The Crippled Corner

[Krsta Klatić Klaja]

Зар варез још постоји... 

[crippled_avenger]

Ako još postoji Vareš što ne bi i Warez

[Meho Krljic]

Da poželimo Kriplu lepu i ugodnu premijeru danas, a film ću ja pogledati čim prije, nadam se o vikendu!!!!!!!

[crippled_avenger]

Hvala, Mehmete. Mnogo mi je krivo što si najavio da nećeš biti tu za premijeru. Na spisku pozvanih pod slovom M je bilo tvoje ime...


Sent from my iPhone using Tapatalk

[crippled_avenger]

Pogledao sam NIKU Slobodana Maksimovića, slovenački sportski film koji ovog vikenda izlazi u tamošnje bioskope. NIKA je jedan od filmova koji su nastali u sklopu podrške tamošnje televizije omladinskim filmovima i nudi zanimljivu priču o naslovnoj junakinji, devojci koja se bavi kartingom. Posle smrti svog i oca trenera, prekida sa bavljenjem sportom, međutim nova iskustva, majčino ponovno pronalaženje ljubavi, upoznavanje i vlastite simpatije, prolazak perioda tuge, bude u njoj ponovnu želju da se iznova nađe za volanom.

Film je najbolji kada se drži sporta, i scene kartinga su izuzetno vešto realizovane. Melodrama s druge strane nije inventivna, ali je funkcionalna, međutim činjenica da zauzima dosta veliku minutažu a da nije prelomni adut filma rezultira slabijim utiskom. Ipak, film je fokusiran, i mislim da će mladoj publici u dovoljnoj meri pružiti ono što su autori nameravali.

Ipak, činjenica da su logistika i inscenacija karting scena jako dobri, rekao bih vrhunski za regionalne uslove, da je film vizuelčno vrlo solidan, sa dobrom upotrebom lokacija na severnom Jadranu, rekao bih da je Maksimović naprosto morao više da se fokusira na ono što ga je u ovome istinski zanimalo, a rekao bih da to nije melodrama.

Ako imamo u vidu da je ovo klasičan programmer, NIKA postiže solidan domet a verujem da bi i van Slovenije mogla imati dug i bogat život na televiziji.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam NO SMOKING IN SARAJEVO, dokumentarni film o Zabranjenom pušenju koji je u francuskoj produkciji snimio Italijan Gianluca Loffredo. Ovaj film pokušava, ali ne previše jako, da prikaže sve tri strane rada i razlaza Zabranjenog pušenja, uzimajući izjave od Zenita, Seja i Neleta, međutim, obrni-okreni, na kraju cele priče Nele ispada negativac. Veliki deo toga proističe i iz Loffredove žestoke nebrige o istinitosti činjenica kojima se služi, ali i iznošenjem nekih hipoteza koje su u najmanju ruku degutantne. Recimo, Loffredo kaže da su 1984. godine nacionalističke partije bile u usponu, iako one tada nisu postojale, i niz drugih događaja u bivšoj Jugoslaviji dosta neprecizno locira. O hipotezi da su Nele Karajlić i Emir Kusturica tajno pobegli iz Sarajeva uz pomoć informacija "srpskih tajnih službi", da i ne govorimo.

Preko nekih drugih stvari se prelazi olako, recimo Sejo kaže kako je Nele izdao Novi primitivizam kada je podržao stranku na višepartijskim izborima, ali se nedovoljno razjašnjava da je Nele (kao i Kusturica) podržao Antu Markovića a ne SDS, već se stvara utisak kako je eto Nele izabrao političku stranku u gradu u kome nije bilo podela i u kome su "svi raja".

To što u Sarajevu danas ima oko pet posto Srba se naravno ne pominje. Međutim, nije problem ovog dokumentarca u tome što je falsifikat prevashodno usmeren u korist Seje Sexona, i nešto manje Zenita Đozića već u opštoj tendenciji da se neki krajnje privatno-poslovni događaji objasne kroz ideologiju. Iako Zenit Đozić u filmu naglašava da se Pušenje nije raspalo iz nacionalistilčkih razloga, autor kao da ne prihvata taj argument i sve vreme raspad Pušenja poistovećuje sa ratom kako bi svom filmu dao vrednost.

Međutim, Bosanci nemaju problem sa tim, pa tako i Hrvat Sejo i Srbin Nele povremeno "papre" mistifikaciju svog razlaza pričom o tome kako su nacionalne tenzije imale uticaja na to, pretvarajući svoj bend i svoj razlaz u mit. Na kraju, NO SMOKING IN SARAJEVO deluje kao rat u Bosni u malom, gde Zenit ostaje kratkih rukava.

Voleli sarajevske bendove ili ne, nesporna je činjenica da su neki od njih zaista sjajno iskoristili raspad države kako bi o sebi napravili mit. Pušenje ne beži od toga. Čini se Loffredo bez problema guta njihove udice, naročito Sejovu jer je on očigledno jedan od onih mladnih Evropljana koji su dovoljno antisrpski nastrojeni da su Kusturicu omrznuli. Otud je zanimljivo da Loffredo nikada ne objasni kontekst u kome dobitnik Zlatne palme kreće da svira bas u Pušenju kao vrlo specifičan detalj već Kustu drži maltene kao sešn muzičara u priči.

Na kraju svega, uz Zenita najviše je izigran Loffredo jer je naseo na priču koju su mu Nele i Sejo plasirali. Koliko god želeo da bude protiv Neleta, Loffredo na kraju nesvesno postaje njegov sluga, i ne dovodi nas ništa bliže istini.

Ako imamo u vidu obim bizarnih neistina koje Loffredo plasira kao istorijski kontekst, teško mi je da zamislim prikazivanje ovog filma kod nas, osim na nekom drugosrbijanskom skupu.

* 1/2 / * * * *

[Meho Krljic]

Is This the End of the Line for the Apache Helicopter? 

The Army will no longer buy future versions of the Apache helicopter, according to FlightGlobal. Instead, it will pour funding into developing the armed version of the Future Vertical Lift (FVL) program, the mission to make a new helo that will fly in 2030.
The AH-64 Apache entered service in 1984 as the first purpose-built attack helicopter for the U.S. Army. The Apache pioneered advanced technologies including the TADS target acquisition system, thermal imaging night vision, helmet-steerable 30-millimeter chain gun, and the Hellfire laser-guided missile.
  The Apache was designed as a tank-killer for the battlefields of Western Europe, capable of carrying up to sixteen Hellfire missiles. Just two Apaches could smash a battalion of 30 Soviet tanks, which would go a long way toward addressing NATO's numerical inferiority.
In reality, its mission would prove to be elsewhere. The helicopter saw combat in the 1989 invasion of Panama and the 1991 Persian Gulf War. It fought with U.S. forces in Iraq and Afghanistan, with Israeli forces in Lebanon and the Gaza Strip, and with British forces in Afghanistan, Iraq, and Libya. Saudi Apaches are currently using the AH-64 to battle Houthi rebels in Yemen. The Apache is in service with 12 countries and on order with three more.
The latest version of the Apache, the -E Model Guardian, features an uprated engine, tactical datalinks for sharing information with other friendly forces, an improved transmission, and the ability to control unmanned aerial vehicles from the cockpit. The Army is buying a handful of AH-64Es, but the majority of the helicopters will be older Apaches upgraded to the Guardian standard.

Still in service more than 30 years after introduction, the Apache has been flying a lot longer than anyone anticipated. The Army is finally bent on replacing it with the FVL program. The middleweight aircraft will replace both the UH-60 Blackhawk and the AH-64 Apache. At some point the Army has to redirect the funding hose away from existing programs and into newer ones, and that point is now. The Army may buy more -E models in the near future, but that would be to replace existing helicopters lost in crashes or combat operations.
Meanwhile, Apache maker Boeing is pressing ahead with plans for an -F model, with or without the Army. Many of the Apache's overseas sales didn't occur for a decade or more after the helicopter entered U.S. service. If the same happens with the armed FVL aircraft, it might not attract foreign buyers until 2040 or later. Meanwhile, an -F model Apache could act as bridge—a very lucrative bridge indeed as the Apache continues to gain fame as a proven combat platform.
Source: Flightglobal.

[crippled_avenger]

Is This the End of the Line for the Apache Helicopter? 

The Army will no longer buy future versions of the Apache helicopter, according to FlightGlobal. Instead, it will pour funding into developing the armed version of the Future Vertical Lift (FVL) program, the mission to make a new helo that will fly in 2030.
The AH-64 Apache entered service in 1984 as the first purpose-built attack helicopter for the U.S. Army. The Apache pioneered advanced technologies including the TADS target acquisition system, thermal imaging night vision, helmet-steerable 30-millimeter chain gun, and the Hellfire laser-guided missile.
  The Apache was designed as a tank-killer for the battlefields of Western Europe, capable of carrying up to sixteen Hellfire missiles. Just two Apaches could smash a battalion of 30 Soviet tanks, which would go a long way toward addressing NATO's numerical inferiority.
In reality, its mission would prove to be elsewhere. The helicopter saw combat in the 1989 invasion of Panama and the 1991 Persian Gulf War. It fought with U.S. forces in Iraq and Afghanistan, with Israeli forces in Lebanon and the Gaza Strip, and with British forces in Afghanistan, Iraq, and Libya. Saudi Apaches are currently using the AH-64 to battle Houthi rebels in Yemen. The Apache is in service with 12 countries and on order with three more.
The latest version of the Apache, the -E Model Guardian, features an uprated engine, tactical datalinks for sharing information with other friendly forces, an improved transmission, and the ability to control unmanned aerial vehicles from the cockpit. The Army is buying a handful of AH-64Es, but the majority of the helicopters will be older Apaches upgraded to the Guardian standard.

Still in service more than 30 years after introduction, the Apache has been flying a lot longer than anyone anticipated. The Army is finally bent on replacing it with the FVL program. The middleweight aircraft will replace both the UH-60 Blackhawk and the AH-64 Apache. At some point the Army has to redirect the funding hose away from existing programs and into newer ones, and that point is now. The Army may buy more -E models in the near future, but that would be to replace existing helicopters lost in crashes or combat operations.
Meanwhile, Apache maker Boeing is pressing ahead with plans for an -F model, with or without the Army. Many of the Apache's overseas sales didn't occur for a decade or more after the helicopter entered U.S. service. If the same happens with the armed FVL aircraft, it might not attract foreign buyers until 2040 or later. Meanwhile, an -F model Apache could act as bridge—a very lucrative bridge indeed as the Apache continues to gain fame as a proven combat platform.
Source: Flightglobal.

Kada se pojavio delovao je kao bubble zbog svog nišanskog sistema ali se potvrdio u borbi i postao klasik...

[Meho Krljic]

Ovaj tekst ne pominje da su Apači bili raspoređeni i po Albaniji posle intervencije 1999. i da su tamo, ako se dobro sećam, čak dva pala tokom rutinskih letova. To je bila njihova "evropska" ratna primena...

[crippled_avenger]

Ovaj tekst ne pominje da su Apači bili raspoređeni i po Albaniji posle intervencije 1999. i da su tamo, ako se dobro sećam, čak dva pala tokom rutinskih letova. To je bila njihova "evropska" ratna primena...

Vojna služba je plasirala nekoliko teorija zavere o tome, u svoje vreme...

[crippled_avenger]

U sklopu pripreme za gledanje pilota HBO serije WESTWORLD, reprizirao sam Crichtonov film iz 1973. godine. To je bio jedan od filmova koji su me jako intrigirali kada sam bio mali i ostavio je snažan utisak. Posle reprize, film je isti onakav kako sam ga upamtio ali utisak nije tako snažan. Ipak, Crichtonov film za ogled o tome šta je Jonah Nolan pokušao da napravi u svom HBO pilotu. Za razliku od Nolana, Chrichtonova ideja je jednostavna, on snima B-film u kome spaja SF i vestern, praktično rekontekstualizujući vestern u okvirima jedne high concept futurističke priče. Praktično, možemo reći da je ovo priča o sukobu belog i crnog šešira u kome esencija vrline i zločinstva biva prevedena u ravan straha od mašina. Esencijalna razlika biva dakle u najbukvalnijem smislu esencijalizovana. Naravno, tu se mogu otvoriti još neke značenjske ravni, pre svega u temi pobune "zabavljača" unutar zabavnog parka koju će Crichton praktično ponoviti u romanu JURASSIC PARK gde su umesto kompjuteraša i robota, nevolje izazvali genetičari i dinosaurusi.

Ipak, ključna stvar kod WESTWORLDa jeste to što je reč o B-filmu, o vesternu iz vremena kada je taj žanr bio u krizi ali je još uvek bio živ i ideja da ljudi odlaze da ižive fantazije sa Divljeg Zapada itekako je imala smisla. Tada je vestern zaista bio bitan deo odrastavnja ali i savremenosti.

Nolanov HBO pilot za početak teško može da objasni zašto bi ikome u bliskoj budućnosti Divlji Zapad bio zanimljiv, pošto je teško zamisliti da je iko od tih ljudi odrastao istinski zaintrigiran tom ikonografijom. O pitanjima androida koji razvijaju svoju svest i bune se, snimljeno je neukusno mnogo sadržaja, između ostalog i na televiziji. Dok je WESTWORLD kod Crichtona bio izrazito futuristički, danas Nolanov deluje izuzetno retro. Ipak, skup i reshootovan pilot služi kao demonstracija sile koja će gledaoca prosto naterati da seriji pruži priliku. Ako je za utehu, mada je u tim okolnostima teško utvrditi kako je sve teklo, Jonah je doktorirao režiju u odnosu na Chrisa.

Crichtona sam već živopisao kao specifičan slučaj reditelja koji je napravio vrlo solidan filmski opus, a da mu to na kraju nije bila primarna struka niti primaran vid izražavanja.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

U sklopu pripreme za HBO seriju WESTWORLD reprizirao sam FUTUREWORLD, nastavak WESTWORLDa koji je režirao Richard T. Heffron. Za razliku od Crichtonovog filma koji je bio MGMov B-film i namerno se ograničavao u pogledu setova i broja protagonista, Heffronov film je Arkoffljeva produkcija što znači da su za dva i po miliona dolara pokušali da naprave spektakl i u tome su umnogome uspeli. FUTUREWORLD govori o novom zabavnom partku firme Delos koja želi da se spase posle tragedije iz prvog filma i nudi novu generaciju androida. Kako bi ohrabrili ljude da dođu, organizuju besplatnu turu za uticajne ličnosti iz celog sveta, među kojima je i par novinara koje igraju Peter Fonda i Blythe Danner.

Novinari su skeptični prema korporaciji Delos i ubacuju se na turu ne bi li im skepsa bila razvejana. Međutim, kada stignu na lice mesta ispostavlja se da Delos ima "endgame" sa androidima. Da li je to Endgame koji će i Nolan koristiti u seriji tek treba da vidimo, ali ono što su napravili Heffron i ekipa, i ono što je potom u TV seriji BEYOND WESTWORLD rađeno, realizovano je kao vrlo loopy, vrlo cool mešavina James Bonda i SFa.

Sa dva i po miliona dolara budžeta i rediteljskim instinktom starog televizijskog i B-filmskog lisca, Heffron produkuje vizuelno zanimljiv, scenografski raskošan i uzbudljiv film. Kada se u centru toga nađe dobra hemija između Fonde i Dannerove na tragu screwball komedija o novinarima koji se zbližavaju na zadatku, onda se dobija ekstravagantan i zanimljiv SF pulp koji umnogome prevazilazi Crichtonov original.

Yul Brynner nije dočekao premijeru filma ali se pojavljuje u nekoliko efektnih scena a redovni saradnik Jima Garnera, Stuart Margolin pruža odličnu podršku Fondi i Dannerovoj.

FUTUREWORLD mi je na novo gledanje ostavio znatno bolji utisak nego kada sam bio dete, i u tom smislu, efekat je suprotan u odnosu na WESTWORLD. Ovo je potcenjen film koji će, nadam se, zahvaljujući HBO seriji biti iznova otkriven.

* * * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam NEWMAN'S LAW Richarda T. Heffrona, policijski akcijaš koji je nastao za televiziju a onda nadrastao očekivanja i završio u bioskopima. Prelazak na veliki ekran nije nezaslužen, film je solidan, ali nažalost, izašao je u godinama kada slobodno možemo reći da je američki policijski film bio na vrhuncu i kada su u centru opažnje bili Siegel, Lumet i Friedkin a masa reditelja je ubacivala sjajne naslove iz drugog plana.

NEWMAN'S LAW je film koji ne dobacuje do svojih velikih savremenika ali definitivno jeste snimljen u njihovoj epohi. Heffronov film i Wilsonov scenario kanališu pomalo Hyamsov BUSTING, a Heffronova sugestivna inscenacija, naročito u akcionim scenama evocira upadljivu gipkost kadriranja iz tog filma. Nažalost, George Peppard nema dovoljnu harizmu kao nekorumpirani policajac iz naslova, a ekipa koja ga okružuje, od crnog partnera Rogera Robinsona do Abe Vigode u ulozi starog mafioza takođe nije prvoligaška.

Pa ipak, Wilsonov scenario je nemaštovit, i nažalost ne uspeva da isprati sirovost radnje i ambijenata koje beleži Heffron sa svojim dosta eskapističkim postavkama. Ipak, NEWMAN'S LAW svakako treba da pogledaju ljubitelji žanra.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam KOMEDIJU SOLZ Marka Sosiča, slovenačku kamernu dramu sa Ivom Barišićem i Marjutom Slamič u glavnim ulogama. Nažalost, Sosičev film ne nudi ništa, ni novo, ni dobro, ni bilo kakvo. Gotovo je bizarno koliko opštih msta otvara Sosič i koliko ih bezidejno plasira. Ovo je jedan od onih ex-jugoslovenskih filmova koji stvaraju utisak da ovo podneblje nije baš optimalno zabavljenje filmom.

[crippled_avenger]

USTAV REPUBLIKE HRVATSKE Rajka Grlića je svakako slabiji od knjige iz naslova, a koju svako dete kod nas poznaje dobro kao jedan od predmeta sukoba u Hrvatskoj početkom devedesetih. Ovo je jedan od filmova koje su reditelji "praške škole", da su bili zaista hrabri, morali snimiti davnih dana, recimo sedamdesetih ili barem osamdesetih, a ne sada kada su teme homoseksualnosti i nacionalizma odavno suštinski prevaziđene i čiji su "retrogradni" reprezenti odavno "poraženi" na polju kulture.

Taj bizarni high concept u kome srpski glumac Nebojša Glogovac igra transvestita nacionalistu a hrvatski glumac (srpskog porekla) Dejan Aćimović igra policajca srpskog porekla bizaran je ne samo kao ideja koju neko smatra relevantnom 2016. godine, nego i kao nešto za šta se opredeljuju Ante Tomić i Rajko Grlić koji su se poslednjih godina koliko toliko ponašali kao ponosni vlasnici nekakvog mozga, iako su im filmovi bili dosta tanki.

Pa ipak, oni bez stida gaze u blato neopisive političke korektnosti, koja na kraju postaje politički nekorektna jer sve izgleda kao potpuna parodija.

Film se svodi na jednu dugu polemičku dramu, hrpe dijaloga u kojima junaci najvećim delom govore neka potpuna opšta mesta i kreću se prema zaključenju koje je naravno najpredvije moguće.

Ovo je zaista letargičan film koji se "oprašta" našim regionalnim veteranima, jednim velikim delom zato jer nema dovoljno refleksije i informacija o filmovima kao što je Verhoevenov ELLE koji stoje kao uzor dometa koji može da pruži reditelj-veteran u art house okvirima. Samim tim, gledanje kroz prste veteranima u spoju sa sniženim kriterijumima regionalne filmske javnosti i PR moći kartela koji ih finansiraju i sa kojima dele festivalske interese, rezultiraju neukusnim precenjivanjem ovog filma.

Verujem da ima ljudi kojima scene poput citiranja hrvatskog ustava tokom oralnog seksa deluju provokativno, ali to je manje više muzejska provokacija.

Zato ne treba da čudi što danas USTAV REPUBLIKE HRVATSKE odjekuje po regionu kao delo koje se naziva Grlićevim kambekom i sličnim epitetima iako za te koji to govore on zapravo nikuda nije ni odlazio, njima su se svi njegovi filmovi neprekidno "sviđali".

* 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

While audiences wait for Ben Affleck's Batman movie, this unusual thriller is just comic-book-like enough to tide them over.

Say what you will about Ben Affleck as Batman, or Jack Ryan, or any number of other action heroes that have seemed to be a stretch for the boy-next-door star, but Affleck is a terrific fit for "The Accountant," in which he plays an autistic assassin. Though his choice in material is strong, the actor has always been a strange kind of thespian, one who seems so normal and non-actorly that most of his performances feel like watching one of your buddies up on screen, pretending to be someone he's not. Here, Affleck, who formerly drew the short end of the stick playing the dumb townie to Matt Damon's math savant, finally gets to embody the numbers whiz, and also to run around shooting some heavy-duty guns: It's like Will Hunting and Jason Bourne rolled into one, brains and bullets. What's not to love?

Based on a deliciously pulpy Black List screenplay by Bill Dubuque, "The Accountant" was one of those projects that admirers imagined would never get made — and maybe they had a point, seeing as how the script casually assumes that someone with Asperger's Syndrome is potentially wired to become a ruthless killing machine. In the wrong hands, the screenplay could have been as controversial as Brian De Palma's "Dressed to Kill" was with the trans community. But here, director Gavin O'Connor ("Warrior") demonstrates the right way to handle such material, elevating what is essentially an exploitation movie into a zen character study, one that takes its pound-of-flesh antihero seriously.

As Christian Wolff (just one of this character's many aliases), Affleck plays a CPA who crunches numbers as efficiently as he crunches bones, and capturing that odd combination is all about tone. O'Connor has an autistic child of his own, which makes him unusually sensitive to the film's trickiest ingredient: Instead of presenting Affleck's Christian Wolff as some kind of freak, he treats the guy as special, blessed with an ability that makes him almost superhuman. (As if speaking to a junior X-Man, his father says, "You're different. Sooner or later, difference scares people," before sending his son into a Silat fighting match with three adults.) By extension, "The Accountant" is a hair's breadth removed from being a superhero movie, unfolding with the kind of fun, comic-book energy all but absent from "Batman v Superman: Dawn of Justice" earlier this year, while maintaining the requisite degree of gravitas.

A suitable analogy might be the film that remains M. Night Shyamalan's best, 2000's all-but-forgotten superhero prologue "Unbreakable." Like that film, "The Accountant" is built almost entirely upon exposition as Dubuque juggles no fewer than four separate story threads: He gives us Wolff's current assignment, which involves "uncooking" the books at a company called Living Robotics whose founder (John Lithgow) uses the company's benefits to justify the most heinous kind of behavior. At the same time, from the sidelines, Treasury Dept. investigator Ray King (J.K. Simmons) enlists a young analyst, Marybeth Medina (Cynthia Addai-Robinson) to identify the shady figure who's been managing the finances of arms dealers, mobsters, and the world's other most-wanted criminals. And then he incorporates two separate flashback tracks via which the audience slowly comes to understand how Wolff got to be the way he is, one revealing his extremely complicated childhood (tough love doesn't come any tougher than the boot camp Wolff's dad puts him through) and the other, a life-changing stint in Leavenworth, where a disgraced mob accountant (Jeffrey Tambor) teaches his autistic young protégé the secrets of money laundering.

Actually, there's a fifth track woven in for good measure, one involving another equally ruthless assassin, Brax (Jon Bernthal), moving in parallel with Wolff, and seemingly one step ahead of him the whole way. To call this structure complex would be an understatement. Instead, King offers another analogy: "Do you like puzzles?" he asks agent Medina, a woman with her own secrets (secrets that, frankly, aren't so interesting or relevant, but represent the script's commitment to creating surprising and multi-faceted characters, even as they spout dialogue that sounds like it ought to be contained in comic-book talk bubbles). "The Accountant" is nothing if not a puzzle — not so much a jigsaw as a three-dimensional brain teaser that gets deeper and stranger with each new revelation.

In the middle of it all is Affleck, an actor whose ultra-low-key demeanor works to the role's advantage. Here, instead of being asked to emote, he plays an expressionless math prodigy who can multiply big numbers in his head; does his computing with dry-erase markers, "A Beautiful Mind"-style, on big glass windows (the most cinematographic way to do math); and occasionally shoots people point-blank in the temple without even the slightest change in pulse. This cold-blooded latter tendency really seems to satisfy a certain segment of the audience these days, drawing impressed "ooohs" during an advance screening hosted by Beyond Fest in L.A., and yet it represents a troubling new trend in action movies — one in which lethal efficiency is something to be celebrated. It's the way Daniel Craig's 007 does business, disposing of life as if ... well, as if life were disposable.

The already-plausibility-straining movie offers Wolff a chance at redemption: Dana Cummings (Anna Kendrick), Living Robotics' in-house accountant, a chipper finance enthusiast who has no idea that her discovery will make her a target for elimination. Wolff, who seems entirely incapable of romance, thaws just enough to reorganize his plans in order to protect her.

Kendrick (following this year's "Mr. Right") finds herself once again making excuses for a sociopathic would-be boyfriend. She's not terribly convincing as an accountant, but she's certainly adorable, and she brings a much-needed dose of humanity to a film in which everyone else could be described as "living robotics."

Even the score boasts a strangely mathematical dimension (but then, most music does), building ominous, electronic momentum beneath the increasingly tense proceedings, which lead to the sort of "he's coming for you" showdown that makes movies like "John Wick" so guiltlessly satisfying. O'Connor lends a mysterious, '70s-movie edge to the proceedings, enlisting DP Seamus McGarvey to shoot on 35mm, which, coupled with filters that bathe everything in bronze and blue tones, provide deep, inky shadows in which the characters' secrets seem to hide.

None of it seems all that far removed from world of Batman, at least not the one envisioned by Christopher Nolan, and we can hope that, when Affleck gets around to directing his own chapter of the Dark Knight saga, it will be as well-constructed and focused as this film. In the meantime, there should be enough common DNA here to appease fans: Simmons may as well be this movie's Commissioner Gordon, while Wolff's backstory reveals a tortured vigilante who may as well be wearing a cape and costume, but instead feels most comfortable in his wireframe glasses and pocket protector.

[crippled_avenger]

Inače, Mel Gibson je želeo da režira THE ACCOUNTANT sa Big Willom.

[crippled_avenger]

Pogledao sam DESIERTO Jonasa Cuarona. Posle velikog uspeha GRAVITYja, Jonas je imao sva vrata otvorena, pa ipak skromni Alfonsov sin se opredelio za malu društveno angažovanu žanrovsku priču o ludom snajperisti rasisti koji ubija doseljenike koji prelaze granicu iz Meksika. Za početak, film potpuno gubi svoj angažman kroz neubedljivo i nezanimljivo postavljene likove. Dakle, ako je hteo nešto da kaže o političkoj situaciji, migracijama i sl. - nije uspeo.

Međutim, ni kao žanrovski film DESIERTO nema šta da pruži. Ne samo da su pogranične zgode do sada obrađene u znatno boljim filmovima već je i ideja snajperiste koji progoni nedužan svet po pustinji i brdima relativno nedavno bio obrađen, mlako ali i ipak bolje, u jednom filmu sa Michaelom Douglasom.

Jeffrey Dean Morgan sve vreme odaje određenu drugorazrednost u spoju svoje igre i lika koji mu je namenio Cuaron a Gael Garcia Bernal je nažalost potpuno predviljiv u roli najsposobnijeg među progonjenim migrantima. Prezime Cuaron baca svetlo daleko i dalje, pa je tako i ovaj film stigao do naših bioskopa. Ipak, mesto mu je na streaming ničijoj zemlji sa masom drugih neuspelih indie filmova.

* 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Jeff Wadlow je posle filma NEVER BACK DOWN pokazao da je perspektivan reditelj a sa KICK ASS 2 je tu perspektivnost već počeo da kapitalizuje. Međutim, na početku, kada je snimio film CRY_WOLF to nije tako delovalo. Ovaj film je u vreme izlaska važio za jedan od gorih slashera i tada ga nisam gledao. Međutim, i sada, znajući u koga je Wadlow izrastao, CRY_WOLF je film koji nažalost ni na jednom nivou ne obećava. Ovo je pokušaj da se snimi višeslojni slasher, sa elementima društvene kritike i razobličavanja opasnosti koje nosi online zajednica, a većima kcentom an likove i melodramu, i sa klanjem koje počinje vrlo kasno u priči.

Međutim, na kraju CRY_WOLF sve bežeći od toga ne postane "očekivan" i rutinski, postaje besmislen, i drago mi je da Jeffa Wadlowa nisam upoznao preko ovog filma jer verovatno ne bih pružio priliku onim kojim se kasnije dokazao.

[crippled_avenger]

Pogledao S IS FOR STANLEY Alexa Infascellija, dokumentarni film o Emilio D'Alessandru, Kubrickovom šoferu i ličnom asistentu. D'Alessandro je simpatičan čovek koji ima elokventnost i iskrenost prostodušnog čoveka ali i iskustvo u javnom nastupu zahvaljujući kom vešto "manipuliše" Infascellijevom kamerom.

S IS FOR STANLEY nudi šarmantan, diskretan pogled na privatni život Stanleya Kubricka i njegove idiosinkrazije, kroz optiku njegovog ličnog šofera i asistenta koji nudi krajnje diskretan uvid u život velikog genija, ali taman u dovoljnoj meri da film ne postaje tabloidan i da nudi finu dopunu biografskih detalja koja je prijemčiva ljubiteljima Kubrickove umetnosti.

D'Alessandrova diskrecija je praktično potpuna ali njegov šarm čini da niz krajnje odmerenih, uzdržanih i ekonomičnih slika iz Kubrickovog života zadeluju kao izuzetan uvid u privatnost i intimu velikog autora. Uprkos tome što Infacinelli očigledno nije imao sredstava da obezbedi arhivu u formi inserata iz Kubrickovih filmova, ono što je ključ jeste ekskluzivna D'Alessandorva arhiva, a to su privatne fotografije, detalji sa snimanja, glumačka čitanja deonica iz njegove knjige.

Otud, ovaj film zahvaljujući izuzetnoj harizmi Emilija D'Alessandra na kraju uspeva da prevaziđe svoj talking head koncept i iako ne može da se meri sa vizuelnim spektaklom superdokumentaraca, ima jake adute. Jedan je naša fascincija Kubrickom a druga je D'Alessandova veština da svojom srdačnošću upakuje prozaične detalje u uzbudljivu a rekao bih čak i vrlo emotivnu priču.

Zbog emocije koju D'Alessandro neprekidno stvara, S IS FOR STANLEY ima kapacitet da napravi crossover i mimo publike koju zanima istorija filma i biografija Stanley Kubricka.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam V PAPRSCHIH SULNCE Vitalija Manskog. Reč je o dokumentarnom filmu koji prikazuje život jedne severnokorejske porodice čija mala ćerka treba da učestvuje na velikom sletu posvećenom Vođama Severne Koreje. Ovo je jedan od onih savremenih dokumentarnih filmova koji ne koriste naraciju iz offa, talking heads ili bilo kakva grafička rešenje kako bi predstavili kontekst onoga što se dešava na ekranu, i ta okrenutost ideji da sam materijal govori je hvale vredna. Problem je samo u tome što je materijal dosadnjikav u najboljem slučaju a u pojedinim deonicama i nepodnošljivo dosadan. Ono što je zanimljivo jeste mogućnost da provirimo u život Severne Koreje, da vidimo ljude i saobraćaj na ulicama Pjongjanga, tamošnje socrealističke ali i neke modernističke zgrade, ali sve to je ubrzo prilično dosadno jer koliko god to nekome delovalo iznenađujuće, sve deluje uređeno i voze se savremena kola. Određena uniformisanost u odeći ljudi postoji, ima tih nekih detalja koji sugerišu da ovo nije Južna Koreja ali manje više taj svakodnevni život koji vidimo ovde je krajnje uobičajen.

Manski u jednom trenutku kreće da dekonstruiše tu sliku kroz prikazivanje ljudi koji iz pozadine "režiraju" te scene porodične spontanosti, i od silnog dokumentarizma kojim nas je mučio stotinak minuta ne odoleva da poentira film akcentovanjem ideje da sve to ima svoje naličje, ali izuzev ideološke indoktrinacije u školama i kulta lčičnosti Vođa, u ovom filmu nema šta naročito da se vidi.

Pored autorove potrebe da se nekako "izvadi" za tako "običnu" sliku Severne Koreje, to je svakako najveća mana. Naročito je smešno što su ovaj film snimili istočnoevropski autori kojima ideja spremanja za slet nije toliko strana kao zapadjacima a oni je tretiraju kao neki big deal. Očigledno postoji oskudica živih slika uiz Severne Koreje pa je tako i ovaj film dobio pažnju koja mu daleko nadilazi kvalitete.

Ja sam ga recimo gledao pre godinu dana i ostavio mi je toliko bled utisak da je tek sada stigao na red za živopisanje.

* 1/2 / * * * *

[Meho Krljic]

sve to ima svoje naručje,

Tj. naličje Ali shvatili smo!!!

[crippled_avenger]

sve to ima svoje naručje,

Tj. naličje Ali shvatili smo!!!

evidentno je da nisam baš u punoj koncentraciji. život na turneji ostavlja posledice...


Sent from my iPhone using Tapatalk

[Meho Krljic]

Srbija na dobrom putu!!!!!!!!!!

[crippled_avenger]

život na granici je opasan i tvrd!


Sent from my iPhone using Tapatalk

[crippled_avenger]

Mehmete, gejmerski DNK JESENI SAMURAJA

http://adria.ign.com/m/blog/9502/blog/ign-adria-blog-moj-put-samuraja-uz-borilacke-igre


Sent from my iPhone using Tapatalk

[mac]

Ja bih da kritikujem izgled majke i deteta u digitalizovanom snu. Deluju nedorađeno.

[crippled_avenger]

Ja bih da kritikujem izgled majke i deteta u digitalizovanom snu. Deluju nedorađeno.

Ideja je bila da budu tako downgraded u snu da bi publici koja ne zna kako izgledaju new gen igrice bilo jasno da je to igra. Realno, u savremenoj igri bi izgledali fotorealistično...


Sent from my iPhone using Tapatalk

[Meho Krljic]

To je uobičajena stvar na fimu i u serijama, da se igre prikazuju u relativno arhaičnim formama kako bi ne striktno gejmerska publika lakše s njima ostvarila sponu.

[crippled_avenger]

Evo još nešto u prilog tome

http://klanrur.rs/2016/10/21/mortal-kombat-x-turnir-u-delta-city/


Sent from my iPhone using Tapatalk

[crippled_avenger]

Hugh Jackman odavno kanališe Mela.

Ali ljudi, OLD MAN LOGAN je već faza BLOOD FATHERa!

https://www.youtube.com/watch?v=HhFP0V6n7aY

[Meho Krljic]

Trudi se da ode sa bengom. 

[crippled_avenger]

Pogledao sam DEEPWATER HORIZON Petera Berga. U ovom filmu, Berg nastavlja svoju seriju istinitih priča koje pakuje u formu atipičnog blokbastera. Posle LONE SURVIVORa a pre PATRIOTS DAYa, ugnjezdio se i treći film po istinitoj priči koji potpisuju Berg i Wahlberg. Ovog puta reč je o mačo priči starog kova, sa radnicima u centru pažnje, kao u filmovima Howarda Hawksa ili Joce Živanovića.

DEEPWATER HORIZON je nastao po istinitoj priči koja je u pojedinim detaljima "holivudizovana", s tim paradoksom da mnogi detalji koji deluju kao fikcija zapravo jesu istiniti. Glavni junak Mike Williams baziran je na stvarnoj ličnosti ali izvršeno je spajanje nekoliko učesnika u tragediji u zbir njegovih dostignuća.

Berg se odlično snalazi u mačističkom blue collar svetu, i posle sportista i vojnika, vrlo lako uspeva da se adaptira na svet radnika sa naftnih bušotina, tako da da su uvodne scene izuzetno vibrantne, duhovite sa lakim i efektnim izlaganjem likova. Wahlberg i Russell imaju harizme i više nego što treba, a John Malkovich kao korporativni ljigavac predstavlja odličnog sparing partnera za njih.

Kada akcija krene, DEEPWATER HORIZONu zafali sigurna ruka majstora kao što je James Cameron koji bi iz nastupajućeg haosa uspeo da definiše radnju i likove. Uostalom, sličan milje je bio polazište njegovog klasika THE ABYSS. Ono što Berg uspeva da izvuče jesu karakteri, i energičnost sličnih radova recimo Paula Greengrassa, čiji MAJOR PHILIPS deluje kao dečja igra u odnosu na ovaj film.

Ipak, ukupno uzev, na kraju Berg uprkos nadovezivanju haotičnost dešavanja na razbarušenost njegove inscenacije ipak uspeva da isteše dovoljno jasnu liniju likova, njihovih zadataka i podviga. U određenom smislu međutim, dramski DEEPWATER HORIZON ostaje kao obrnuti TITANIC, najjače momente ima u uvodu a ne u klimaksu.

Bergova akcija na naftnoj platformi je krvava i ne beži od prikazivanja telesnosti. Ono što stoji kao izvesni problem jeste sama priroda dešavanja a to je eksplozivno izlivanje nafte i opšti požar koje na kraju nisu uspeli da pripitome ni radnici na bušotini ali ni sam Berg u narativnom pogledu.

Međutim, Bergu se opšti haos i dalje doima prirodnim, pa se u njemu svakako bolje snalazi od sadašnjeg Michaela Baya. Štaviše, možemo reći da je Berg danas postao i tematski i rediteljski nedosegnuti Bayev uzor.

Uprkos tome što mi je tematika LONE SURVIVORa bila bliža, DEEPWATER HORIZON mi je kudikamo efektnija istinita priča. Jasno je da ekološka dimenzija slučaja nije u dovoljnoj meri bila umanjena kako bi ovaj film uspeo da se nametne publici u Bible Beltu sa kojom se Berg jako dobro razume poslednjih godina i kojoj se očigledno neprikriveno obraća.

Međutim, sam kraj, uprkos sentimentalnosti od koje Berg ne beži nije nimalo sladunjav. Šteta je što DEEPWATER HORIZON dolazi sa tako ogromnim budžetom koji se ni na koji način nije mogao isplatiti na blagajnama, naročito zato što je na blagajnama napravio baš adekvatnu cifru za film ovog tipa a završiće kao katastrofalni promašaj kada se bude podvukla crta.

Uprkos ogromnom CGI zahvatu, DEEPWATER HORIZON ostaje ogoljena mačo priča o vrhunskim profesionalcima koji se bore sa kapricioznom prirodom. Takvi filmovi nikada ne izlaze iz mode, pitanje je samo da li mogu da se isplate sa tako ambicioznim budžetima.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam MAIL ORDER WIFE Hucka Botkoa i Andrewa Gurlanda. Ovaj film je na IMDBu potpisan kao komedija ali uprkos tome što ima smešnih delova ja ga nisam tako doživeo i to pritom ne znači da je reč o neuspešnoj komediji. Čak naprotiv. Reč je o dosta bizarnoj duhovitoj melodrami o dokumentaristi koji snima film o čoveku koji naručuje mail order bride sa Dalekog Istoka, i dobija nevestu iz Burme. Ubrzo, autor filma počinje da sumnja kako je njegov protagonista seksualno zlostavlja, da bi ubrzo i sam ušao u vezu sa njom.

Gurland je debitovao kao ko-reditelj filma FRAT HOUSE sa Todd Phillipsom i edgy stvari mu nisu strane, pa MAIL ORDER WIFE tako uspeva da bude vrlo nestašan u pojedinim deonicama. Doug Liman je producirao ovaj film ali Gurland je maksimalno udaljen od njegovog viđenja indie filma.

Gurland i Botko nude zanimljiv recept za indie film, naime napravili su punokrvnu melodramu, sa dosta humora i gotovo trilerskim zapletom, koristeći formu lažnog dokumentarca, koketirajući čak i sa metafilmom. Ovaj spoj je vrlo efektan i žao mi je što uprkos solidnom prijemu Botko i Gurland nisu otišli korak napred u produkcionim okvirima svog rada.

Adriana Martina, marginalca kog prikazuje reditelj kog igra sam Gurland, igra komičar Adrian Martinez, i nudi jednu vrlo zanimljivu i višeslojnu ulogu, vodeći junaka od ranjivog usamljenika do potencijalnog seksualnog prestupnika.

Svakako da ću posle ovog filma istražiti i ostatak opusa Botkoa i Gurlanda.

* * * / * * * *

[Agota]

Bože, gde si ovo iskopao...zvuči urnebesno!

[crippled_avenger]

novi blomkamp

http://bmwfilms.com/


Sent from my iPhone using Tapatalk

[crippled_avenger]

Pogledao sam STORKS Nicholasa Stollera, novi animirani projekat Warner Animation Groupa koji je postigao veliki uspeh LEGO MOVIEjem, a sa novim projektom prošao je slično prenaglašenu reakciju kao i DCEU filmovi. STORKS je neopravdano oklevetan film i reč je o jednoj od zanimljivijih animiranih svari koje sam gledao poslednjih godina. Ovo nije Pixar, ali jeste Warner i u sebi sadrži onu energiju i neuračunljivost zbog koje smo zavoleli njihovu školu animiranog filma u vreme Tex Averyja ili Chuck Jonesa.

Doug Sweetland je veteran iz Pixara koji je došao da radi u Warnerovim projektima kao reditelj animacije i poraktično ga možemo smatrati Stollerovim ko-rediteljem i njegovo učešće rezultira vrhunskom tehničkom realizacijom. STORKS uspeva da vizuelno isprati ceo duh Stollerovog koncepta, u kome se prepliću zanimljiva premisa i višeslojni pristup u kome za roditelje ima sasvim dovoljno zabave dok su deca impresionirana bukvalno svim šđto se dešava na ekranu.

Međutim, neke od tema, kao što je roditeljstvo i briga o bebama uspevaju da se probiju iz drugog "roditeljskog" u prvi plan i da budu prilično važan osnov čitave serije scena. U tom smislu zanimljivo je kako se STORKS zapravo nadovezuje na Stollerov NEIGHBORS u kome je takođe iza osnovnog konflikta briga o bebama dobijala ulogu B-zapleta.

STORKS je maštovit, dinamičan i izuzetno duhovit. Očuvan je Warnerov duh apsurda, crnog humora, a rekao bih da je Stoller uveo dosta tehnika u pogledu unutrašnje organizacije scene koje podsećaju na igrani film. U ovom slučaju to funkcioniše i naročito se odnosi na korišćenje alternativnih izvora slike kao što su kamere na raznim uređajima kojekoriste junaci. Isto važi i za scene napetosti koje su konstruisane jako slično filmskim sa velikim akcentom na psihološko razrešenje komplikacije u kojoj su se junaci snašli.

Stollerov prelazak u svet animacije je bez ikakve dileme izuzetno uspešan i voleo bih da se ponovo angažuje u WAGu. Kritika je nažalost bila nezasluženo gruba prema STORKSu, gotovo da tačke da ispisuju potpune neistine. Blagajne takođe nisu bile sasvim blagonaklone alije STORKS na kraju pokazao kako itekako ima snage da opstane i da umnogome pokrije ulaganja studija.

* * * * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam THE VIRGINITY HIT Andrewa Gurlanda i Hucka Botkoa, film koji je na određeni način anticipirao PROJECT X Nime Nozurizadeha. THE VIRGINITY HIT nije ni blizu tako snažan i ekspresivan kao PROJECT X, produkciono čedo Todda Phillipsa, Gurlandovog saigrača na filmu FRAT HOUSE ali to ne znači da ga treba otpisati. Snimljen sličnom tehnikom kao i MAIL ORDER WIFE, THE VIRGINITY HIT nosi sličan duh tinejdžerskog nestašluka i potrebe da se prave pizdarije, s tim što ima nešto razuđeniji high concept. THE VIRGINITY HIT je koncipiran kao lažni dokumentarac, ovog puta film snima klinac koji je avanture svog društva pretvorio u YouTube senzaciju, kako kroz neprestano snimanje tako i kroz korišćenje home moviesa kao ready madea. Glavni junak je dečak u centru pažnje "autora", njegovog druga i vršnjaka, a problem glavnog junaka je želja da izgubi nevinost koja ga je u međuvremenu učinila YouTube senzacijom.

THE VIRGINITY HIT pratio glavnog junaka u njegovim pokušajima koji ga naravno uvode u razne komične zgode, ali sve to uokviruje i melodrama koja je postavljena kao verovatno jedini moralni kompas koji publika u ovom filmu može da prepozna. I to je jedan od kvaliteta filma pošto uspeva da zarobi svu haotičnost misli i nezajažljivost tinejdžera koji su raspušteniji nego drugi jer svoj YouTube kanal vide kao životnu misiju koja sve opravdava.

Nima Nourizadeh je uzeo sličnu premisu, zategao je, smestio u jednu noć i doneo sva svoja iskustva iz snimanja muzičkih klipova u reklama kako bi stvorio simfoniju tinejdžerskog haosa. Gurland i Botko nemaju tako wagnerijanske namere na nivou vizuelnosti ali u odnosu na likove, namere su im slične, i približno uspešne. za razliku od PROJECT Xa koji unutar jedne noći gomila prepreke i nevolje za junake, THE VIRGINITY HIT uživa u raspoređivanju njihove agonije na duži vremenski period, i dok je PROJECT X vezan za jednu lokaciju, THE VIRGINITY HIT ima elemente road movieja.

Matt Bennet je izvanredan kao istoimeni junak, a slično PROJECT Xu, klinci imaju ista imena kao glumci koji ih igraju.

Uprkos tome što je producent filma bila Will Ferrellova tvrtka Gary Sanchez, THE VIRGINITY HIT je propao u bioskopima, nije zabeležio ništa značajno ali posle gledanja ovog filma, mislim da cela mistifikacija koju je pravio Warner oko PROJECT Xa dve godine kasnije nije bila neophodna.

* * * / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam IN A VALLEY OF VIOLENCE Ti Westa. Za ovaj film se može reći da izgleda kao spin-off MAGNIFICENT SEVENa o liku Ethana Hawkea, ali nažalost po kvalitetu nije iznad Fuquinog promašaja. Ti West je reditelj velike amplitude i ovo je film koji nažalost na kraju preteže u smeru njegovih amaterskijih uradaka. Pa ipak, činjenica da je u karijeri nekada snimio i nešto pristojno, čini da mu se i dalje pruža prilika. IN A VALLEY OF VIOLENCE nije imao puno prostora za promašaj. Reč je o novom tarantinovskom vesternu koji sa naknadnom pameću može da se poigra tradicijama špageti i marihuana vesterna, međutim krajnji rezultat je početnički i iscrpljuje se u premisi koja je ludo zabavila Westa a to je da se junak sveti bandi iz poročne varošice zato što su mu povredili psa. Te male nepravde koje rezultiraju nasiljem su uvek bile dobrog crnohumornog žanrovskog ugođaja, i možemo nabrojati masu naslova tog tipa. Ipak, IN A VALLEY OF VIOLENCE nije jedan od njih. Film je pun i poznatih i dobrih glumaca ali nije naročito dobro glumljen, ima dosta tarantinovskog dijaloga ali nažalost bez tarantinovske lucidnosti, ima nekoliko scena obračuna ali one nisu efektne. Srećom, opet IN A VALLEY OF VIOLENCE nije BONE TOMAHAWK, nije potpuni raspad sistema i havarija. Ali, nažalost, možda bi barem da je takav mogao biti i upamćen.

* * / * * * *

[Meho Krljic]

An early look at Martin Scorsese's long-awaited 'Silence' was stunning and brutal 

It looks as though Martin Scorsese's two-decade journey to make "Silence" may have been worth the wait.
Business Insider was among the group of outlets invited Thursday night to a presentation by Paramount Pictures of its upcoming titles, and the studio showed off footage of the much anticipated "Silence."
Though the footage was extremely brief — less than a minute, and it didn't include any dialogue — what was front and center was the striking visual work by Rodrigo Prieto, who shot Scorsese's "The Wolf of Wall Street."
Wide shots of waves crashing on shorelines were breathtaking. Some shots also showed the brutality of the movie, including one of men in agony as they hung on crosses.
The movie — which stars Liam Neeson, Andrew Garfield, and Adam Driver — follows Jesuit priests in 17th-century Japan as they face violence and persecution. It's based on the 1966 Shusaku Endo novel, and adapted for the screen by Scorsese's longtime collaborator Jay Cocks ("Gangs of New York").
"Silence" opens in limited release December 23 and will go wide in January 2017. It's widely favored in the Oscar race.
The half-hour presentation, which took place at Paramount's offices in New York City's Times Square, also teased footage for its sci-fi movie "Arrival" (opening November 11), starring Amy Adams; Robert Zemeckis' WWII drama "Allied" (November 23), starring Brad Pitt and Marion Cotillard; the ensemble comedy "Office Christmas Party" (December 9), starring Jennifer Aniston, Jason Bateman, T.J. Miller, and Kate McKinnon; the adaptation of "Ghost in the Shell" (March 2017), starring Scarlett Johansson; and "xXx: The Return of Xander Cage" (January 2017), starring Vin Diesel.
But our favorite footage was of Denzel Washington's "Fences." The actor stars in and directs the adaptation of the Pulitzer Prize-winning play by August Wilson. Washington and Viola Davis reprise the roles they played in the 2010 Broadway revival, which follows a father (Washington) struggling to raise a family in 1950s race-divided America.
The few minutes of footage were the most powerful of anything shown in the presentation, and it was a great tease of Washington's performance, which could be Oscarworthy.
"Fences" opens in theaters Christmas Day.

[Meho Krljic]

 Mel Gibson just made the most violent American film of the year. And it's sublime.

"Separate the art from the artist." That old axiom, intended to exonerate people who want to discuss art created by morally dubious artists (heaven forbid!), doesn't really apply to Mel Gibson the way it does Woody Allen or Roman Polanski. Gibson has been cast off into Hollywood Purgatory for a decade, following his notorious drunken anti-Semitic diatribe in 2006 and a series of increasingly worrisome psycho-zealot revelations in subsequent years. Allen and Polanski, however, remain as prolific as ever, even winning Oscars despite their well-known transgressions, making Gibson a curious exception to Hollywood's ethical leniency.
Why is Gibson different? One key reason is that his demons haunt his films. Art and artist are not easily divisible. To separate the art from the artist here is to exorcize the art's troubled soul.
Hacksaw Ridge, Gibson's first film in 10 years, might revive his career. It extrapolates the filmmaker's dogged beliefs as sacred truth while acting as commentary on the passions, the agonies and ecstasies, that compel him. Desmond Doss (genial Andrew Garfield, spittling a southern drawl out of pursed lips), the son of a belligerent, abusive drunkard WWI veteran (Hugo Weaving), is a devout Christian and conscientious objector who enlists in the army during World War II — despite his refusal to touch a weapon. His pacifism, derided as cowardice, pisses off his petulant/patriotic comrades, many of whom have thick New Yawk accents to further emphasize Doss' isolation. But the gangly, God-loving Doss ends up saving the lives of 75 soldiers at Okinawa, and is heralded as a hero by the men who previously called him craven.
The film can generously be interpreted as a self-vivisection for Gibson, with its pacifist Christian hero standing steadfast against persecution and the inexorable impetus of violence enveloping him, or more skeptically be dismissed as more moribund indulgence from the man who finds amusement in the destruction of the human body (if not spirit). Hacksaw is split into two sections of fiercely different styles. The first hour is a Hollywood melodrama, real fluffy stuff rife with 1940s-derived piety and platitudes that feel like a Frank Capraesque take on God's Not Dead — you can almost picture pre-War Jimmy Stewart playing Doss, so unreservedly divine is his determination and utter lack of flaws. The second half is a relentless barrage of graphic violence crafted with a distressing level of proficiency, as if Gibson is vying to be the Terrence Malick of massacres — human bodies torn asunder by bullets and bombs, set aflame and tumbling like broken gymnasts towards the camera in revolting high-def digital photography, innards strewn across the dirt in expressionist splatters and sonorous death wails echoing. It is, unequivocally, the most violent American film of the year, morally confusing with its us-vs-them dichotomy ("us" being Americans, "them" being the Japanese), yet somehow sort of sublime.
Hacksaw Ridge is so loud and brutal, you may start to beg, to pray, that each brief respite from the carnage will be the end. Gibson shows no mercy. It was shot by Simon Duggan, who also shot 300: Rise of an Empire and The Great Gatsby, and the marriage of Gibson's pitilessness with Duggan's decadence renders the grotesqueries of war in graceful detail. Every death is blocked with exquisite, balletic precision, which will invariably draw comparisons to Saving Private Ryan.
Gibson's religious convictions are as deeply entrenched as the soldiers burrowed into dirt troughs, and his depiction of the non-Christian Japanese as hellspawn savages is, to say the least, upsetting. You can read it as Gibson taking the perspective of the American soldiers, who spew ignorant hatred casually, but that might be a generosity too far. The sole moment of empathy allowed to the Japanese is during a juxtaposition of two faiths: Doss mews for his bible, as he's being carried Christ-like through the battle-ravaged ruins of Okinawa, while a forlorn Japanese officer commits seppuku in dramatic slow-motion in the darkened catacombs below. It might be the movie's act of contrition, a moment of penance and epiphany; Gibson might be trying to depict the similarities between faiths, the ties that bind all believers, as each soldier (the victor and the defeated) clings to unwavering credence in what could be their final fleeting moments of life.
Or Gibson might just be saying, "See! Christianity is the one true religion, you heathens!" It's debatable.
Hacksaw Ridge claims to be "A true story," but it's more like a story of truthiness, keeping with the spirit of Gibson's other historical epics. (One character reminds Doss that the Bible is metaphorical, not literal, and you can't help but wonder if Gibson views history with the same insouciance.) Braveheart's digressions from reality are too many to list, and in The Passion of the Christ, Jesus (Jim Cavaziel, looking like a supermodel) spills more blood than any human body could ever possibly contain. The sublime Mesoamerican nightmare Apocalypto, Gibson's best film, conjures up a long-dead civilization — or, rather, invents one from that torture chamber imagination of his. Gibson stages a world of entangled vines and looming seraphic structures erected in the mire of a green inferno, replete with decapitated heads bouncing down steps and brains battered with bludgeons and stones. Again, he juxtaposes people with kindred beliefs, and how faith can be interpreted variously and used for nefarious means, or can help one survive in times of trial; again, he treats the human body as disposable, a husk when expunged of spirit.
This ethical and philosophical quandary, of violence begetting enlightenment, is the soul of Gibson's artistry. His is a nihilistic, cruel worldview, yet hope pervades his films. Gibson genuinely believes in the omnipotent sovereignty of Christ Almighty, and is what you could call an Old Testament filmmaker, conflating Hollywood classicism with brazen brutality. With Hacksaw, he crafts an epic of bodies blown to bits, then gives us an earnest, unironic image of a pacifist hero ascending towards the azure heavens. Gibson turns the other cheek, and then he takes an eye.

[crippled_avenger]

Treba imati prilično velika muda da prikažeš film Igora Šeregija ZG80 u Beogradu, i to je verovatno najhrabriji čin koji su Bad Blue Boysi napravili u svojoj istoriji.

ZG80 je suprotni pol kinematografskog košmara koji je započeo USTAV REPUBLIKE HRVATSKE Rajka Grlića. Ako je Grlićev film izgledao kao parodija ozbiljne polemičke drame, onda je ZG80 parodija repertoarskog filma. Ovo je profil rada koji bi recimo kod nas režirao Debeli, ali Debeli bi sve to daleko bolje režirao.

U regionalnim okvirima, ZG80 može da se uklopi u čitavu filmografiju loših filmova o navijačima, u kojoj Hrvati i Srbi neprekidno pokušavaju da se nadmeću. Ako su ŠIŠANJE i METASTAZE bili filmovi koji su želeli da toj temi priđu društvenokritički, i ako je taj smer dostigao vrhunac u VARVARIMA onda je ZG80 bliži onome što je pokušao Srđa Anđelić u ARTILJERU. Onoliko koliko su METASTAZE bolje od ŠIŠANJA, toliko je negde ZG80 bliži navijačnom samoviđenju od ARTILJERA i više korespondira sa onim što bi se očekivalčo od takve priče, ali to ne znači da ZG80 nije na svakom nivou užasan film.

ZG80 je za početak jako slabo realizovan. Rekonstrukcija epohe je ravna nuli, fotografija je lišena koncepta, bez jasne ideje i bilo kakve estetizacije, glumci su preglasni, isprazni i svedeni na bučan efekat. Odnosi među likovima su ili nepostojeći ili su kao u slučaju "bekstva u lancima" jednog Zvezdaša i jednog BBBa svedeni na nivo hiljadite interpretacije poznatog holivudskog klasika, ali bez unutrašnje snage, i bez glumačkog dara jer ovi momci nisu Sidney Poitier i Tony Curtis, i to je valjda svima jasno.

Ono što na kraju ostaje jeste potencijalno zanimljiv film silom sveden na seriju nepovezanih priglupih viceva koji nikada ne uspevaju da prorade, u ambijentu koji neprestano podseća gledaoca ga gleda nešto mnogo gore od onoga što zaslužuje.

Jedina pozitivna stvar koja se može reći o ovom filmu je to da u njemu barem nema Glogovca prerušenog u ženu, ako je ikome za utehu.

Istorijski kontekst u kome se film dešava je potpuno promašen. Film je smešten u nekakvu opštu antisrpsku epohu u kojoj se sve dešava u isto vreme, i nacionalizam i komunizam, i turbofolk i postojanje SSSRa i "kurve Ukrajinke" itd.

Miloš Timotijević je ponovo zadužen za antisrpski začin i igra vođu Zvezdinih navijača koji se ponaša kao neprikriveni psihopata, doduše uzdržava se od silovanja BBBojevaca za razliku od Partizanovaca koji nisu odoleli Parangalu. Ali, za razliku od zagrebačkih besprizornika kod kojih je autor svakog barem pokušao da prikaže kao nekog sa izvesnom dozom šarma, glavni Zvezdaš ima pogled i ponašanje nemilosrdnog psihopate bez smisla za humor.

Zanimljivo je da do sada ni Delije ni sportski novinari koji poznaju istoriju ili su barem bili savremenici ovih događaja još uvek nisu reagovali na ovaj skaredan film. Što se kritike tiče, potpuno je bizarno da je film naišao na blagonaklonost i kod Dude Lakić (koliko li je inkasirala za to?) ali i u Hrvatskoj, pa čak i na Portalu Novosti. Očigledno je da se u Hrvatskoj sa velikom radošću dočekuje svaki pokušaj snimanja repertoarskog filma. Tamo je na kraju ZG80 i imao skor od 65 000 gledalaca.

[crippled_avenger]

Nastavak JACK REACHERa pod naslovom NEVER GO BACK je nastavak koji je izboren zahvaljujući bioskopskim rezultatima van Amerike. Cruiser je pošto-poto želeo da ima još jednu franšizu i REACHER je izboren kao nastavak iako je to lik koji ponajmanje odgovara Cruiseu. Izgleda da će takvu sudbinu imati i EDGE OF TOMORROW koji je takođe svoj break even jurio van Amerike, ali za razliku od REACHERa to je lik koji odgovara Cruiseu, i to je bio izvanredan film.

Naime, ni prva ekranizacija romana Lee Childa koji je snimio Chris McQuarrie nije bila naročito dobra, jednim delom zbog rediteljevog poptunog odustva osećaja za ritam i za vizuelni izraz ali i zbog toga što je lik mnogo pre pristajao Melu Gibsonu nego Cruiseru. Posle inicijalnog miscasta koji pritom nisam zapazio samo ja već mnogi širom sveta, ta zabluda se nastavlja.

Nažalost, od Cruiserovih lakeja, odabran je Ed Zwick koji je svoj verovatno najbolji film radio upravo sa njim. Ipak, NEVER GO BACK nije ni blizu THE LAST SAMURAIja, filma koji ja inače prilično volim. Ovo je film sveden na nivo dvočasovne epizode osrednje netwrok serije. Čak ni preiskusni DP Oliver Wood ne može da pomogne da se nekako pobedi taj televizijski štimung filma, u kome nema ni dobre akcije, ni pametnih situacija, rečju, nema ništa.

Oni kojima su holivudski filmovi a priori glupi treba da pogledaju NEVER GO BACK i da vide šta je to "glup film".

Vreme svakako ne radi za Cruisera, i možemo reći da on sa nekoliko poslednjih filmova ne samo da pokazuje znake usporavanja na blagajnama već suštinski izlazi iz fokusa kao zvezda. Samim tim sebi ne treba da dopušta ovakva trošenja simpatija publike i poslovnog autoriteta na gluposti.

* 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

PHOENIX, AZ (AP) — Late last night, a Phoenix police officer broke into a local YMCA during a meeting for Christians who are striving to live a masturbation-free lifestyle. The officer's intentions was to save the organization's dolphin mascot from a burning fire, but it turned out there was no fire and detectives say the officer was on a "Massive amounts of LSD and hallucinating".


When police arrived to arrest 41-year-old Tom Downey of the Phoenix Police Department, they found the man naked, running around in circles and chasing after the group's dolphin mascot. Downey told detectives he had taken a mixture of LSD, cough medicine and antifreeze earlier that day.

"He believed that the residence was on fire and he was rescuing the organization's dolphin mascot," said Phoenix Officer Rico Lee. "I instructed the mascot to stop, drop and roll which calmed Downey down enough for us to put handcuffs on him. In Downey's mind, once the dolphin was safe from this imaginary fire, then his job as a police officer was successful. If this had been a real fire, and Downey wouldn't have been on acid, we would probably give him an award of some kind for bravery. Unfortunately there was no fire and he was on acid."

37-year-old Paul Horner, AKA Fappy The Anti-Masturbation Dolphin, a mascot for a Christian organization that travels around the country educating children about the dangers and consequences of touching yourself, told CNN about the events that occurred that evening at the YMCA.

"This man broke through the glass window to our room and started running around yelling 'fire!'," Horner said. "That's when he set his sites on me, telling me that dolphins shouldn't be out of water and that I was going to catch of fire if I didn't immediately return to the ocean. I kept telling him that I wasn't actually a real dolphin but just a man dressed up in a dolphin costume." Horner continued, "Besides being on drugs, he looked like a heathenish self-rapist too. I'll say a prayer for him, not a full-prayer though, just a half-prayer."

41-year-old Phil Freedom, who was at the Christian meeting, witnessed the act in question by Officer Downey and Horner.


"This man was just standing there, naked, staring through the glass at our room where our meeting was going on with so much anger. He then broke through the glass and started running after the dolphin, taking off the mascot's head and shouting obscenities. It was absolutely horrifying."

Still in shock and recovering from the wild incident with Officer Downey, CNN asked Horner how he was holding up.

"Beneath this dolphin costume there is more than flesh. Beneath this mask there is an idea, and ideas are bulletproof," Horner said. "Remember, remember the 5th of November – which happens to be my birthday. The gunpowder treason and plot. I know of no reason why the gunpowder treason should ever be forgot."

Downey has been charged with criminal trespassing, resisting arrest, assault, public intoxication and third degree criminal mischief and put in the Phoenix county jail on a $25,000 bail.

This is not the first run in for officer Downey with narcotics. In 2015, Downey was under investigation for an undocumented kilogram of pure cocaine that was found in Downey's squad car, but due to a technicality, Downey was never charged.

Downey faces a suspension, possible termination and prison time.

[crippled_avenger]

Novi Espinosa!

https://www.youtube.com/watch?v=hFWgZ7SkieE

[crippled_avenger]

https://www.youtube.com/watch?v=sGNAzpCfVXo

[crippled_avenger]

Pogledao sam film KING COBRA Justina Kellyja. Za ovaj film bi se moglo reći da je gay film za muškarce jer govori o svetu gay pornografije koji je pun neprikrivenog mačizma, potrage za mišićima i mačo statusnim simbolima. Prelomne situacije u ovoj istinitoj priči o sluaju Bryana Kocisa dešavaju se zbog kupovine brzih kabrioleta, oko njih se junaci svađaju i ujedinjuju.

U izvesnom smislu, KING COBRA je politički nekorektan film o LGBT populaciji, na sličan način na koji je to bio BEYOND THE CANDELABRA jer zalazi u naličje te scene, koristoljubivost, fetišizam i dekadenciju koji vladaju na njoj. Međutim, uprkos tome što su postupci junaka u ovom filmu gotovo matematički definisani kao neispravni, Justin Kelly uspeva da napravi film koji nije moralizatorski, jednim delom jer prikazuje svoje junake u situacijama kada su srećni i uživaju u svojoj poziciji.

Otud KING COBRA istovremeno govori o okolnostima u kojima zapravo to što su junaci gay nije od presudnog značaja za priču, ali jeste za njenu atraktivnost jer je svet gay pornografije umnogome neiskorišćen na filmu, baš zbog toga što se od angažovanih priča još nije došlo do tematizovanja objektifikacije i zloupotrebe.

Kellyjev postupak je dosta hladan i klinički i to je uglavnom efektno pošto je ovo film bez jasno definisanih pozitivaca i negativaca, međutim ovakvim postupkom povremeno otvara rizik da gledaocu nije do kraja jasan žanrovski ključ u kome se sve ovo dešava. U određenom smislu ipak možemo reći da je na mala vrata (sic!), kroz bizarnu istinitu priču, KING COBRA uspeo da ubaci i element exploitationa u svet prikazivanja savremenih homoseksualaca. Lako mogu da zamislim da će delu publike ovaj prikaz seksualnih radnika i porno industrije neumitno biti sexy, i Justin Kelly taj efekat ne postiže slučajno jer se namerno poigrava sa porno fantazijama koje junaci ispoljavaju u svojim životima.

* * 1/2 / * * * *

[crippled_avenger]

Pogledao sam film IME: DOBRICA, PREZIME: NEPOZNATO Srđe Penezića. Reč je o jednom od onih filmova koji me ispunjavaju neizmernim besom. Prvi razlog za to je činjenica da je film skandalozan, u razmerama koje su čak i srpski filmovi dostizali vrlo retko i samo u najekstremnijim slučajevima. Drugi razlog je činjenica da je taj film snimio Srđa Penezić, potpisnik sasvim korektnog animiranog filma FILM NOIR. Ono što je u FILM NOIRu bilo najproblematičnije jeste samo naslov, ali i Darrow je radio strip HARD BOILED, pa i Woo je snimio taj film, te ne možemo Srđu kriviti da je izmislio pretencioznost. Štaviše, u vreme kada je izašao, ovaj srpsko-američki projekat delovao je unekoliko i osvežavajuće.

IME: DOBRICA, PREZIME: NEPOZNATO je diletantski tour de force u kome je svaki član ekipe imao svoju zasebnu ariju blamiranja. Međutim, možda je najžalosnije to što su autori ovog filma umislili da su u stanju da snime nekakav meta-film, odnosno da su nesvesni svoje nesposobnosti da snime čak i najobičniji film, krenuli da prevailaze formu i da nam sole pamet.

Penezićevi intervjui su vrcali od dosta sujetnih opservacija o tome kako je napustio Jugoslaviju zbog toga što je eto ovde bio nezadovoljan onim što se snima. Međutim, ovaj film je u svojoj prvoj polovini baziran na korišćenju kadrova sa Slavkom Štimcem kao readymadea, i toliko je opterećen Štimčevom ikonničnošću da se s pravom možemo upitati kako je to Penezić bio nezadovoljan onim što se snima ovde kada je svoj novi film u potpunosti i bez nekog odmaka znatnim delom bazirao upravo na referencama na taj jugoslovenski kinematografski "drek". Možda bi bilo bolje da je ostao ovde i sam snimao Štimca kako raste nego što danas koristi te materijale na estetski i tehnički potpuno skaredan način.

Sve ovo naizgled vuče na neki zabavan promašaj, na nešto uz šta se možemo zabavljati intoksikovani kada nas "malo prođe" ljutnja što se snima ovo a ne nešto drugo. Međutim, kad se podvuče crta, PRENOM DOBRICA ne sadrži ništa što je moguće gledati dva puta ili što je potrebno videti barem jedanput.

[crippled_avenger]

Pogledao sam FRITZ LANG Gordiana Maugga, priču o tome kako je slučaj Petera Kuertena poslužio kao inspiracija Fritzu langu za film M. Maugg snima ovaj film u crno-beloj tehnici, pokušavajući da evocira vajmarsku epiohu, i imaginarijum Fritza Langa, ali i kao priliku da inkorporira dokumentarni materijal. U određenom smislu, korišćenje crno-bele slike otvara mogućnost da se bolje uđe u kreativni štimung Friza Langa.

Međutim, Maugg kreće sa prevelikim učitavanjima, prvo psotavljajući langa delimično u ulogu detektiva u duhu brojnih sličnih "fikcionalizacija" nastanaka poznatih dela i života poznatih umetnika, da bi potom previše elemenata iz Langove biografije učitao u ovaj slučaj i iskoristio tu zgodu kao evokaciju nastanka njegovog bitnog, ako ne i najbitnijeg dela, ali i kao dekonstrukciju traumatičnog iskustva iz langove prošlosti.

Maugg je hteo da napravi ultimativnu studiju Langa u formi igranog filma, a na kraju je snimio samo jednu krišku njegove priče koja u mnogim svojim zaključcima deluje skoro pa tabloidno.

Ljunitelji filma međutim ovde imaju retku priliku da vide igrenjak o Langu, da vide njegove odnose sa nekim bitnim ličnostima kao što je Thea Von Harbou itd. pa za ovaj film na kraju krajeva ne možemo reći da je sasvim nezanimljiv ljubiteljima filmske istorije. Lang je kod Godarda ostvario kultnu ulogu igrajući samog sebe, kod Karpa i Vučićevića je takođe bio fikcionalizovan, ali Mauggov film pretenduje na najveću dokumentarnost među njima.

* * / * * * *

[Meho Krljic]

Pogledao sam film IME: DOBRICA, PREZIME: NEPOZNATO Srđe Penezića. Reč je o jednom od onih filmova koji me ispunjavaju neizmernim besom.

Ja nisam morao ni da pogledam film, u meni je iracionalan gnev izazvao već sam naslov. Bože, kolko me je lako trigerovati. E, sad da vidim šta si pisao, da utvrdim jesu li mi predrasude bile na mestu...