor DTV akcije kao Florentine, Hyams ili Mann, on ponajviše podseća na holivudskog zanatliju koji radi ono što treba da se uradi.

Po kapacitetima, HARD TARGET 2 ne zaostaje za bioskopskim filmovima, i DTV obeležja se pre svega ogledaju u tome što u ovom filmu imamo teme kojima se theatrical Holivud više ne bavi. Serija DTV filmova snimljenih na Tajlandu nagoveštava uzbudljiv razvoj ovog pravca, i zamenu dosadnih istočnoevropskih lokacija uzbudljivijim dalekoistočnim. Najveća ironija je verovatno to što u DTV nastavku igra glumac koji trenutno ima jaču reputaciju nego glumac koji je igrao u theatrical originalu.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Kako bih nadoknadio upoznavanja sa Schulmanom i Joostom, pogledao sam odmah i VIRAL, njihov Blumhouse film koji je praktično zaobišao bioskope. To je velika šteta jer je reč o finom malom suspense trileru na temu - uslovno rečeno - zombi apokalipse, u kome se okuplja odlična glumačka podela koju predvode Sofia Black-D'Elia i Analeigh Tipton ali je zaokružuje Travis Pope. U ovom filmu Schulman i Joost pokazuju veštinu koju su savladali u Blumhouseu da celu apokalipsu prikažu kroz jednu malu, porodičnu priču o dve sestre koje su ostale same u gradiću koji je jedno od žarišta bakterijske epidemije u kojoj paraziti preuzimaju kontrolu nad zarađenima, kao u izvesnim formama zaraza kod pacova i mačaka.

Gradić polako postaje pust a pretnja postaje sve veća. Schulman i Joost u ovom filmu ne primenjuju puno toga novog. Opet imamo priču o zarazi u kojoj se napetost delimično baziramo na tome što najbliži srodnici postaju oboleli, razmere apokalipse se prenose putem medija, a dobroćudni susedi se pretvaraju u pretnju. Međutim, ono što je zanimljivo jeste da susedi uglavnom ostaju svedeni na osobe koje su obolele od parazita i napadaju ljude ali bez one sistematičnosti koja je svojstvena tipičnim horor pretnjama tog tipa.

Druga zanimljiva stvar jeste da Schulman i Joost uspevaju da stvore utisak kako junaci "nisu svesni" da su u filmu katastrofe i zapravo jednu od ključnih "grešaka" čini situacija u kojoj se ponašaju kao klinci, što i jesu, i organizuju žurku pošto nema škole. Taj klinački aspekt percepcije jedne fantastičke premise, već je poznat Sofiji Black-D'Eliji koja je igrala u odličnom PROJECT ALMANACu koji je upravo obeležio takav pristup.

U vizuelnom pogledu, Schulman i Joost istovremeno uspešno estetizuju situaciju ali je i prikazuju vrlo vešto u low budget maniru. U tom smislu, VIRAL je vizuelno uzbudljiviji u pojedinim momentima od NERVE koji je pak dinamičniji, ali je svakako šteta što je unižen neprikazivanjem u bioskopu.

Melodrama među sestrama je izvanredna, Black-D'Elia i Tiptonova su napravile sjajan posao, kreirale ubedljive likove koji uspevaju da zažive mimo žanrovske postavke. Travis Pope im pruža solidnu podršku kao dečko iz komšiluka sa kojim očijuka jedna od sestara.

VIRAL je zaista odličan case study o visokoestetizovanom niskobudžetnom filmu.

* * * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Verovatno najočekivaniji film ove godine, velikim delom željno očekivan i zbog dosta odlaganja - BLOOD FATHER Jean Francois Richeta, konačno je izašao na VODu, ali za dve nedelje dolazi i u bioskope gde ga takođe treba pogledati. BLOOD FATHER je jedan od onih filmova u kojima se spajaju glumačka ikona, odličan reditelj-internacionalac  koji donosi vrlo specifičnu poetiku sa mesta na kome ona raste u svojoj najpriznatijoj formi i donosi je u Holivud, i sve to rade u žanru po kome je ta ikonična zvezda poznata.

Spoj Mela Gibsona i Richeta je zapravo jedan od retkih slučajeva u kojima je Mel radio sa profilisanim rediteljem koji se afirmisao mimo njega, a to je uglavnom davalo izuzetne rezultate kao što ja RANSOM. Čak i da se ne nalazimo u ozbiljnoj oskudici Mela poslednjih godina, njegova saradnja sa Richetom koji je krunu karijere do sada imao u diptihu MESRINE, predstavljala bi prvorazrednu senzaciju. Međutim, u sklopu pomenute oskudice, sve to se pretvara u prvorazrednu atrakciju.

Najvažnije je odmah na početku nedvosmisleno reći da je BLOOD FATHER u potpunosti ispunio ono što se očekivalo od njega. Ovo je nemilosrdan B-movie to end all B-movies, osamdesetak minuta paklenog intenziteta, sa jednostavnom pričom, klišeima koji su plasirani sveže i sa punim ubeđenjem, mišićavom režijom i Melom GIbsonom koji je nuklearni reaktor u sred ovog energičnog zbivanja.

BLOOD FATHER bi i bez Mela GIbsona bio jako dobar B-film, ali sa njim u centru ovo je nešto više jer Mel dominira dešavanjima usmerava ih i glumački, pa čak i vizuelno. U ovom filmu, Mel samo ne cepa karte na ulazu u salu. Sve ostalo je on, bilo kao nosilac oporog životnog kreda, bilo kao otac koji gradi emociju na kojoj se temelji ceo film, bilo kao to izbrazdano telo koje se nalazi u centru svih tih prizora.

BLOOD FATHER u svom vizuelnom žargonu ponajviše referiše na LETHAL WEAPON. Ovo je kalifornijska periferija, pustinja u kojoj je Riggs spasavao Murtaughovu kćer u prvom filmu. Ovo je kamp prikolica u kojoj Riggs sprema samoubistvo i na starom katodnom televizoru gleda crtaće. Ovde se otac i ćerka kao u trećem delu prepoznaju po ožiljcima. Ovo je Old Man Riggs u svom prirodnom staništu, dakle s one strane zakona.

Mel Gibson ovde nosi bradu kao što je u LETHAL WEAPONu nosio dugu kosu, a ambijenti motela, automobila iz osamdesetih koji su upadljilvo slični Riggsovim, sugerišu da bi BLOOD FATHER mogao biti za Riggsa ono što je GET THE GRINGO bio za Portera iz PAYBACKa.

Mel GIbson pritom ovde sumira i svoju kontoverznu mračnu stranu - u liku njegovog "oca" iz bande koji prodaje nazi memorabiliju možemo prepoznati aluziju na starog Huttona, u napadu besa prepoznajemo Oksana-gate, u monologu o Meksikancima aferu Sugartits, u celoj priči o odvikavanju od pića i droge sam slučaj odvikavanja od pića i droge, naravno.

Dakle, BLOOD FATHER je film u kome Mel Gibson prolazi kroz bolnu autokatarzu, uporedo sa izvrsnim savremenim vesternom o usamljenom revolverašu koji pokušava da zaštiti kćer od meksičke bande.

Paradoksalno, uprkos tome što je Mel umirovljeni član motorciklističke bande (setimo se da je svojevremeno sa Donnerom spremao UNDER AND ALONE) ponajmanje ovaj film referiše na MAD MAX, ali se itekako nadovezuje na razne instance u kojima je Mel surovo kažnjavao mamojebače koji su mu dirali porodicu.

Ako imamo u vidu sve ove vrlo jasne elemente, slobodno možemo reći da je ovakav film mogao nastati samo u evropskoj produkciji, pa ne treba da čudi da je ovo ostvarenje nastalo kao produkciono čedo Audiardovih i Richetovih producenata. Uostalom, nije ovo prvi put da Francuzi revalorizuju američki film pre Amerikanaca.

Sa takvim dinamom na ekranu, Richetu je prilično lako da artikuliše izraz ovog svedenog i izuzetno efektnog trilera, uspevajući da vrlo višeslojno podseti na sve ono čime se Gibson ranije bavio a da istovremeno ne liči ni na šta što je Gibson do sada snimio. Gibson nikada nije radio sa Walterom Hillom, njegovi filmovi nisu bili ovakvi, pa je možda i najveća pobeda ovog filma to što je on istovremeno uronjen u gibsonofiliju a zapravo nije kopija formule koja je na njega već primenjivana.

Mnogi reditelji su poslednjih godina imali priliku da snime filmove sa ikoničnim zvezdama osamdesetih i devedesetih, i da sa puno slobode reinterpretiraju njihovo nasleđe, pa ipak mogu reći da je Richet verovatno najdalje otišao u razumevanju glumca sa kojim radi. Otud, za BLOOD FATHER možemo reći da nosi jasan autorski postupak jer sam Richet je navikao na rad sa starovima, pre svega kao saradnik Vincenta Cassela.

Uprkos tome što je Pierre Morel, takođe Francuz, lansirao ceo ovaj talas akcijaša sa matorim holivudskim starovima kroz TAKEN, ovo nije ta vrsta francuske intervencije. BLOOD FATHER se tek marginalno može tumačiti kao deo tog post-TAKEN talasa, ne samo zato što nije reč o Euro-thrilleru već i zato što Richet i Gibson ovde snimaju svog SHOOTISTa.

Otud se BLOOD FATHER možda prodaje kao Gibsonov TAKEN ali je zapravo mnogo više od toga.

* * * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Mislili smo da smo se rešili Bena Wheatleya, da će on sada da pravi neke visokobudžetne kriptične filmove koji će barem lepo izgledati, ali on nam je ostavio svog direktora fotografije Nicka Gilleespieja da nastavi borbu. Gillespiejev prvi igrenjak TANK 432 je nastao u produkciji Bena Wheatleya ali uspeo je da očuva u njegov duh. Reč o genre bending iskustvu o grupi vojnika koji ulaze u neki onostrani bizarni psiho-kolaps na ratištu koje deluje kao da je zagađeno nekim opasnim hemijskim sredstvom.

Gillespie uspeva da stvori atmosferu, da izgradi sirovost u rediteljskom postupku, čak i da iz glumaca izvuče dosta toga, međutim, tu je i Wheatleyeva kriptičnost koja u slučaju ovog filma deluje kao žestok deja vu. Mislim, aman, pa čak su i Srbi snimili NEPRIJATELJA, film o tome kako grupa izolovanih vojnika ulazi u neku psihološku krizu.

Dakle, TANK 432 nije bezvredan film ali naprosto ne nudi ništa dovoljno novo da bi mogao da opravda žestoku pretenziju koja nema pokriće ni u sadržaju ni u inovaciji. Nick Gillespie se na nivou tehnike pokazao kao vešt reditelj i posao je obavio na vrlo visokom nivou, svakako da treba pratiti i dalje šta sledeće sprema.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

Kim Ji-woon's "Age of Shadows," Warner Bros.' first Korean-language production, has been selected as South Korea's contender for the foreign-language Academy Award race.

The film (aka "Mil-jeong") is a 1920s set espionage drama involving resistance fighters trying to smuggle explosives from Shanghai into Japanese-occupied Korea. It stars Song Kang-ho ("The Throne") as a Korean-born Japanese officer who has divided loyalties and Gong Yoo ("Train to Busan") as the leader of the Korean resistance group. Last year, Song joined the Academy of Motion Picture Arts and Sciences (AMPAS) as one of the first Korean members.

It will have its world premiere at the Venice festival before then traveling to the Toronto festival. It goes on commercial release in Korea later this week (Sept. 7.)

The selection was made by a special committee of the Korean Film Council. "'Shadows' earned high scores not only in terms of its aesthetic achievement, but also of the director and the actors' recognition, international sales and marketing," said KOFIC in a statement.

Submissions for the Academy Awards' foreign-language section close at the end of September. Nominations will not be announced by AMPAS until January.  Despite Korea's impact on global film-making in the past 20 years, no Korean film has ever received a nomination from the Academy.

[crippled_avenger]

David Farr, osrednji britanski scenarista snimio je svoj rediteljski debi THE ONES BELOW, štreberski triler koji je nastao po formuli koja u više slučajeva funkcioniše nego što promašuje. Film govori o psihozi dva bračna para koja žive u istoj londonskoj kući i čekaju bebu u isto vreme. Kako pogrešiti sa takvom premisom? Teško je. Ali Farr uspeva potvrđujući da njegov mediokritetski scenaristički rukopis prati i početnička režija koja više podseća na neki televizijski materijal nego na bioskop. Pa ipak THE ONES BELOW je na kraju ne samo dobio bioskopski tretman već i jako povoljne kritike.

Vrhunac užasa film dostiže u svojoj "mračnoj" završnici kada Farr pravi sekvencu u kojoj objašnjava svoj preokret za koji je izgleda ubeđen da je vredan suvog zlata, i tu film svakako gubi čak i onaj minimum dostojanstva koji ionako nije stekao.

* 1/2 / * * * *

[Meho Krljic]

North Korea executes vice premier for 'disrespect': Seoul

North Korea has executed a vice premier for showing disrespect during a meeting presided over by leader Kim Jong-Un, South Korea said Wednesday, after reports that he fell asleep.
The regime also banished two other senior officials, Seoul said, the latest in a slew of punishments Kim is believed to have ordered in what analysts say is an attempt to tighten his grip on power.
"Vice premier for education Kim Yong-Jin was executed," Seoul's Unification Ministry spokesman Jeong Joon-Hee said at a regular briefing.
Kim was killed by a firing squad in July as "an anti-party, anti-revolutionary agitator," added an official at the ministry, who declined to be named.
"Kim Yong-Jin was denounced for his bad sitting posture when he was sitting below the rostrum" during a session of North Korea's parliament, and then underwent an interrogation that revealed other "crimes", the official told reporters.
The mass-selling JoongAng Ilbo reported on Tuesday that top regime figures had been punished, but identified the education official by a different name.
"He incurred the wrath of Kim after he dozed off during a meeting presided over by Kim," it quoted a source as saying.
"He was arrested on site and intensively questioned by the state security ministry".
- Fall of spymaster -
The unification ministry said two other senior figures were forced to undergo re-education sessions.
One of them was Kim Yong-Chol, a top official in charge of inter-Korean affairs and espionage activities against the South.
The 71-year-old Kim is a career military intelligence official who is believed to be the mastermind behind the North's frequent cyberattacks on Seoul.
Kim is also blamed by the South for the sinking of a South Korean warship in 2010 near the disputed sea border with the North in the Yellow Sea.
Kim was banished to a farm in July for a month for his "arrogance" and "abuse of power," the ministry official said.
The spymaster, who was reinstated this month, is likely to be tempted to prove his loyalty by committing provocative acts against the South, the official said.
"Therefore, we are keeping close tabs on the North", he said.
Professor Yang Moo-Jin at the University of North Korean Studies said the vice premier's execution could be indirectly verified when Pyongyang's state media reveals the names of attendees at the government's anniversary ceremony on September 9.
That confirmation will be important; Seoul in February said North Korean military chief of staff Ri Yong-Gil had been executed -- only for Ri to turn up at a party rally in May.
- Uncle -
South Korea's Yonhap news agency put the number of party officials executed during Kim Jong-Un's rule at over 100.
The most notorious case was that of Kim's uncle and onetime No. 2 Jang Song-Thaek, who was executed for charges including treason and corruption in December 2013.
In April 2015, it was reported that Kim had his defence minister Hyon Yong-Chol summarily executed with an anti-aircraft gun.
Cheong Seong-Chang, a senior researcher at the private Sejong Institute, said the "reign of terror" that is characteristic of a Stalinist state showed no sign of abating under Kim.
"But the intensity of the reign of terror depends on changes to the internal and external political environment", Cheong said.
Reports of the latest execution coincide with a series of high-profile defections from the North.
North Korea's deputy ambassador to Britain sought refuge in the South with his family, the unification ministry said earlier this month.
Thae Yong-Ho was driven by "disgust for the North Korean regime" and concerns for his family's future, it said.
Twelve waitresses and their manager who had been working at a North Korea-themed restaurant in China also made headlines when they arrived in the South in April as the largest group defection for years.
About 10 North Korean diplomats made it to the South in the first half of this year alone, Yonhap said, quoting informed sources.

[crippled_avenger]

THE EVIL THAT MEN DO je španski krimić smešten u svet meksičkih narko kartela koji svojim nasilništvom i pitoresknošću boje savremeni američki film na poziciji negativaca. BREAKING BAD ih je fetišizovao na televiziji, a na filmu su ih se poduhvatali razni, od Stevena Soderbergha i Olivera Stonea, do Mela Gibsona u dva navrata.

Katalonski reditelj Ramon Termens režirao je ovu čudnu žanrovsku mešavinu koja pokušava da uklopi nekakvu noir atmosferu sa oporom crnom komedijom koja prozizilazi iz konteksta. Rezultat je nažalost bled, vrlo spor, bezidejan, na čudnoj razmeđi između English-speaking filma i obraćanja hispano-tržištu. Sve to je nažalost jedno veliko ništa.

Preuzimanje naslova jednog od najefektnijih Bronsonovih trilera koji upravo karakteriše studija latinoameričkog sadizma, čini da ovaj film samo još dodatno podseti koliko je bezveze.

* 1//2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam odličan slovenački dokumentarni film NEKOČ JE BILA DEŽELA PRIDNIH Urše Menart i u svojih 77 minuta trajanja vrlo efikasno i iznenađujuće informativno pokušava da dokaže svoju tezu - da su slovenačka pop muzika, dizajn, reklame i slika koju su time izgradili o samima sebi - pomogli da se ubrza proces osamostaljenja države. Film naravno ne pokušava da dokaže kako su to bili isključivi faktori ali se u pravoj meri fokusira na njihovu ullogu katalizatora.

Super-atraktivni i internacionalno prepoznatljivi sagovornici poput Slavoja Žižeka pojavljuju se samo u arhivskom materijalu, ali su oni koji govore u filmu ne samo vrlo kompetentni već i izrazito prepoznatljivi kao prototipi njuški iz osamdesetih koje se operisale po kulturama urbanih centara bivše SFRJ.

U vizuelnom pogledu, NEKOČ JE BILA DEŽELA PRIDNIH bazira se na talking head tretmanu sagovornika, koji su postavljeni u zanimljve mizanscene, ali zato vizuelnu svedenost nadoknađuje izvanrednim i izvanredno korišćenim arhivskim materijalom koji će naravno kod dela publike pobuditi i nostalgiju ali i snažne reakcije jer ima prizora uz koje smo zbilja odrastali.

Na kraju krajeva, film ne stavlja nikakav predznak pred samo osamostaljenje Slovenijom, i bavi se samo svojom temom, tako da nije iritantan za gledaoce iz drugih razdruženih jugoslovenskih republika.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

KIDS IN LOVE Chrisa Foggina imao je dobar osnov za pravljenje efektnog coming of age filma najpre u Willu Poulteru kog je imao u glavnoj ulozi, u pauzi između prestižnih holivudskih projekata. Poultera sam zapazio još u filmu WE'RE THE MILLERS kao ozbiljno pojačanje i ubrzo je on uspeo da se nametne u projektima visokog profila. Otud Will Poulter sasvim očekivano predstavlja glavnu snagu ove romantične priče koja nažalost zahvaljujući razbarušenoj strukturi ne uspeva da usmeri pažnju gledalaca i da im omogući da prepoznaju osnovne punktove u odnosu glavnih junaka. Aktuelizacija njihovog odnosa kreće prekasno, negde oko polovine filma a sve ono što se dotle priprema do kraja ostaje nezaokruženo. U određenom smislu, rekao bih da scenario deluje kao da je trpeo neke naknadne dodatke, pošto se mnogi motivi naprosto "prekasno" otvaraju imajući u vidu neke strukturalne postulate. Stoga, KIDS IN LOVE pre svega funkcioniše na bazi izuzetno harizmatičnih mladih glumaca i zanimljivih lokacija, i na bazi obilja tih aduta uspeva da ostavi znatno bolji efekat negp što kao priča zaslužuje. Kao i u filmu PAPER TOWNS, jednu od uloga igra Cara Delevigne, i ova dva filma mogu poslužiti za poređenje upravo u pogledu toga koliko je vešto postavljena struktura pomogla PAPER TOWNSu da kapitalizuje ljubavnu priču i harizmu glumaca.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Melov HACKSAW RIDGE rasturio u Veneciji. Gosti festivala se okupili posle projekcije i uzvikivali Melu da uhapsi Vlasija...


Sent from my iPhone using Tapatalk

[crippled_avenger]

Pogledao sam SKIPTRACE Renny Harlina, povratak mog finskog favorita ozbiljnom box officeu i blockbuster statusu preko KIne. Harlin nije prvi holivudski major reditelj koji je koketirao sa Kinom ali je svakako prvi koji je odlučio da tamo filmski emigrira. To mu je sigurno bilo olakšano time što je već u Holivudu bio pridošlica, pa se lakše adaptirao na novi dom. Uprkos tome što Renny poslednjih desetak godina nije u holivudskoj A igri, uspeva da snima svake dve godine, menjajući producente na vrlo zanimljiv način, od off-holivudskih exploitation eksperata poput Avija Lernera, preko gruzinskih propagandista do ruskih koćproducenata, uspevao je nađe posao. SKIPTRACE deluje kao poslovno najstabilnija varijanta. Kinesko tržište u usponu, saradnja sa Jackie Chanom je lukrativna, i ovaj film je zapravo zaradio ozbiljne pare.

Pre petnaest godina, Renny Harlin je trebalo da snimi film sa Jackie Chanom za New Line. Taj film nije snimljen jer je trebalo da se dešava u kulama WTC, i posle 11. septembra odustalo se od filma. Chan je u nekoliko navrata plairao lovačke priče o tome kako je bežao sa snimanja iz solitera koji se ruši itd. ali film nikada nije dostihao tu fazu.

Da su Chan i Harlin tada snimili film, obojica bi bili na vrhuncu svojih moći i to bi bio verovatno najznačajniji holivudski akcioni film za Chana koji je tamo obično radio sa rediteljima komedija. Ako se setimo perioda druge polovine devedesetih i prve polovine dvehiljaditih, Chan je bio ozbiljna box office sila, prvo kroz reissue svojih HK klasika koje su naizmenično radili New Line i Dimension, zatim kroz serijal RUSH HOUR. Ipak, po meni vrhunac tog perioda ostaje SHANGHAI serijal, naročito drugi deo SHANGHAI KNIGHTS koji je režirao talentovani David Dobkin koji nažalost potom nije nastavio sa onakvim usponom kakvom smo se nadali, iako je bio na pravom putu sa WEDDING CRASHERSom. Elem, Chanov holivudski output je stavljao veći akcenat na komediju, a neki akcioni reditelj mu i nije bio toliko potreban jer je za njegov dar maltene dovoljan samo neko da to sve zabeleži.

Harlin dolazi do saradnje sa Chanom u fazi kada je ovaj ipak ozbiljno ostario, i to u disciplinama za koje ne smeš biti oslobođen od fizičkog. Paradoksalno, ovo je faza kada je Chanu više nego ikada potreban reditelj akcionog profila, onaj koji zna da "lažira" sve ono što on više ne može integralno da izvede.

Harlin je pravi čovek za to, uostalom u više navrata je "karakterne" glumce pretvarao u akcione heroje. I zbilja, kada akcija krene, ako imamo u vidu Jackiejeve limite, sve to dosta dobro izgleda, i Harlin deluje kao da je "gladan" da nam pruži Jackiejev kanonski slapstick. Pa ipak, u tom domenu moramo priznati da se oseća kako Harlin radi sa HK ekipom i da u pogledu fakture slike SKIPTRACE ne liči na holivudski film. U tom smislu, rezultat ostaje kao čudan spoj Harlinove old school metodologije i HK slike koja bolje funkcioniše sa rediteljima koji nedostatak glossa nadoknađuju na drugi način. Ipak, ukupno uzev, akcija je više nego korektna za Jackiejeve trenutne standarde.

Kad je reč o hemiji Johnny Knoxvillea i Jackie Chana, naročito sam se radovao ovom pairingu jer je Knoxville došao u ovaj film direktno iz BAD GRANDPAa. Ako tome dodamo naše iskustvo sa time kako je Harlin uspešno tretirao Andrew Dice Claya u FORD FAIRLANEu, jasno je da su postojali dobri presedani. Nažalost, Knoxville i Chan imaju samo dobru volju, ali scenario im ne otvara puno verbalnih mogućnosti. Ipak, među njima neprestano postji nadmudrivanje, naročito kada uđu u MIDNIGHT RUN mode. No, ne može se sve veme igrati na jednu notu, i ovaj matchup svakako ne dostiže SHANGHAI serijal sa Owenom Wilsonom, koji je imao uostalom i ozbiljan scenario.

Scenariju filma SKIPTRACE se jedino ne može osporiti da bez milosti niže događaje i da nije dosadno, ali neka hemija među junacima se naprosto nije desila na papiru, pa ni Chan i Knoxville nisu uspeli da je proizvedu na ekranu. No, i dobra volja koju pokazuju mora da se računa.

Knoxville ima veliki dar za fizičku komediju i u nekoliko navrata prepušta Chanu da ga koristi kao ljudski rekvizit i ti detalji su jako zabavni. Dakle, sama ideja o spoju ove dvojice glumaca je bila dobro zamišljena.

Ono što je možda najveći problem na nivou celine jeste generalno aljkavo pakovanje filma. Umesto skora, uglavnom slušamo neki niz lookalike pop numera, a u pojedinim scenama umamo relativno neinspirisana rešenja, i to su uglavnom scene koje nisu akcione i za koje se u HK ne mari previše. Očekivao sam da će Harlin da ih istretira bolje, tim pre što dolazi iz Holivuda ali čini mi se da je i on prihvatio postulate HK filma.

Harlin preseljava radnju u HK i videćemo kako će se snalaziti na sledećim projektima gde neće imati tako snažnog harizmarha Jackie Chana nad glavom. Pa ipak, SKIPTRACE koliko god da je upotrebljiv definitivno nije ono ostvarenje koje se očelkivalo od saradnje Chana i Harlina.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam KICKBOXER: VENGEANCE Johna Stockwella, pokušaj da se rebootuje stari KICKBOXER serijal sa Alainom Moussijem u glavnoj ulozi. Prvbitni serijal je počeo sa Van Dammeom, da bi potom tu ulogu preuzeo Eric Roberts a za njim i drugi glumci. Elem, producenti sa Moussijem, nekadašnjim kaskaderom, misle ozbiljno i započeli su izradu cele trilogije. Van Damme preuzima ulogu mentora i u rebootu će imati konstantno pojavljivanje za razliku od prvog serijala.

Dave Bautista je producirao ovaj reboot i igra glavnog negativca, nažalost njegova uloga je svedena na ono što bi inače igrali neki kaskaderi, što je dosta bizarno ako imamo u vidu da je ovo film u kome je on sebi glumački mogao dati oduška. Kad je reč o scenama borbe, iako ne dolazi u najboljoj formi čak ni za MMA, Bautista deluje kao uverljiv protivnik Moussiju.

Međutim, na kraju priče, i po šarmu, i po borilačkim sposobnostima, Van Damme predstavlja glavni adut filma. KICKBOXER je na nivou suve akcije i toga kako je inscenirana, mogao biti prstojan akcijaš iz ove serije koja se sada snima na Tajlandu, novog "obećanoj lokaciji" za DTV, čije me otkrivanje izuzetno raduje. Pa ipak, Stockwell sve uspeva da pokvari time što ekstremno jednostavnu priču pokušava da nekako oneobiči i osveži flešbekovima, pretvarajući KICKBOXER u nepotrebno zamršenu i nejasnu celinu.

Ako tome dodamo nedopustivu grešku da Stockwell ima takav kapital kao što je Gina Carano u filmu, a nema nijednu borilačku scenu sa njom, onda je jasno da sa filmom zaista mnogo toga nije u redu.

Snimanje na Tajlandu je omogućilo da se junaci malo pobiju i na slonovima, do bude nekih lepih detalja, ali Stockwell to nije iskoristio i KICKBOXER ne deluje kao da je snimljen u postojbini ONG-BAKa i PROTECTORa. Ne koristi ni lokalni talenat u nekoj naročitoj meri.

Na nivou akcije, KICKBOXER nudi dosta gradiva, ali naprosto ne stvara dbru atnmosferu. U tim okolnostima, Moussi je na tragu da se nametne kao dobar profil za ovaj sadržaj ali to se ipak ne dešava jer samo Van Damme uspeva da se snađe u tako tretiranom prostoru.

Paradoksalno gledao sam bolje filmove ovog tipa, sa slabijom akcijom što samo pokazuje da akcija ipak nije sama sebi svrha čak i u ovakvom DTV radu.

* 1/2 / * * * *

[Meho Krljic]

https://vimeo.com/180025799

[crippled_avenger]

Pogledao sam ПИКОВАЯ ДАМА: ЧЕРНЫЙ ОБРЯД Svjatoslava Podgajevskog i mogu reći da sam izuzetno zadovoljan tim filmom. Reč je u ruskoj aproprijaciji Blumhouse horora i film koji nema čega da se stidi u danima LIGHTS OFFa, CONJURINGa ili novog POLTERGEISTa. Naravno, neke od ovih filmova su radili prekaljeniji reditelji (mislim na Gila Kenana, pre svih) ali Podgajevski zbilja nema ništa naročito da nauči recimo od Jamesa Wana.

Njegov film donosi tehnički izuzetno vešto realizovan haunting/ possession film smešten u urbani moskovski milje koji je fino estetizovan, i sa etno-elementom koji se javlja samo kao neki eho iz prošlosti. Nema zbora da je tradicija veštičarenja, magije i tome sličnog direkcija koja prija istočnoevropskom hororu, ali ovaj film definitivno nje folkloresploitation i najpre se nadovezuje na američki film, prebacujući samo traumatsko jezgro iz kog izvire pretnja iz puritanskih ogrešenja u kulačke korene stare Rusije.

Glumačka podela je odlična, klici su dobro izabrani i dizajnirani a glavni "odrasli" glumci su izuzetno svedeni i sugestivni u igri. Podgajevski uspeva da jako dobro održi tenziju, prikaže jednu natprirodnu priču u okolnostima savremenih vidova komunikacije i urbane alijenacije, i što je najvažnije jako dobro prepoznaje format svoje priče i format u kome treba da je ispriča.

Ovo je film koji tačno zna šta treba da pruži i sve to radi u adekvatnom obimu, i stoga stoji kao jedan od primera dobro shvaćene holivudske lekcije.

* * * / * * * *

[Meho Krljic]

Istina je da je druga sezona Daredevila bila slaba, ali Evan Narcisse tvrdi da su prvih sedam epizoda serije Luke Cage vrlo dobre. Naravno, želim da verujem (i nemam ni MNOGO razloga da ne verujem jer je Jessica Jones bila izvanredna) no svestan sam i da je prvih 4-5-6 epizoda druge sezone Daredevila bilo solidno a da je kataklizma nastupila prema kraju...



Marvel's Luke Cage Is the Unapologetically Black Superhero Show I've Been Waiting For

[crippled_avenger]

Joe Manganiello will play DC's deadly assassin Deathstroke in Ben Affleck's upcoming Batman standalone film.

DC Entertainment president and chief creative officer Geoff Johns confirmed the casting on Thursday in an interview with the Wall Street Journal. The news comes a week after Affleck cryptically teased a video on social media that appeared to be a screen test, with the villain walking toward a camera, which led to fervent discussion about who was under the mask.


Deathstroke, aka Slade Wilson, was created by Marv Wolfman and George Perez, and first appeared in "The New Teen Titans #2" in 1980. Although he originally appeared as the archenemy of the teenage superhero team, Deathstroke eventually had run-ins with many other characters in the DC Universe, including Batman.

Manganiello's Deathstroke won't be the first live-action version of the character. "Spartacus" alum Manu Bennett played the character in three seasons of The CW's "Arrow."

Affleck donned the cape and cowl for the first time in this summer's "Batman v Superman: Dawn of Justice" and will do so again in "Justice League" next year. Johns declined to comment on whether Manganiello will make an appearance in the latter film.

"Justice League" hits theaters on Nov. 10, 2017, while "Justice League: Part Two" is slated for June 14, 2019.


Sent from my iPhone using Tapatalk

[crippled_avenger]

 Jedan od zanimljivijih fenomena u savremenom američkom filmu jesu naslovi koji se obraćaju vrlo konkretnim ciljnim grupama, bilo da su to LGBT osobe ili hrišćanska desnica. PERSECUTED je film koji se obraća hrišćanskoj desnici a po nivou realizacije ima u sebi to nešto pomalo "off" što ga paradoksalno čini vrlo bliskim LGBT kinematografiji. PERSECUTED za početak nije naročito dobar film, ali nije to osnovni razlog zašto deluje malo "off".

Glavnu ulogu igra James Remar, izvrsni grubijan iz naših omiljenih filmova koji danas primarno igra epizode na velikom i malom ekranu. Za početak, ovde igra glavnu ulogu, što mu u principu nije ni strano ni nepoznato, ali u poslednje vreme nije baš často, a paradoksalno, reklo bi se da je PERSECUTED kudikamo čak i skuplji od filmova koji bi sada zvali Remara za glavnu ulogu. Međutim, ostatak podele, naročito epizodne uloge čine glumci koji su daleko ispod nekog proseka epizodista čak i za ovu vrstu produkcije. PERSECUTED u sebi ima niz produkcionih idiosinkratičnosti, za početak reč je o B-filmu sa izvesnom DTV sudbinom koji je sniman u Americi što je u startu dosta retko. Zatim, u glavnim ulogama ima kakva takva imena kao što su James Remar, Fred Dalton Thompson, Dean Stockwell i Bruce Davison, ali su oni kako rekoh okruženi ispodprosečnim epizodistima. Sve to svedoči o tome da je ovaj film ipak imao teškoće da okupi ekipu zbog svoje specifične agende.

Ffred Dalton Thompson je bio republikanski senator pa je donekle logično da mu ovako žestoko politizovana priča nije strana, iako je dosta odmaknuta od bilo kakvog političkog mejnstrima kome je on pripadao. James Remar je verovatno samo očajnik. Ipak, zanimljivo je da Bruce Davison, ikona američkog "liberalnog" filma iz sedamdesetih, igra negativca koji je takođe "liberal" ili što bi naš narod sočno rekao socijaldemokrata. Praktično u ovom marginalnom filmu koji opet pa privlači pažnju, Davison na neki način pravi aluziju na samog sebe.

Reditelj i scenarista Daniel Lusko pokušava da koncipira ovaj film kao parafrazu paranoia trilera sedamdesetih prilagođenu potreba svoje desničarske publike. Nažalost, film je prenaivan da bi profunckionisao kao triler. Sukob između born again propovednika koji je vodio život greha pre nego što je postao born again hrišćanin i senatora koji želi da donese neki antireligiozni zakon kako bi država još jače kontrolisala vernike (sic!) deluje krajnje neuverljivo, naročito kada po senatorovom naređenju Secret Service krene da smešta posrnulom ali ponovo uspravljenom junaku.

James Remar je glumac na čijem licu se očitava burna prošlost i on je relativno uverljiv kao pali grešnik koji je otkrio vrlinu ali okolnosti nameštaljke zbog kojih on postaje glavni junak naprosto ne mogu da se tako lako prihvate.

Mehanika trilera ostaje ipak nedostižna Luskou i PERSECUTED pada već na nivou tog dramskog osnova kroz koji treba da se plasira ideologija.

Pa ipak, ono što je zanimljivo jeste da osim osnovne paranoidne premise, a to je da će neko progoniti vernike po Amerci, i da iza svega stoji Vlada - po vertikali - u principu glavni junak ne samo da nema neke spiritualne momente koji ga inspirišu, niti su njegovi vernici prikazani kao ljudi koji bi mu pomogli. Štaviše, Luscov film ne nudi baš laskav prikaz junakovog najbližeg okruženja, naročito ljudi iz njegovog mega churcha koji su srebroljubivi i željni moći.

U pogledu prikaza megachurch vernika i tog miljea, možemo reći da je PERSECUTED propustio priliku da bude istinski politički nekorektan tako što bi ove ambijente naselio vrlim junacima. Pa ipak, atmosfera generalne antirelegijske pretnje ostaje osnovno obeležje filma, iako ne pokazuje način kako bi to junak mogao prevazići osim silom kojoj na kraju pribegava.

Paradokalsno, reklo bi se da na faith-tržištu bolje uspevaju filmovi bazirani na matricama melodrame i fokusirani na porodicu ali ovo žanrovsko krilo itekako opstaje. Možda više ne produkuju theatrical izdanja kao što je bio OMEGA CODE ali i dalje olasiraju svoje radove na DTV.

PERSECUTED je verovatno bio pokušaj da se ova tema plasira u mejsntrim, pa sam rezultat nije do kraja uspešan u prenošenju poruke, i to pre svega zato što akcentuje strahove a nedovoljno ističe vrlinu.

* 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam NOČNO ŽIVLJENJE Damjana Kozolea. Moram priznati da sam teško mogao da zamislim nezanimljiv film inspirisan aferom Saše Baričeviča, ali skup dva vodeća regionalna filmska mediokriteta Kozole-Sviličić uspeva da ga isporuči. Ne samo da su tu moćnu priču uzeli tek kao polazište i nisu se suštinski osvrnuli na njenu najpre društvenu subverzivnost,a o konkretnoj perverziji i da ne govorim, već su iz nje pokušali da izvuku nekakvu kao savremenu dilemu kojoj uopšte nisu dorasli. Ovo je jedan od onih filmova u kojima supruga pita muža advokata kako može da brani krive ljude a on joj onda kaže kako je njegov posao da bude branilac.

Ako imate ljudi čiji su intelektualni kapaciteti na nivou uključivanja takvih replika, onda nemate čemu da se nadate kada malo pojačaju svoju moralnu zabrinutost.

Film počinje sudskom presudom o kojoj ne saznajemo mnogo sem da je kontroverzna i da je neko ko nije dobar oslobođen. Sve to je zapapreno ponekim plakatskim dijalogom u kome "zli kapitalista" kontemplira o tome kako je odavno trebalo ugasiti državna preduzeća. Pobednik tog procesa, ugledni advokat iste noći biva pronađen na ljubljanskoj ulici, izujedan skoro nasmrt, sa strap-on dildom.

I onda film počinje da prati njegovu ženu koja ide okolo i komunicira sa raznim državnim službenicima u nadi da će saznati šta se desilo njenom mužu, a kada nasluti da je reč o nekoj perverziji, možda čak i osveti, pokušava da podmiti ljude koje susreće ne bi li nekako sprečila bruku i medijski linč. E sad, to podmićivanje joj ne ide od ruke jer svi zapravo rade svoj posao i neće da kažu da je čovek koji je pronađen go i izujedan zapravo pao sa bicikla i nešto tome slično. Dakle, sistem zapravo funkcioniše, ne reaguje dobro na korupciju, ne dešava se ništa nepravilno, ali ni neobično ili interesantno.

Uprkos tome što junakinja sve vreme emituje zabrinutost da je njen suprug žrtva nekakve odmazde ili zavere, mi kao gledaoci nemamo dovoljno informacija o tome, i sve nam to deluje kao pokušaj da opravda supruga oslanjajući se na opšta mesta o atmosferi političkog obračuna.

Kozole je verovatno malo hteo da se nadoveže na atmosferu LAZARESCUa, i to nije nov film, ali Kozole je ipak stara mejnstrim njuška i njemu naprosto ta vrsta minimalizma ne leži što on pokazuje i ovde. Fotografija Miladina Čolakovića je atmosferična, visokoestetizovana i neumitno menja predznak onome što je Kozole želeo da postigne kroz kadriranje. Kozole je pisao scenario sa Sviličićem i Uršom Menart kao saradnicom, i dok je priča neizlečivo zanimljiva uprkos njihovim pokušajima da je unište, dijalozi su i dalje plakatski, naivni i lišeni sadržaja.

No, Kozole ipak jeste visoka liga, ova priča je živa klana nedoklana i NOČNO ŽIVLJENJE na kraju uprkos njihovom trudu nije sasvim nezanimljivo. Ipak, bilo je zamalo.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

 Now-retired Italian porn superstar Rocco Siffredi gets his own documentary.

There are few male porn performers as famous as Rocco Siffredi, so it was only a matter of time before someone would make a documentary about the "Italian Stallion". The result, simply called Rocco, was directed by French duo Thierry Demaiziere and Alban Teurlai and is a frequently fascinating and beautifully crafted work that tries to paint a nuanced picture of the man himself and, to an extent, the industry in which he worked (he's now retired as an actor).

Well-received at its Venice Film Festival premiere, this illuminating piece of work should travel both the general festival and the non-fiction circuits and has an outside chance of some theatrical action even beyond France and Italy. General TV sales, however, will be more problematic, given the subject and sheer number of penises — pointing any which way — onscreen.

The film opens, as it must, with a shot of Siffredi's most-filmed asset: his prized nether regions. But Demaiziere and Teurlai are very smart about how they present the shot: There's a slow fade-in from black to the image, which is dominated by hues of dark gray and blue, as Siffredi takes a shower and soap and water run off his toned body. The shot is beautiful and not directly sexual, setting the right tone and suggesting the right mindset for what's to come.

The film follows Siffredi — actually called Rocco Tano; the surname was inspired by Roch Siffredi, Alain Delon's character in Borsalino — over the course of roughly the last year he would star in pornographic films. The directors were given access to the actor-director-producer across the globe and their camera, handled by Teurlai, follows him in Budapest, where Siffredi lives with his wife and two sons and he runs a porn production company, to shoots in California and both public appearances and private visits in Italy.

When doing castings for his own movies, it's very clear there's a flirty chemistry with the potential female leads, with neither Siffredi nor the girls showing much in terms of inhibitions even when they're not filming. What's perhaps more surprising (and reassuring) is that the actor-director seems to constantly make sure that everyone who works with him is aware of the likes but especially the limits of his co-performers. His on-screen porn persona might enjoy things rough and hard but the Rocco that emerges from the behind-the-camera footage here is first and foremost a considerate and sensitive man who takes his job very seriously.

Gabriele Galetta, Rocco's very similar-looking cousin who had a short-lived career as a porn performer that was cut short by erection-on-demand problems, now handles the camera duties on Siffredi's films. He also frequently comes up with crazy ideas for lead-ins to sex scenes, which more than occasionally causes friction between the two. When Galetta seems only halfway through an explanation of a very complicated-sounding set-up, Rocco fires off a very astute: "Yes but when do they f—?". Clearly, Demaiziere and Teurlai aren't interested in making a polite hagiographic biography, though neither do they treat porn as a sleazy or amoral business. It is just that, a business.

Read More
'Jackie': Venice Review

Because the editing — also by Teurlai — is sharp, a picture emerges of the cousins' complex and co-dependent rapport even though neither of them really admits how they feel about each other on camera. Working in Rocco's long shadow, Galetta sometimes seems frustrated and envious of his cousin's success while at other times, he's living vicariously through him. By paying attention to someone with dreams similar to Rocco's but who didn't have the same stamina or reach the same level of stardom, Gabriele becomes not only a stand-in for the countless (wannabe) performers who didn't make it but simultaneously helps suggest how unusual and special Rocco's three-decades-plus career really is.

The most valuable personal insights come from an extended interview (or interviews?) the directors conducted with Siffredi that is almost exclusively heard in voice-over. While this avoids turning the documentary into yet another talking head-heavy feature, there are certain moments of honesty — including the early admission that, for the first time in 30 years, he's finally free from the influence of the "devil between his legs"— that would've benefited from seeing Siffredi's facial expressions instead of illustrative material of him at work, at home or behind the scenes. Ditto for all the biographical material about his complex relationship with his mother (who wanted him to become a priest but approved of his line of work) and the actor's at times torturous-sounding rapport with his own penis and sex drive (which more often than not sounds like a sex addiction).

"If I don't suffer, I don't feel alive," he says at one point, while at another he remarks that "I've always tried not to disappoint a woman," which applies not only to the many women he's bedded but also ­— perhaps even especially — to his mother and his wife. The fact that it would be extremely hard to abide by both these statements suggests something about Tano's complex persona. Even without seeing his face as he makes these admissions, the film manages to suggest something about the duality of Rocco's personality and his ambiguous feelings about his relationships, his own body and his inner demons.

A lot of the material seems to have been captured on the fly, even if the camerawork is often beautifully composed. Even the shots of Rocco during some of the sex scenes he's shooting have a gorgeous aesthetic that's more upscale art production than porn shoot (there is plentiful nudity but all penetration occurs offscreen). That said, there are a few moments that feel staged, including a scene in which one of his teenage sons confesses that he's seen Rocco's work once and also notes that he really couldn't have asked for a better father. But even these kind of prodded-feeling answers can be revealing: Rocco looks at his son with not pride but a mix of approval and agony — "Do I deserve this?" you almost hear him think — while the complete silence of his other son, who's also in the room, is simply deafening.

For all their talent to suggest gray areas, contrasts and contradictions, the filmmakers don't always manage to cram in important details. It's never clear, for example, that Rocco's wife used to be a porn actress herself, which is important knowledge needed to contextualize her comments about how she feels about her husband's job. And the reason why Siffredi shoots so much abroad (and perhaps even decided to be based in Budapest), namely very murky Italian legislation when it comes to pornography, is also never addressed.

Finally, Rocco is more interested in suggesting something about its subject's psychology and the industry that made him famous than in the numerous elements of his non-porn career. There is no mention of his recent appearance on an Italian reality show (that already started to show a side of him not seen before) or his work as an actor in non-pornographic films. But despite this and a few longueurs, the film manages to offer a fascinating glimpse of what kind of man might be hiding behind the brand that is Rocco Siffredi.

Production companies: Program 33, Mars Films, Falabracks

Writer-Directors: Thierry Demaiziere, Alban Teurlai

Producers: Fabrice Coat, Michel Spavone, Stephane Celerier, Valerie Garcia

Director of photography: Alban Teurlai

Editor: Alban Teurlai

Music: Avia

Sales: Wild Bunch



No rating, 105 minutes

[crippled_avenger]

MECHANIC: RESURRECTION Dennisa Gansela nudi odmak u odnosu na Winnerov original pa i Westov rimejk. Naime, ovog puta Statham je stavljen u poziciju Avi lernerovog Bonda ili Ethana Hunta, a Ganselova inscenacija pre svega ide u smeru visoke estetizacije aktivnosti Arthura Bishopa. Scenario Philipa Shebyja i Tony Moshera, u pojedinim fazama odstupa od uobičajenog rasporeda akcionih scena za ovu vrstu filmu, nudeći nešto dužu melodramsku deonicu u uvodnom delu filma ne bi li nam stvorio utisak kako se Bishop zaista zaljubio i kako više nije onako hladan kako ga se sećamo, međutim, to ulaganje u vremena kako bi gledalac imao emotivnu investiciju na kraju nije bilo potrebno. Odnos koji uspevaju da razviju Statham i Jessica Alba u tom uvodnom delu, kasnije ne igra neku naročito veliku ulogu, osim u tome što Jessica Alba ima ipak znatno veću reputaciju i harizmu od glumica koje tradicionalno motivišu akcione heroje da ih spasavaju. S druge strane, čini se da posle tako detaljne uvodne melodrame, Ganselu ne ostaje puno vremena da razvije unutrašnju dinamiku u onome što je glavni adut filma a to su ubistva koja Bishop izvodi tako da izgledaju kao nesreća.

Za početak, nijedno od ubistava koje je izvršio ne izgleda kao nesreća, svako deluje ne samo sumnjivo već nedvojbeno kao ubistvo. Ali, povrh toga, svaka meta ima neku zjapeću rupu u obezbeđenju koja omogućuje Bishopu da napravi plan. Za ljude koji se tako plaše ubica, njegove mete u ovom filmu deluju neverovatno lakomisleno i imaju baš riskantne ventile za opuštanje u inače paničnom strahu od svega.

Otud su verovatno najbolje akcione scene one koje se u vezane za jahtu sa koje Stathan pokušava da spase Albu.

Gansel je u rediteljskom pogledu ovde pokazao da je u punom angažmanu. Moram priznati  da sam gansela zapazio kao vrlo veštog egzekutora još u nemačkoj kinematografiji i u RESURRECTIONu pokazuje da može da funkcioniše u holivudskom akcionom filmu ali da on lično možda baš i nije neophodan. Naprosto, Gansel mnogo stvari radi dobro ali u to sve ne unosi ništa novo.

Ne znam tačno kakav aranžman ima Tommy Lee Jones sa Lernerima ali u ovom filmu je ostvario malu ulogu jedne od meta. Jones je naravno stara kuka, sa njim nema mnogo problema ali svakako je mogao biti bolje iskorišćen.

Ukupno uzev, RESURRECTION je korektan film ali u ovogodišnjoj Lernerovoj ponudi ostaje iza CRIMINALa koji je na svakom nivou znatno bolji film ali i LONDON HAS FALLEN koji kao film nema mnogo dramskih kvaliteta ali ipak ima znatno bolju i maštovitiju akciju. Ono što ohrabruje jeste da Gansel ovom projektu prilazi sa punom koncentracijom i ambicijom. Šteta što rezultat nije bolji i maštovitiji.

Inače, važno je naglasiti da je i u ovom filmu Tajland na velika vrata ušao kao konkurencija Bugarskoj u imaginarijumu Avija Lernera.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

LEVEL UP je niskobudžetni triler Adama Kendalla koji ne nudi ništa naročito originalno ali još dodatno nema sreće zato što se pojavio dok je NERVE još uvek u bioskopima. Opet je reč o čoveku koji neočeivano biva uvučen u nekakvu "igru" gde biva primoran da radi razne neobične stvari, a po svemu sudeći to sve neko snima i gleda.

Nažalost, u LEVEL UPu junak nekako ništa ne uradi, a ne biva bogznakako ni sankcionisan, tako da je ovo film o uceni u kome zapravo negativci kao da baš i nemaju efikasan sistem za sprovođenje svoje volje. Nažalost, ovo je jedan od onih filmova koji je nedovoljno zanimljiv i originalan da bi smo posle gledanja imali za čime da žalimo. Adam Kendall je ovo sve ostvario sa niskim budžetom, i svakako da bi sa više novca imao bolji film, ali kada se sumiraju utisci LEVEL UP ne deluje kao ostvarenje koje sugeriše išta više od toga da ovaj čovek može da sklopi osamdesetak nečeg što je, hajde da kažemo, podnošljivo.

* 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Let's be honest: Oliver Stone hasn't made an Oliver Stone movie that mattered in more than 20 years. The firebrand urgency that once defined his name — the way he directed films that seized the zeitgeist, that drove the conversation, that inspired controversy because of how they leapt into the drama of history — has, for too long, been trapped in the past. Which is not to say that Stone hasn't tried. He has made films that bent over backwards to be topical, like the earnest and sentimental 9/11 requiem "World Trade Center," or the goofy provocative political cartoon "W.," or the cautionary-but-behind-the-curve financial thriller "Wall Street: Money Never Sleeps." One or two of these movies "found an audience," but none found a purpose; even when they managed to connect at the box office, they disappeared from the public consciousness like puffs of smoke.

But Stone's exile in the desert of overheated irrelevance has now ended. "Snowden" isn't just the director's most exciting work since "Nixon" (1995) — it's the most important and galvanizing political drama by an American filmmaker in years. Telling the story of Edward Snowden, the NSA contractor who became a whistleblower and fugitive by leaking documents that revealed the vast, spidery, paradigm-shifting scope of the new American surveillance state, Stone has made a movie that asks the audience to look, almost convulsively, at what this issue really means, and at who Edward Snowden really is.

You might think you already know. Maybe you decided, a while back, that Snowden is a "traitor," or that he went too far in leaking documents and revealing NSA secrets. Or maybe you saw "Citizenfour," the 2014 Laura Poitras documentary that presented the interview Snowden gave just as he was going rogue, and you decided he's one of the heroes of our time. But whether you're pro-Snowden, anti-Snowden, or somewhere in between, Stone's movie is sure to deepen your response to his actions, and to the whole evolution of the American intelligence community in the age of meta-technology. "Snowden" isn't leftist-conspiratorial propaganda (though some may accuse it of being that). It's a riveting procedural docudrama that takes a deep dive into what surveillance has become. In doing so, it's a movie that — no small thing — makes Oliver Stone matter again.

It helps that Snowden, played with crisp magnetism by Joseph Gordon-Levitt, is the furthest thing from a crusader, or even a liberal. He's a straitlaced, mild-mannered conservative brainiac who loves his country so much that he wants to devote his life to defending it. When we meet him, in 2004, he's in basic training in the United States Army Reserve (it's 9/11 that inspires him to join up), but he's not really the athletic military type — he goes through the grueling exercises wearing clunky tortoise-shell glasses — and when he leaps off a bunk and breaks his leg, it's because the pounding training has already slowly shattered his delicate bones. His career as a combat warrior is over before it begins. So he goes for the next best thing: a slot in the CIA, where the fight for U.S. security is already playing out on the battleground of the future — namely, cyberspace.

Snowden, terse and owlishly square, now with rectangle frames that make him look a little hipper, is attracted to the Agency the way that so many of its members have been, out of a combination of duty and a desire for excitement. During his interview with Corbin O'Brian (Rhys Ifans), who will become his mentor, he answers a question by admitting that he thinks it would be "cool" to have top-level security clearance — which turns out to be the wrong thing to say. For all his eagerness, and despite his clean resume, he's told that in another era, he probably wouldn't make the cut. But before he is anything else, Edward is a dazzlingly gifted computer scientist: a prodigy, a geek, a hacker. That gives him the ideal equipment to be a soldier in the next war. In the old days (i.e., the '70s), a CIA analyst was a desk jockey, standing behind the field agents, but in "Snowden" cyberspace is the field. Corbin tells Edward that 20 years from now, "Iraq will be a hellhole no one cares about," and that the whole war on terror is a sideshow. The real conflict, he says, will be with China and Russia, fought with rogue computer worms and malware. "Snowden" is the ultimate true-life hacker thriller.

The movie doesn't have the kaleidoscopic dazzle of Stone's great '90s films ("JFK," "Natural Born Killers"), but it has his heady propulsive fever. It's framed by the "Citizenfour" interview, which Stone re-stages as a piece of verité suspense, set in the Mira Hotel in Hong Kong, with Edward gliding through the lobby like an egghead Jason Bourne, fiddling with his telltale Rubik's Cube. Melissa Leo plays Poitras as tough, rumpled, and maternal, and Zachary Quinto, all driven neurotic fire (even his flat hair is intense), is Glenn Greenwald, the fiercely independent journalist who interviewed Snowden for Poitras' camera. You get the feeling, more than you did watching "Citizenfour," that there was an honest terror beneath the proceedings — that given the subject of surveillance, the CIA might have burst in at any moment. But it's not just about their safety. The stakes are so high because the theme of the interview, and the issue of whether they can publish it in the London-based newspaper The Guardian, is momentous. This is their one and only chance to expose the truth before Snowden disappears.

The movie cuts back and forth between the interview and everything that led up to it. At the Hill, the CIA training center in Virginia, Snowden dazzles his teachers and befriends an Agency veteran (a warmly understated Nicolas Cage) who's been put out to pasture, sitting in his office that's like a museum of ancient and legendary tradecraft equipment. He and Edward discuss Enigma machines, and the very first computer (which is there), and we're cued to realize that the entire history of computers is, on some level, a history of spying. Gordon-Levitt does a meticulous impersonation of the Snowden manner: clipped and impeccable, his articulate, logical voice always trying to touch the reality of whatever he's talking about. He's certainly a geek, but with an important qualifier: He's cool as a cucumber — free of any visible anxiety (or anger). At times, he's like a very friendly automaton, but it's not like he doesn't have passion; as we'll see, it just takes a lot to get him riled.

He also thinks he's got everything figured out. On a dating site called Geek-Mate, Edward meets Lindsay Mills (Shailene Woodley), a local girl who's sweet-natured and hot-tempered at the same time. They connect from their first date, but they've got major differences. Lindsay, a little aimless but shrewd and informed, thinks the Iraq War is a corrupt disaster, whereas Edward believes he grasps the bigger picture: the defense of the United States, and the things that go into that, which liberals shield themselves from knowing (even though they want the benefits of protection, too). Essentially, he's making the Dick Cheney argument, but it's bracing, in an Oliver Stone film, to see that POV represented by the movie's hero. Edward and Lindsay's political differences have a touch of screwball-comedy friction. When she figures out that he's working for the Agency after having traced where his message came from, he says, "You know how to run an IP trace?" For him, that's practically a love lyric. Woodley gives a performance of breathtaking dimension: As the movie goes on, she makes Lindsay supportive and selfish, loving and stricken.

Edward is assigned to the National Security Agency, the division of U.S. intelligence devoted, essentially, to data-gathering. He's dispatched to different locales (Geneva, Tokyo, Hawaii), and Lindsay goes to live with him in each one. But the job tears away at their relationship, because he isn't allowed to utter a word about what he does. Still, that works fine — until he starts to question what he's doing. Because he has no one to ask the questions to. So he starts to implode.

In Switzerland, one of his colleagues, a deceptively laidback dude named Gabriel (Ben Schnetzer), shows Edward something he doesn't technically have security clearance for: the CIA program known as XKeyscore. It's essentially a search engine that can take you...anywhere. Behind any wall of privacy. But wait a minute, says Edward, what about FISA? That's the Foreign Intelligence Surveillance Act, which dictates the rules of surveillance and says, in essence, that you need a warrant each time you cross one of those walls. Gabriel explains that FISA is "a big-ass rubber stamp," because the court that controls it is a government outfit handing out rote permission slips.

At that point, he shows Edward the "optic nerve," something that couldn't have existed even 20 years ago. The intelligence community, Gabriel demonstrates, can now enter any home right through its computer or phone — through the webcam, or the screen itself. The old notion of "bugging" (a microphone hidden in the lamp!) has become something out of the Stone Age. The whole world is now connected, via computer. And so is the data, including texts and videos and e-mails. The intelligence community has access to it all, having fused itself, essentially, with the servers of the biggest Internet companies (Google, Apple, etc.).

"Snowden" has a perilously unfolding sense of revelation. The film's moral and logistical brilliance is that what Edward — and the audience — learns, bit by bit, is not that there's a cabal of sinister bad guys sitting in a room somewhere, plotting how to take away your privacy. The data-gathering has evolved organically, and maybe inevitably, with the technology. And yet it's creepy (to put it mildly). At home, Edward puts a piece of tape over his webcam, because he realizes that someone could be looking at him (or Lindsay). He's not paranoid; he's just enlightened. The dialogue in "Snowden" is often dense with technical jargon, but instead of distancing us, the authenticity of the language reels us in. There's something dramatic in how all the talk is about shrouding things.

The spies behind the computer curtain can touch the whole world, but the more they look at it, the more disconnected from its reality they become. "Snowden" peels this cyber-voyeuristic onion, layer by layer, until we're watching, on a live feed, gruesome drone attacks in the Middle East, where the targets have been identified by their cell phones. A bomb goes off — a moving car gets vaporized — and if there's collateral damage (like, say, the target's family), so be it. No one in the control room cares, because the ideology at hand (eliminate the terrorists) has been heightened with a death-by-joystick ease that comes from staring at people through technology all day long, until they become at once right there and totally unreal. It's the sociopathology of screens.

Edward takes all of this in, and it horrifies him, but he doesn't know what to do about it. He's not a rebel, and questioning authority in even the tiniest way has no place in the culture of intelligence. At one point, he resigns, but he is lured back in, and by the time he lands in Hawaii, he has begun to assemble a bigger picture. He shows his NSA associates — a fascinating club of young turks — how there's twice as much data-gathering going on in the U.S. as there is in Russia. He knows there's something wrong with that; it's spying evolving into Big Brother. Stone stages a fantastic scene in which Edward talks to Corbin, his boss and mentor, on a giant screen, and Rhys Ifans' face looms up like some CIA version of the Wizard of Oz. He's terrifying, especially when he reveals that he heard that conversation between Edward and his colleagues. He knows whether or not Lindsay is having an affair; he knows everything, and the cozy violation of it all is queasy. By the time Edward decides to act, it's because he can't not act. Stone creates a powerful wake-up call.

Is he saying that there's a conspiracy at work? If so, the movie makes the point that it's a conspiracy we have all, naively, colluded in, frittering away our privacy through our addiction to technology. Yet that hardly means we asked the government to know everything about us, all the time. "Snowden" frames the issue so that we can frame it ourselves. The movie has a deep-focus perspective, and a spine-tingling immediacy. It ends with the real Snowden, who Stone interviewed in Moscow, where he is still living under asylum. He's presented in a glow of heroism, followed by headlines about how much influence he has had (the new laws restricting mass gathering of data, etc.). Yet Snowden's presence only reminds us of how unfinished this story is. The real message of "Snowden" is that surveillance is a Pandora's Box. You may leave the movie grateful for everything that Edward Snowden brought to light, but also wondering if that box can ever be closed.


Sent from my iPhone using Tapatalk

[eddie coyle]

Volter Hil na nisanu Gardijana...


https://www.theguardian.com/film/2016/sep/12/reassignment-review-toronto-film-festival-sigourney-weaver

[crippled_avenger]

Pogledao sam TRANSPECOS Grega Kwedara, zanimljiv indie triler o trojici teksaških graničara koji sticajem nesrećnih okolnosti moraju da transportuju drogu lokalnog meksičkog kartela. Kwedarov film izvlači dosta iz niskog budžeta, iz glumačke podele koju predvode Gabriel Luna i Johnny Simmons takođe izvlači maksimum, ali na kraju umesto da istraje u svojoj svedenoj triler formi, počinje da luta, sa nekim nešto širim pretenzijama, ne samo u prikazu surovog života u pograničnom delu već i pointilističke naracije.

Kwedarov film ima scenario koji se donekle mehanički razvija, likovi povremeno rade stvari više zato što to treba priči, nego zato što to proističe iz karaktera, međutim ova forma trpi takva rešenja sve do trenutka kada Kwedar ne krene da pokušva da prevaziđe žanr, i tu presahne sva svežina ovog ostvarenja. Onda se otkriva ipak suštinska inferiornost ovog filma u odnosu na END OF WATCH i druge filmove o pograničnim shenanigansima sa kartelima.

Pa ipak, TRANSPECOS svakako ima svoje mesto na sceni, kao jedan solidan predstavnik indie interpretacije žanra koji nažalost nije uspeo da u potpunosti očuva konzistentnost pristupa. TRANSPECOS ostaje svojevrsna indie obrada NO COUNTRY FOR OLD MEN koja tom neovestern narativu dodaje svedenost indie krimića.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Volter Hil na nisanu Gardijana...


https://www.theguardian.com/film/2016/sep/12/reassignment-review-toronto-film-festival-sigourney-weaver

o, kukavno srpstvo ugašeno...

[crippled_avenger]

 Sigourney Weaver stars as a twisted surgeon and Michelle Rodriguez as the man she turns into a woman in Walter Hill's new noir thriller.

A demented pulp fiction about a brilliant surgeon who creates a Frankenstein monster by performing a sex change on the scumbag assassin who killed her brother, (Re)Assignment is, by any objective standard, a disreputable slice of bloody sleaze. But there's also no question that veteran director and co-writer Walter Hill knows exactly what he's doing here, wading waist-deep into Frank Miller Sin City territory and using genre tropes to explore some provocatively, even outrageously transgressive propositions. For longtime fans of the filmmaker, this Canadian-made low-budget revenge yarn will be embraced as Hill's most entertaining and, on the terms it sets for itself, accomplished film in some time. It's an instant cult item.

In a public climate arguably more saturated with discussions of gender than ever in the history of the world, Hill and his co-screenwriter Denis Hamill make subversive creative use of the topic in ways that are both brainy and amusingly provocative. The catalyst for all the mayhem is genius, but now defrocked plastic surgeon Dr. Rachel Kay (Sigourney Weaver in intimidatingly imposing mode), whose revenge upon low-life hitman Frank Kitchen, who took out her brother, is to capture him and apply her expertise by turning him into a woman (Michelle Rodriguez); in a world where transgenderism is now an accepted fact of life, this is one example where it is neither voluntary nor desired.

Intercutting between Rachel's interrogation by shrink Dr. Ralph Green (Tony Shalhoub) and the hatching of the now-female Frank's extensive revenge-taking for what's been done to him/her physically results in a great deal of exposition. But Hill keeps it lively and interesting, on one hand by supplying the brilliant Rachel with lots of blunt and high-toned commentary about how and why she's done what she did; on an intellectual level, she and Hannibal Lecter would be an even match.

On the other, there's the spectacle of watching Frank come to grips — and this is meant literally — with "her" own new body. Without any self-consciousness, Rodriguez enacts a thorough physical self-inspection from top to bottom, and her former tough guy character remains infuriated by having been deprived of the equipment he used to enjoy. All the same, she eventually reconnects with a young nurse and part-time good-times girl (Caitlin Gerard) "he" had hooked up with just prior to his unwanted conversion.

A good part of the action involves the extensive revenge Frank exacts upon a local San Francisco gangster, Honest John (Anthony LaPaglia), for an earlier betrayal; plenty of bad guys get blown away here in bloody fashion, and Frank really is remorseless. In this world, much of it set in San Francisco's Chinatown (actually shot in Vancouver), everyone is guilty — or, to paraphrase Clint Eastwood in Unforgiven, everyone's got it coming.

Hill, production designer Renee Read and cinematographer James Liston immediately establish and then maintain the look of a seedy urban world defined by dirty browns and blacks, as well as by dimly lit streets, a lonely diner and a seedy old hotel; this is as noir as it gets these days. On numerous occasions, sequences end with visual punctuation courtesy of graphic comics-style illustrations.

The somber tone and low-end production values may not be exactly in tune with young neo-noir enthusiasts, but more seasoned fans of the genre and the filmmaker will recognize and embrace Hill's use of noir to play with and comment on topical issues in a deliciously subversive way, political correctness be damned. At the same time, however, a witty intellectual loftiness hovers over everything thanks to the erudite remarks ceaselessly pouring from the mouth of Weaver's doctor, who likes to confound her interrogator with frequent references to Shakespeare.   

Weaver's terrifically articulated performance neatly establishes the top side of the film's high/low dynamic. For her part of the equation, Rodriguez, with momentary exceptions, maintains a virulent charge of fury, anger and disgust with what's been done to him/her, something that quite plausibly drives the vengeful mission. It's a story of two killers, one of whom operates from the brain, the other from more basic instincts, and together they're quite a pair for one movie.

Venue: Toronto Film Festival (Special Presentation)

Production: SBS Films

Cast: Michelle Rodriguez, Tony Shalhoub, Anthony LaPaglia, Caitlin Gerard, Sigourney Weaver

Director: Walter Hill

Screenwriters: Walter Hill, Denis Hamill

Producers: Said Ben Said, Michel Merkt

Director of photography: James Liston

Production designer: Renee Read

Costume designer: Ellen Anderson

Editor: Philip Norden

Music: Giorgio Moroder, Raney Shockne

Casting: Sheila Jaffe, Candice Elzinga

95 minutes (Hollywood Reporter)

[Meho Krljic]

'Blade Runner 2' News: Ryan Gosling Sequel Setting Itself Up For Same Disaster As Original

After several bad test previews in March of 1982, Blade Runner was re-edited before its June 25 release date. A happy ending was added, with Deckard (Harrison Ford) informing us that the replicant Rachael doesn't have the same four-year lifespan as other artificial humans. There wasn't enough footage to cover this new addendum, so the studio threw in leftover helicopter shots from the Kubrick's beginning of The Shining (as the Torrances drive to the Overlook Hotel). And, since test audiences had trouble understanding the dense sci-fi narrative, the studios pushed Harrison Ford to record explanatory voice-overs. They were so badly performed and fit so poorly with the film that for years it was rumored Harrison Ford had intentionally done a bad job, in the hopes the studio would not insert the voiceovers into the cut ("I was compelled by my contract to record this narration... Did I deliberately do it badly? No. I delivered it to the best of my ability given that I had no input. I never thought they'd use it. But I didn't try and sandbag it," Ford explained to Playboy).
Since then, four additional versions of Blade Runner have been created in an attempt to repair the tampered-with science fiction masterpiece, including the misnamed but fairly definitive 1992 Director's Cut and, most recently, the 2007 The Final Cut. Though it's now possible to watch Blade Runner as it was originally intended, it came about only after decades of popularity and pressure.
And now Blade Runner 2 is setting itself up for the same trouble. According to Blade Runner 2 director Denis Villeneuve, he doesn't have final cut (from a Q&A with Variety):
"I agreed to do it because the producers behind Blade Runner are two friends. I made Prisoners with them, and I knew the environment they would create around me would be very secure. I don't really have final cut on it. The thing I realized about final cut, is it's the power of the best cut. I didn't have final cut on Prisoners, but what you saw is the best cut. Sicario is a director's cut, Arrival is a director's cut. I cannot talk about it, I will see. My relationship with the people I am working with is very strong. At the end of the day what will win is the best movie."
While it sounds like Villeneuve is optimistic about his ability to push through the best possible version of Blade Runner 2, this is one franchise so haunted by bad edits and studio interference that it's hard not to worry about the worst-case scenario. That is assuming, of course, that a Blade Runner sequel starring Ford, Ryan Gosling, Jared Leto and Dave Bautista is a good idea in the first place.
Still, we're in better hands than most with Blade Runner 2. Villeneuve's latest movie, Arrival, is getting rave reviews at festivals, plus Blade Runner 2 has onboard legendary cinematographer Roger Deakins. Cross your fingers for Blade Runner 2, coming to theaters Oct. 6, 2017.

[crippled_avenger]

Pogledao sam TORO Kike Mailloa. Posle odličnog debija EVA, Maillo je snimio je potpuno drugačiji drugi film. EVA je bio ambiciozan spoj melodrame i SFa, pa i trilera, a TORO u sebi ima sve one osobine koje nosi sophomore slump ali to nije. Prevashodni problem TOROa kao "drugog filma" jeste u svežem žanrovskom spoju koji Kike Maillo pokušava da donese u španski film. Naime, TORO je andaluzijski triler sa suptilnim uplivom lokalne ornamentalistike i ozbiljnim južnokorejskim uticajem. Maillo odlazi u sfere stilizacije koje nisu karakterisale savremene španske reopertoarske trilere. Posle izuzetno efektnog i reklo bi se rutinski stilizovanog početka, TORO kreće put blage stilizacije, nikada ne iskoračujući dalje od onoga što je Helgeland radio u PAYBACKu ili onoga što smo videli u JOHN WICKu, s tim što je u ovom konkretnom slučaju španski krimić podmazan južnokorejskim uticajima.

Kike Maillo uvodi motiv zaumne osvete, prepune religijske simbolike, a glavnog junaka kog igra Mario Casas umnogome oblikuje po južnokorejskim osvetničkim uzorima. Na sve to, Kike Maillo smešta film u izuzetno koloritam ambijent španske Coste del sol van turističke sezone, sa specifičnom kič arhitekturom modernizma koja u pojedinim deonicama zauzima protagonističku ulogu. I zbilja, arhitektura letovališta u filmu TORO nije mnogo udaljena od gigantskih konzumerističkih konstrukcija o kojima piše Ballard. U tim ambijentima, dešavanje dobija dodatnu stilizaciju i pokazuje da je Maillo vrlo ambiciozno prišao ovom gangstersko-osvetničkom gradivu.

Stilizacija naravno otvara prostor za analizu kako se ovaj film zaista treba žanrovski definisati. Ipak, ako imamo u vidu da je mnoge aspekte pripovedačke uverljivosti ostavio iza sebe, rekao bih da će u filmu TORO upravo ponajviše uživati ljudbitelji gangsterskog filma i akcionog trilera. Uprkos tome što su južnokorejski uzori poput BITTERSWEET LIFE konzistentniji u svom izrazu pa i reinvenciji konvencija, Maillov film ima visok tempo i Maria Casasa koji "maturira" u glavnoj, naslovnoj ulozi.

Za izvanrednu fotografiju zadužen je Arnau Valls Colomer, redovni saradnik Javiera Ruiza Caldere. Njegov doprinos je svakako jedan od najjačih aduta ovog filma. Maillov rediteljski postupak je podrazumevao verovatno i više rizika od debitantskog filma EVA. Nisu se svi rizici podjednako isplatili ali bez ikakve sumnje dobili smo jedan "autorski" gangsterski film i konfirmaciju jednog potentnog reditelja.

Uprkos tome što kažu da nema ništa toliko loše u "autorskim" rediteljima, reklo bi se da su All Star imena španskog trilera Fernando Navarro i Rafael Cobos, više dali mašti na volju nego pokušajima da to "upakuju" u kontistentniju celinu. Pa ipak, da nije mašte, TORO ne bi imao ta vrlo zanimljiva uvrnuća klišea na koja smo navikli.

U ovoj podeli uloga, Luis Tosar je tu da pruži podršku Casasu i čini to na nivou svoje reputacije.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam TRAIN TO BUSAN Sang-ho Yeona. Reč je prvom igranom filmu dokazanog animatora koji u ovom ostvarenju pravi veliki zombi spektakl, pod uticajem naslova u rasponu od najočiglednijeg SNOWPIERCERa pa sve do BULLET TRAINa Shinye Satoa. Kritike koje porede TRAIN TO BUSAN sa SNOWPIERCERom ili mu ga čak pretpostavljaju, odmah treba odbaciti a njihove potpisnike staviti na spisak ljudi kojima se ne može verovati. Naime, TRAIN TO BUSAN jeste sličan po mnogo čemu SNOWPIERCERu ali prvo niti pretenduje da pored žanrovsog ugođaja pruži dublji društveni komentar, niti kretanje kroz klase voza poistovećuje sa socijalnom mobilnošću. Zombi filmovima je u svakoj iole smislenoj interpretasciji praktično inherentna politička dimenzija, pa je tako ima i ovde, ali sa znatno manjim zamahom i ambicijom. U zombi hororu svaki akt nosi nešto političko u sebi, i ako tako gledamo TRAIN TO BUSAN, ne govori ni nešto novo niti nešto pametno.

Kad je reč o žanrovskom ugođaju, opet se SNOWPIERCER i TRAIN TO BUSAN ne mogu porediti. Bongov film je hirurški precizan čak i kad je najhaotičniji. TRAIN TO BUSAN je s druge strane, energičan, populistički film u kome Sang-ho Yeon pokazuje da za njega u pogledu inscenacije potera, obračuna i kanibalizma nema tajni, ali na tasu efektnosti s jedne strane postavljena vešta realizacija a sa druge relativna limitiranost ideja koje Sang-ho Yeon plasira.

U njegovom filmu praktično ima samo jedan način kako se zombiji zaustavljaju, ima samo jedan način kako se izbegavaju, i on te dve žice dosta vešto svira dva sata. Ono u čemu je TRAIN TO BUSAN dosta solidan jeste pripovedanje kroz sliku, ali i kroz promene odnosa u akcionim prizorima. Sang-ho Yeon zaslužuje jedan od najvećih komplimenata koje reditelji trilera i akcije mogu zaslužiti a to je da se kroz obavezne žanrovske figure istinski ispoljavaju junaci.

Kad je reč o tretmanu zombija, ne treba verovati ni kritikama koje kažu da je ovo značajan korak unutar tog podžanra. Nije. Sve smo ovo već videli, možda ne u Koreji i ne ovako vešto. Ali ovo su nam dobro poznate stvari.

Južnokorejski film još uvek nosi tu egzotiku da stvori utisak čim produkuje nešto dobro da je to istovremeno i sveže i znakovito. Nije. Ali da, ovo jeste dobar film u kome nema puno toga novog, ali mu zbog toga ne fali puno.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Stan Lee kao fikcija

http://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/fox-buys-stan-lee-life-928087?mobile_redirect=false


Sent from my iPhone using Tapatalk

[Meho Krljic]

Sjajno. Samo da Doživi da ga vidi.

[crippled_avenger]

Pogledao sam QUE DIOS NOS PERDONE Rodriga Sorogoyena. Pre nekoliko godina, veliku pažnju privukao je Rodriguezov LA ISLA MINIMA, film koji je nezasluženo hvaljen preko svake mere iako nije uspeo da kapitalizuje ključne elemente svoje premise. QUE DIOS NOS PERDONE je film koji baš zaslužuje takav nivo pohvala. Reč je o uzbudljivom trileru o dva madridska detektiva koji pokušavaju da reše slučaj serijskog ubice i silovatelja starica, u danima Papine poteze, i u klimi gde šefovi ne žele da objave ništa o samoj prirodi slučaja kako ne bi uzbunjivali građanstvo. Međutim, neprekidno falsifikovanje izveštaja i sprečavanje curenja u medije dovodi do toga da se ubica okuraži i krene da sve češće čini zločine.

Na zadatku su dva potpuno suprotna detektiva - jedan je siledžija koji tek treba da se u potpunosti vrati u službu posle kršenja propisa koje je njegovog kolegu učinilo invalidom a drugi je stidljivi istraživač koji bi postao sjajan detektiv da nema ozbiljan problem sa mucanjem. Iako ovo nije buddy film, i humora ima samo onoliko koliko proističe iz pojedinih dešavanja, njih dvojica zapravo čine pravu ekipu, jednog "kompletnog" detektiva.

Glumci su svi redom odlični, a Antonio de la Torre je napravio odličan lik kao stidljivi, mucavi detektiv. Roberto Alamo odlično kanališe Luisa Tosara kao kolega-siledžija. Pored same serije zločina, vrlo efektno i bez mnogo moralisanja prikazane su unutarpolicijske smicalice i deluju prilično ubedljivo. U tom smislu, Sorogoyen je postigao efekat madridske autentičnosti a da nije izgubio efikasnost i dinamiku američkog policijskog filma.

LA ISLA MINIMA je po određenim detaljima uspela da se nadoveže na atrakciju koju je tada stvorio TRUE DETECTIVE. QUE DIOS NOS PERDONE je međutim mnogo konkretnije delo te "generacije". Zločini kojima se bavi su groteskni i brutalni i tako su tretirani. Sorogoyen nije toliko bitan žanrovski reditelj u ovom trenutku, čak naprotiv ali verujem da će posle ovog filma svakako postati. Njegova jača strana su likovi i tu izvanredno gradi atmosferu i prati njihovu transformaciju, međutim ni brutalni prizori na mestu zločina, pa ni scene suspensea i nasilja mu nisu slabost, čak naprotiv. U pojedinim scenama QUE DIOS NOS PERDONE predstavlja žanrovskog velemajstora u nastajanju.

* * * 1/2 / * * * *

[Meho Krljic]

Humor u javnosti/ na televiziji ili filmu je nekada mogao da se proizvodi i bez grubih seksualnih aluzija. Sada je izgleda straight to the stink jedini način da se ljudi nasmeju... Bizarno i nepristojno. I to kažem ja, koji sam priznati skatolog.


Jonah Hill Cancels Appearances After French Comedian Humiliates Him

Jonah Hill is known for starring in comedies such as Superbad, 21 Jump Street, and This Is The End. Sex humour and being the butt of a joke are well-trodden territory for the actor after all the roles he's played. But apparently, the sense of humour he has cultivated on camera doesn't quite translate to real-life situations.
On Friday, Hill was in France with Miles Teller to promote their movie War Dogs. The co-stars stopped by comedy news show Le Grand Journal to chat live with a panel that included comedian (and "weather girl") Ornella Fleury. Fleury joked, in French, that it was a certain perverted scene in This Is The End that first made her fall for Hill. "It's when I saw you get sodomised by a demon in This Is The End that I told myself, that is the man of my dreams," she said, according to subtitles and original reports. Hill replied, "I heard you get sodomised quite often."
Fleury continued with a joke about her sexual fantasy involving Hill: "We would meet up in a hotel room at night. We would chat, you'd make me laugh... and then, all of a sudden, you'd bring your friends Leo DiCaprio and Brad Pitt. And then you would leave." Hill wasn't a fan of this barb, either. "I'm glad I came on this show to get ridiculed by your local weather girl," he responded.
On Sunday, French news outlet BFMTV reported that Hill had cancelled the rest of his appearances in France. And on Monday, Fleury issued an apology for getting too personal with the actor. "Jonah, the problem is that for 10 years I have lived with you through your films," she said, per The Local 's translation. "I really had the impression that I knew you, so last Friday I thought I was just messing around with a friend, but the reality is that we are not friends."


So, did Hill overreact? Was his comeback inappropriate? Was Fleury's joke a little harsh? All of the above, in my opinion. Fleury's joke probably embarrassed Hill a little. But the reality is that her job as a comedian is to say funny things. And his job as an actor on a press tour entails being able to roll with the punches, which includes resisting the urge to take cheap shots at the people who make jokes he doesn't like. Plus, he's made a career out of crude sex jokes — can he really not handle hearing a woman make one at his expense? The biggest problem I see is Hill's gut reaction to lash back at Fleury with a tasteless, sexist remark about her being sodomised. It was unnecessary and demeaning, and the fact that she's the one out there apologising — while he cancelled interviews in order to lick his wounds in private — is frustrating, to say the least. Something tells me we won't be hearing "sorry" from Hill anytime soon.

[crippled_avenger]

Mislim da je Francuskinja u pravu. Bila je potpuno na liniji slike koju grade Hillovi filmski likovi.

[crippled_avenger]

Pogledao sam televizijski film SECOND NATURE koji je po scenariju F. Max Fryea i Stephena Giffithsa režirao britanski televizijski veteran Ben Bolt. Glavnu ulogu igra Alec Baldwin, a negativac je Powers Boothe. Ipak, 2003. godine nisu bili baš u najboljoj formi tako da ova priča, uz prilično arhaičnu režiju Bena Bolta deluje dosta slabo, a glavni glumci nisu nimalo fizički ubedljivi u svojim ulogama. Ipak, 2016. godine, SECOND NATURE ima određenu težinu pošto je praktično anticipirao premisu filma CRIMINAL Ariela Vromena. Naravno, takve premise su bile prisutne u raznim ostvarenjima pre SECOND NATURE međutim, CRIMINAL je maltene rimejk te premise, naravno superiorno realizovan. F. Max Frye je potpisao nekoliko značajnih scenarija pre i posle ovoga, recimo PALMETTO i FOXCATCHER. SECOND NATURE svakako nije njegovo bitno ostvarenje ali ako imamo u vidu da je jedna od premisa kasnije preuzeta, reklo bi se da je on na kraju bio najjača karika ovog projekta.

[Ugly MF]

Humor u javnosti/ na televiziji ili filmu je nekada mogao da se proizvodi i bez grubih seksualnih aluzija. Sada je izgleda straight to the stink jedini način da se ljudi nasmeju... Bizarno i nepristojno. I to kažem ja, koji sam priznati skatolog.


Jonah Hill Cancels Appearances After French Comedian Humiliates Him

Jonah Hill is known for starring in comedies such as Superbad, 21 Jump Street, and This Is The End. Sex humour and being the butt of a joke are well-trodden territory for the actor after all the roles he's played. But apparently, the sense of humour he has cultivated on camera doesn't quite translate to real-life situations.
On Friday, Hill was in France with Miles Teller to promote their movie War Dogs. The co-stars stopped by comedy news show Le Grand Journal to chat live with a panel that included comedian (and "weather girl") Ornella Fleury. Fleury joked, in French, that it was a certain perverted scene in This Is The End that first made her fall for Hill. "It's when I saw you get sodomised by a demon in This Is The End that I told myself, that is the man of my dreams," she said, according to subtitles and original reports. Hill replied, "I heard you get sodomised quite often."
Fleury continued with a joke about her sexual fantasy involving Hill: "We would meet up in a hotel room at night. We would chat, you'd make me laugh... and then, all of a sudden, you'd bring your friends Leo DiCaprio and Brad Pitt. And then you would leave." Hill wasn't a fan of this barb, either. "I'm glad I came on this show to get ridiculed by your local weather girl," he responded.
On Sunday, French news outlet BFMTV reported that Hill had cancelled the rest of his appearances in France. And on Monday, Fleury issued an apology for getting too personal with the actor. "Jonah, the problem is that for 10 years I have lived with you through your films," she said, per The Local 's translation. "I really had the impression that I knew you, so last Friday I thought I was just messing around with a friend, but the reality is that we are not friends."


So, did Hill overreact? Was his comeback inappropriate? Was Fleury's joke a little harsh? All of the above, in my opinion. Fleury's joke probably embarrassed Hill a little. But the reality is that her job as a comedian is to say funny things. And his job as an actor on a press tour entails being able to roll with the punches, which includes resisting the urge to take cheap shots at the people who make jokes he doesn't like. Plus, he's made a career out of crude sex jokes — can he really not handle hearing a woman make one at his expense? The biggest problem I see is Hill's gut reaction to lash back at Fleury with a tasteless, sexist remark about her being sodomised. It was unnecessary and demeaning, and the fact that she's the one out there apologising — while he cancelled interviews in order to lick his wounds in private — is frustrating, to say the least. Something tells me we won't be hearing "sorry" from Hill anytime soon.

Ma da, ajde da upucamo Švarcenegera, jer ima metalni kostur...
Ili kad sretnemo porno glumicu , podrazumeva se da odmah treba da je jebemo, jel tako?Ne sme da nas odbije, jelte,,,?

[crippled_avenger]

Pogledao sam SOMOS GENTE HONRADA Alejandra Marzoe, špansku komediju o dvojici pripadnika srednje klase pred bankrotstvom koji na pecanju pronalaze paket sa čistim kokainom i pokušavaju da ga plasiraju ne bi li se izvukli iz besparice. Stvari kreću isprva zanimljivim tokom jer oni ne uspevaju da nađu kontakte iz sveta podzemlja, međutim kasnije film gubi na kreativnosti i ostaje tek simpatičan, vešto realizovan, solidno glumljen film koji nažalost nije previše snažan kad je reč o osmišljavanju sudara između mlakonja iz srednje klase i narko biznisa.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam DNEVNIK MAŠINOVOĐE Miloša Radovića, sam u Tuckwoodu, u petak uveče, dva dana posle svečane premijere. Nažalost, i nerado to kažem, ispunilo se jedno moje davnašnje predviđanje da ćemo skupo platiti produkcioni javašluk s početka dvehiljaditih. Tada je Radović snimio MALI SVET i PAD U RAJ. Ja imam soft spot za Radovića i skloniji sam da imam verovatno i više razumevanja za njega nego što je potrebno, ali to nisu bili filmovi koji su baš stvoprili želju za još nekim njegovim ostvarenjima. Ako tome dodamo čitavu hrpu filmova u kojima je Lazar Ristovski bio punktum filmske slike a koji se nisu mogli gledati, ne treba da čudi ovako slab odziv za DNEVNIK MAŠINOVOĐE.

A film je zapravo odličan. No, u to niko ne veruje. Od zaposlenih u bioskopu do ljubitelja i poznavalaca filma sa kojima sam kasnije razgovarao, niko mi nije verovao da je film dobar. A i kako bi? Sve predispozicije za fijasko su tu. Reditelj koji se nije dokazao ni onomad vraća se posle duge pauze. Lazar Ristovski ponovo u centru pažnje. Kako može biti dobro?

Ali, eto može. DNEVNIK MAŠINOVOĐE pre svega ima izuzetno duhovit crnohumorni scenario. Ovo nije komedija koja neprestano generiše smeh, ali uspeva da proizvede dosta dubok efekat vrlo često. Radović je jedan od najboljih naslednika Dušana Kovačeviča i ovde do sada na najbolji način interpretira njegov princip potpuno racionalne razrade iracionale premise. Sci elementi kovačevićevskog imaginarijuma su tu - rezignacija, samoubistvenost, alkohol, depresija, nemogućnost ljubavi i fini preliv lokalnog treša.

Ono što međutim smešta DNEVNIK MAŠINOVOĐE u jedan poseban kontekst unutar istorije jugoslovenskog filma jeste tema mašinovođa. Naime, jedan od najznačajnijih reditelja u istoriji jugoslovenskog filma, Živojin Pavlović bavio se železničarima i vozovima kroz čitav svoj opus. Pre njega oni su bili prikazivani kao vesnici progresa, a kod njega su imali ulogu radničke klase čiji surovi život pokazuje naličje socijalizma. Međutim, kod Radovića dobijaju potpuno novi ključ tumačenja. Oni rukuju zastarelim mašinama i njihov posao deluje kao neki opskurni stari zanat iako to zapravo nije. Umesto ideje progresa, oni se školuju kod majstora, stiču iskustvo kao šegrti, čak se i oslovljavaju sa majstore, a žive u ambijentima koji su toliko arhaični da deluju skoro kao propala zdanja nekih aristokrata. Stoga, kad glavni junak počne da ima priviđenja svoje stare ljubavi koju je pre skoro tri decenije zgazio voz, Radovićevi železničari dobijaju auru poovskih aristokrata koji su potonuli u dekadenciju a ne radnika na odgovornom i fizički tzahtevnom poslu koji je simbol progresa.

Dušan Joksimović je ponudio estetizovan pristup Radovićevom inače svedenom stilu režije. Postupak je pogledu kadriranja konzistentan, blago arhaičan, i sasvim sigurno da bi se lakše "oprostio" nekom reditelju koji je konzistentno ređao uspehe i bio prisutan. Međutim, Joksimovićeva fotografija čini da izgled filma suštinski bude savremen i da ne zaostaje, što je bio čest slučaj sa rediteljima starije generacije poput Gorana Markovića u prethodna dva igrana filma.

Relativno mlaka internacionalna recepcija filma nažalost pokazuje diskontinuitet relevantnog pristupa naših reditelja ovog profila na ozbiljnim festivalima, pa samim tim i vrlo slabo interesovanje za ovakav sadržaj. Kada se tome doda i evidentno slab odziv na našim blagajnama, kazna sa nepodobštine iz ranih dvehiljaditih je surova - dobar film koji nema nikakav odjek, izgubljen u šumi loših pokušaja koji su potrošili interesovanje publike i selektora.

* * * / * * * *

[Meho Krljic]

Dobro, dobio je neke nagradice a i biće naš kandidat za oskara za najbolji ne-anglo film... Ima vremena da ga svet prepozna...

[crippled_avenger]

Pogledao sam ARQ Tony Elliotta, novi SF naslov koji je svoju distribuciju vezao za Netflix. Ova odluka verovatno nagoveštava budućnost distribucije za filmove koji nisu tipičan DTV materijal a ne mogu da generišu interesovanje koje bi opravdalo marketinško ulaganje u bioskopsku distribuciju. Na ovaj način, ARQ je sačuvao svoju "respektabilnost" a nije ušao u eksploataciju u kojoj bi samo gubio novac. Da li je ARQ zaslužio da sačuva "respektabilnost"? Pa zapravo jeste. Ovo je jedan od GROUNDHOG DAY derivata kojih je bilo i pre i posle Ramisovog filma. Ove godine imamo čak i kod nas INKARNACIJU Filipa Kovačevića, srpsku intervenciju na tu temu. Naravno, pre dve godine tu je bio EDGE OF TOMORROW koji je svemu tome dao jedan izuzetan visokobudžetni kvalitet.

ARQ nas vraća u kamerne okolnosti. Robbie Amell, televizijski glumac, nalazi se u glavnoj ulozi, a Rachael Taylor igra njegovu izabranicu koja sa njim deli loop. Ono što pokušavaju da reše jeste dan koji se iznova ponavlja u postapokaliptičnom svetu gde ratuju velika korporacija i pobunjenički savez, a možda se baš u njihovom loopu nalazi ključ pobede u tom ratu.

Film tehnički jeste smešten u budućnost ali apokalipsa se desila maltene sutra, tako da Elliott svu mašineriju i novume tretira pre svega kao McGuffin, fokusirajući se na kamerne aktivnosti junaka i njihovih protivnika. Takvim opredeljenjem Elliott snima film koji svesno ne može da konkuriše EDGE OF TOMORROWu, a opet ne nudi ništa ingeniozno kako bi prevazišao ograničenja, međutim ono što postiže jeste dostojanstveno nošenje sa premisom i ograničenjima. Dakle, ARQ je film koji pokriva sve ono što bi moglo pasti na pamet autoru koji nije bilo blagsolovljen nekom izvanrednom isnpiracijom u tretmanu ove teme.

Samim tim ARQ ima budućnost među ljubiteljima žanra, a naročito među onima koje uzbuđuje ova vrlo specifična podvrsta priča o putovanju kroz vreme.

* * 1/2 / * * * *

[Meho Krljic]

Fino, gledaće se, Netflix ga uredno prikazuje i ovde.

[Ugly MF]

Extra je ARQ, jutros sam ga odgledo, zanimljiv svake sekunde. Ja inače veliki fan tih filmova (prvi mi je 12:01,kao klincu, pa tek posle GrdhDay), ovaj čak ubacuje novitete, vrlo efikasno.Uvek mi se dojmilo kad neko zna da napravi film u sobu ili dve...ko Cube, napr.

[crippled_avenger]

Pogledao sam found footage LA CUEVA Alberta Montera. Javier Gullon, scenarista koji je kasnije uspeo da dođe i do holivudske karijere, bio je scenarista ovog filma zajedno sa rediteljem. Ideja ovog filma je jednostavna, ali je ona istovremeno i njegova najveća vrlina i najveća mana.

Grupa mladih ljudi odlazi na odmor u divljini. U početku se dobro zabavljaju a onda ulaze u vrlo skučenu, divlju pećinu i u njoj se izgube. Priča je tu mogla poći u raznim smerovima, od kojih je svaki potrošen - tipa da naiđu na neke podivljale životinje ili ljude, na se pećina obruši, da se desi nešto natprirodno. Gullon i Montero biraju naizgled odbar put - njihovi junaci naprosto zalutaju u pećini i život im se samo zbog toga pretvori u pakao. I zbilja, ta premisa je jako zanimljiva, a autori se dosta dugo čuvaju nekih usiljenih rešenja, tipa da čovek čoveku postane vuk i sl. Pa ipak, uprkos tome što je lokacija na kojoj je film sniman izvanredna, i praktično stoji kao još jedan od junaka filma, LA CUEVA naprosto ne uspeva da profunkcioniše.

Gullon imaju likove, imaju njihove sukobe, imaju diferencirane osobine, pa čak i found footage sa kamerom iz ruke odgovara ovom skučenom prostoru, međutim, nedostaje neki kohezivni X-faktor koji bi na kraju sve ove elemente spojio u efektnu celinu. Moguće je da lik koji drži kameru nije dovoljno integrisan u radnju i da je on, uprkos tome što povremeno uzima protagonizam, ipak dosta jak podsetnik na artificijelnost ove found footage okolnosti.

No, LA CUEVA nije film bez određene vrednosti, pre svega za ljubitelje žanra i one koji pretenduju da se njime bave.

* * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam TODOS ESTAMOS INVITADOS Manuela Guterrez Aragona, neobično ljigav spoj melodrame i trilera, sa ozbiljnim slojevima saharoze i plakatskih dijaloga. Film počinje furiozno dok prikazuje jednu akciju pripadnika ETA i obećava da će biti zanimljiv triler ali onda tone u nezasluženu sentimentalnost, i sentencijalnost. Paralelno se razvijaju dve priče - o mladom pripadniku ETA koji tokom akcije nastrada i doživljava amneziju i o umerenom baskijskom intelektualcu koji nastupa protiv nasilja i dolazi na metu ekstremista. Njih dvojicu povezuje defektološkinja iz Italije koja je ljubavnica intelektualca a terapeut mladom ekstremisti. Kada krenu konktretne pretnje protiv intelektualca, prilično je jasno u kom pravcu će da se zaplete stvar...

Aragon uspeva da na svakom nivou uneredi stvar, od zanimljive premise gde čovek usled amnezije potpuno menja svoj životni kredo preko pozicije umerenog intelektualca unutar zajednice gde ekstremisti najlakše dižu ruku na svoje, i na nenaoružane. Relativna vizuelna ispoliranost filma kao da samo podvlači slabo postavljene fundamente priče u dramskom i intelektualnom pogledu. ETA je kao tema dobila mnogo manje filmova od onoga što zaslužuje. Šteta je što je jedan od njih i ovako slab.

* 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pomalo je dirljivo kada vidimo potpunu histeriju koju izazove neamerički film kada relativno pristojno mada ne bez neveštine ponovi formulu koju bismo smatrali potrošenom u Holivudu. EL CIUDADANO ILUSTRE Gastona Duprata i Mariano Cohna je primer takvog filma. Ovo je priča o nobelovcu koji se vraća na predavanja i dodelu nagrade u rodnoj varošici a tamo se naravno suočava sa raznim opštim mestima, od stare ljubavi i drugova, pa sve do optužbi da je stekao slavu pljujući svoje selo itd.

Sam film se praktično po malo čemu može izdvojiti o čitave plejade holivudskih filmova o povratku bludnog sina, čoveku koji nije prorok u svom selu, slavne ličnosti koja se suočava sa iskrivljenom percepcijom svog rada itd. Međutim, iako je argentinska kinematografija na vrlo visokom nivou, što je pokazala prošle godine u Veneciji sa filmom EL CLAN, ovde je dobila tretman nesposobnog deteta koje zaslužuje prekomerne pohvale jer je uspelo da napravi nešto što koliko-toliko ima smisla.

Sam film je podnošljiv i zapravo najveći problem je ekstatična recepcija kritika i nagrade u Veneciji koje deluju zaista prenaglašeno u odnosu na sadržaj. EL CIUDADANO ILUSTE je u tom smislu jedan by the numbers pregled opštih mesta, urađen u nešto slabijem tempu u odnosu na potencijalni holivudski film snimljen na ovu temu, i sa glumom glavnog junaka u nešto nižem ključu. Pa ipak, lako mogu da zamislim holivudski rimejk sa glumcima u rasponu od Larry Davida do Billa Murraya.

U nekoliko navrata se citira proza naslovnog junaka. Nažalost, mislim da je mogla biti još efektnije napisana, a ovako je relativno mlak spoof latinoameričke književnosti, ali je namera očigledna i hvale vredna. Tehnička realizacija je korektna ali ne i više od toga.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Paramount izabrao bukvalno najbolji trenutak da izbaci trejler

https://m.youtube.com/watch?v=j9S0qeWm8Zo


Sent from my iPhone using Tapatalk

[crippled_avenger]

Prva epizoda treće sezone GOTHAMa udarila žestoko po metahumansima. Mislim da ipak to samo treba da bookend druge sezone.


Sent from my iPhone using Tapatalk

[Agota]

Paramount izabrao bukvalno najbolji trenutak da izbaci trejler

https://m.youtube.com/watch?v=j9S0qeWm8Zoj


Sent from my iPhone using Tapatalk

jeste... jos ce da nas ubede da je bred pit veci narkoman od andje