ZNAK SAGITE — više od fantastike — edicija, časopis, knjižara...

Pogledao sam TRUMBO Jaya Roacha, prilično ravnu i nimalo vibrantnu biografsku priču o Daltonu Trumbou, velikom holivudskom scenaristi koji je u vreme HUACovih progona bio stavljen na "Crnu listu" i posle robije morao da piše scenarije nepotpisan, podmećući svoje manje poznate kolege kao potpisnike ili izmišljajući pseudonime. Nažalost, Jay Roach uprkos svom hvale vrednom angažmanu nije snimio ni približno dovoljno potentan film ni o HUACu ni o živopisnoj ličnosti kakva je bio Trumbo. Film je u mnogim apsektima netačan ili nejasan u istorijskom pogledu, a kako je samo pripovedanje ravno, takav je i emotivni efekat filma.

Roachova režija je mnogo više na nivou televizijskog nego bioskopskog filma. Bryan Cranston u glavnoj ulozi nije baš najharizmatičniji izbor, a odabir glumaca koji treba da igraju ikone američkog filma kao što je recimo Duke Wayne je krajnje bizaran. Naravno, Roach ima puno pravo da ne pravi imitaciju poznatih ličnosti ali bi bilo zgodno da malo više liče na njih.

Cranston je okružen odličnim glumcima poput Diane Lane, Elle Fanning i John Goodman. Nažalost, njihove uloge zapravo nisu dovoljno značajne za priču kako bi mogli da izdignu TRUMBO iznad suvog televizijskog proseka.

Koga zanima HUAC, svakako da ima niz značajnijih filmova za upoznavanje sa ovom epohom.

* * 1/2 / * * * *

First Batman V Superman: Dawn Of Justice Review Surfaces On Reddit

Stari je sastavio deset holivudskih filmova prikazanih u srpskim bioskopima 2015. godine koji su mu se najviše dopali

http://www.beforeafter.rs/kultura/godina-gladnih-ratnika/



Sent from my iPhone using Tapatalk

Quote from: Meho Krljic on 31-12-2015, 07:32:50
First Batman V Superman: Dawn Of Justice Review Surfaces On Reddit

plant!


Sent from my iPhone using Tapatalk

Skoro sigurno.

Nego jesam li već kačio ovu impresivnu naslovnu stranu impresivnog glumca koji impresivno izgleda u impresivnoj ulozi?

Nisi, ali nikada nije kasno!

Pogledao sam THE NAKED EDGE Michaela Andersona, reditelja čiju veštinu i proefsionalizam izuzetno cenim. Baš Anderson je režirao dva završna filma u karijeri Gary Coopera koje je snimao kada je već bio iscrpljen bolešću.

THE NAKED EDGE je ekranizacija romana Maxa Ehrlicha, fini suspenser o Amerikancu u Londonu osumnjičenom za ubistvo i koristoljublja i njegovoj supruzi koja odlazi najdalje u tim sumnjama.

Deborah Kerr i Gary Cooper su odličan filmski par, uprkos razlici u godinama koju je Cooper i privatno i profesionalno tradicionalno vrlo lako prevazilazio. Deborah Kerr je emocionalni centar filma a Cooper se odlično snalazi u ambivalentnoj ulozi osumnjičenog u koga treba da sumnjaju i žena i publika, uprkos svojoj harizmi prvoklasne holivudske zvezde.

THE NAKED EDGE je crno-beli film, i Anderson se odlično snalazi u ovoj svedenoj paleti boja, donosi niz vrlo modernih pokreta kamere i montažnih rešenja, i ako imamo u vidu relativno konvencionalan zaplet i scenario, on je svojim vođenjem priče i radom sa glumcima treća zvezda ovog filma.

* * * / * * * *

Novogodišnja poslanica sa Doba

http://dobanevinosti.blogspot.rs/2015/12/2015-buanje-sile.html?m=1



Sent from my iPhone using Tapatalk

Pogledao sam BLOWING WILD Huga Fregonesea. Fregonese je argentinski reditelj, školovan u Americi koji je posle uvodnih filmova u domovini došao do Holivuda i snimio nekoliko izuzetnih žanrovskih filmova pre svega u žanru vesterna i krimića, da bi karijeru završio u Evropi, radeći koješta, vrlo često kao ispomoć ili zamena za inicijalno angažovane reditelje.

Fregoneseov rukopis je precizan, snažan, maštovit, dodaje naročitu energiju već uvtrđenim žanrovskim matricama a unutar žanrovske konvencije voli da otvori priču za razne slojeve, kako u značenjskom tako i u čisto narativnom pogledu. BLOWING WILD je na primer dosta oslonjen na konvenciju vesterna iako je zapravo priča smeštena u (tada) savremenu Južnu Ameriku kojom lutaju američki naftaši u potrazi za malim poljima gde postavljaju svoje individualne bušotine. Međutim, svet u kome su se našli je sličniji Divljem Zapadu, bande lokalaca reketiraju samostalne bušače, umesto poštanskih kola, jure transporte nitroglicerina (u izvanrednoj sceni imamo motiv "nadnice za strah"), gradovi su puni nesposobne administracije i prevaranata po čemu više liče na varošice iz vesterna. U tom ambijentu, Gary Cooper je svoj na svome, donoseći nešto blue collar sentimentalnosti Humphrey Bogarta iz SIERRA MADRE.

Međutim, iako film počinje i završava se kao vestern, središnji deo čini ljubavni trougao između bušača koji se snašao, igra ga Anthony Quinn (sličnu situaciju igrao je kasnije u filmu REVENGE Tonyja Scotta) i njegove situirane supruge (igra je Barbara Stanwyck, nažalost najslabija karika ove podele) koja nije prebolela Cooperovog bušača u nevolji. Njihov ponovni susret budi star strasti kod supruge a kod njih dvojice podseća na stare dane kada su neustrašivo lutali i bušili naftu,

Fregoneseu odlično leži svaka vrsta ekscesa, i melodramskog i akcionog, i BLOWING HARD je sočna storija smeštena South of the Border, u neimenovanoj južnoameričkoj zemlji (sasvim sigurno znamo da nije Venecuela jer je junaci pominju kao svoju raniju destinaciju).

Kao kod Hawksa, muškarci imaju preča posla i žene im u osnovi samo smetaju ali kod Fregonesea na kraju fatalna žena uspeva da zaigra ulogu i direktno presudi i jednom od protagonista i celom jednom projektu. U tom smislu, zanimljivo je da ovo nije film o blue collar radnicima i pustolovima u kojima herojstvo u poslu (koga ovde ima napretek) na kraju rezultira hepiendom za sam posao.

Fregonese tretira naftne buštotine kao nešto zlokobno i njihovo rušenje na ekranu ima katarzično dejstvo.

Reditelj ovako dobrog filma koji u najboljem smislu prevazilazi holivudske konvencije, nažalost samo deceniju kasnije završio je i sam kao reditelj-lutalica, samo još jednom potvrđujući surovost holivudske industrije.

* * * / * * * *

Joss Whedon Confirms He's Done with Marvel Movies, Clarifies When He Left

Quote

Joss Whedon has confirmed that he won't be involved with the Marvel Cinematic Universe in any creative capacity, after wrapping up his work on "Avengers: Age of Ultron" last year.

In an interview with the Oxford Union, Whedon spoke about his involvement in the MCU, saying he was a consultant on all of the Phase 2 films, but decided to solely focus on "Age of Ultron" when it went into production -- with the intention that the "Avengers" sequel would be his last movie with Marvel.

Here's Whedon's explanation, courtesy of Cosmic Book News:

>Will you have any involvement in the wider Marvel Cinematic Universe?
Whedon: No. You know I was their sort of Consigliere for a while... We do not discuss our thing... [audience laughter] But, I sort of had my finger in all of the films in the second phase, but then I just had to concentrate only on Ultron, and sort of know when it was done I was just going to stop. So I made a completely clean break - not because we had a falling out - just because I was like, "I can't..." If I was still there going, "Well, here are my thoughts on this film," I'd be there every day. I wouldn't do anything else because there are a lot of films, and it is a lot of fun. It's very seductive. When you can put your little fairy dust on things and just improve them slighty, and they actually listen to you... I was a script doctor for a long time, and the part where they listen to you was very rare; so it was very important for my own self to go "we can still be friends," but...

You can watch the full interview with Whedon below:

http://youtu.be/wPnqzENRToA

putuj selma...
i ne naginji se kroz prozor...

Pogledao sam THE RAID Huga Fregonesea, vestern baziran na zanimljivoj istinitoj priči o odredu južnjačkih vojnika koji su pobegli iz zarobljeništva na Severu i odlučili da u zaleđu unionističkih snaga organizuju diverzije i pljačke kako bih ih naterali da povuku deo trupa sa fronta.

Fregoneseov film prati slučaj koji se desio u vermontskoj varošici St. Albans u kojoj je južnjački odred uspeo da se infiltrira i organizuje svoju prvu akciju. Protagonista priče je južnjački oficir, osvetnički motivisan zbog ubistva svoje porodice i uništenja imanja od strane unionista, igra ga Van Heflin. Međutim, prilikom infiltracije u St. Albans upoznaje mladu vlasnicu pansiona, ogra je Anne Bancroft i između njih se razvija platonska ljubav koja ga na kraju sprečava da svoj zadatak izvrši u najbrutalnijoj formi koju je zamislio, uključujući ubijanje civila, već se fokusira na strateške ciljeve pljačke banke i paljenja radnji.

Lee Marvin igra psihotičnog Južnjaka kome se ne dopada to što je komandant "smekšao" i koji želi da se napravi poptuna odmazda za Atlantu i Savanu a Peter Graves lojalnog oficira koji se drži komandantovih planova.

Fregoneseova režija je dinamična i sigurna. Uvodeći zanimljive psihološke detalje u prikazu likova umnogome uspeva da prevaziđe ograničenja koja su mu nametnuta formom B-filma u kojoj se izražava. Van Heflin je okružen odličnom podelom, i Anne Bancroft s jedne a Lee Marvin i Peter Graves sa druge strane umnogome pomažu da izgradi svoj psihološki složen lik koji od osvetnika bez ikakvih dilema izrasta u oficira koji itekako vodi računa o civilima.

Lucien Ballard u okvirima estetike B-vesterna uspeva da napravi vrlo solidnu fotografiju i upotrebu kolora, uprkos tome što sama kopija nije naročito očuvana.

* * * / * * * *

ONE WAY STREET je bio prvi film Huga Fregonesea u Holivudu. Kada je iz Argentine došao u Holivud uspeo je da debituje kao reditelj tek tokom svog drugog ugovora. ONE WAY STREET je zanimljiv B-film, noir sa James Masonom o velegradskom lekaru koji odlučuje da preotme devojku i plen iz pljačke od svog kilenta, kriminalca čije saradnike leči posle ranjavanja u pljačkama.

Lekar beži sa plenom u Meksiko i tamo se nastanjuje u provinciji gde započinje lekarsku praksu pod okriljem crkve. Međutim, ni izvan velegrada on ne uspeva da pronađe svoj mir i odlučuje da se nekako organizuje i raskrsti sa kriminalcima od kojih beži.

Fregonese se podjednako dobro snalazi i u noir i vestern ključu, odnosno i u mračnom gradskom ambijentu i u osunčanoj meksičkoj pastorali, a na kraju krajeva Fregonese je u svojoj karijeri upravo najviše i radio u ta dva žanra, premda nešto značajnije u vesternu.

Ipak, vrlo je zanimljiva ta mešavina noira i vesterna i kao imaginarijuma i kao vrednosnog sistema u svojevsnom strukturalnom triptihu gde film započinju i zaključuju noir deonice, savršeno simetrične a u sredini se nalazi vestern. Fregonese uspeva da ujednači rediteljski postupak i postigne balans između tih segmenata, egzekucija je vešta, efikasna, energična i maštovita, nudeći svu voltažu koju može da proizvede B-film tog vremena.

* * * / * * * *

Pogledao sam STALAG LUFT televizijski film poznatog britanskog televizijskog komediografa Davida Nobbsa, u režiji Adriana Shergolda, snimljen 1993. godine. Glavne uloge tumače Stephen Fry i Nicholas Lyndhurst i STALAG LUFT iako je komedija, nije toliko smešan koliko je prepun vrlo zanimljive ironije koja se javlja na nivou zapleta, situacija, i odnosa među likovima.

STALAG LUFT počinje kao standardna priča o ratnim zarobljenicima u Drugom svetskom ratu - britanski piloti zarobljeni su u logoru Stalag Luft III, dobro poznatom iz istorijskih knjiga ili filma GREAT ESCAPE. Jednog dana pred kraj rata, oni žele da pobegnu. Nemci saznaju za taj plan i umesto da ih spreče, nude im da pobegnu zajedno sa njima jer rat je pri kraju, Sile Osovine će ionako izgubiti a i da nije tako, posada logora bi bila streljana zbog bekstva.

Prilikom bekstva, Britanci odluče da ostanu u logoru i puštaju Nemce da odu. Kako bi na miru dočekali raspoloženje i prošli nemačke inspekcije, organizuju se među sobom kao čuvari i zarobljenici, i tada stvari postaju interesantne a duboki klasni sukobi, potisnute simpatije prema nacizmu i tome slično kreću da izlaze na videlo.

STALAG LUFT je formalno gledano farsa, naročito kada se uzmu u obzir promene u odnosima među junacima i sukobljenim stranama, ali uprkos pojedinim karikaturalnim prikazima, recimo Adolfa Hitlera, sve ostalo je začuđujuće ozbiljno. Da nije reč o televizijskoj produkciji koja je unapred u to vreme bila osuđena na svojevrsnu vizuelnu svedenost, da ne kažem rudimentarnost, lako bih mogao da zamislim STALAG LUFT kao oštar satirični film o Drugom svetkom ratu, na liniji STALAG 17 i nekih drugih.

Stephen Fry naročito daje zanimljiv doprinos, pre svega kao autentični poliglota u podeli, a zatim i kao lik koji svojim underplayem uspeva da emituje jasnu dozu oportunizma svojstvenog višim klasama britanskog društva. Nicholas Lyndhurst s druge strane, nama prevashodno poznat kao Rodney Trotter, nudi njegovog "narodnog oponenta", podređenog koji polako shvata da je nadređeni odavno izgubio autoritet.

Za STALAG LUFT bi se moglo reći da u sebi nosi nešto neotkrivenog potencijala, iako sam po sebi i u ovoj ekranizaciji dobro funkcioniše. Ipak, jasno mi je zašto nije percipiran kao klasik, a to ga čini dosta pogodnim za rimejk.

Pogledao sam BLACK TUESDAY, krimić Huga Fregonesea, takođe nastao u domenu B-produkcije, sa legendom gangsterskog filma Edward G. Robinsonom u glavnoj ulozi i odličnom protagonističkom rolom Petera Gravesa. Fregoneseov crno-beli film je sirov B-krimić po scenariju čuvenog Sydneya Boehma u kome okoreli gangster beži iz zatvora, od smrtne kazne i okuplja ekipu osuđenika sa kojima planira beg iz zemlje. Ali, da bi realizovao taj beg potreban mu je novac koji u šteku ima jedan od sabegunaca kog je čekala električna stolica baš zbog pljačke.

Fregoneseov film je sirov, efektan, nasilan, sa junacima koji su nemilosrdni sve dok ne dostignu vlastitu tačku pucanja posle koje više ne mogu da očuvaju svoje gangsterske persone. Edward G. Robinson je igrao ovakve likove puno puta ali Fregonese uspeva da ga osveži i izvuče iz njega puno ubeđenje, a rezultat je uloga koja je jako daleko od rutinske i tipske. Peter Graves je vrlo solidan kao znatno manje okoreli ali nimalo naivni osuđenik koji obazrivo igra svoju ulogu u planu prekaljenog gangstera.

Od samog Robinsona, preko vrlo jednostavnog zapleta, BLACK TUESDAY u sebi nosi neke fundamente Warnerovih krimića iz tridesetih, ali dodaje im snagu filmmakinga pedesetih sa sirovijim, dinamičnijim, nasilnijim pristupom. Međutim, psihoze kakve je recimo imao Cagney u WHITE HEATu su i dalje tu.

Otud, BLACK TUESDAY bih lako mogao programirati za gledanje i sa nekim ranijim radovima Jimmyja Cagneya i Edwarda G. Robinsona ali i sa nekim B- filmovima Dona Siegela iz tog perioda kao što je recimo BABY FACE NELSON ili PRIVATE HELL 36.

* * * 1/2 / * * * *

N. Korea Says It Conducts Successful Powerful H-Bomb Test

Quote

North Korea said Wednesday it had conducted a powerful hydrogen bomb test, a defiant and surprising move that, if confirmed, would be a huge jump in Pyongyang's quest to improve its still-limited nuclear arsenal.

A television anchor said in a typically propaganda-heavy statement that the North had tested a "miniaturized" hydrogen bomb, elevating the country's "nuclear might to the next level" and providing it with a weapon to defend against the United States and its other enemies.

The statement said the test was a "perfect success." South Korea's Defense Ministry said, without elaborating, that it was bolstering its security posture in response.

There has long been skepticism by Washington and nuclear experts on past North Korean claims about H-bombs, which are much more powerful, and much more difficult to make, than atomic bombs. But a confirmed test would be seen as extremely worrying and lead to a strong push for new, tougher sanctions on North Korea at the United Nations. It would also further worsen already abysmal relations between Pyongyang and its neighbors.

North Korean nuclear tests are worrying because each new blast is seen as pushing North Korea's scientists and engineers closer to their goal of building a bomb small enough to place on a missile that can reach the U.S. mainland.

A successful H-bomb test would be a big step for the North. In a hydrogen bomb, radiation from a nuclear fission explosion sets off a fusion reaction responsible for a powerful blast and radioactivity.

Writing in December, after North Korean leader Kim Jong Un bragged of H-bomb capabilities, nuclear expert Jeffrey Lewis noted that building such a bomb "would seem to be a bit of a stretch for the North Koreans."

"Thermonuclear weapons are tricky; making one work requires a bit of test experience," he wrote on the North Korea-focused 38 North website. But, he added, "The North has now had a nuclear weapons program for more than 20 years. This program has yielded three nuclear tests. North Korean nuclear scientists have access to their counterparts in Pakistan, possibly Iran and maybe a few other places. We should not expect that they will test the same fission device over and over again."

Crowds dressed in thick winter coats gathered outside a large video screen near a Pyongyang train station to cheer and take video and photos on their mobile phones as the state TV anchor, dressed in a pink traditional Korean hanbok, delivered the statement.

North Korea is thought to have a handful of rudimentary nuclear bombs and has spent decades trying to perfect a multistage, long-range missile to eventually carry smaller versions of those bombs. After several failures, it put its first satellite into space with a long-range rocket launched in December 2012.

Experts say that ballistic missiles and rockets in satellite launches share similar bodies, engines and other technology. The U.N. called the 2012 launch a banned test of ballistic missile technology.

Some analysts say the North hasn't likely achieved the technology needed to manufacture a miniaturized warhead that could fit on a long-range missile capable of hitting the U.S. But there is a growing debate on just how far the North has advanced in its secretive nuclear and missile programs.

In the first indication of a possible test, the U.S. Geological Survey measured an earthquake Wednesday morning with a magnitude of 5.1. An official from the Korea Metrological Administration, South Korea's weather agency, said the agency believed the earthquake was caused artificially, based on an analysis of the seismic waves and because it originated 49 kilometers (30 miles) north of Kilju, the northeastern area where North Korea's main nuclear test site is located. The country conducted all three previous atomic detonations there.

The test is a surprise, both in its purported type and its timing.

North Korea hadn't conducted an atomic explosion since early 2013, and leader Kim Jong Un did not mention the country's nuclear weapons in his New Year's speech. Some outside analysts speculated that Kim was worried about deteriorating ties with China, the North's last major ally, which has shown signs of greater frustration at provocations and a possible willingness to allow strong U.N. sanctions.

The size of Wednesday's quake is bigger than seismic activity reported in previous tests. South Korea's Yonhap news agency reported that quake monitoring agencies detected magnitudes of seismic activity of 3.7 in 2006; 4.5 in 2009 and 4.9 in 2013.

After the North's third atomic test, in February 2013, Pyongyang launched a campaign of bellicose rhetoric that included threats to launch a nuclear attack on the United States and Seoul. North Korea claimed in 2013 that it had scrapped the 1953 armistice that ended fighting in the Korean War. Pyongyang has also restarted a plutonium nuclear reactor shuttered after a 2007 nuclear deal that later fell apart.

Pyongyang says its nuclear weapons program is necessary to defend itself against the United States. North Korea under leader Kim Jong Un has pledged to bolster its nuclear arsenal unless Washington scraps what Pyongyang calls a hostile policy.

Washington sees North Korea's pursuit of nuclear weapons and ballistic missiles as a threat to world security and to its Asian allies, Japan and South Korea.

North Korea, analysts say, needs nuclear tests for practical military reasons. Such tests advance its aims to build nuclear-tipped missiles that can be used as deterrents against its enemies — and especially against the United States, which Pyongyang has long pushed to withdraw its troops from the region and to sign a peace treaty formally ending the Korean War.

The Korean Peninsula remains technically at war, as the 1950-53 conflict ended in an armistice. Washington stations more than 28,000 troops in South Korea as a buttress against any North Korean aggression. Tens of thousands more are in nearby Japan.

The test comes amid failed diplomatic efforts to persuade the North to give up its nuclear ambitions. Six-nation negotiations on dismantling North Korea's nuclear program in exchange for aid were last held in late 2008 and fell apart in early 2009, when North Korea was led by Kim Jong Un's father, Kim Jong Il, who died in late 2011.

A druga sezona Daredevila će biti aploudovana na Netflix 25 Marta, istog dana kad je premijera Dawn of Justice. Oh, Perlmutere, kako si nestašan 

Takođe, Creed 2 vesti:

Sylvester Stallone Says 'Creed' Sequel Could Reunite Rocky and Apollo (Exclusive)

Quote

After a successful comeback in Creed, which has grossed $103 million at the U.S. box office,Sylvester Stallone revealed in a new interview with Variety that he's already getting ready to step back in the ring for another sequel where he'll play Rocky Balboa.
MGM, which financed the Warner Bros. release with New Line, is onboard. "There's no doubt that we're making a Creed 2," says MGM CEO Gary Barber.
It's not clear if Ryan Coogler, who is in negotiations for Marvel's Black Panther, will return as director of the next Creed. "I know Ryan is probably going to be gone for a couple years," Stallone says. "So there will be a quandary on: Do we work with another director and have Ryan produce, or do we wait? There's a diminishing time acceptance of a sequel. Now they are cranking them out in a year."
MORE: Sylvester Stallone Is Retiring From Playing Rambo
Coogler and Stallone have already developed ideas for the new Creed. One version of the story would take place in the past, which would mean — in a surprise that would energize the franchise's fans — bringing back Carl Weathers to play Apollo Creed, who died in 1985's Rocky IV. "Ryan has some ideas of going forward and backward and actually seeing Rocky and Apollo together," Stallone revealed. "Think of The Godfather 2. That's what he was thinking of, which was kind of ambitious." Stallone said he'd recently bumped into Weathers, who looked like he was still in good shape. "I can't believe I got in the ring with him," he says. "Even if it was play fighting."
Coogler is startled to hear that Stallone has already let the cat out of the bag about their plan. "Oh no!" he says with a sigh. "There are no secrets with Sly." Jordan sounds more skeptical. "So it's going to be a CGI-version of Sly?" he teases, adding that he'd like to be in the next film. "I'm trying to think about it. Knowing Ryan, he'll find a clever way to make that work."
Another option would be a linear story with Apollo's son Adonis (Michael B. Jordan) taking on another challenger. "You'll have him face a different opponent, which I would say is a more ferocious, big Russian," Stallone says. "You can start to meld my experiences and then you start to bring different cultures into it. And you can see what's happening with the Russians today in America. The complication will come with the girl's ambition, because she's not Adrian. She has places to go, things to see, the clock is running on her hearing."
For more from our interview with Stallone, read this week's Variety cover story.

Da su imali malo više mozga, več bi se u prvom CREEDu Adonis tukao sa Rusom a ne sa nekim random Englezom...  No, možda će drugi CREED ispraviti i tu i još neke druge greške prvog filma. Potencijalno odjavljivanje ovog reditelja zvuči ohrabrujuće.

Pogledao sam APACHE DRUMS Huga Fregonesea, poslednju produkciju Vala Lewtona. Ovaj surovo niskobudžetni vestern snimljen je u Technicoloru i spada u red najjeftinijih mogućih filmova koji su u to vreme rađeni u toj tehnici. Val Lewton je bio jako zadovoljan ovim filmom i samim Fregoneseom sa kojim je planirao da nastavi saradnju. Nažalost, čuveni Val Lewton preminuo je nekoliko meseci pre izlaska ovog filma. U svakom slučaju, u Lewonovoj karijeri koja je najpoznatija po produkciji crno-belih horora, APACHE DRUMS stoji kao verovatno najznačajniji vestern.

Značaj ovog filma vidljiv je i danas, ali nažalost, ovo nije primer vrhunskog Fregoneseovog rada naprosto zato što su odnosi više postavljeni na papiru nego u glumačkoj igri. Iako film vrca od raznih dobro zamišljenih konflikata ni u jedan zapravo nisam uspeo da poverujem.

Otud, film ima veliku ambiciju u pogledu rada sa karakterima i ova priča o opsadi bazirana je na tom tipu interakcije ali moram priznati da me nažalost nije ubedio. Stoga, ovaj značajni Fregoneseov naslov nisam doživeo onako kako ga je prepoznala stručna literatura.

* * 1/2 / * * * *

Pogledao sam MAN IN THE ATTIC Huga Fregonesea, treću ekranizaciju romana Marie Belloc Lowndes THE LODGER. Jednu od njih radio je Hitchcock, druga je imala tretman A-filma, a Fregoneseova je realizovana kao B-filma i u vreme izlaska smatrana je suvišnom. Opšti utisak da je ovo nepotrebna ekranizacija doveo je i do marginalizacije ovog filma koju on nije zaslužio. Reč je o vrlo atmosferičnom B-filmu u kome je Fregonese uspeo da napravi dosta dobru hemiju među junacima unutar domaćinstva koje sumnjiči svog novog podstanara da je Jack the Ripper. Ako imamo u vidu da nam je ishod priče zahvaljujući ranijim ekranizacijama poznat, Fregonese dosta dobro uspeva da izgradi ambivalentnost oko naslovnog junaka i da vrlo dobro prostavi okolnosti oko emotivnog odnosa koji prema svojoj okolini gradi svirepi ubica.

Film je vizuelno najživlji kada izađe na noćne londonske ulice a Fregoneseu se mora skinuti kapa kako je u ovako atmosferičan film koji bi se mogao definisati kao svojevrsna dekonstrukcija viktorijanskog trilera, uspeo da uklopi i dve plesne-pevačke numere a da one ne razore sve ono što je dotle izgradio.

MAN IN THE ATTIC nije najznačajnija ekranizacija LODGERa ali je mnogo bolja od onog statusa koji ima u literaturi i percepciji Fregoneseovog opusa.

* * * / * * * *

Quote from: Meho Krljic on 06-01-2016, 08:48:58
A druga sezona Daredevila će biti aploudovana na Netflix 25 Marta, istog dana kad je premijera Dawn of Justice. Oh, Perlmutere, kako si nestašan 

Actually, nedelju dana ranije:

http://youtu.be/aXyW4Cuwphg

A evo nešto i za ljubitelje kanarinaca:


http://youtu.be/tNlx2Y9S-hw

U suštini četvrtu sezonu ARROWa i pratim samo da bih ispratio ovaj event pa da se polako razilazimo, rekao bih...

Pogledao sam UNTAMED FRONTIER vestern melodramu Huga Fregonesea, u kojoj jaka glumačka podela predvođena Josephom Cottenom i Shelley Winters u spoju sa vrhunskim kolorom, uspeva da uzdigne sočnu intrigu na još viši nivo.

U ambijentu sukoba rančera i doseljenika, film govori o braku između varoške devojke i rančerskog sina-naslednika za koji ona misli da je sklopljen iz ljubavi a on je zapravo oženio kako ne bi mogla da svedoči o ubistvu koje je počinio iz bahatosti.

Na ranču, melodrama vrlo brzo dolazi do punog ekscesa ali Fregonese sve to režira sa punim ubeđenjem i energično tako da UNTAMED FRONTIER uspeva da uspešno plasira mnoge od svojih "konstrukcija".

Lee Van Cleef se pojavljuje u jednoj od manjih uloga ali već u ovom filmu imamo priliku da vidimo prototip smutljivca sa Divljeg Zapada kakvog će kasnije vrlo često igrati.

Shelley Winters je navodno bila naporna na snimanju ali na ekranu pruža atipičan lik robusne glavne junakinje koja ima precizan moralni kompas. Joseph Cotten nema teškoće da se snađe sa ovim materijalom, a ostatak podele je vrlo sugestivan i u funkciji celine.

Fregoneseovu reputaciju potvrđuje francusko DVD izdanje ovog filma na kom ga predstavlja Bertrand Tavernier, i svakako da je ambicioznije od većine američkih izdanja njegovog rada i sa najzvučnijim autorom-pokroviteljem.

* * * / * * * *

Quote from: crippled_avenger on 08-01-2016, 13:57:31
U suštini četvrtu sezonu ARROWa i pratim samo da bih ispratio ovaj event pa da se polako razilazimo, rekao bih...

...don be a trejtr, meeeeeeeen.... uatfaaaaak..?

..i ja i Arrowa i Flasha gledam pola vremena kolutajuci ocima i usima, pa ipaaak,,,!

Ugly, pusti me da malo kukam. Znaš i sam da ću verovatno nastaviti da gledam nego se malo pravim... Tvrdim pazar...

...potpuno te razumem...i kuknjavu....

Pacific Rim 2 Officially Dead - Guillermo Del Toro In Talks For Fantastic Voyage

Quote

t looks as though the on-again, off-again sequel to 2013′s 'Pacific Rim' is officially off, once and for all.
According to The Hollywood Reporter, the follow-up to director Guillermo Del Toro's monsters-versus-robots epic is "off the table indefinitely" - and in its place, del Toro has entered talks with 20th Century Fox to helm a rather different sci-fi spectacular.
Del Toro is reportedly gearing up to take the helm on 'Fantastic Voyage,' a remake of the 1966 sci-fi classic which starred Raquel Welch and Donald Pleasance as members of a team who are miniaturized in a submarine and injected into the body of a dying scientist in order to save his life.
James Cameron will produce the remake, and the script is to be co-written by David Goyer (who wrote one of del Toro's early hits, 'Blade II') with Justin Rhodes.
It seems that the lukewarm reaction to del Toro's 2015 movie 'Crimson Peak' may have contributed in part to studio Universal finally putting 'Pacific Rim 2′ on ice.
Del Toro previously worked with James Cameron on his passion project 'At The Mountains of Madness,' before this was also cancelled by Universal. (All this, and he can't get a greenlight for 'Hellboy 3′ either.)
No release date or casting for 'Fantastic Voyage' have been announced yet.

Del Toro je stvarno vladar otkazanih projekata... No, Fantastic Voyage bi mogao da bude prava stvar. Del Toro, Goyer i Cameron na istom poslu. Malo mi se bradavice ukrute od same pomisli.

Naravno, meni je i Inner Space bio sasvim okej    Dante nije umeo da pogreši osamdesetih godina...

Tradicionalno, novogodišnje-božićne blagdane koristim da pogledam i neke od filmova iz prošle sezone koje sam bio odveć lenj da pogledam u bioskopu. Kad kažem "lenj" mislim, naravno "sumnjičav spram njihovog pretpostavljenog kvaliteta u odnosu na napor koji bi tebalo da uložim", barem u nekim slučajevima.

Prvo sam pogledao The Martian. Cripple je po ovom filmu osuo drvlje i kamenje, nablatio Ridlija Skota kao prolupalog starca koji više ne zna gde udara pa je moj utisak posle odgledanog filma, donekle i zbog tog (možda i nevoljno) sniženog kriterijuma ipak znatno povoljniji. Naravno, The Martian nije odličan film, daleko je i od ikakve promene paradigme u tretmanu "realistične" naučne fantastike ali je u tehničkom smislu značajno bolje realizovan od onoga što bih ja očekivao od brain dead Ridlija Skota u 2015. godini. Naravno, kao poređenje koristim Prometheus koji me je značajno prenerazio svojim odsustvom bazičnih dramaturških pravilnosti u ponašanju likova, motivacijama itd.

The Martian je i deo novog talasa filmova/ televizije koji se trude da nauku, pogotovo oni najgikovskiju nauku predstave u izrazito pozitivnom svetlu. Prethodne godine najizrazitiji primer je bio Interstellar, sada je to The Martian i ja ne mogu da budem isuviše negativan prema nečemu što se trudi da astrofiziku i astronautiku prikaže kao odvažna pionirska preduzeća koja su obaveza svake zdrave civilizacije itd itd. itd.
Scott ovde i prilično vešto hendluje film u pogledu dinamike i tempa pripovedanja pa je ovo priča od 140 minuta koja lepo klizi iako joj izrazito fali dramatike.

Ovde bih svakako mogao da malo prikočim sa pohvalama i složim se sa Kriplom u tome da film ima primetne probleme na polju kreiranja drame iako ima na izboru mnogo zicera. Opet, ja ne znam koliko toga otpada na književni predložak jer ga još nisam pročitao (a spremam se) mada to i ne treba da bude opravdanje. Fakat da je čitav deo filma koji se događa na Zemlji ravan i bez uzbuđenja ozbiljan je promašaj - svaki ovakav film morao bi da pokaže unutrašnja trvenja u timu (makar gunđanje da se stotine i hiljade ljudi teraju da rade nemoguće da bi spasli jednog jedinog čoveka koji je možda i sam kriv za to što mu se desilo a čije ime svi sada znaju iako ne znaju imena ni jednog od njih), budžetske i političke dileme (razume se da je nasukani astronaut mogao da bude person of colour ili žena...), ozbiljne lomove u razvoju projekta spasavanja koji se radi navrat-nanos i uz brojna kršenja protokola. Scott ovo pruža na kašičicu i skoro bez ikakvih ozbiljnijih dramaturških posledica. Fakat da se u pomoć na kraju mora pozvati Kina deluje više kao uobičajenih pet minuta materijala za kineske bioskope nego kao ozbiljno narativno čvorište (da ne pominjem da bi bilo interesantno da je umesto Kine u pomoć pozvana jedna od nekoliko aktuelnih privatnih kosmičkih kompanija koje danas već sarađuju sa NASAom iako su im i konkurencija).

Takođe, neprebrojni su problemi u portretisanju glavnog junaka. S jedne strane, ja volim taj njegov frivolni nastup, taj "I'll have to science the shit out of this one" etitjud, ali ovo bi bilo daleko primerenije farsi tipa Guardians of the Galaxy nego filmu sa pretenzijom da se bavi humanističkim elementima istraživanja kosmosa. Odsustvo ikakve ozbiljnije psihološke problematike, makar nominalne, da neko kaže "znate kakav to pritisak mora biti za njega" je takođe nezgodno. Film, dakako, pokušava da ovo dokači u prolazu ali i tu ispada frivolan sa insistiranjem na disko muzici i pančlajnovima u scenama koje bi opet imale više smisla u space operi nego u ovakvom filmu.

Opet, ako ništa drugo, meni je ovo lepo slikano i nisu mi smetala scenografska rešenja koja je Cripple prokleo, mada svakako mislim da je Gravity film sa uspelijim vizuelnim tretmanom tematike.

Onda sam se konačno izložio najnovijem Fantastic Four i, nažalost, i pored ogromne dobre volje koju sam doneo na gledanje, i pored po difoltu sniženih kriterijuma koje apliciram kada je u pitanju superherojski film, pored svih simpatija za Tranka i pored Kriplovog hrabrenja da film nije tako loš ili čak uopšte nije loš, meni je ovo bilo vrlo slabo.

Posle gledanja, rekao bih da su teze o unutrašnjoj i spoljašnjoj sabotaži prilično opravdane. Fox kao da i dalje samo želi da sedi na licenci iz valjda puke mržnje prema Dizniju, a Dizni kao da želi da im tu licencu ogadi, tako da je ovaj film na kraju i pored očigledne Trankove autorske ideje o science fiction tonalitetu i nekoliko interesantnih tema u podtekstu, što se mene tiče, mrak bioskopske sale ugledao kao mrtvorođenče (ako mrtvorođenčad uopšte mogu da gledaju). Ovo ima vrlo malo veze i sa tonom i sa porukama originalnog stripa, što je legitimno - ni Ant Man kao očigledno najbliže poređenje nema veze sa stripom - ali sam bio veoma razočaran izrazito površnim tretmanom naučnofantastičnih motiva. I FF u određenoj meri ide na "science is cool" vajb ali ako je The Martian nekakav poor man's Neil deGrasse Tyson, onda je FF nekakav priučeni moderator "I fucking love science" stranice na Fejsbuku.

Ovo prilično paradigmatično ističe jedan od osnovnih problema filmskih verzija superherojskih stripova - dugu kemp tradiciju stripa koja omogućuje publici da svari veoma nebulozne koncepte i operetski ton, a od koje ekranizacije s pravom beže prisećajući se nepočinstava Džoela Šumahera. Marvelove bioskopske produkcije uspevaju da idu veoma tankom linijom između gritty realizma i kvir kempa, a pomaže im i svest njihovih autora o tome koliko je sapunska opera bitan element superherojštine. Fantastic Four, nažalost nema sapunsku operu kao bezbednosnu mrežu a onda Trank pokušava da vozi slalom između ozbiljnije verzije Big Bang Theory i akcionog spektakla i nažalost udari u skoro sve zastavice.

Žao mi je što su neki od najboljih američkih glumaca mlade generacije ovako neiskorišćeni sa gotovo potpunim odsustvom karaktera kod skoro svih likova. Ovo je pogotovo bolno jer Trank je očigledno shvatio stenlijevsku koncepciju prevazilaženja traume kroz socijalno angažovanje, eksteriorizaciju unutrašnje patnje kroz percipiranje okruženja kao da je ono jednako u agoniji i da se lečenjem okruženja dovodi u balans i unutarnji bol. Ali nije uspeo (ili mu nije dato) da to dosledno istraži. Naročito mi je žao jer su Fantastic Four jedna od najpotentnijih varijanti ove formule, sa timskom dinamikom koja ispituje različite psihologije i klasna porekla, te supermoćima kao emanacijama tenzija na relaciji lično-socijalno. U izvedbi Stena Lija Human Torch postaje to što jeste jer je to refleksija njegove "usijana glava" ličnosti i u stripu se uvek primećuje određena doza zavisti u odnosu na pametnije članove tima. The Thing je blue collar dobričina oduvek ponosan na svoju snagu i hrabrost koji kada postane otelotvorenje te snage shvati da se snažne individue u društvu (koje uglavnom nije sastavljeno od snažnih) percipiraju kao čudovišta i pretnje. Mr. Fantastic je intelektualni genije i supermoć da, jelte, uveća ili produži delove svog tela je jasna svakom srednjeklasnom intelektualcu koji se ikada borio sa impotencijom, dok je Invisible Woman deceniju i kusur pre Bodrijarove teorije o strategijama objekta bila hodajuća satira - na kraju krajeva, žena čija je supermoć da bude nevidljiva ne bi trebalo da bude preteška simbolika ni za 2015. godinu, kao što je šezdesetih godina prošlog veka bilo jasno da je Susan Richards u timu da bi ostala trojica imali koga da spasavaju.

Elem, Trank ništa od ovoga ne prikazuje, ali onda i teme koje bira da obradi, ne obradi iole dublje. Napetost između akademije i vojnoindustrijskog kompleksa trebalo bi da dovede do mnogo više drame među likovima - ipak pričamo o devetnaestogodišnjacima - ali ovoga nema. Doomov antiestablišment stav pretvoren u borbu za novi svet koga je on usvojio kao sopstveni je ponovo sjajan koncept ali je potpuno isforsiran jer priča koja se u filmu vidi ne daje osnova ni za njegovo ponašanje pa čak ni za pomisao na strani gledaoca da će Zemlja sada paralelnu dimenziju krenuti da bezdušno eksploatiše. Na kraju krajeva mi i ne vidimo kakvih to resursa ima na drugoj strani. Strip Ultimate Fantastic Four koji su u početku radili Millar i Bendis mi je delovao kao logičan poredložak za ovaj film ali se ovde ne vidi da su autori uopšte svesni njegovog postojanja...

Takođe, dinamika između likova je mlitava, duha ima na kašičicu (nije da ga skroz nema) i moram da sa žaljenjem konstatujem da ovde Ant Man čak i onakav kakav je drži predavanje iz generisanja odnosa među likovima i kreiranja timskog duha. Ovim sam bio i ozbiljno iznenađen jer Trankovo indi poreklo mi je sugerisalo da će bar ovaj segment filma biti izrazitije karakteran, ali avaj, producenti su očigledno režisera držali na kratkoj uzdi pa je rezultat pregršt krokija umesto karaktera te gomila izlizanih dijaloških razmena.

Konačno, finale je slabo i nezanimljivo, neprimereno standardima za akcionu superherojštinu druge decenije ovog veka, a ono samo i skreće pažnju na opštu jeftinoću scenografije. Nažalost, imam utisak da je Fox iza ovog filma stao samo na rečima i jako mi je žao da je Tranku ovo pokvarilo reputaciju...

Srećom, pogledao sam i Kingsman: The Secret Service i on mi je ostavio solidan utisak. U godini koja je iznjedrila film o Jamesu Bondu za koga posle užasnog Skyfalla nisam imao snage ni da ga iztorentujem i čekaću ga sa ekstremnom predrasudom na HBOu ili Netflixu - gde već prvo stigne - ali i neshvaćeni a zabavni The Man from U.N.C.L.E., ima neke pravde u tome što je započeta Kingsmanom koji je ispao jako siguran u onome što želi da kaže iako nije baš MNOGO ambiciozan u tome šta želi da kaže.

Hoću reći, pokazuje se da tradicija da Millar napiše strip koji ima dobar koncept ali na kraju bude osrednji strip a onda to Vaughn uzme pa prepravi u značajno smisleniji i elegantniji film treba da se nastavi. Millar prodaje prava na scenarije Holivudu kao besan (i verovatno i jeste besan što Civil War neće moći nikada da naplati mada ne sumnjam da će zasipati Internet prijavama "ne zaboravite, JA sam ovo originalno napisao" u vreme premijere) ali ja već godinama nisam pročitao njegov strip koji bi mogao da primiriše klasičnom Ultimatesu koji je radio sa Bryanom Hitchom i imam utisak da dok mu kreativna žlezda solidno radi - ima tu puno dobrih ideja - u zanatski deo posla on kao da se više ne unosi baš nešto preozbiljno. Skoro svi njegovi noviji stripovi imaju isti ton, isto pripovedanje i gotovo da se mogu uzajamno menjati.

Tu onda srećom povremeno uleti Matthew Vaughn i, kao u slučaju Kingsmana, prepozna u stripu ono što je dobro a onda oko toga izgradi film. Primera radi, Kingsman treba da bude izrazito satirično preduzeće, pripovest o blue collar odgovoru na Jamesa Bonda koji pritom ne radi za Kralja nego za otadžbinu i kroz sopstvenu evoluciju od  šljakera iz paviljona do gospodina "koji se ne ponosi što je bolji od ljudi oko sebe već što je bolji od sebe od pre neku godinu" daje i podsećanje samoj otadžbini na čojstvo i junaštvo, te gospodstvo kojom se ona već dugo pomalo nezasluženo diči.

Ali Millarov strip ima jako niske ambicije u ovom pogledu pa se i Vaughn u filmu onda zapravo ovim narativnim lukom bavi prilično površno i zapravo ga mnogo više interesuje osnovna klasna tenzija između pomenutog šljakera i proverbijalnog jednog procenta. Kingsman je u praksi zapravo revenge flick, ne toliko priča o spasavanju sveta koliko priča o odsecanju glave ribi jer se ta glava odavno usmrdela, puštanju krvi da bi se obnovila produkcija eritrocita itd. itd. itd.

Kao takav, ovo je s jedne strane umereno inteligentan film koji bez mnogo zlovolje satirizuje koncepte obuke za tajne agente i vrline gospodstva koja, kao, garantuje pravičnost, a sa druge strane je (stripovski) stilizovana hipernasilna fantazija o ubijanju bez ograda zato što je pravični cilj ovde sveden na "pobij bogate i moćne jer oni žive od naše zavade". I Vaughn ovde briljira. Priča je vođena sigurno baš jer se Vaughn oslanja na stripovski kemp (od koga Millar inače beži kao đavo od krsta), glumci su fenomenalni i dinamika između veterana i klinaca je odlična, kostimi i scenografija su vrlo dobri (pogotovo za film od, eh, svega 81 milijun dolara) i mada tekst nije nužno uvek inteligentan, filmu ovo, opet zahvaljujući kempi tonu, ne smeta previše. Naravno, glavni negativac je agresivno queer ali to se uklapa, a najviše sam bio impreisoniran Vaughnovom režijom akcionih scena koja je s jedne strane potpuno u duhu Millarove sociopatske fiksacije na nasilje, sa druge prepoznaje režijske i montažne trendove na Digital Video/ Youtube sceni, a da se to opet tonalno uklapa u jedan ipak ozbiljno produciran bioskopski film. Prijatno, ne preduboko, ali zabavno iskustvo.

Jim već dugo hajpuje Guillerma i ovo je projekat koji se dugo najavljuje. Za početak, dobra vest je da su otpustili Shane Salerna.


Sent from my iPhone using Tapatalk

Skinuo sam đanu Netflixu pogledavši Gangster Squad, film za koji sam na prvo gledanje trejlera pomislio "ovo mora da se gleda... ali verovatno ne baš u bioskopu" i bio odmah posle premijere validiran uglavnom mlakim reakcijama publike. Tako da je strimovanje u stabilnih 480p (dobijamo li više rezolucije kad krenemo da plaćamo?) bila optimalna varijanta gledanja ovog filma.

Gangster Squad je film koji ima u sebi noir-akcijaša, nadevenog '60s vesternom i ratnim filmom iz vremena kada su Li Marvin i Klint Istvud lagodno delili ekran. On je old school i drži se te postavke prilično tvrdoglavo: muški likovi su svi siledžije, žene su ili nedodirljive svetice ili kurve a negativci nemaju ni harizmu niti makar racionalna objašnjenja za to što rade i zamenjuju ih slepim, monsturoznim besom. U principu, sama postavka filma mi je u startu bila interesantna: rast organizovanog kriminala u posleratnom Losa Anđelesu se u filmu ne percipira kao prirodna refleksija ranjene ekonomije i krhkih socioloških indikatora, već kao neprijateljsko osvajanje teritorije na koje se ne može odgovoriti civilnim policijskim procedurama već gerilskom taktikom i iznurivanjem neprijatelja. U velikoj tajnosti, šef policije daje zeleno svetlo da se formira posebna off the books jedinica volontera koji će srušiti kriminalnu imperiju židovskog šefa mafije i bivšeg boksera Mikija Koena, ne birajući sredstva.

Razume se, čak i da Brian DePalma nije pre više od tri decenije snimio Scarface i Untouchables, ovaj film bi bio neuverljiv, ali njihovo puko postojanje mu značajno snižava skor...

Elem, stvari vrlo brzo postaju izuzetno nasilne i film, u teoriji ispituje tanku liniju između herojskog požrtvovanja i sociopatskog divljanja koje je makar nominalno u ime pravde, ali ovo je ipak samo teorija. U praksi, film je nesigurna, krivudava vožnja između frivolnog akcijaša i praktično parodije, pa kada se doveze do poslednje petine u kojoj se, kao, udari po patosu, muškarci zaplaču a publika se trgne i shvati da je Đavo odneo šalu, to ispada potpuno neuverljivo.

Ovo je šteta jer se čini da bi makar istrajavanje na palp tonu koji uspostavlja uvodna scena sa Džošom Brolinom kao jednim stamenim, testosteronskim prisustvom u kadru dalo častan DTV-like film, no, ovaj film pokušava i da se uozbilji prema kraju, što jeste odlika klasičnih filmova ovog tipa (pada mi na pamet, iz nekog razloga, Šarkijeva mašina    ) ali mu to ne uspeva. Naravno, ne uspeva mu zato što je generalno vođenje radnje površno, od odsustva ispitivanja psiholoških motivacija likova (kada do njih i dođe, deluju parodično) pa do potpune sprdnje sa taktikom i logistikom. Ta neujednačenost onoga što nam film prikazuje i onoga što nas poziva da osetimo je problem. Gangster Squad gleda da bude i negde između Dirty Dozen i Magnificent Seven, ali izgleda da je danas mnogo teže snimiti guys on a mission film (Tarantino se već brukao sa Basterdsima, a sutra ćemo videti kakav je sa osmorkom) nego što je bilo sedamdesetih.

Dok su scenografija i kostimi vrlo dobri, priznajem da me je Flajšer malo nasmejao scenama u kojima je izgleda zamislio da je DePalma. Digitalna tehnologija danas omogućava kristalno čiste usporene snimke ali Flajšer sa njima ne radi ništa pametno pa čak i kada kreira scenu koja je očigledan omaž cover shooter igrama za konzole, tu nema fuck yeah reakcije kakvu je izazvao, recimo, poslednji Universal Soldier...

Glumci su neujednačeni. Brolin je odličan u svojoj jednodimenzionalnoj glumi primerenoj noar palpčini, Gosling mlitav kao i obično, Ema Stoun možda i preozbiljno dobra za ovakav film, Šon Pen, nažalost karikiran i pomalo postiđujući. Meki solidan... Sve u svemu, film koji bi me gorko razočarao u bioskopu i kao stvoren za netfliks...

Pogledao sam Hateful Eight. Ako kažem da mi je danas najradosnijih 120 sekundi u bioskopu bio trejler za nastavak Zoolandera, rizikujem da budem pogrešno shvaćen jer Hateful Eight je meni notabilno bolji film od Basterdsa i Đanga, ali ono što je neosporno je da dok Tarantino bude pravio pare sa svojim sve lošijim filmovima, ni jedan studio neće smeti da ga zauzdava i dok je to dobro jer on ipak radi i neke kreativne stvari koje drugi ne mogu, dotle je i loše jer njegovoj samoindulgenciji nema ko da stane u kraj.

Hateful Eight u prvom redu nije zabavan film, u njemu uglavnom nema pamtljivih set pisova po kojima pamtimo Reservoir Dogs i Pulp Fiction (pa i True Romance preminulog velikana TS), dakle, nema ekscentričnosti i ekscesa koji potkazuju ustaljene forme i sijaju prevratničkom svetlošću. Delom je ovo pre svega jer je Tarantino sa Hateful Eight napravio solidan napor da ovo ne bude just another postmodern zbirka referenci i citata već kamerna drama o zlu u ljudima kojoj je vestern mizanscen potreban radi narativa a ne da bi bio izvor citantnih scena koje treba omažirati. Dakle, iako se Tarantino malko igra sa naracijom (nehronološko pripovedanje, ponavljanje scena itd.) ovo je praktično pozorišna predstava u planinskoj brvnari sa mnogo priče i srazmerno manje ali zato intenzivnog nasilja koje služi kao interpunkcija.

E, sad, kako nema ekscesa i ekscentričnosti tako se i obilje priče koja čini glavni deo tkiva filma svodi na prepričavanja, nadkurnjivanja i mnogo trošenja vremena koje bi neki malko ozbiljniji producent sa montažerom surovo skraćivao dok režiser stisnutih zuba kune i obećava da će se osvetiti kad dobije oskara. Hateful Eight je apsolutno predugačak film (nije pomogla obavezna pauza od petnaest minuta tokom koje sam bio prinuđen da kupim kokice kako bih živ dočekao kraj) sa apsolutnim viškom materijala koji bi u nekoj srećnijoj verziji našeg univerzuma završio u director's cut izdanju ili, ako bi se baš radilo o najboljem od svih svetova, u DVD extras sekciji. Kao i u Đangu, zapleta gledalac postaje svestan tek posle, recimo sat i po i mada su dotadašnji odnosi među likovima lepo postavljeni i ima tu simpatičnih razmena, sve to traje ekstremno predugo a neki podzapleti su čist višak. Recimo, koliko god sam ja radostan da gledam Brucea Derna u filmu koji je imao premijeru 2016. godine, njegov podzaplet ne služi apsolutno ničemu u filmu i  bez njega se komotno može. Slično važi za detaljno prepričanu porodičnu istoriju lika koga odlično igra Walton Goggins - ponovo višak koji ničim ne doprinosi radnji već samo služi da Tarantino svoj white man's burden kompenzuje suvišnim meditacijama na temu rasizma i međurasne tenzije. Ovo je šteta jer Goggins daje jednu od najupečatljivijih rola u filmu i nema potrebe da se njegov lik dodatno "objašnjava", mada slično važi i za Jacksonov lik. Naprosto, ako se film uporedi sa Reservoir Dogs - što se čini najprirodnijim - Tarantinov prvenac je primer kako se likovi upoznaju kroz odmotavanje radnje a ne kroz sedenje i pričanje biografija. Kada likovi i sede i pričaju u Reservoir Dogs, njihov dijalog prikazuje karakterizaciju umesto da prepričava njihove živote.

Takođe, likovi Tima Rotha i Michaela Madsena služe za ukras, oni su klasični redshirt likovi koji služe samo da dobiju metak kad treba i mada ja  volim da ih vidim kad god mogu, Tarantinovo dublje ulaženje u njihove nekakve karaktere je suvišno jer ionako na kraju oni ostaju samo ukras.

Ono, pak, što je u filmu dobro je što kada vidimo da zaplet postoji on bude interesantan, kada dođe do violentnih raspleta, to je dobro, Tarantinov feminizam je ovde iznenađujuće uspelo plasiran i ovde su žene equal opportunity bastards ako mogu da kažem (mada ćemo videti šta imaju u komitetu da kažu za poslednju scenu). Morikone piše sjajnu muziku, Richardson divno slika (mada naravno da bioskopi u kojima mi gledamo ne mogu da korektno prikažu film uzevši u obzir tehniku kojom je snimljen) i pored izvrsnog Gogginsa, moraju se pohvaliti Leighjeva i dakako Kurt Russell koji jede scenu kad god je u kadru. Da je ovo film koga je Tarantino samo napisao, da je snimljen za recimo 20 miliona sa režiserom i montažerom koji moraju da pokažu da razumeju koncept efikasnosti, bilo bi ovde i dalje mesta za dugačke, lepe, neme kadrove eksterijera i snežnih planina ali bi pripovedanje bilo zanimljivije a likovi intrigantniji. No, i ovako, ovo je pozitivan korak u Kventinovom opusu, konačno je izgleda počeo da se otresa zloduha istorijskog revizionizma koji je zagadio Basterdse i Djanga i trudi se da rasizam i druge stvari koje ga žuljaju ugradi u tkivo filma radije nego da nas treska njima po glavi. To treba pozdraviti.

Iskreno, nameravam da preskočim ovaj film i preskačem dok god ne bude neizbežno, iz ovog ili onog razloga, da ga pogledam...

Pogledao sam HARRY BLACK Huga Fregonesea, adaptaciju istoimenog romana Davida Walkera koju je napisao Sydney Boehm. Film je smešten u Indiju, u kojoj su odnosi još uvek kolonijalni iako se samo pitanje državnog uređenja ne otvara previše. Naslovni junak je ratni veteran, sada zaposlen kao lovac na opasnu divljač koji prilikom zadatka uklanjanja opasnog tigra-ubice, sreće svoju bivšu veliku ljubav.

Nažalost, jedino obeležje Fregoneseovog rukopisa u ovom filmu jeste izvesni vizuelni rediteljski rukopis i upotreba kolorita. U pogledu vođenja priče, HARRY BLACK je naizmenično retrospektivna i letargična ljubavna priča odnosno lovački saspens film, i nažalost Fregonese ne uspeva da nađe pravi balans između ta dva elementa.

Stewart Granger u dosta omatorelom izdanju nema više harizme da uzdigne materijal na neki viši nivo a lokalna epizoda podela je vrlo slaba i ne deluje nimalo inventivno u pogledu prikaza lokalne zajednice.

Sve u svemu, HARRY BLACK je na nivou premise film koji je delovao kao da ne može puno promašiti ali je uspeo.

* * / * * * *

Pogledao sam VICTOR FRANKENSTEIN Paula McGuigana, parafrazu Mary Shelley iz pera Maxa Landisa. Pretpostavljam da pripadam manjini, ako se taj malobrojni skup može nazvati i manjinom, koja je prilično odlepila na ovaj film. S jedne strane, potpuno mi je razumljivo da VICTOR FRANKENSTEIN nije uspeo da iskomunicira sa savremenom publikom koja donosi enormne rezultate blokbasterima jer je ovaj film u pogledu režije ipak mnogo bliži britanskom stilu rediteljske atrakcije nego li Marvelovom. Paul McGuigan je dobio infuziju posle režiranja briljantnih epizoda SHERLOCKa i VICTOR FRANKENSTEIN je njegov treći pokušaj da uspe na filmu. Komercijalno, u tome sasvim sigurno nije uspeo, ali kao i u slučaju njegovih ranijih filmova MORALITY PLAY i PUSH, mislim da je snimio nešto jako dobro.

VICTOR FRANKENSTEIN je uspeo da se odmakne od osnovnog narativa koji znamo iz romana Mary Shelley i ranijih ekranizacija kroz fokus na odnos doktora i sluge Igora, sa tezom da je u stvari doktor sve vreme želeo da stvori život kroz homunukulusa a u stvari ga je stvorio izlečivši i emancipujući Igora. Nastanak monstruma otud dat je u pozadini priče u kojoj se katarza dešava kroz odnos među ljudima a monstrum je samo katalizator priče koja ima psihološku dimenziju, govori o traumi, prijateljstvu, romansi i establišmentu koji želi da iskoristi svaki pa i najmračniji pronalazak.

McGuigan se dosta slobodno poigrava i određenom homoerotskom dimenzijom odnosa između Igora i Victora, slično Ritchiejevom UNCLEu. Svakako da Ritchiejev SHERLOCK HOLMES generalno može biti uzet kao referenca koja je uticala na McGuiganov film, a UNCLE i VICTOR dele i istog producenta, Johna Davisa.

James McAvoy je odličan u ulozi maničnog Victora Frankensteina, spolja posvećenog nauci i izrazito humanistički nastrojenog, blasfemičnog ali zapravo gonjenog traumom i dubokom verom u zagrobni život. Daniel Radcliffe malo pati od problema Michaela J. Foxa, dakle deluje kao da igra neku ulogu koja mu ne pripada ali se njegova posvećenost ne može dovesti u pitanje. Andrew Scott daje dostojanstvo i specifičnu harizmu detektivu antagonisti a Freddie Fox je posle RIOT CLUBa pravo otkriće kao mladi negativac.

U pogledu inscenacije za McGuigana nema tajni, i uprkos tome što nema niti može da ima veze sa tim, VICTOR FRANKENSTEIN u sebi nešto onog duha britanskog pustolovnog filma koji je kanalisao Basil Dearden u nekim svojim radovima kao što je bio ASSASSINATION BUREAU.

Film je vizuelno ekspresivan, sa fotografijom u mračnim tonovima, finom dozom upliva steampunka i campa u pojedinim detaljima tretmana epohe, i uveren sam da će svoju publiku posle marginalizacije u bioskopima lakše naći na malom ekranu i kućnim formatima. Ipak, šteta je što ovaj film nije prepoznat onda kada je trebalo i uspostavio nekakav pozitivan uticaj na tokove u ovom talasu rebootovanja klasičnih dela koji koliko vidim kreće od iduće godine, a uključuje i Universalove monstrume.

* * * 1/2 / * * * *

Pogledao sam FBI OPERAZIONE BAALBECK Huga Fregonesea i Marcella Gianninija. Marcello Ginannini je potpisan kao jedan od scenarista a kao reditelj je potpisan malim slovima ispod krupno ispisanog Huga Fregonesea. Ipak, potpisivanje ko-scenariste kao ko-reditelja sugeriše da je ovo bila problematična produkcija u kojoj Fregonese nije ostao na čelu ekipe do samog kraja realizacije.

Film tako i izgleda, kao produkcija koja je prošla kroz ozbiljne probleme, relativno pristojno slikan crno-beli pokušaj globtroterskog krimića koji nažalost ima probleme i na nivou vođenja priče i na nivou tretmana likova i rezultira filmom koji je istovremeno banalan i konfuzan, sa likovima čiji međusobni odnosi su istovremeno nejasni i klišetizirani, ako je tako nešto uopšte moguće.

Na mikroplanu se može osetiti rediteljski rukopis koji je znalački ali na nivou celine nema nijednog Fregoneseovog aduta, pa ni ne čudi da se FBI OPERAZIONE BAALBECK ni ne pominje u njegovim pojedinim filmografijama.

Ovo je tipičan primer krize u koju je Fregonese paradoksalno zapao kada je napustio Holivud u želji da pređe iz B u A produkciju a završio je mahom radeći euro-trash.

* 1/2 / * * * *

- Ko je nasledio Lukasa na STAR WARSu?
- Džej.


Sent from my iPhone using Tapatalk

Glumio je Dejvid Bouvi
I Pauci s Marsa

http://www.beforeafter.rs/kultura/ko-je-ko-sta-je-sta-david-bowie-na-filmu/



Sent from my iPhone using Tapatalk

Pogledao sam THE MARK OF THE RENEGADE Hufa Fregonesea, rani rad Ricarda Montalbana, priču smeštenu u devetnaestovekovnu Kaliforniju u kojoj mačo heroj, odmetnik iz meksičke republike odlazi na špijunski misiju a vraća se oženjen sa prelepom guvernerovom ćerkom.

THE MARK OF THE RENEGADE je dostupan na zločinački slaboj kopiji, i to je sigurno doprinelo slabom utisku koji je film ostavio. Međutim, gledajući ono što je Fregonese zarobio na ekranu, imao sam utisak da u tom filmu ni nema šta mnogo da se vidi.

Montalbanu i priči u celini ne može se osporiti izvesni šarm, međutim, akcije je malo a melodrama nije dovoljno kompleksna da održi pažnju. Kada se tome doda izrazito statična i teatralna inscenacija, rezultat je film u kome Montalban ostaje kao praktično jedini adut.

* 1/2 / * * * *

Pogledao sam SIZIF K. Filipa Gajića, jedno od najprijatnijih iznenađenja kako u radikalnijem art house krilu naše kinematografije tako i na našoj sceni uopšte. Gajić se kao reditelj nametnuo kao daleko najsuperiorniji među no budget tzv. garažnom bratijom i to ne samo u pogledu rediteljskog dara u kom je moram priznati prevazišao i veštinu Milutina Petrovića, već i u pogledu umetničke pretenzije u svakom pogledu.

SIZIF K. nije film koji bih rado opet gledao, nije film koji bih preporučio olako, ali ko voli vrlo pretenciozan, vrlo stilizovan art house, ovo je svakako delo koje treba pogledati. Gajićev rukopis u vizuelnom pogledu krasi jako dobar osećaj za izbor lokacije i za kadriranje i sve pohvale zaslužuju direktor fotorgafije Marina Perović i montažer Milena Z. Petrović koji su uspeli da pretvore SIZIF K. u jednu dinamičnu i estetizovanu celinu. Filip Gajić je glumac, i prilično iznenađuje vizuelna pismenost njegovog filma, međutim pre nego što sve olako pripišemo talentovanim saradnicima trebalo bi naglasiti da je film kolektivni čin i da je činjenica što je u no budget uslovima uspeo da izvuče ovakav doprinos prevashodno rediteljski domet. U tom smislu, bez ustezanja mogu reći da bih voleo da vidim neki sledeći Gajićev rediteljski film, i nadam se da ga nastanak SIZIFA K. koji je trajao besmisleno dugo nije iznurio i obeshrabrio.

Kad je reč o onome što se vidi u samom filmu, kad je reč o samom sadržaju, za Gajića bi se moglo reći da je na film preneo poetiku svog učitelja Ljubiše Ristića do sada na najbolji način, sasvim sigurno bolje nego što je to uradio sam Ristić. Realistički okvir u kome se Gajić bavi sobom, odnosno rediteljem koji snima film je ono što mi paradoksalno najviše smeta ali to je valjda ta potreba reditelja koji su se pomučili oko svog debija da tematizuju sebe pa to imamo u raznim naslovima, od ŽIVOTA I SMRTI PORNO BANDE do MILOŠA BRANKOVIĆA. Ono što je pak "film u filmu", odnosno rediteljeva fantazija je maltene kanonski Ristić, dakle adaptacija klasike, kombinovanje klasične tragedije odnosno mita sa savremenom tragedijom, premda mit o Sizifu zapravo jeste anticipacija savremene tragedije, sve to prožeto komentarima na današnjost i detaljima lokalnog kolorita.

Zahvaljujući Gajićevoj vrlo solidnoj inscenaciji i vizuelnosti ovaj partikularno teatralni materijal funkcioniše na filmu. Naravno, ono što je vrlo važno je da Gajić postepeno uspeva da navikne gledaoca na svoju stilizaciju i znake kojima se služi. Ako u tom segmentu i ima nekih viškova, oni su više značenjski nego montažni, i lako razaznatljivi kao nešto što je trebalo odbaciti u montaži.

Gajiću se sasvim sigurno može štošta prebaciti u pogledu onoga što je hteo da postigne ovim filmom i sporiti ono što hoće da kaže. Ali, u okolnostima no budget realizacije, ovaj film je pravi podvig, i retko pismeno kinematografsko ostvarenje.

* * * /  * * * *

SEVEN THUNDERS Huga Fregonesea je verovatno najbliži onome što je ovaj reditelj želeo da snima kada je napustio Holivud i došao u Evropu. Reč je o crnhumornoj melodrami sa jakim elementima trilera, realizovanoj u Velikoj Britaniji, u A-uslovima realizacije, ne samo u produkcionom pogledu već i u spremnosti producenata da Fregoneseu dopuste odmah od konvencija B-filma u pogledu karakterizacije.

Kao što je u BLOWING WILD počeo da eksperimentiše sa žanrovskim hibridima, u SEVEN THUNDERS Fregonese to dovodi do krajnosti i pravi film koji funkcioniše, uspeva da zadrži sve uzde u pogledu upravljanja pričom i da ne ode u digresije čime pokazuje pravo rediteljsko majstorstvo.

Prikaz života u Marseju tokom okupacije je pikantan, sa dosta dramske ironije svojstvene evropskom filmu, a priča prati dva paralelna toka koja se ukrštaju - dva britanska ratna zarobljenika koja beže od Nemaca i pokušavaju da uhvate neku vezu u Marseju i serijskog ubicu koji važi za "vezu" a do sada je u stvari već skoro sto ljudi izbavio od Rajha, prebacivši ih na onaj svet umesto u Britaniju.

Fregonese vrlo dobro balansira između romanse, humora i saspensa, majstorijski koristi milje u koji je priča smeštena, i u pogledu situacije i u pogledu lokacija. Nažalost, ovakvu priliku dobio je još samo jednom u Evropi, u danas nedostupnom filmu I GIROVAGHI.

* * * 1/2 / * * * *

Pogledao sam SADDLE TRAMP Huga Fregonesea, vestern za celu porodicu, o kauboju-lutalici koji posle nesrećnog slučaja za koji se oseća odgovornim, preuzima brigu o troje siročića koji su ostali za njegovim prijateljem. Počinje da radi na obližnjem ranču, i uključuje se u već dovoljno podgrejan svet lokalnih intriga.

SADDLE TRAMP je film koji se izdvaja u Fregoneseovom opusu po vrlo jasno usmerenom obraćanju celoj porodici što uključuje i decu. Joel McCrea nema neku izrazitu harizmu u glavnoj ulozi i ovo je rola kakve je kasnije sjajno igrao Jim Garner, recimo, kada je radio vesterne za Disney.

Da je McCrea bio zamenjen nekim harizmatičnijim glavnim glumcem, mislim da bi i SADDLE TRAMP zbog nespornog smisla za humor i topline, a naročito zbog "velikog preokreta" koji je u najmanju ruku perverzan mogao zauzeti i značajnije mesto, i u Fregoneseovom opusu i u filmografiji vesterna.

* * 1/2 / * * * *

Druga sezona Daredevila će tek za dva meseca a već je odobren Panišer spinof. Lepo.
The Punisher Gets Netflix Nod As 'Daredevil' Spinoff

Quote

The Punisher, actor Jon Bernthal's character from Netflix's Daredevil, will get his own Netflix spinoff series from Marvel, Deadline has confirmed. The character makes his debut when Daredevil begins its second season March 18. No date has been set for The Punisher bow, which was first reported by TVLine.
At New York's Comic Con in October, Bernthal (The Walkng Dead) called the  Punisher "an iconic character who people care an enormous amount about." He told reporters the character also known as Frank Castle particularly resonates with the military and people in law enforcement. "I know a lot of people really want us to get this right," he said of the character's arrival on Daredevil, "and all I can say is the people around me are really wonderful, and I'm just trying to keep up with them."

Meho, kako ti se čini ovaj originalni sajt

www.netfilm.tv

Pogledao sam SAVAGE PAMPAS Huga Fregonesea, rimejk njegovog prvog filma PAMPA BARBARA u kome nažalost nije uspešno realizovao vrlo zanimljivu premisu. Naime, SAVAGE PAMPAS govori o tome kako tokom 19. veka u Argentini, Indijanci u dogovoru sa jednim razbojnikom pokušavaju da isteraju vojsku iz pampasa i koriste se domišljatom taktikom, mame vojnike da dezertiraju iz vojske tako što im nude žene na koje se ovi polakome izmučeni apstinencijom.

Komandant vojne postaje shvata da je jedini način da zadrži vojsku tako što će im dovesti žene i okuplja skupinu žena lakog morala ili na druge načine ugroženih grupa i dovodi ih u postaju.

Premisa je odlična, ali film se vrti u krug i ovaj južnoamerički vestern snimljen u Španiji u jednom trenutku gubi ne samo žanrovske odlike već prestaje da nam biva jasno u kom pravcu se kreće priča. Umorni Robert Taylor u glavnoj ulozi više nema snage da iznese bilo šta na harizmu a iz muškog dela ekipe jedini ozbiljniji doprinos daje ipak nejaki Ty Hardin, koji će samo par godina kasnije zaigrati kod Časlava Damjanovića u REKVIJEMU.

SAVAGE PAMPAS je velika propuštena prilika, naročito jer Fregonese u Španiji tada ima podršku Samuela Bronstona, holivudskog producenta koji je svoje operacije premestio kod Franca i pravio filmove za američko tržište. Ovo je jedan od Fregoneseovih vesterna rađen u uslovima A-filma koji ne dobacuje ni do B-dometa.

* 1/2 / * * * *

Quote from: crippled_avenger on 17-01-2016, 13:08:37
Meho, kako ti se čini ovaj originalni sajt

www.netfilm.tv

Kako se Srbin seti čega se niko drugi na svetu ne bi setio!!!!!!!!!

Pre svega dizajn, logotip, naziv, toliko je originalno da se plašim da li će korisnike dovoljno asocirati na tip servisa koji treba da pruža?

Pogledao sam LIEB VATERLAND MAGST RUHIG SEIN Rolanda Klicka, ali verziju pod naslovom BERLIN VIOLENT CITY nahovanu na engleski. Ovo je bio jedan od ranih radova tada mladog producenta Bernda Eichingera, jedne od najzanimljivijih producentskih figura u istoriji evropskog filma, a isto tako film je snimao sjajni direktor fotografije Jost Vacano koji je ostavio značajan trag u Novom nemačkom filmu i posle sa Verhoevenom otišao u Holivud, praktično radeći sa njim tamo više nego Jan De Bont.

Klickov film je zanimljiv hladnoratovski krimić koji meša sirovi realizam sa hiperkinetičkim stilom koi je u to vreme forsirao recimo Jerzy Skolimowski a kod nas na primer Kokan Rakonjac ili Jovan Jovanović. Klickov postupak je zanimljiv, on teše narativ do same esencije, u filmu nema pasažnih scena niti delova kojima se uspostavlja ritam kroz intervale, sve je akcenat i u pogledu pripovedanja i u pogledu kadriranja. Vacanova kamera često snima sa ramena, u pokretu, sa dosta krupnih planova proisteklih iz približavanja protagonisti. Time se postiže utisak svojevrsne neizdržive napetosti, ali ne u formi suspensea, više u formi histerije, Berlin je vibrantno prikazan, i uprkos tome što je film smešten u epohu, sniman je 1976. godine a govori o periodu oko 1961. godine, recimo, Klick na tome previše ne insistira, mada ne bih rekao da ima nekih previše upadljivih grešaka.

Klick je sam i napisao ovu dosta slobodnu adaptaciju romana Johannesa Mario Simmela. Ovo je jedan od naslova kojim je gradio svoj imidž mavericka Novog nemačkog filma koji se zbog sukoba sa industrijom nažalost umirovio pre vremena.

* * * / * * * *